Nga Astrit Lulushi/Flitet për ligje kundër shpifjes për t’u mbrojtur nga sulmet e fjalës; palët ndërrojnë vendet në bankën e të akuzuarve dhe saga vazhdon – pozita dhe opozita bëjnë lojën e njëratjetrës.
Nëse ka diçka në këtë botë që nuk mund t’i qëndrojë diskutimit, le të shkërmoqet e bëhet pluhur, thoshte Wendell Phillips (1811-1884), i cili sakrifikoi karrierën dhe reputacionin e tij duke dalë kundër skllavërisë para luftës civile amerikane.
Kufizimi i lirisë së shprehjes godet dyfish lirinë intelektuale, sepse kushdo që privon të drejtën për të shprehur një pikëpamje ndryshe, njëkohësisht u privon të tjerëve të drejtën për ta dëgjuar atë. Në një shoqëri të tillë, vetëm hapja e buzëve është krim. Kush nuk e di, të pyesi atë që e di, nëse citojmë Osman Gazepin.
Liria e fjalës është e gjitha. Fjala e lirë është vetë jeta, është gjallëria e një shoqërie. Çfarë është liria e shprehjes? – Pa lirinë për të fyer, ajo pushon së ekzistuari, thotë Salman Rushdi, duke u dalë në mbrojtje romaneve të veta.
E keqja është lehtësia me të cilën disa njerëz duke mos thënë se nuk u pëlqen diçka e thënë, i kërkojnë qeverisë ta ndalojë atë. Kur i hyn kësaj rruge, mos prit që liria të mbijetojë shumë kohë, shkruan Quintus Ennius që jetoi rreth viteve 239 -169 pes), i cilësuar si ati i poezisë romake.
Pa marrë parasysh se çfarë do të thuash, fjala duhet të dalë nga goja e lirë dhe e paautorizuar. Një shoqëri që nuk guxon të mbrojë anëtarin e saj në shprehjen e lirë të mendimeve të tij, pavarësisht se sa e rreme apo e urryer, është vetëm një bandë skllevërish.