Neki Lulaj-Gjermani/
NOSTALGJI/
Mendja sonte me dremiti përgjumshëm leqeve të shpirtit/
Shkoi poshtë e lart mbi disa kalldrëme ne disa kthesa jete/
Në odat me një llampë gazi si pasqyrë eca nëpër kate kujtimi/
Në ato qilare pa dritë, në dritë hëne gjeja dashurinë si rreze./
Tingujt bashkë me erën me përcjellin hapat e opingave të çara
Mbi gurë baltë e në një llohë vjeshte fytyrën ma pickonte
Hijet i mbaja fort e më fort me dorë si disa lule bore të bardha
Si një shkop magjik që e mbajnë pleqtë kur u ikin vitet në hone
U zgjua zogu bukurisht nga kjo nostalgji e çukisur rinore
Duke i fshehur në cergën e territ netët na rritën në ikje.
Me dorën e ngrohtë përkdheli ballin sit ë ishte leqe baritore
Janë vargmalet e dashurisë plot përrenj lumej gurra freskie.
U ngjitëm kaltërsive mes rreshtave te bjeshkës së gjelbëruar
Hojet rinore ushqehen me mjaltë, me fjalë e fllad dashurie
A do të di edhe unë ta kem kur u duhej dashuria si e munguar
Fjalët janë atllarë të pashaluar ,hapa e javë në kalendarin në ikje.
Fjalët mëndafsh, janë copëza dashuri që sinorët përvëlojnë
Fjalët janë kuaj të pashaluar për shkallët e shpirtit të uritur
Nuk plaken e janë lumë që ujin e vrullshëm nuk e shteron.
Fjalët janë hoje mjalti, nostalgji për të mirin e njeriun e ditur
….
SI JANË POETËT
Poetët janë si një pyll plot me bore, si një agim
Si një fushë me ullinj plot gjethe e me kokrra.
Degët iu lakohen nga pesha e rëndë e begatisë
Kanë bukurinë që ua njeh guri, lulja dhe shqota.
Poetët jaë erë behari apo dhe vjeshtë pa gjethe në tufane
I zbardhëron edhe bora e parë i zbukuron urimi
Poetet janë aktitektë urash mbi detra e oqeane
Që lidhin botën me magjinë e vargut dritërrëzëllimi.
Ata janë si kështjella madhore katallanësh si përralla.
Me plot shkallë, rrasa, tjegulla, bedena, gur e mure.
Portat i kanë shumë te mëdha te gjëra e të gjata.
Janë kala me mure, frëngji apo petale në lule.
Janë bletarë që shpërndajnë hojin e fjalëve të ëmbla
Janë poleni i lules ku bleta e thith dhe e bën mjaltë
Bukuri e botës dhe gurë margaritari si në ëndrra
Dashuron të dashurit e shlodh në udhë çdo shtegtar
Poetet janë dritë që fle në prehërin e hënës
E në gurrat e fjalës së tij shuhet etja dhe uria.
Ata janë edhe engjëj që rrinë në mjegullën e dendur.
Kanë kalanë e fjalëve me shkallë ku preket gjithësia.
Janë engjëj dhe bujq duarartë që krasisin vargje
Strofat ua u kafshojnë zanorët rrallë e më rrallë..
Bashkëtingëlloret ju rrëshqasin valët e Bunës në harqe
Janë gryka burimi plot shkumb e ujë që duket si ujëvarë.
Vegon ylli tek ta ku etjen e shuajmë brez pas brezi
Tek ta janë Migjeni, Naimi, Noli, Mjeda, Çajupi e Poradeci.
Mrekulli poetike. Rrofsh1