Një filozof dhe shkrimtar i huaj që e do dhe punon për Shqipërinë/
Nga Anton Çefa/
Domeniko Korradini H. Brusard u lind më 14 nëntor të vitit 1942 në Katanxaro të Kalabrisë, në një familje me prejardhje suedeze. Studioi në Shkollën e Lartë Normale të Pizës dhe në Maximilianeum Stiftung të Münchenit, Bavari. Në tetorin e v. 1971, fitoi konkursin për profesor ordinar në Universitetin e Pizës. Është avokat mbrojtës pranë Gjykatës Supreme të Italisë.
Në vitin 1963, botoi në revista tri punimet e para filozofike. Shkrimet e vitit të fundit (2008) u kushtohen çështjeve të të drejtave të njeriut dhe të themelimit të së drejtës mbinacionale ose “gjeosëdrejtës”. Nga veprat e tij, midis të cilave disa u përkthyen në gjuhën portugeze, braziliane, greke, rumune turke, dhe shqipe, janë: “I giorni dell’ inchiostro”(“Ditët e ngjyrimit”, 1983), “Gelso Bianco” (“Mani i bardhë”, 1988), “Corale dell’ inquietudine” (“Koralja e shqetësimit”, 1997), “Laudario crociato” (“Lavdërimi i kryqëzuar”, 2000). Vuri në skenë shfaqjen “Yo el Rey” (1991). Nga viti 2003 punon për poemën lirike-epike “Alfabeti i dashurisë”.
Ka fituar çmimet: “Friedrich Nietzsche”, “Città di Catanzaro”, “Cultura Sila”, “Mar Jonio” dhe “Siracusa”.
Është përkthyes në gjuhën frenge, spanjolle, portugeze, braziliane, greke, angleze, gjermane dhe shqipe. Në shqip, ka botuar këto vepra: “Koralja e shqetësimit”, poemë, “Marin Barleti”, Tiranë, 1997; “Shtjella e kryqëzimit”, roman, “Shpresa”, Prishtinë 2005; “Lavdërimi i kryqëzuar”, “Faik Konica”, Prishtinë 2008.
Corradini njeh dhe vlerëson kulturën shqiptare, letërsinë dhe botën shqiptare, në përgjithësi. Ka treguar interes të veçantë për De Radën, Naimin dhe Migjenin. Ka përkthyer në italisht nga Naimi dhe Migjeni: “Shqipëria, nëna ime” dhe “Poema e mjerimit”, ende të pabotuara. Ka lexuar Agollin, Kadarenë, Mimoza Ahmetin, Dashnor Kokonozin dhe ka mendimet e veta për veprën e tyre. “Letërsia shqipe, së cilës i jam kushtuar që prej më tepër se 10 vite, është një letërsi e madhe. . . . Me punën time modeste, unë bëj atë që mundem për të mbrojtur në Itali kulturën shqiptare, që nuk është vetëm Kadareja”, më shkruan ai në një letër personale. Vlerëson, në mënyrë të veçantë, narrativën e Anton Nikë Berishës, siç del nga analiza bërë tri romaneve të tij: “Gjin Bardhela i Arbëresh”, “Nëna e dritës” dhe “Ferri i lodhur”. Ka rishikuar përkthimin në italisht të poemës së A. N. Berishës për Nënën Tereze: “Cascate di luce nel cuore” (“Ujëvarë drite në zemër”), që e botoi “Luigi Pellegrini Editore” e Kozencës.
Për punën e tij në dobi të kulturës dhe të letërsisë shqipe, ai shkruan: “Kultura shqiptare është një kulturë shumë e rëndësishme; unë bëj atë që mundem dhe për atë që mundem nuk kursehem . . . Vendi i Shqipeve është bërë për të fluturuar, shqipet fluturojnë lart, dhe unë këtë ‘fluturim’ kërkoj ta ndjek me forcat e mia modeste; jam thjesht një shqipe e vogël”.
I rritur në Kalabri, pranë arbëreshëve, ushqen një dashuri e nderim të veçantë për arbëreshët. “Kalabria ime, prej kohësh ‘Vis i shpirtit’, më tepër se një vend i thjeshtë gjeografik ka mbetur e paprekur në zemrën time, e gjelbër, e freskët, e gjallë, e dridhshme … Dhe në zemrën time kanë mbetur shqiptarët e Kalabrisë, që kam njohur e çmuar që në fëmijëri.”. Ka treguar interes të veçantë për të drejtën zakonore e të drejtën shoqërore e kushtetuese shqiptare. Vlerësim të lartë i jep strukturës etike të popullit tonë: “Shqipëria është kudo, kudo ku njerëzit kanë bukë e zemër e krypë për miqtë. Kudo ku njerëzit i qëndrojnë besnikë vlerës etike të besës, që më duket se përfshin gjithë etikën”, shkruan ai.