Nga Ilir LEVONJA-Florida/

Pas viteve 90-të opozitarët më të mëdhenj, madje edhe disidentët, dolën pikërisht ata që ishin ose vinin nga shpura e nomeklaturës. Të cilët, për një ose dy arsye dëshmonin me batuta, se sa të acarta ishin marrëdhëniet mes familjeve që kishin pushtetin. Unë e kam thënë dhe herë të tjera, të deklasurit e vërtetë, sapo u hapën dyert, morën arratinë.

Ma përforcoi këtë, fjalët e ikonës së kinemasë sonë, kur i tha gazetares sot, se, i thashë tim biri atëhere, ik dhe kurrë mos e kthehe kokën mbrapa. Ky është Guljelm Radoja. E gjeni kudo sot intervistën e tij. Një prej aradhës së familjeve të të deklasuarve. Eshtë një detaj që tregon masivitetin në ikje të të deklasurve. Mishi për top i diktaturës së proletariatit. Dhe bijve ”disidenta” batutash korridoresh e banjosh publike.

Apo studiove e televizioneve personale.

Dhe nuk i fajësoj. Në 45-së vite poshtërim. Kush nuk do i vërsulej një porte të hapur. Matane ishte liria dhe ata e kishin zbulur me kohë. Ose ndofta nuk u interesonte më asgjë. Pasi liria është më e çmuar se çdo ndjenjë atdhedashurie. Pallavra që u shërbejnë uzurpatorëve. Ose dëshmorë gjakëhumbur. Të kotësisë. Nga ana tjetër e kishin pikasur që çmontimi i një sistemi do merrte aq kohë sa montimi i tij. Por për ta 45 vite të tjera ishin një vdekje pa fund. Ndaj më mire të shijonin pak botë. Për aq sa të ishin. Dhe të varroseshin, ku të varroseshin se, këto varret e rinj nuk do kishin asgjë të përbashkët me gjalljen e varreve në atdheun amë.

Shqipërinë e uzurpatorvëve. U bënë kurbetllinj. Ndërsa një pjesë e vogël u bën shtetar. Pra si të thuahs kolegë me shtetarët gjoja avanguardë nga pjekja kokë më kokë me batuta, midis bijvë dhe etërve. Këtë përshtypje të lënë përshembull gjithë refleksionet e botuara këto vite. Nga Edi Rama, Spartak Ngjela, Lubonja, Zheji Klosi etj. Asnjë nga këta nuk iku në kurbet. Dhe nëse iku kush, shkoi sa për të thënë dhe i strehuar tek ndonjë intenacionalist i kohës.

Ata janë këtu. Me pushtet dhe dirigjojnë. Ndaj nuk është e rastësishme që Shqipëria aktuale. Masmedia e saj. I kushtojnë shumë kohë të shkuarës. Dhe të drejtës individuale. Jo asaj kombëtare, ose së tërës.

Nuk bën atë që bën bota praktike.

Shikoni përshembull Francën. Si ndërron presidentët. Si votojnë. Dhe si përballojnë sfida kombëtare, kudo që janë.Nuk është e rastësishme as kjo që herë më herë hapen debate shterpë si ndalim transemetim i filmave. Kjo vjen nga ajo kolegëzim shoqërie djemsh nomeklature dhe djem te deklasuarish të mbetur. Nuk janë të rastësishme që faqe të tëra i kushtohen përshembull torturave që Enveri i bëri familjes Shehu. Në një vend normal, nuk do tirrej për vite e vite. Ishte një luftë brenda llojit. Dhe kaq. Dhe kokat hëngrën.

Apo si vdiq Hysni Kapo. Çfarë thotë sot djali i këtij apo atij. Dhe si po e kalon pleqërinë kjo apo ajo vejushë. Më të spikatura gjënden tek djali i ish kryeministrit Mehmet Shehu, Bashkimi. Ku gjithë gjindja i bindej një fryme, një bajlozi me vështrim shfarosës. Deri tek këta që luanin kokafshehti me batuta. Ashtu siç thoshte përshembull Zheji pak javë më pare. Se si bashkë me Edi Ramën, kishin shkuar në kopshtin e gjyshes së tij, vetëm e vetëm të çliroheshin nga duhmat e gëzimit. Ose siç thonë shumë të tjerë me sportivitet se si bënin batuta me iksin apo ypsilon byroist. Merita këto që u japin sot të drejtën të flasin për demokracinë. Madje fal apatisë kolektive, i gjen këtyre 27 viteve, sa majtas dhe djathtas. Gjithmonë në funksion të amullisë dhe pushtetit të tyre. Si është përshembull rasti Ngjela. I cili nga këto ”merita” desidenti brenda sojit, arriti të bëhej nga demokratët kryetar grupi parlamentar. Deri dhe minister drejtësie.

Nuk kam asgjë me Ngjelën, as me emrat e tjerë, por po i përmend në funksion të kësaj memorie zhvillimesh politike, gjatë këtyre 27 vite demokraci.

Ndaj nuk më duket krejt i rastësishëm sot, shkuarja e Shqipërisë në zgjedhje moniste.

Eshtë e gjitha një farsë e bijëve. Brenda së cilës ka rënë padiskutim një shoqëri e tërë. Ndaj ka kërcënime për destabilitet. Që merret me të shkuarën e dyzetë e pesë viteve. Jo me këtë të afërmen që mat rezultatet. Erdhe , qeverise, çfarë bëre. Dhe çfarë nuk bëre. Po sot shohim një kor flamurtarësh që i gëzohen slloganit të vetëm pa partinë demokratike. Eshtë kori i bijve të mbetur të nomeklaturës…,

dhe këtyre të deklasurve aleatë e kolegë, që nuk duan as punë, as vendin, as familjen. Por ama vdesin për pushtetitn e kultit të individit. Sot shqiptarët zihen me njëri-tjetrin për street e Ramës. Mahniten me modistin. Ndërkohë Franca e popullit të lirisë zgjedh për president një 39 vjeçar. Ndërkohë ai aktuali nuk ngul këmbë të qëndrojë në pushtet. Ndërkohë gjithë francezët votojnë. Kudo që janë. Në të katër anët e botës. Shqiptarët bëjnë gam gam dhe ua kërkojnë mëndjen për teferi fushatash. U kërkojnë edhe para për lobime pranë zyrave të Washingtonit, a Bundestagut etj. Të lumtur pas streçistave . Dhe mjekrrave modiste. Franca i ndërron burrat e shtetit fët e fët. Shqipëria ka pjellë veç steçista. Veç të pazevëndësueshëm. Eshtë kthyer e gjitha në një ushtri moniste. E ekzaltuar nga bijtë e nomeklaturës.