Nga Arshi Pipa/

Vdiq flamurtari i moçëm!/

Si rrojti vdiq: me nder./

I pastër, i devoçëm,/

E pa u-përkulë nji herë./

Ndër çela u-sos t’ Burrelit,/

Me dhunën e trathtarit,/

Me njoll’n e kriminelit

Mbi ballin e atdhetarit.

A u-pezmatue, a u-lodh

Se ashtu u-shpërblye i pafati?

Se fmija pranë s’ju ndodh,

Se vorr, as vorr, nuk pati?

Nuk fali, nuk mallkoi.

Por kur fjala ju-pre

Ndigjuem qysh thellë ankoi:

“Për flamur!…për atdhe!”

O shok, o prind i shtrenjtë,

Qi len familjen tonë,

Kjo porosi e shenjtë

Për ne do t’jetë gjithmonë!

Nga burrat qi  themelin

Shqipnis i patën kallë

Sot ca të pakët ngelin:

Ti qe nga numri i rrallë.

Me përnderim dashnuer

Përkul’mi para teje.

Me flamur ti n’krahnuer

Sulmove n’ball beteje.

Besnik para çdo prove

Sa pate frymë s’e lae,

Krenar për te luftove

Dhe me te s’bashku rae.

At flamur nji ndër shokë

E ngren, ma nalt e shtiell.

Pusho, kufomë, nën tokë!

Ngushllou, o shpirt, ti n’qiell!