SHQIPTARË DHE GREKË PËRBALLEN NË PROTESTËN E 75 VJETORIT TË MASAKRAVE GREKE NË ÇAMËRI/
NGA DALIP GRECA/DIELLI/
Në 75 vjetorin e masakrës greke ndaj popullsisë së pambrojtur shqiptare të Çamërisë, të Enjten me 27 qershor, në orën 12.00, Presidenti i Rrënjëve Shqiptare Marko Kepi në bashkëpunim më Çamërinë dhe organizatat e tjera të komunitetit organizuan protestën paqsore përballë Misionit dhe Konsullatës greke në 79 St, mes Park Av & Madison.
Në qendër të protestës ishte Marko Kepi, president i Rrënëjve Shqiptare dhe Sali Bollati, i mbijetuar i masakrave greke ndaj popullsisë Çame, që e pa dhe e përjetoi tragjedinë me sytë e një fëmije 7 vjeçar.
Përballë protestusëve shqiptarë u kundërvunë një grup i vogël grekësh, që duket se strehën e kishin tek konsullata greke. Me flamurin grek dhe me një banderolë ku akuzonin shqiptarët për vrasjen e terroristit Kostandin(os) Kacifos, sipas tyre i ktheyr në hero për Vorio Epirin.Nuk është hera parë që ky grupim i vogël grekësh i kundërvihet Rrënjëve Shqiptare. E njëjta histori pat ndodhur pak muaj më parë nga përballje në Brooklyn, ku ata ikën të turpëruar nga logjika dhe kundërvënia e shqiptarëve.
Qëllimi këtë herë duket se ishte të bënin zhurmuesin, përballë kërkesave të protestuesëve shqiptarë për drejtësi dhe njohje të gjenocidit nga Greqia. Ka 75 vjet që Greqia përpiqet që ta mohojë masakrën, që përbën njollën e turpit për vendin që pretendon qytetërim të lashtë. Natyrisht që numri i vogël i protestusëve grekë të orkestruar si zhurmues, edhe pse kishin në mesin tyre gazetarë e kamera, bënë që ata të dështonin. Muhamet Omari u kërkoi leje policëve, që siguronin protestën, për t’u ofruar ujë grekëve që shanin, britnin e shkulmonin sharje e ofendime papushim. Natyrisht ishte një mësim edukate për grekët që u ka mbetur ora tek përralla me Vorio Epir grek! Ndër parullat që ata hidhnin ishin edhe thirrjet se Ju shqiptarë nuk jeni Ilir, ndërsa shqiptarët ua kthenin duke i akuzuar se ata ishin magjypë të ardhur…
Sali Bollati, i mbijetuari për të dëshmuar masakrën deri sa të ketë frymë , prezanton dhimbjen dhe historinë e tij se çfarë ndodhi me familjen në kohën e tragjdisë. Ai e ka parasysh tablon e tmerrshme tragjike: Gjyshin 82 vjeçar, Muahrremin, e kishin tërhequr zvarrë dhe e kishin pushkatuar në oborr; vëllanë e madh 10 vjeçar Ferhatin e kishin vrarë tek shtepia e hallë Shazijes, nënën e gjorë zervistët ia vranë në xhaminë e Bollatëve, ndersa nga baba mori vetem imazhin e nje fotografie… . Ai së bashku me jetimët e mbetur gëlltiti tragjedinë dhe eci pas fatit të zi, duke kaluar jetë burgu e më pas rrugëtimin e vështirë, ikjen drejt Shqipërisë…Tragjedia nuk kishte përfunduar, Faruku, vëllai 5 vjeçar, që kishet marrë ftohje në burg dhe gjatë rrugëtimit, humbi jetën në spitalin e Vlorës. Mbeti gjallë vetëm ai, Saliu 7 vjeçar, dhe motra 10 vjeçare, Qerimani. Sali Bollati sapo nis të tregojë tragjedinë e tij zhurmuesi i pakicës greke nisi furinë e thirrjeve dhe sharjeve. Ata nuk diën të respektojnë as të vdekurit….Më pas është Izmir Bako, që tregon historinë e familjes së tij. Ai mbanë edhe një panakrtë të madhe ku shkruhet historia e Bakove. Kur grekët zhurmues thërrasin se çamët ishin kolaboracionistë me pushtuesit, Bako u afrohet afër grekëve dhe u nxjerr parasyve pankartën ku shkruhet në gjuhën angleze, se kur u vranë në Paramithi më qershorin e 1944, Hatixhe Bako ishte vetëm 4 vjeç, Makbule Bako 2 vjeç, Baki Bako 1 vjeç, dhe… propaganda greke flet për kolaboracionistë? A mund të vrisnin këta fëmijë?
Marko Kepi në fjalën e tij plot mençuri u thotë grekëve përballë se çamët kërkojnë vetëm drejtësi. Shteti grek dueht ta njohë genocidin që mori mijëra jetë të pafajshme. Më pas ai lexon listën plot dhimbje, kur fëmijë të vegjël u vranë në mënyrën më makabre nga një ushtri e helmatisur nga shovinizmi dhe spastrimi etnik…Grekët përbalël, zhurmojnë që të mos i dëgjojnë moshat e fëmijëve ët vrarë, 2 vjeç, 1 vjeçe, 3 vjeç…Ata vetëm thërresin emrin e heroit ët tyre terrorist, që qëlloi mbi policinë shqiptare; në çdo vend tjetër do të merrte të njëtën përgjigje. terroristi nuk mund të bëhet hero.
Tragjedia na kujton: Masakra e ushtrisë zerviste e nisën marshimin e vdekjes mbi njerëz të pafajshëm me 27 qershor 1944 në qytetin e Paramithisë për ta përfunduar në mars të 1945-së me atë që njihet si masakra e Filatit. Statistika e publikuara nga media botërore, por edhe në gazetën Dielli në vitet 1944-48, flasin për rreth 3 mijë shqiptarë të vrarë, kryesisht fëmijë e pleq. Rreth 750 gra u përdhunuan nga zervistët, 90 fshatra u shkatërruan, 110 xhami u dogjën dhe një masë e madhe refugjatësh u përzunë dhunshëm nga vatart e tyre, plot 30 mijë. Kjo është tragjedia që ende nuk pranohet për turpin e shtetit grek as sot e kësaj dite, 75 vjet pasi ka ndodhë. Si mundet, që një shtet që pretendon kulturë e qytetërim të lashtë të mohojë tragjedinë që e shkatuan ushtarakët e saj?
Nazo Veliu, sekretarja e Vatrës, me origjinë nga Çamëria, e ngriti zërin në emër të grave çame dhe kërkoi drejtësi dhe njohje të tragjedisë. Ajo gjatë të gjithë kohës replikoi me grekët duke ua treguar vendin.
Pas protestës për një orë e 30 minuta në vapën e nxehtë në një temperaturë rreth 90 gradë, pasi masa e vogël e grekëve u strehua andej nga kishin hyrë, vargu i protestusëve shqiptarë u drejtuan drejt Misionit të Shqipërisë që ndodhet në të njëjtën rrugë. Edhe pse dyert ishin të mbyllura, foëlsit e ngritën zërin që matanë xhamave të dëgjoheshin thirrjet dhe apeli i tyre për ta ngritur çështjen çame në instacat ndërkomëbtare. Ata kritikuan ashpër qeverinë shqiptare që nuk e ngre zërin për tragjedinë e ndodhur dhe nuk artikulon kërkimin e njohjes nga shteti grek. Marko Kepi, Sali Bollati, Nazo Veliu, Hakik Mema, Marjan Cubi, Muhamet Omari, Xheladin Zeneli, dhe shuëm të tjerë kërkuan drejtësi dhe ndërkombëtarizm të çështjes Çame.
Në fund, të gjitah Pankartat dhe një Listë -apel, me emrat e fëmiëjve të masakruar, u lanë tek dera e Misionit.
Protestën e mbështeti edhe Federata Vatra e cila u përfaqësua me Zv/ nënkryetarin e saj z. Agim Rexhaj, sekretaren me origjinë Çame, Nazo Veliu, anëtarin e Kryesisë së Vatrës, njëkohësisht arkëtar i saj, Marjan Cubi, anëtarët e Këshillit Idriz Lamaj, Anton Raja, Muhamet Omari me zonjën, Asllan Bushati, editori i Diellit, ndryshe nga organizatat e tjera, që kishin vetëm kryetarët. Të pranishëm ishin kryetari i Legalitetit Hakik Mena, kryetari i Shoqatës Dibra Dashamir Myftari, Kryetari i Fondacionit Plavë-Guci, përfaqësues nga Fondacioni Dom Simon Filipaj, Xheladin Zenelaj nga Ana e Malit e të tjerë.
Në fund një vërejtje për komunitetin: Patriotizmi nuk shprehet vetëm në Facebook, por edhe duke iu bashkuar veprimtarive të tilla që kanë të bëjnë me çështjen tonë Kombëtare, aq më shumë që bëhej fjalë për një tragjedi, së cilës ende i ndjehen rënkimet e foshnjëve, pleqëve dhe grave dhe kërkojnë DREJTËSI!