Nga Ilir Levonja/
E ashtuqujtura lufta kundër drogës, që nisi në qershorin e 2014. Duket sikur mbaroi. Të gjithë webet informojnë pasaktësisht vitet e burgut. Megjithatë të gjithë janë të saktë tek fakti. Që është dënimi. Dhe mbi ‘të një emër burri. Ai quhet Gate një ndër kryefermerët. Ose El Chapo i Lazaratit. Një tjetër sukses i rremë. Pasi po t’i referohemi memories, ndofta zhgënjimin më të madh e ka i pari ai burrë pas hekurave. Se si u përdorua. Së pari ai, Lazarati dhe fermeri shqiptar i jugut. E kanë të qartë ata që shikojnë duart bosh kafeneve. E kanë të qartë edhe ata që kullosin bagëtinë plot dëshpërim nëpër pjerrinat me gurishta të thata në vendin tone. Pasi një kovë kanabis, vlen sa pesë kope. 
Tek ne gjithmonë është bërë një politikë elektorale pasive. E syrit qorr dhe veshit shurdh. Madje me vetdije. Të sigurtë nëpër zyrat konsullore. Me idenë e thjesht, këta këshilttarë ka thënë gjithmonë. Me qetësi dhe kollajllëk…, lëri çfarë ke. Le të ushqehen. 
Aq më tepër që janë edhe me ne. 
Kështu Lazarati përfundoi deri atje, sa u bë ”parajsa” e jugut. Tashmë ata që rrugtonin me torba në shpinë. Nuk emigronin për në Greqi. Por në Lazarat. Tre muaj pune aty ishin sa për tre vjet në Lamia apo Patra. Fama e Lazaratit shkoi deri larg. Nga Parisi e quanin si kryeqyteti i kanabisit. Të rinj holandezë dridhnin cigare me gjethet magjike dhe postonin të qeshur statute në fb për miqtë e tyre. Londra alarmonte përmes BBC-së burimin e tregut të saj.
Vetëm ne i gëzoheshim suksesit të Lazaratit. Madje i morëm erzin edhe patriotizmit. Lazarati kështu, Lazarati ashtu.
Megjithatë, pos luftës klanore…, që sjell droga. Pos të gjitha këtyre syqorrje, informaliteti, veshshurdhje, krenari. Pos etheve të parave. Helikopterëve nga të katër anët e qiellit. Furisë së shtetit tepër të politizuar. Vdekjeve të dëshmorëve të atdheut. Ai neni çudibërës i drejtësisë shqiptare. Neni si ”djalë i mirë lagjeje” nuk u përfol aspak tek Gatja. Humbi diku shkresave dhe veladonëve të nxirë nga padrejtësitë. Në fakt Gatja i bie të jetë katërfish djalë i mire. Një kryefermer që ushqeu kaq e aq frymë. 
Sot në botën ku droga ka lulëzuar bujshëm. Ku ka bërë histori. Duhet të dini se pjesa dërrmuese e njerëzve janë të dashuruar me kryefermerët. Kolumbianët e Rionegros, bëjnë kryq për Pablo Eskobarin. Po ashtu ata të La Tunas në Meksikë për Joakin Guzmanin dhe El Chapon etj. Pra nisur nga një fakt shqiptar. Nga Jurispudenca shqiptare. Me nuance nga fryma ideollogjike e diktaturës që mendojnë se e kanë mundur. Një nen i sojit unik…, ”djali i mire i lagjes”. Nuk u nxorr nga sëdukët. E megjithatë ne po vazhdojmë. Po përpiqemi, po luftojmë të reformojmë drejtësinë.
Në fakt a mbaroi aty lufta e shtetit me drogën. Asesi. Që nga qershori i 2014. Deri tek kjo orë e dhënies së dënimit për këta lazaratas. Shqipëria u kthye e tëra në një Fermë Lazarat. Nga skërkat e qosheve të saja. Si Vermosh, Dibër, etj. Deri tek serat moderne të Myzeqesë. Kjo tashmë jo më për ata syqorrje. Por etheve të arit, hendekut politik që po vazhdon të thellohet e zgjerohet. Mendjelehtësisë së burrave të shtetit që i bëjnë reformat për efekt emrash konkretë. Dhe jo për të mirën e Lazaratit dhe të shqiptarëve në përgjithësi.