RRUGËS SE GËZHOJAVE/
(Rugës në mes të fshatit Lybeniq)/
NGA NEKI LULAJ/
Sa herë i bie rrugës së gëzhojave me një hap të nxehtë/
Ndiej erë shkrumbi,mish e flokë të djegura, oh, ç;padrejtësi/
Qetësie mordit merr gishtërinj fëmijësh si një copë jetë/
Eshtra të nxjerër nga baroti tek shoh edhe qyrkun e zi/
Dëgjoi zëra bastardësh paramilitarë si në legjendat antike/
Britma milicësh mercenaresh qyqarë si mjegulla përhapen/
E nuk ka asnjë gardh për këtë rrugë krenare shqiptarie/
Edhe pse mua m’u këputën këmbët para kësaj hataje të madhe/
Kafka, eshtra gishtërinj fëmijësh si zile tringëllijnë në tokë
Me vijnë mbi njëqindë zëra çudije,krenarie që jehojnë në grykë
Në grykën e Lybeniqit shoh mbi njëqind bajraqe që flatrojnë
Krushqit dhe flamurtarët të lirisë sot në zemër dhembja i mund.
Ruani si testament varret se muret e territ po bëhen murranë
Mbi rrasat e gurit kurrë nuk thahet gjaku i trimave të rënë
Këmba egjakatarit kurrënë breza të mos shkelë në këto anë
E lulet të mos vyshken as në bjeshkë e as në këngë
Na lini të prehemi të qetë mbi bulëzat shenjtore të lirisë
Të na ngrohin thërrmikat e diellit në ugare e në shkollat me zile
Të zhduken hijet e viteve si mokrat e mykura të robërisë
E
E ne të flemë në gjumin e lumturisë që ecën mbi udhë sublime
E shkruar në qershor të vitit 1999
KUR DUHET NDARË
E ç’\qeenka ky qiell i mrrolur i vrejtur në këtë mbrëmje verore
Sonte shpirti i numëron orët e ngujuara pa fund në mistere
Një erë si për dreq në pritjen e ndarjes luan me kanate porte
E nata rrit shtatin mbi horizont si një nuse me pelerinë pranvere
Ne një pus të pa fund me kalarojnë si kalorës mendimet
Si një skile nate më lebetitin e më zënë shtigjet
Ky ujë lumi, o, sa shpejt hyri nën Urën e Pritjes
E nuk u çmallëm dot as me varreza se erdhi koha për ikje
Në rrebesh shiu çurrit ndarjën që më sjell kujtime të gjalla
I ngjan një drame të Kadaresë me skenar dhe aktor
Si zogjtë shtegtarë me sy të hapur ku janë të lagura e flatrat
Po kthehem këtu sërish, por jo në truallin arbëror
Shtrërngohen duar e këmbon zëri i dridhur si deti me ere
Po arratisën sërish zogjtë drejt të tjerë udhëve e qiejve
Grimcohet zemracopë-copë si të ishtëe një ngricë pranvere
Që të mos të na tradhëtojnë ndjenjat pritni deri në verën tjetër.
BRAKTISJET
Përmbrenda kapakeve të shpirtit me varen shpresat për takim
I heshtur qëndroj para pragjeve të mbyllura të shtëpive
Ndalem i përmalluar e hingëlloj si kali i lodhur në udhëtim
Dhe marr në çdo cep një shije të trishtuar vetmie
Këtu paska shtrirë krahët si zot shtëpie fryme qetësie
Kjo heshtje e harlisur më bën sot dhe nesër me trim
Do t’i var këmbanat në qafë të yjeve se erdha mes drite
E hënën me çarçafin e nusërisë ta lidh me mxitim
Sa shumë kujtime gëzime e pendime me kalërojnë
Me varen si gozhdë ne tra brenda kraharorit të lënduar
Mbi këto zgala muri fjala heshtake më mbetet si harresa e ftohtë
E në vetull të eshkës më thërret dallëndyshja e ëmbëltuar
Unë kam vegime mistike e dridhje nga një mallëngjm
Qetësinë e prishin zogjtë nga gëzimi se kam ardhë
Sytë m’i puthin pusin gurët, urë arën në ugarë me dritë
Kam ardhë unë, i juaji, se nuk jam i huaj më gjer në varr.