Ne kete publikim, te ftuar ne Sofren poetike te Diellit, jane: Elida Bucpapaj, Neki Lulaj, Gezim llojdia,Dorina Guci/
FËMIJËVE U PREMTUAM LIRINË!/
Poemë nga ELIDA BUÇPAPAJ/
shokëve të armëve të lirisë/
që sot heshtin/
dhe e qajnë heshtjen /
me vajet /
e kujet e shpirtit/
që ulëret/
e u kërkon/
të dalin/
nga kulla e ngujimit
kryqëzuar
nga dyshimi
për farën
shqiptare
udhëtare
e përhershme
në kërkimin e vetes
larg klishesë
marionetë të
të diktatit
shokëve të armëve të lirisë
që sot nuk e njohin veten
kur merrnim me sy rrezikun
sepse po ndërtonin
qytetin e lirisë
për fëmijët e posalindur
të cilëve
u kishim mësuar
si fjalët
bukë
nënë
baba
emrat
e liderëve
marrëzi e madhe
kjo jona
sepse liria
na kthehej në delir
dhe besonim tek lideri
ashtu si fëmijët
tanë na besonin ne
sot fëmijët na shohin me dyshim
sepse dolëm që i rrejtëm
i rrejtëm fëmijët tanë
si na rrejti lideri
duke ricikluar shëmtimin
e fytyrave të censorëve
që i çrrënjos liria
si kusht sine qua non
shokëve të armëve të lirisë
si bekim i Zotit
që deri më sot
po e mbajnë përbrënda
zemrimin e tyre
sepse ia kanë tutën
zemrimit të tyre
dhe marrin ikën
sepse kanë frikë
nga vetja e tyre
se do t’i tradhëtojë
sepse e vërteta
është konstelacion
që i shkojmë prapa
pa kthim
shokëve të armëve të lirisë
me të cilët
përshkruam
me mijra kilometra vuajtje
me shpresë se arritëm
finishin e kepit të së mirës
ku e mira
nuk përjashton
as edhe një fije bari
dhe
krijon mrekullinë
çudibërese
prej barit
të dashurisë
por xhuxhët
i kanë uzurpuar
hapësirat e lirisë
xhuxhët as për cirk nuk bëjnë
të kallin krupën
prej jargëve
të makutërisë
mesjetare
xhuxhët
presin
vetëm t’i futësh
në parkun e zoopolitikës
e popullit
t’i thuash si fëmijëve
kujdes sa më larg gogolit
sepse u mbushën 21 vjet
që i ndajnë shqiptarët
në parcela e pako
të zoolandit të tyre
kur ata
në tregun e vjetërsirave
nuk do të kushtonin
asnjë cent
shokëve të lirisë të bekuar
me të cilët kalojmë
si në film
vitet e jetës rebeluar
prej padrejtësisë
që besuam
se e shporrëm nga vendi
që t’i prehnim
në paqe viktimat
e diktaturës
por ata që meritojnë të shahen
me të gjithë laryshinë
e zhargonit
pa patur kujdes
se ke prishur gjuhën
desh na kthyen në viktima
të tranzicionit
sepse na ngopën me lugën bosh
por ne tani jemi më të uritur
se kurrë
për të arritur
në destinacionin
prej nga ku u nisëm
21 vjet më parë
kur fëmijët sapo i kishim lindur
apo prisnin që t’i lindim
kur liria na kishte armatosur
deri në grykë
me jetën e shpresës
ndërsa tani
zoopolitika
i ka kthyer njerëzit
në copa letrash
letra
të kuqe, blu, rozë,
blu të irnosur
blu mavi
në copa letrash
që rrasen
në kuti votimi
legenësh plastikë
që pastaj xhuxhët
i trafikojnë si të jenë
tregëtarë skllevërish
e ne pré e gjahut të tyre
primitiv
dhe vulgar
shokëve të lirisë të çliruar
nga labirintet e frikës
ne që besuam se
do ta bënim botën e bukur
prej dashurisë
me të cilën i sollëm
fëmijët tanë në këtë jetë
që bashkë me qumështin e gjirit
u mësuam alfabetin e lirisë
shokëve të lirisë
me të cilët përmbysëm diktaturën
jo si filxhanin e kafesë
kur projektimin e të ardhmes
e vendosin fallxhoret
dhe konfiguracionet
e absurditetit
të zoopolitikës…
ne jemi vetë projektuesit
e fatit tonë
fati jonë nuk mund të griset
ashtu si grisen ato letrat e kuqe,
blu,
rozë,
blu e irnosur,
blu në mavi
një ditë pasi janë hedhur
nëpër kutitë
e legenëve plastikë…
sepse rruga e lirisë
na mban gjithnjë bashkë
qofshim kudo qofshim
megjithë rrugëtimin
prej eksodusit
nga njëri kontinent tek tjetri
kemi përshkruar me mijëra
kilometra jete
por jemi prapë këtu
kthehemi
tek fillimi jonë
sepse rruga e lirisë
na bën
të marrim frymë
me një mushkëri
pa marrë parasysh
distancat
që tani i ka fshirë
revolucioni
informatik
që i kall frikën
zoopolitikës
pa i marrë parasysh
zigzaget e jetës
por vjen një kohë
kur zoopolitika
ka destinacion të kthehet
në zoopark
ndërsa destinacioni ynë
është atje
kur u nisëm
21 vjet më parë
kur fëmijët sapo i kishim lindur
apo prisnin që t’i lindim
të cilëve që në barkun e nënës
që kur i ngjiznim
u premtonim
jetën
si dhuratën më të bukur
të Zotit
dhe ne do t’i çojmë fëmijët tanë
në Tokën e Premtuar
të lirisë
me ne është Zoti
dhe Zoti është i pakorruptushëm !
Colors a poem by Gëzim Llojdia/
What star-prints can be found in the loom
of the butterfly’s wings?
What a nocturne!
The heliographs, the East symbols,
the signification is not discovered
into the grottoes
with forgetful gloaming
Where do the butterflies live?
Almost nowhere.
Translated from the Albanian by Laureta Petoshat
Spirits /
a poem by Gëzim Llojdia/
In the fulvous valley I felt
the swimming spirits in the wind.
In our mere the vicinage women started the wail:
the mares got stacked in the stabling, remaining barren.
The mules forever barren and barren…
The mouths talk in Gjomita,
They’re spirits
The waiting spirits in the guardhouse
At the arch of the sunny bridge
Living spirits.
Coming spirits.
Is just a lonely droplet.
Is a daystar, becomes a daystar, a gliding daystar.
But, the butterflies, what news did they bring in the ether?
Translated from the Albanian by Laureta Petoshati/
NEKI LULAJ/GJERMANI/
ZJARRI MËMËDHETAR/
Më dukej se isha si në ëndërr
I kërrusur nga pesha e idealizmit kombëtar
Mjegulla mbi Oqean që moti na ndanë
Ngarkuar nëpër vite si një barrë
Me historinë e lavdinë për vatranë
Bulevardet e qytetit i lashë në zhurmë
Erdha që t’i takoj mëndjedriturit e Vatrës
Themeluesit e Diellit të parë
Konicën e Ibrik Tepenë fatbardhë
Këtu mbi një shekull fotonë në prushnajë
Mërgimtarët me shkrumb mbi buzë
Të degdisur me hartën e leckosur
Në zemër atdheun plot varrë
Eshkë e djegur valë, Konica e Noli
Vravashka të dritës për mërgimtarë
Legjendat nuk i ndryshk moti i shtrëngatave
As shevari i kënetave e i likenëve lulëbardhë
Ata i bënë ballë si shkëmbi furtunës
Ata qe i kishin ndezur ëndërrat
Për mëvetësinë e Shqipërisë nanë
Në damarët e tyre qarkulloi gjaku i freskët atdhetar
Në prushnajën e ngrohtë të vatranëve
Ishin shuguruar shpirtërat e engjëjve shqiptarë
Buçaj i Vatrës dhe Greca i Diellit
I ruanin me xhelozi traditat e interesit kombëtar
NJË DITË PRANË JUSH/
Me hapa të lehtë
Eca
Nëpër koridorin e katedralës
Mes freskave të ikonave
M’u duk se e pashë
Hijen tënde lëvizëse
Imzot Nol
Me veladonin e priftit
Të buzëqeshur
Ti shtegtoje
Dritës së mekur të diellit
E mallin e atdheut samar ngarkuar
Në thellësinë e mjegullave
Të kohës fatkeqe
Për fatet e shqiptarisë
U shkritë duke punuar
Në Katedrale
Çdo freskë njëmijë mendime
Çdo psalm njëmijë kuptime
Çdo kënd njëmijë ndjenja
Çdo libër njëmijë rrjeshta
Çdo altar njëmijë shpresa
E sa ngrohet kjo sallë
Kjo pritje ky koridor
Kjo dhomë pune
Kjo karrikë Imzot
Këto freska kjo orë
Kjo faltore e kjo foltore
Kjo pasuri bibliotekare
Këto foto kjo tokë
Që frymoka e flitka shqip
Edhe kjo lagje
Në Forest Hills Boston
Kjo rrugë Redvooo Ave 36 e 23
Pushon Noli me mall për Atdhe
Konicës Epitafi
E eshtrat në Atdhe
Në parkun e përjetsisë
Me Frashërlinjtë tanë
Çmallet shqiptaro/amerikani atje
E KOHËRAT/
Ecën kohërat ikën
Si metamorfozë
Mbi parmakët e dritares
Magmë plotë djersë
Bekim e përmallim
Si ujë lumi nën urë
Thupra shelgjesh
Me rrahje zemrash
Të miliona dëshirash
Njerëzore
Duke kërkuar blerim
E retë
Puthin majat e lisave
Kleçkat i pehat era
Grykave të bjeshkës
Fantazmat
I vjelin gështenjat
ROZAFA/
Mbi kalldërmin e reve
Shëtit hëna
Me qerren e hekurit vallë
Rozafa i bën roje liqenit
Sonte valët nuk fjetën
As perlat në gojën e guacave
Ato po përkunden
Si barkat e pritjes
Në takimin e udhëtimit të fundit
Të degdisur
Me Uliksin e Trojës
Ai që katallanit i bëri ballë
E sonte ai vjen
Me valët e Drinit
Për ta puthur Bunën
Besën don ta lidhë
Në brigjet e pritjes
Si në festën e moteve
Me Teutën e Agronin
Për të lundruar
Me kalin e Skënderbeut
Trojeve te Atdheut të parë
KU MBET?/
Ku na mbeti kërruta prej druri
Cigarallëkun kush e fshehu
Orën me xhamadan shajaku
Unazën kujtim nga Sylejmani
Kah na iku gjyshi mjekërr bardhë
Shqetsimin nën mustaqe shpesh e fshehu
Shqiptari u lind t’i shkundë shekujt
Kujt ia dhuroi fjalët e mençura
Që i pat mehlem për plagë
Cilit ia la testament
Atë kuti me plotë duhan
Lumin e shpirtit gurrë e artë
Nëpër shtresat e harresës
Oso Kuka ma bën me sy
Më thot kujtesa gërmo dhe tejmatanë
Që t’i zbulosh margaritarët
E gjyshërvet Pëllazgë që na i lane/
DORINA GUCI /
KOHA S’MJAFTON /
Ecën mbi petale kujtimesh
E puth me mall ëndërrimet
Përqafon ngadalë nostalgjinë
E bisedon gjatë me dashurinë.
Dhe koha kalon…kalon
E zbrazët,pa ngjyra
apo e mbushur me gjithçka
Por kurrë s’mjafton.
Diku një ëndërr e lë pezull
Një buzëqeshje ta mohon
E diku një zemër plagos dhe shkon
se nuk ka kohë Koha të qëndrojë !
Diku të fut në kthetrat e kujtimeve
E për çudi qëndron,të shoqëron
A thua vallë që edhe koha Kohën përmallon?!
Dhe sërisht vrapon…por kurrë s’mjafton !!!
VALIXHE JETE/
Eh udhëtim me valixhe të ngarkuara rëndë,
Pa e ditur se çfarë,pa e ditur se kur.
E zbresim ngadalë
E fillon një bisedë me ëndrrat,po p o me ato më të mëdhatë !
Dhe iluzionet
Ah iluzionet s’mund të rrinë dot pa thënë një fjalë.
E vazhdon gërmon,ne valixhe gërmon
E thua vallë
Çfare kaq shumë po rëndon?!
E të paketuara mënjanë
Sheh ëndrrat,dashuritë,pritjet,
sfidat,iluzionet,dyshimet,trishtimet,lotët,lumturinë
Si për çudi të gjitha shumë pranë !
Ah mos thuaj kë të marr,se të zgjedhin ato
Derisa valixhja të zbrazet dalëngadalë
Edhe pse ndonjëhëherë mbërin në destinacion
Pa plotësuar të gjitha ato që dëshiron !
ME PËRQAFO
S’ka nevojë për shumë arsye
As për shumë fjalë
Thjesht më përqafo
Me sytë e mbushur me mall,
Me gjuhën e shpirtit kur gërmat vendosin të rrinë rehat !