Në një nga sallat e komunës së Romës, u mbajt një takim me temën “Punëtorët shqiptarë në Itali, ç’lloj sigurimesh shoqërore për të ardhmen”. I promovuar nga disa shoqata emigrantësh shqiptarë, nga mediat italo-shqiptare dhe nga ambasada e Shqipërisë në Romë, në takim u diskutua çështja e pensioneve për ata emigrantë, që kanë vite pune në Shqipëri, të cilat, sipas ligjit aktual nuk u shtohen viteve të punës në Itali, pra nuk llogariten për pension.
Kujtojmë se në Itali jetonë mëse 500 mijë emigrantë shqiptarë, nga të cilët rreth 250 mijë janë në marrëdhënie të rregullta pune, pra, paguajnë kontributet për pension. Por shpesh, ata nuk e plotësojnë minimunim e 20 vjetëve për të marrë pensionin e pleqërisë në Itali, pavarësisht se numri efektiv i viteve të punës, duke llogaritur ata të Shqipërisë, mund të arrijë edhe 40. Kjo sjell probleme jo vetëm për punëtorin, por për të gjithë familjen e tij, përveç faktit se kemi të bëjmë me mungesën e një të drejte, e cila do të njihet automatikisht pas integrimit të plotë në Bashkimin Evropian. Por ç’mund të bëhet më parë? A s’është e mundur të arrihet një marrëveshje dypalëshe me Italinë? E ndërsa në Vatikan vijon Sinodi për Familjen, na u duk se ky argument, specifik për familjet shqiptare të emigruara, mund të jetë interesant për opinionin publik. Prandaj, ia drejtuam mikrofonin, njërës nga relatorët, ekonomistes Shqiponja Dosti, e cila përshkruan gjendjen aktuale.
Rando Devole, studiues shqiptar, sekretar kombëtar i FAI CISL, një nga sindikatat e mëdha italiane, thekson nevojën e marrëveshjes për pensionin e emigrantëve shqiptarë.(Per me shume degjoni intervisten ne Radio Vatikani)