Shejtneshës e nanës Tereze/

Nga Anton Çefa/

                        I

Mbi këte kaos të përbotshëm/

ku dashuria kryqëzohet çdo ditë/

si dy mijë vjet ma parë/

në rrugën e Golgotës/

ngjizun me zjarr Prometean/

dhe brishtësinë e materies,/

i tregove botës ma të fortin e elementeve/

dashurinë./

Ç’është tabelë e Mendelievit

dhe tabelat e tanë elementave të rruzullit

veç brishtësi e thyeshme

përballë ligjit tand,

para të cilit shpërbahet landa e të gjithë elmentave

si prush materiesh qi shuhen drejt asgjasë.

Me gjurmën e hapit tand të zdathun

do të ecish në kujtesën e njerëzimt

aureolë e gjakut tonë.

                        II

Le të çohet në kambë leproza

e sida,

kërthijt e braktisun trotuareve të botës mbarë

le të ngrihen!

Le të ngrihet në kambë mjerimi

e në nji kor madhështor

të këndojnë rekuiemin për vdekjen e dashurisë !

Nga majet e Himalajeve

te krepat e Sharrit,

nga Kalkuta në Shkup,

nga Shkupi në Kalkutë

të perplasen e të thyhen pentagramet e dhimbjes 

e të gjamës,

Oji more Oji !

Nuk të shuhet jo

flakëza e qiriut të jetës.

S’qe flakëz, por meteor, yjesí e prush yjesìsh,

 që si vulkan do ta përndezin botën

me dritën e vetëflijimit,

*     *     *

Dashuria përtej caqeve të vetëmohimit

Portret për Nënë Terezen

Larminë dhe ndërlikimet e përcaktimeve të rrymave ma të ndryshme filozofike për qellimin, funksionin dhe idealin e njeriut në jetë, Nanë Tereza i shpjegoi qartë, tejdukshëm me presonalitetin e saj, fjalën e veprën, me shpirtin e saj. Dhe bota u step para kthjellimit që i bani ajo kësaj vorbulle njerëzore dhe do të çoroditet nëse nuk do të mund të ndjekë sadopak gjurmën e kambës së saj të zdathun.

Ajo krijoi nji urdhën fetar, që u shtri mbi njiqind vende të rruzullit tokësor, duke ndërtuar institucione për ma të vorfnit e të vorfenve, për të gjymtuarit, leprozët, jetimët, të braktisunit. Kjo asht vetëm pjesa e ndriçme e veprës së saj. Ajo ma randësishmja, që duket sikur përhumbet në zonën e hijes, asht ngrehina madhështore e tempullit shpirtnor të dashurisë e të vëllaznimit në krahnorin e gjanë të njerëzimit. Kjo asht vlera ma universale e veprës së saj.

Dashuria përtej caqeve të vetëmohimit, feja deri në adhurim, sakrifica në apoteozën e flijimit dhe energjia e mbrendshme – një mrekulli e vërtetë – duket se i dhanë asaj forcën e veprimit.

Në botën pagane, ajo të kujton një Prometè, por me një ndryshim. Prometeu iu kundërvu Olimpit, Nanë Tereza iu mishnue Qiellit: “Jam një penë në dorë të Zotit”. Në botën monoteiste, ajo të kujton nji Galileas, që e pati zbuluar 2000 vjet ma parë ligjin e dashurisë, të dhimbjes e të flijimit për të tjerët. Nanë Tereza rizbuloi dimensionet e shpirtit të njeriut: “Jemi të gjithë bij të një Ati”.

Në orvatje për me vlerësue veprën e saj, mbretën e presidentë, qeveri e parlamente, forume e organizma ndërkombëtare i dhanë asaj nji mori titujsh nderi. Popujt – që dinë të vlerësojnë ma mirë se kushdo – i dhanë titullin ma të madhnishëm: Nanë. Nga nji “Madre” e murgeshave të bamirësisë, ajo u ba Nanë e të gjithëve, Nanë e mbarë botës. Kush mund të matet me dashurinë e nji Nane të tillë ?

Për mbarë njerëzimin, Nanë Tereza asht nji vlerë ekumenike. Për ne shqiptarët, ajo asht diçka ma tepër, nji vlerë etnike: frymë prej trojeve tona, landë prej dheut tonë, plazmë prej gjakut tonë, afsh prej gjoksit të fisit tonë. Të falemi nderit, Nanë Terezë ! Do të të duam me dashuri birnore.