Nga FRANCO VENTURINI/
Në një intervistë të kohëve të fundit Vladimir Putin u pyet se kush do të mund t’a pasonte e kur. Kreu I Kremlinit është përgjigjur prerë: “Kush flet për pasardhje rrënon Rusinë”. Fjalë që tregojnë një vetë-kult të personalitetit, të pa fshehur nga mënyrat e nga gjysmë-demokracia e mëtuar ruse. Sigurisht, në kohët e Stalinit e njëjta pyetje do t’I kishte kushtuar jetën pyetësit, por vija e kuqe e shënuar nga Putini, nëse nuk habit shumë në Moskën e sotme, vë para Perëndimit disa pyetje jo të pakta: ata që do të dëshironin të liroheshin nga Putini sa më parë çfarë urojnë për më tutje?
A jemi të sigurtë se një Rusi pa Putinin do të ishte më pak agresive, më miqësore dhe kuvenduese, që Moska do të rimerrte atë rrugëtim drejt liberal-demokracisë që ideologët amerikanë besuan se kishin dalluar në kohët e Medvedevit? Dyshimet nuk janë vetëm perëndimore e për çdo llogari cari i ri i ka shpatullat të mbuluara.
Në Presidencialet e vitit 2024 kandidatura e e tij nuk është ende zyrtare por është e sigurtë. Për mbrapa është miratuar një ligj që e lejon të qëndrojë në Kremlin deri më 2036, nëse e dëshiron. Dhe ai sigurisht e dëshiron, së paku deri sa miratimet zgjedhore do të jenë rreth 60 % si janë sot. Në një Vend që ka arsenalin e dytë bërthamor të botës, që ka të drejtën e vetos në OKB, që din se është përcaktues në terma gjeopolitikë, errësira përtej gardhit e vizatuar nga Putini nuk duket siguruese. Veçanërisht për atë që di se në Rusi zgjedhjet përgatiten me shtypjen e kundërshtimit e të mediave e që kombëtarizmi kundër- perëndimor ekziston gjithmonë.
Atëherë mbi kë mund të shpresojmë, çfarë do të pritet në rastin se nuk do t’arrihet në 2036? Ministri i Jashtëm Lavrov është shumë i vlerësuar. Por protagonisti i mundshëm i një mbas Putini të papritur do të ishte me gjasë Sergej Shoigu, sot ministër i Mbrojtjes. Sikur të kishte arsye Putini me atë përgjigje të panjerëzishme?
“Corriere della Sera”, 17 tetor 2021 Përktheu: Eugjen Merlika