POETËT/

Poetët janë si gurra bjeshkësh/

Si shtretërit e lumenjve/

Plot ujë lundrojnë/

E nuk shtjerren kurrë/

Poetët janë si pranvera plot gjelbrim/

Vargjet e muzat e tyre/

Njomësojnë çdo shpirt/

Si lulet e bukura me vesë në ditë/

Poetët janë si zogjtë e bekuar

Si kanarinat gojë ëmbla

Që festë e gëzim

E kanë çdo  stinë

 

Poetët janë si gacat e bungut

Që ndizen gjatë në oxhak

Ngrohin me dashuri të pakufishme

Dimrat me dëborë e murlan thatak

 

Poetët janë ambasadorë të kulturës

Që e lidhin metaforën

Me trungun e lisit

Dhe i bashkojnë trojet e fisin

 

Poetët i mbajnë vravashkat në shpirt

Edhe pas grillave të qelive

Muzat i mbajnë  pengë

Ushqejnë vargjet nusërojnë poezitë

 

Poetët kanë shpirt të bardhë

Bardhësinë e shofin çdokund

Ata janë fjalëpakë

Janë si ne si ti si unë…

 

SHTIGJET E JETËS

 

Gjatë u enda shtigjeve

Të jetës

Leqenjve të mendimeve ngarkuar

Me frymën nën krahëror ngulçuar

Mbi Gogolin e këtij shekulli

Në shpinën e Djallit

E pyes vetëveten ku janë

Emrat e gjithë atyre

Që askush më nuk po i përmend

Si e pse

Pse kaq shpejt u harroka robëria

Pse për dëshmorë nuk mendon njerëzia

 

E ku jenë emrat

E atytre që duhet të jenë

Mbuluar me shkurre

E në zallishta

Ata që dje e çanë gjoksin

Për lirinë tonë

 

TEJMATANË ATLANTIKUT

 

Tërthor Oqeanit Atlantik

Ne tokën e premtuar të nxehtë

Erdha të jua kërkoj gjurmët të çmallem

Atje ku me ImZot bëtë punë e jetë

 

Mbi dyert e pavdekësisë rruhet thesari

Shëndrit si ar mikpritja e traditës sonë

Këtu u mplak  ImZot Fan Noli

Agimi e muzgu e zuri

Me shqipen dykrenore në gojë

 

Sa qirinj u ndezën gjatë lundrimit të largët

Përcjellur plotë mundime e krajata

Sa trungje të ullirit lëshuan fryte të ëmbla

Për miqtë e bekuar nga Vatra

 

Sa bilbila fluturuan nga kafazi

Për të kërkuar dritën e shpëtimit

Në cilën shpellë u gropos floriri

Sa gjatë u luajt drama për fatin shqiptar

 

POETI PA VARR

 

(Kushtuar poetit patriot, Avzi Nela,Martir i vargjeve lirke)

 

Lëkura feudale

Kruhej nga zgjebja

Nga kolera

E tiranisë së lidhur

Në zinxhirë me gjemba

Është çartur si ujku

Nga uria e nëpërkës

 

Po fryjnë erërat

Me kokërriza të akullta

Edhe mbi bunker

Pritet të çelë pranvera

 

E në vatrat bujare

Bukë e krypë e zemër

Me portën e hapur

Na pret Hafzi  Nela

 

MË THUAJ

 

Pa më thuaj të lutem

Mbi re a ka kufi

Atje lart në Univers

Cila shqipe këndon në vetmi

 

Nën qerpikun e hënës

Cili sy mbyllet në qetësi

Cila zemër troket e përlotur

Çamja ime ku je ti

 

A ri ajo e vetmuar

Siç rimë unë e ti

Të djegur e të përvëluar

Për një besë për një dashuri

 

Kur t’i ndërtojmë urat

A bashkohemi në të dy

Sa ditë do bëjmë dasmë

Krushk do te jetë

Krejt shqiptaria

 

E kur do bëhesh ti nuse

Çamja ime e bukur hyri

Do vijnë të gjitha vatrat

Për martesë e lumturi

 

TE GURI I SOKOLIT

 

Frymëmarrjen duke e gulçuar

Po ecë  shpatit me nxitim

Një freski bjeshke më ka pushtuar

Lugjet e verdha në shpirtin tim

Syri kullot stanin e vjetër

Në lëndinën plotë blerim

 

I le pasë gjurmët e jetës

Ecë ta zë hien në perëndim

Ajo po ik…

E më pret atje

Në themelet e kullës së gjyshit tim

E sa më pushton nostalgjia

 

Mbi ato themelet e mia

Gurë e mure të rrënuara

Ka ritur shtatin myshku e largësia

 

Këtu dikurë mbaheshin kuvende

Burrat me plisa tirq e jataganë

Ca nga Shkodra, Buletini e Mirdita

Dimrat i kalonin odat në prita…

 

Eh burrat e kombit tim kreshnik

Atje mbi trapazan i varnin hutat

E pinin duhan kaçak nga llullat…