Nga Ilir Levonja-Florida/

Në sallën e pallatit të sportit në Elbasan. Shqiptarët panë një nga shfaqet më të turpshme. Më për ibret të Zotit kur thonë vetë ata. Megjithëse edhe Zotit ia kanë lëruar nënën. E kanë shfronëzuar. E kanë bërë Kryetar Partie. Madje të stazhionuar si ajo vera e vjetër e bujtinave nga koha e Bizantit. Nga ajo kohë ku njëri e sjell të shtjellëzuar. Praruar, bukur rrëfyer. Aq sa çfarë është e vërteta, na bën ta shtrëngojmë stilin shqip. Frymëzimin shqip, apo verbëzimin shqip…, me adhurimin e syve të atij që ngordh për diellin. Tjetri na thotë, mbylli sytë o qorr. Mbylle gojën o memec.

Shqiptarët në Elbasan …, panë kaq hokatar pikërisht një nga aktet e varjes në litar. U mbresuan dhe iu ngjeshën Njëshit me më shumë dashuri. Për më shumë prosperitet. I dhanë besën Partisë. Arkitektit të kauzës. Duke u çmendur nga gëzimi i sharjeve në kor.
Aq sa për gjynah të jetës, se si kurrë nuk arrijnë ta kuptojnë…, që sa frushëllehen, shqyhen, gëlthasin. Vare në litar, në litar qelbësira.
Të lumtur se po kënaqin Kim Jongun. Janë duke varur veten e tyre.
Mirë e për llaftari. Mirë e përgjithmonë.
Në fakt historia e grupimeve, e partizimeve etj. Eshtë errësira e galerive plot myk. Lagështirë dhe sigurisht, streha e lapurekëve të natës. Një lloj skute ku e fut veten shoqëria e magjepsur mga Njëshi. Nuk është e rastësishme që një emër si Enver Hoxha ndenji dyzetë e pesë vite në pushtet. Shumë nga ne, shumë nga kalemxhinjtë ia ngjeshin kallmës së thikës në fyt. Krimit pa kufi…, dhunës ideollogjike. Nomeklaturës, diktaturës apo luftës së klasëve. Kurrë asnjëherë shqiptarët nuk e kuptuan. Nuk e çuan nëpër mend. Nuk e pranuan se, Enver Hoxha nuk ishte i vetmi. Por me shokë shumë. Me fishkëllyes shumë. Me dyqind Petrita.
Asnjë diktatorë nuk rri në këmbë i vetëm, aq e kaq gjatë. Pa minidiktatorët rreth tij. Dhe kauzës së tyre për shfarosjen e njëri-tjetrit. Ndaj sot nuk është e rastësishme që në Shqipëri, të gjithë shajnë Enverin. Të gjithë kanë larë duart me krimet e Enverit. Të gjithë hiqen anti Enver. Të gjithë dënojnë në kor komunizmin.
Ashtu sikur edhe vetë ata, vetë të mrekullaurit pro Enverit. Nuk kanë për gjë të qeverisin me një ”demaskonjës” të Enverit. Madje ta bëjnë Kryeministër. Edhe pse botës perëndimore. Apo të ashtuqujtuarës, botës demokratike shqiptare. Ai u kanë thënë me testament se Lufta Nacional Çlirimtare, ka qënë një luftë civile.
Enveristët e votuan atë, pikërisht për këtë. Strategjinë e vëllavrasjes.
Në Elbasan, dje…, nuk ishte as kapitulli i parëmbëdhjetë. As ai i fundit. I shout që dha Kim Jongu i shqiptarëve.
Dhe e dini, kështu është tek ne. Në salla partish, ndeshet një grafoman. Përshembull një nga gorgat e Librazhdit. Një sekretar partie. Me një Universitet. Dhe ne kënaqëmi, pa e kuptuar asnjëherë se lumturia e fyerjeve, na kthen në shëmbëlltyra të mjera. Në mjeranë. Por gjithmonë urraja, grushti tek ana e kokës, internacionalja. Mund jo një por njëqind Universitete.
Rasti Blushi është ndoshta një nga shancet më të rralla. Që i vjen një shoqërie. Por edhe një force të gjallë. Një Partie politike.
Edi Rama nuk urren, demaskon, apo përpiqet ta poshtërojë Blushin. Jo për fronin e Partisë. Fronin ai ka të kurorëzuar. Madje e ka hipotekuar. Për këtë të jetë i sigurtë çdo mjeran socialist. Dhe çdo ramistë i nevrikosur. Nuk fiton Rama por tradita e pjesëmarrjes në krim të përbashkët. Rama dhe socialramistët e urrejnë për shkak të gjenisë. Janë marrëdhëniet midis gjenisë dhe antigjenisë. Kushedi sa herë që përplas dyert në shtëpi se pse nuk shkruan aq bukur sa Blushi. Pse nuk i shiten librat me shpejtësinë e dritës si Blushi. Pse Blushi e sjell sikur me ndodhur sot, kulturën e vjetër, nga koha e Bizantit. Të shqiptarëve…, me po ato nofka, prroçka, derte, e triumfe personale. Bash njashtu, si kryebizantini në civil’llëkun e shokëve. Të tipit nga Librazhdi që i çon goja lëng kur shikon Kim Jongun e vet. Tek bën shakara. Tregon barsaleta me ta futur. Përmbi mjerimin, zyrat sociale etj. Strategun e asaj shoqërie. Të transformuar … Simbiozë . Apo siç e quajti ai populli i rrugës. Shoqëri që dje rrinim në radhë për qumësht, kurse sot për çertifikata, letra, rroga, pensione, dokumenta.
Aferim për sukseset. Aferim që na gajase me të tallur Blushin.
_____________
Shqiptarëve për tu zgjuar nga përgjumja.
Blushi tha pak a shumë, ”ju më fërshëlleni mua, që, nuk kam as pushtet. Dhe jo këtë që e ka varfëruar Shqipërinë”.
Nuk është asgjë më shumë. Veç konstatimi mbi faktin e hidhur se diktatorët i bën pjesëmarrja. Përfshirja në grup, në faj. Edhe e vetë shoqërisë.