Nga Bajame Hoxha(Çeliku)/

APO S’BËHEM FLAKË E KUQE/

Përmbi mua seç vërshon/

Atëherë nata kur pushon,/

Ndaj dhe sulem nëpër terr/

Që të rri me ty njëherë,/

Se po tretem si qiri/

Që e ndeze ishe ti./

Apo s’bëhem  flakë e kuqe,/

Edhe buzët si burbuqe!/

Gjoksi ngrihet hidhet vetë,

Diç nga brenda se ç’ bërtet.

Rruzullimi prush e flakë

Thua digjet pak nga pak!

Puthja jote porsi shpuzë

Që nga larg më djeg mbi buzë.

Shpirt o shpirt mos humbim kohë

Është e shtrenjtë ti mendo,

Dashurinë që kemi ne

Mund ta ndërrojmë veç për atdhe,

Thua tjetër ka mbi dhe

Epsh e ndjenja si tek ne?!

Dashuri kaq e munguar

Nuk do ketë të krahasuar!

Pylli thellë i përvëluar

Me ca thëngjij të pashuar

Nga një zjarr i paharruar.

Lër tek unë psherëtimën

Bashkë me trupin e me frymën,

Ti mos shko me tjetër grua

Se ngado shkon më gjen mua,

Trëndafil të lulëzuar,

Si një zanë të zbukuruar,

Sirenë deti përvëluar,

Puthu, puthu pra me mua!

Si shpagim këtë e dua,

Me ditë-net të numëruar

Zemër pus e thelluar

Eja shpirt i dashuruar

Mos më lër gji trishtuar

Jam e ngrohtë s’jam nguruar!

 

Me sy t’pastër porsi qielli

Që më ndezin për së thelli,

Pa mëri pa shenjë tmerri

Që të dua për fjalë nderi

Që mbulojnë këtë rrafshinë

Tejpërtej përmbi kodrinë!

Si gur zalli dot unë s’rri

Baras natën në qetësi

Nxitoj shpejt e vij tek ty.

Se n’mes gjirit ty të ndjej

Tek të flas e tek më ndjen.

Se s’është joshur dashuria

Osh i merr ndjenjat e mia

Si në dimër dhe në verë

Dhe kur godet e bardha erë

Aromë fushe plot pranverë,

Aromë gushe si një herë

Sepse brenda gjithçka gjen,

Buzë liqenit porsi mjellmë,

Do ta gjesh pranverën zgjuar

Lule shpirti lulëzuar

Lule, lule krejt rrethuar,

Atë zjarr, atë vlerë

O Zot, o Zot!

Nuk jam e mjerë!