Deri kur vrasësit dhe terroristët do të mbajnë tituj ”Hero i Popullit”, deri kur rrugët sheshet, institucionet do të emërtohen me emra të rremë heronjësh e dëshmorësh? Edhe sa kohë u duhet shqiptarëve që të shkruajnë historinë e vërtetë Kombëtare?
NGA PELLUMB LAMAJ/ Ribotohet me rastin e 5 Majit/
Menjëherë pas marrjes së pushtetit me dhunë duke nxjerrë jashtë ligjit të gjitha forcat luftuese,duke shkelur me këmbë vullnetin e popullit shqiptar për ta zgjedhur të ardhmen e tij në formë demokratike,organizata terroriste me emrin P K SH e krijuar dhe drejtuar nga emisarët serbë, përveç gjenocidit dhe krimit ndaj popullit të vet,do të kryente edhe një nga krimet më të mëdha të të gjitha krimeve,shkatërrimin e historisë tonë kombëtare.Të gjitha institucionet që do të krijoheshin më vonë do të kishin vetëm një devocion; shkatërrimin e të gjitha vlerave shpirtërore,morale e kombëtare të shqiptarit.Kjo ishte deviza serbe që kishte filluar të zbatohej në Shqipëri që gjatë luftës.Vetëm kështu Titua do ta kishte më të lehtë domininin e Kosovës dhe vet Shqipërinë.Ekzekutimi i firmëtarëve të Pavarësisë,inteligjencës kombëtare,klerit e deri te hedhja në lumë e eshtrave të të madhit Fishta e hedhja në erë e kishës ku kishte lidhur martesë heroi ynë kombëtar Skënderbeu,do të ishte shërbimi më i madh që banda bolshevike e Hoxhës do t’i bënte armiqëve tanë shekullor e në këtë mënyrë Shqipëria do të mbushej me kampe pune të detyruar,burgje e internime dhe në emër të dëshmorëve ,për të justifikuar pushtetin,ndihmat nga jashtë e luftën,mbi shtresën më patriote të kombit do të niste mortaja me emrin ”lufta e klasave”.
Me urdhër direkt të diktatorit historia jonë duhej të fillonte vetëm pas 1941.Janë të shumta krimet që kjo organizatë terroriste kryeu jo vetëm ndaj kundërshtarëve politik, por dhe të vetëve dhe po kaq të shumta janë dhe fabrikimet e falsifikimet që historiografia sllavokomuniste bëri ndaj historisë.
Pas viteve 1990 kur u mendua e shpresua se kishte arrdhur koha që të krijohej jo vetëm shteti i munguar i së drejtës së mohuar, por dhe të shkruhej historia në bazë të ngjarjeve dhe fakteve e kriminelët të silleshin para drejtësisë,për ironi të fatit, kjo jo vetëm nuk ndodhi përkundrazi në pushtet erdhi përsëri klasa neokomuniste e përbërë nga hibridët sllavokomunist të ish bllokut.Gjenocidi dhe krimi gjysëm shekullor jo vetëm nuk u dënua,përkundrazi klasa politike neokomuniste nisi të shfaq jo vetëm nostalgji për të shkuarën vrastare, por dhe ti thurë lavdi.
Mediat e shkruara e vizive qe kontrolloheshin nga politika do të shndroheshin në uturakë të saj e kështu do të vazhdonte e njëjta histori në shkolla e institucionet përkatëse.Rrugët,institucionet jo vetëm që do të mbanin emrat e vrasësve ordinerë komunistë, por klasa politike neokomuniste do te ndërrmerte aktin më të turpshëm historik duke përdorur dhunën kundra të burgosurve politik që endeshin rrugëve dhe u ngritën në grevë urie.
ÇDO LEGJENDË KA NJË FILLIM
Janë luftërat ato që lindin heronjtë dhe është populli ai që i shndron ata në legjendë edhe pse diktatorët nga frika mundohen nëpërmjet terrorit ti shuajnë ata nga kujtesa kolektive e ajo historike.
Lufta e Gjormit 1942-1943 që do të ishte një përsëritje e Epopesë së 1920 ës do të censurohej e tjetërsohej me urdhër të vet diktatorit.Në këtë betejë të pabarabartë luftëtarët shqiptar përball ushtrisë së motorizuar të pushtuesit italian dhe bandave të mercenarëve që kishin arrdhur për të plaçkitur do të shkruanin një nga faqet më të lavdishme të luftës dhe rezistencës kundra fashizmit.Përkrah Heroit të Gjormit sikundër do ta quante populli Hysni Lepenicën i cili nuk e lëshoi urën edhe kur u gjend përball autoblindave të armikut,do të spikaste edhe emri i komandantit të Çetës Plakë ,djaloshit njëzetë e tre vjeçar Neki Ymeri i cili do ti qëndronte pranë deri në fund Komandant, Hysni Lepenices, e jo si Hysni Kapua që ja mbathi malit dhe e la Lepenicën vetëm përball armikut sikundër thotë dhe kënga që këndohej pas betejave nëpër odat e shqiptarëve.
Hysni Abaz (Kapo) o trim / Mos ki frik / Se atje përposh te ura / Lufton burri përmbi burra / Lepenica mbi gjithë burra / dhe pasi erdhi në pushtet Hysni Kapua e dënoi me vdekje autorin e këngës.
Lufta e Gjormit do të pasohej nga beteja të tjera ku Çeta partizane Plakë dhe Çeta nacionaliste Shqiponja do të luftonin në krahë të njera tjetrës.Natyrisht kjo frymë vllazërore që u shfaq në llogoret e luftës ku të gjitha zemrat rrahin njësoj,ku gjaku që shlyen robërinë dhe fiton lirinë nuk njeh emra partish ,nuk do të shikohej me sy të mirë nga organizata terroristë P K SH dhe emisarët serb.Pas denoncimit të Kuvendit të Mukjes që do të ishte jo vetëm akt lufte nga ana e PKSH, por dhe preludi i luftës vëllavrasëse, emisarët serb filluan përpilimin e listave për eleminimin pas shpinë të kundërshtarëve politik, por dhe të vetëve.
VRASJA QË ENDE VRET
Për vet odisenë e familjes time në shtëpinë tonë flitej hapur për ato që kishin ndodhur gjatë luftës ku xhaxhai i babait Neki Lamaj drejtues i çetës nacionaliste dhe kushëriri Ismet Lamaj ishin vrarë me pushkë në dorë kundër pushtuesit të tradhëtuar nga komunistët dhe Manush Myftiu,po kështu xhaxhai nënës Xhelal Lepenica në luftë kundër komunistëve.Një nga historitë që flitej shpesh në familje ishte dhe ajo e Neki Ymerit, e cila më ishte ngulitur në mendje qysh fëmijë
Pas viteve nëntëdhjetë pata fatin të takoja në USA një nga protagonistët kryesor të asaj ngjarje Feti Premten që u plagos në pritën që bënë komunistët .Si mik familje më ftoi për darkë e unë pata privilegjin ta dëgjoja, por dhe ta shkruaja atë çka ndodhi gjysëm shekulli më parë e që mbahej e fshehur nga historiografia sllavokomuniste.
Ishte Shtatori i zi 1943 . Them Shtator i zi se atë muaj jo vetëm ne, bashkëluftëtarët e miqtë, por gjithë Vlora humbi dy nga bijtë e saj më të mirë që e kishin shkruar historinë e tyre maleve e u këndoheshin këngë Hysni Lepnicën dhe Neki Ymerin.
Pas denoncimit të Kuvendit të Mukjes të frikësuar nga fryma vllazërore që mbretëronte midis forcave të Ballit dhe çetës partizane Plakë,PKSH nëpërmjet Hysni Kapos i dërgon një letër Komandant Nekiut që kur forcat e Ballit të kalojnë në Gjorm, të hapi zjarr mbi to e të vras Hysni Lepenicën. Kuptohet që për ne kjo ishte një goditje e madhe pasi ne jo vetëm që ishim miq, por dhe ndaheshim me kufi me Lepenicën e deri atë ditë e kishim luftuar bashkë pushtuesin. Komandant Nekiu i dërgon letër Hysni Lepenicës dhe e sqaron për urrdhërin e PKSH, por Hysni Lepenica iu përgjigj; dy duar për një kokë dhe koka për atdhe dhe kaloi të nesërmen.Ne dolëm nga pozicionet dhe u përqafuam me forcat balliste. Dy ditë më vonë dy korierë partizanë erdhën dhe i thanë komandant Nekiut se e kërkonin në Shtabin e Përgjithshëm në Mallakastër. Kur u kthye që andej nuk ishte më Nekiu me çika që ne e kishim njohur dhe buzëqeshja karakteristike i ishte shuar. Na sqaroi që i kishin bërë një gjyq partizan dhe presion psikologjik deri në asgjësim. Tani e kishin urrdhëruar që të vriste kunatin e vet Sadik Premten.
Nga fundi Gushtit, kur provokimet e komunistëve shtoheshin dita ditës, në shtëpinë e gjyshit tënd Refat Lepenica u mbajt një mbledhje ku u vendos të bashkonim forcat dhe të ndalnim luftën vëllavrasëse. Moren pjesë Hysni Lepenica, Skënder Muçua dhe komandantë çetash.Për ti dhënë një mesazh vllazëror popullit dhe vet komunistëve,komandant i përgjithshëm u caktua Neki Ymeri.
Mbaj mend gjyshi jot Refati shtroi gjithë atë mish e Skënder Muçua i tha që u harxhove shumë Refat dhe gjyshi jot ju përgjigj; më mirë t’i hani ju që luftoni për Shqipëri se ata horrat e kuq që luftojnë për Serbi e do na hanë dhe ne.
Pasi mbaruam darkë u nisëm për tu kthyer në Gjorm dhe pa ecur shumë dëgjuam krisma automatikësh.Të parët u rrëzuan nga plumbat Komandant Nekiu dhe Dalan Xhaferi.Edhe unë u shtriva dhe në çast ndjeva një therje në këmbë dhe e pashë që kisha marrë plumb.Nisëm të qëllojmë dhe ne .Në Lepenicë u dëgjuan krismat dhe ata bën rrethimin e kur u zbardh ,kapëm të gjallë një partizan të ri që qante dhe lutej e thoshte se nuk kishte qëlluar. I gjall u kap dhe Shyqyri Alimerkua nga Tragjasi,ndërsa Sadik Zotua nga Smokthina ishte vrarë gjatë natës.Një partizan nga Bolena shpëtoi ngaqë njihte terrenin.Partizanin e ri e lanë të ikte e tu thoshte atyre në shtabin partizan se ne nuk duam vëllavrasje ndërsa Shyqyri Alimerkon e egzekutuan në vend.
Të nesërmen varrosëm komandant Nekiun dhe Xhaferin me lot e dhimbje të thellë. I jati Nekiut me grushta shtërguar ju drejtua trupit të të birit; Bëre si të kisha porositur biri babait fale jetën dhe nuk e tradhëtove mikun !
Hysni Lepenica u nis për në Grehot
Mbas dy javësh morëm vesh që dhe Ai ishte vrarë në pusi nga italianët në bashkëpunim me komunistat .Pas vrasjese së Hysniut ,Brigadat e Parë dhe e Pestë filluan terrorin mbi kundërshtarët e tyre , duke djegur dhe barbarizuar gjithçka që gjenin përpara.
Pas disa ditësh ne filluam tërheqjen drejt Vlorës duke shpresuar në ndërhyrjen e anglezëve për të ndalur luftën vllavrasëse, por ata na e kishin ngulur thikën nga prapa. Gjithë ndihma materiale,njerëzore dhe propagandistike ishte në favor të komunistëve. Babai Nekiut doli në mal pasi komunistët dogjën shtëpitë tuaja në Lepenicë ku u vra dhe Xhelali në luftë kundër tyre dhe pastaj dogjën tonat në Gjormë. Një natë dy partizanë shkuan në kasollen e tij ngaqë bënte shumë ftohtë.Pasi u bëri të hanë për darkë ju bëri dhe pak ushqim për të nesërmen.Kur ikën ,njeri partizan e pyeti.Xhaxha pse s’shkon në shtëpi ? Është shumë ftohtë në kasolle. Dhe babai Nekiut iu pergjigj: – Në cilën shtëpi,në atë që ma dogje ti !
Edhe pse kanë kaluar tre dekada kjo e vërtetë historike ,kjo pabesi komuniste ende mbahet e çensuruar dhe rrugët e shkollat mbajnë emrat e Shyqyri Alimerkos dhe Sadik Zotajt! A nuk është ky një turp e krim historik ?Edhe sa kohë do u marrë shqiptarëve të shkruajnë historinë e vërtetë ?