Nga Visar Zhiti/
Futja e Fjalorit të Gjuhës Shqipe në burg/
Nga porta e parë/
e kaluan në të dytën/
nëpër një udhë mbuluar me tela gjembash/
si kujtesa e krimit./
Në portën e tretë kishte vetëm kthetra. Dhe e shfletuan/
se mos qe fshehur brenda ndonjë copë shprese a ngushëllim/
që ta mbysnin./
Kontrolluan në kish fjalë të vizuara për t’u gjetur qëllimin/
dhe t’ia hiqnin. Se vizimet janë nerva, damarë të gjakut./
Në portën e katërt e kontrolluan sërish/
Fjalorin e madh të Gjuhës Shqipe/
sa një arkivol foshnje. Dhe…/
nuk e di në cilën portë u vendos që t’ia jepnin të burgosurit
librin. Ia kishin blerë prindërit duke i sjellë ushqime
më pak. Buka
të zëvendesohet me fjalë!? Ca mish me foljet,
mbiemrat me ëmbëlsirat?
Pasthirma do apo cigare apo kuptimet e dyta, prejardhjen,
përdorimet, humbja, gjyqi, pse the kështu,
ç’deshe të thoshe, agjitacion
dhe propagandë kundër shtetit, dënohet fjala dhe
erdhi Fjalori i Gjuhës Shqipe në burg
ballëpërballë me Kodin Penal.
U tronditëm. Na kish marrë malli.
Iu mblodhëm rreth e rrotull si gurit filozofal.
Kërkuam… (Ne kemi mësuar të lexojmë në ah-betare psherëtimash!)
Fëshfërinin fletët e librit si fustanet e shtojzovalleve.
A e di ti
që shtojzovalle vjen nga urimi: shtona Zot vallet? Dhe
kushtrimi ka kuptimin: Kush është trim! Ne
guxojmë
të themi: që kemi frikë në ferr,
vdesim në duart e një tjetri
që jemi po vetë. Na rrahin të vdekur, thyhen
brinjët e verbit të fatit, nxihen si vendet e plagëve,
fjalë të zeza të gjuhës shqipe, të huazuara
…diktaturë…spiun…parti…
shtohen britmat, i bërtasin të burgosurit që
s’bën dot normën nën dhé te të vdekurit, atij që përkëdhel
kalin si perëndimin atëror të diellit,
që lexon në rrjesht oroskopin e syve.
Dhe e çojmë dorë më dorë, ç’kërkojmë
të gjejmë aty, ngrohtësinë e rrënjëve, limfën fjalëformuese
kuptimet e shumta si gjethnajë habije?
Fjalorin dikush e mbështjell me batanije të lashtë
si me kohën
apo mjegullat e pushtimeve barbare,
mbushen fletët
me njollat e gishtave, bëhet pis semantika si të ishte sharje.
Shpërthejnë ato si plumbat
mbi të burgosurin
që donte të arratisej
përpëlitet kumti i përgjakur dhe e përpin toka.
Dhëmbë të thyer, parashtesa, prapashtesa të flakura. Na i
dogjën fjalët në Çameri bashkë me vatrat,
mbush grushtet me hi amanetesh
dhe i shpërndaj nëpër varre.
Në i këputen fjalitë më dysh, gjysma tjetër
është matanë telave me gjemba, në Kosovë dhe unë flas jerm,
me lidhësa të vdekura, s’kuptohem, nyjet të helmuara.
I masakruan fjalët
si një tren lufte
që çan një kope të bardhë delesh
dhe ikën trembja e tyre, ikën…
(Nën ullinjtë arbëreshë
pushojnë tufat me kangjele të trishta.)
E mbajmë Fjalorin me duart e zemrës
si shpresën,
aq sa duam ta hamë për ta bërë palcë të eshtrave tonë
të lodhur
për të mos mbetur të paqenë.
Ti, gjuha jonë,
që shpjegon fjalë dhe emra Perëndish,
lutju Atyre të zbutet ndëshkimi
të bashkohen fjalët tona
si buzët kur puthen. Fjalët janë njerëz
dhe gjuha popull: të gjallët
dhe qytetet e vdekura, netët e kështjellave,
udhët nëpër trupin e jetës nën yjet e dëshirave,
ata që s’kanë lindur akoma,
i presim të vijnë bashkë me agimet –
që belbëzojnë si foshnjat dhe agimet fjalët e ditës së parë
të krijimit të botës.