GANO ZEMRA IME/

 Zemrës sime,me rastin e një vjetorit, 19.Dhjetor 2013./

Mga Bajame Hoxha-Çeliku/

Afroj data,  afroj dita/

Plot një vit që ti më le/

Për çdo ditë në lot u mbyta/

Malli nga vendi më ngre./

 

Larg nga ty, unë s’mund të rroj/

Larg nga buza që më puthi/

Vitet plagë s’mund t’i harroj/

Dhimbja për ty, më këputi./

 

Kishim diell në zemrat tona

Kishim kopshte me blerim

Lule blini, lule shqera

Trëndafila pa mbarim.

 

Vitet tona zjarr  në qiell

Vitet tona mbushur flakë

I kërkoj dhe rrotull sillem

Sepse malli më përflak.

 

 

 

Flas me ty, me lot në vargje

Loti s’më le në harrim

Zoti ty të mban në paqe

Po mallit tim, ç’ti bëj tani ?

 

Ta dish shpirt, pa ty në jetë

ditët më kthehen në ferr

S’e pranoj, s’është e vërtetë!

Se ti s’kthehesh, dhe një here.

 

Shpresa, është dritë e pashuar

Ti do t’kthehesh në pranverë

Bashkë me gjethin lulëzuar

Trëndafil,  si asnjëherë.

 

Kam një vit që po robtohem

S’po lë gur pa lëvizur

Derë më derë unë kam trokitur

Nuk e di, tek unë, je nisur ?

 

 

 

Po të pres, me shpirt e mendje

Shpresa, për një kthim më mbetet

Të shoh unë, buzëqeshjen tënde

Shpresa për një kthim, s’më tretet.

 

Oh, ti thua : vallë ke kërkuar

O shpirti im, që unë të kthehem?

-Kam trokitur qiell e portë

E lutjen time kam dërguar.

 

Lutjen lartë e kam dërguar,

Në qiell te Zoti, më beso!

bashkë me lotët shoqëruar

Ia kam lënë atij në dorë.

 

I jam lutur shumë për ty

Dhe i them: vej dorë në zemër

O ma kthe Gonon në gji

O më kthe dhe mua ëndërr.

 

Plagë e madhe s’gjen shërim

As me vargjet, se janë tharë

Dhe  s’çoj dot  as në harrim

Këtë lot, që peng më mban.

 

Ti ke thënë, që jam poete

Dhe kam mposhtur shumë furtuna

Ja, s’dal dot unë nga kjo heshtje

Se për ty, më dhemb kjo zemra.

 

Lutje sa shumë kam dërguar,

Sa shpirti më shkon gjer në re!

Më mbyt ndjenjë e paharruar

Oh, pse të rroj, unë, përmbi dhe.

 

Për ty zemra më është ngrirë

S’ka vullkan , që mund ta shkrijë

O shpirt, o xhan, ishe flori

Lule zambak, mbaje ndër sy.

 

Pres po vjeshta  s’ka përgjigje

Dhjetor i shkuar  s’është larg

Lot e dhimbje për ditëlindje

Tetor i im, qe lot e plagë.

 

 

 

 

Gota më ngriu te dora

Kur më thanë për rreth :Gëzuar

Përmes lotit, dy fjalë nxora:

Toke Gano ! Thashë :Gëzuar !

 

Unë të pashë, ulur pranë meje

Ashtu si një vit më parë

-Ashtu zemër, gotën ngreje!

Ti më fole, zjarr e mall.

 

Unë të ndjeja thellë në sy

Thellë në zemër u drithërova

Po zëri yt, qe po ai

Po ai, që dashurava.

 

Me forcë  zemre  dashuria

Ashtu si një vit më parë

Në tavolinë, aq sa ishim

Vetëm ti, qe shend e gaz.

 

Natën e ditëlindjes sime

Kur unë vonë, rashë në shtrat

Ti në gji,  sa më shtrëngove

-Jam me ty,  the, në çdo çast.

Hapa sytë, nata qe pus

Dorën zgjata të të prek

-Zemër the, të kam mbi buzë

Hap, pas hapi, ty të ndjek.

 

Më qetësove shpirtin gjatë

Kur më thoshe:  shpirti im

-Shpirti  im, the: ditë e natë

Terrin ti ma kthen në dritë.

 

Puthjen tënde ndjeva, ndjeva

Shpirtin tënd me dallgë shumë

Eh, o Zot! Vërtet  kujtova

Se me mua,  qe në gjumë.

 

Kur  vjen ti, një dritë më ndez

Thellë në zemër, më bën hyjni

Më jep forcë, e më jep shpresë

Që të ec unë përsëri.

 

Kam një vit që unë kam heshtur

Dhe pena ime është e tharë

S’të vjen keq, sa shumë jam tretur

Loti shumë, seç më ka ngarë.

Po ku është kjo pena ime!

Porsi gjethe, fishkur  larg

Oh, ka ngrirë, si zemra ime

Shpirt o zemër, s’ka më varg!

 

Do shkojnë ditë, do bëhen vite

Pena ime s’do flasë më,

Eh, ka heshtur, dhe jeta ime

Sepse gjysma nuk është më.

 

A mund të shkruaj gjysma ime

Kur gjysma tjetër nuk është më,

Vijnë në mend veç ca kujtime

Gjysma, gjysma dhe, asgjë?

 

Vargjet s’lidhen,  mungon çelësi

Mungon çelësi i poezisë

Oh, ky çelës, më kishte hapur

Të gjitha dyert e dashurisë.

 

Asnjë portë s’më kishe mbyllur

O çelësi im i dashurisë

Asnjë ndjenjë s’më kishe ndrydhur

Ti qe diell I lumturisë.

Them: do zgjohet kjo pena ime?

Thellë me dhimbje,  në  lëndim?

Që  të shpreh, unë ndjenjën time

Gjer në lindje e përëndim ?

 

Do të shpreh lotin e zjarrtë

Që pikoi aq fort për ty

Do t’i shpreh, unë plagët qartë

Që më dhembin pa kufi.

 

E  shikoj se vargu s’ecën

S’di të shkruaj si më parë

E kuptoj,  të gjitha ngecën

Aty te një vit më parë.

 

Thashë, i more ti me vete

Forcën, muzën, jetën time

Sa e zbrazur  paskam mbetur

S’shoh asgjë, tek vetja ime.

 

Aty te një vit më parë

Shpirt e zemër m’u coptua

Se të desha si e marrë

Ndaj dhe shpirti s’u shërua.

Kur  shoh hënën lozonjare

Në mes yjesh të gjej ty

Fluturojmë në qiell e paqe

Të pushtuar gji më gji.

 

Ti je drita, në qiell me paqe

Ti je zemra  larë në flori

Në hapsirat, lart më lart

Kemi folenë, unë edhe ti.

 

Dashurinë  dhe besën tënde

do ta ruaj, si të vetmen

Oh, qe zgjimi i një ëndrre

Oh, qe zgjimi,  i treqind netëve.

 

Nga ky zgjim ndjeva shumë dhimbje

Ku je shpirt, buza më thahet

Të kërkoj në tokë e qiell

Të kërkoj dhimbja s’më ndahet.

 

Dashuri sa shumë të dhashë

Ndaj s’më hiqesh kurrë nga jeta

Tek sytë e tu, unë jetën pashë

Në mbarë rruzullin, është e vërteta.

Po ku ece, po ku shkele

Gjurmë të arta ti ke lënë

Trim mbi trimat, ndër apele

Dot s’të morën, nëpërkëmbë.

 

Vinin vuajtjet  dallgë, dallgë

Nëpër kampin e mallkuar

Ti qe trim, me besë të lartë

Si për shokë, edhe për mua.

 

Ngushëllonim ne njëri tjetrin

Dorë për dore,  eh,nëpër fusha

Nëpër stuhi, kërkonim diellin

Për fjalë të lirë, na thahej buza.

 

Na mungonte  dhe pikë e ujit

Na mungonte buka thatë

Gjer në shpirt vinte pickimi

Korrb i zi, bëhej agimi.

 

Por në shpirt ne mbollëm lule

Dhe rininë e zbukuruam

Thellë në shiprt na vinte libri

Thellë në vargje ne kënduam.

Tmerrin, e kthyem në këngë

Qemë të rinj, dhe të pa thyer

Djem e vajza, anë e kënd

Aromë fushe, e Lulëzuar.

 

Të rinj, me pasione e zjarre

E kishim rininë të fuqishme

Si trëndafili që çelte petale

Çelnin ëndrrat nëpër agime.

 

Jetuam emocione të forta

Dhe dashuri  magjiplote

Provuam ndjenja të kthellëta

Mesnatave, me hënë të plotë.

 

Atëherë , heshtje e natës puthej me ne

Me afshin e vesës së mëngjesit

Dhe sytë çelnin lule, aq bukur ndër ne

Si jargavanë në oborret e mbretit.

 

Këngët  tona, qenë flakë e zjarr!

Rreze artë kudo! Dritë e pafund

Tani  këngët, o shpirt, o malI

I kërkoj , po s’i gjej kurkund.

Rinia mbeti e freskët, mes flakëve

Me ngjyra të trëndafilit rozë

Do ta qaj dashurinë mes plagëve

Dhe puthjet për jetë e mot.

 

Prandaj  jam tejet e trishtuar

Gjithçka më ka ngrirë mbi buzë

Kërkoj zjarrin  që është i pashuar

Kërkoj diellin, lart në  furtunë.

 

Oh, Zot ! gjysma  varfanjake !

Kërkon gjysmën që s’është më

Sillet rrotull s’di ku qahet

Pastaj hesht e s’ndjehet më.

 

Mos më qeshni! E më pëlqeshni!

Kërkoj gjysmën që më shkoi

Kërkoj netët që buzëqeshnin

Kërkoj Diellin, të më ngrohë.

 

Eh, moj zemër, sa s’pëlcet

Nga një dhimbje e vërtetë

Nga një shpirt, që u bë erë

Oh, shoh dimër! S’ka më verë!

Eh, o miq sa shumë kam mall

Kam një vit që rri e mbyllur

Nuk e di, nëse jam  gjallë

Shpirt e zemër më është lidhur.

 

Nëpër  qiell e nëpër dallgë

Mes stuhive  ty të kërkoj

Ti o gjysëm, më mban gjallë

Se pa ty, unë  kot që rroj.

 

Kërkoj gjysmën si yll mëngjesi

Gjysmën time nëpër hënë

Kërkoj jetën ku na mbeti

Kërkoj stinët, vallë : ç’u bënë ?

 

Afrohet  dimëri  me dëborë

Gjysma ime, vallë ka ftohtë?

Çdo gjethe vjeshte, si kurorë

Një nga një, i bëjnë mburojë.

.

Loti vallë, pse s’bëri punë ?

Që kam derdhur ditë e natë

Ndoshta ka krijuar lumë

Në kët’ shpirt, që ndjahet thatë.

O dashuri, sa shumë kujtime !

Aromë fushe mbete ti

Çfarë t’i bëj unë zemrës sime

Në këtë dimër, me stuhi ?

 

Nëpër shtrat akull e ngrirë

Ja pres gjysmën, të më vijë

I mbyll sytë, endem në ëndrra

Vjen ti shpirt, shtratin më ndri.

 

Dua ta kthej jetën ëndërr

Aty zemrën,  kam vullkan

Aty zemra rreh beng beng

Aty zemrat, puthen mall.

 

Mbrëmjen e ditëlindjes sime

Ti më erdhe fluturimthi

Më dhe gaz, e shumë kujtime

Më dhe forcë përtërimi.

 

Natën e ditëlindjes sime

Pranë më erdhe si gjithmonë

Më dhe prush e drithërime

Më dhe, dashurinë në dorë.

Ç’të vajtoj unë vallë më parë

Ëndrrat që dogjëm të dy?

Apo fushat anë e mbanë

Që punuam unë e ti?

 

Grurin, kur  valëviste era

Ëndrrat tona pa mbarim?

Flladin  që sillte pranvera

Në zemrat tona pa harrim?

 

O miqtë e mi, lotin përciellë

Nëpër sy, nëpër fytyrë

Më ka gërryer, eh, sa thellë

Shpirt e zemër pa mëshirë.

 

Që të dy, sa shumë kërkuam

Nëpër kopshtin e dashurisë

Gushë më gushë, ëndërruam

Një ditë të bukur, të lirisë!

 

Kjo dashuri ishte e madhe

Se thellë në shpirt, kishe liri

Nga tufanet s’pyete fare

O trim! Më mbylle, oh, në zi.

Trim mbi trimat rinia jote

Dhe pse ishim në dënim

Oh, ta dish sa më krenonte

Hapi yt në internim.

 

Tundej fusha,  tundej mali

Kur dëgjohej, Gani djali

Ti Gashjan me fletë prej ari

Jo, s’ju trembe kurrë dushmanit..

 

Vije nga familje prijësash

S’kishte pse të trembej syri

Ti hero, me rrënjë lisash

Gjigand mbete, Gani trimi!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

…..