Nga ELIDA BUÇPAPAJ/

Ilir Kerni, primobalerin dhe baletmaestro i Teatrit të Baletit në Zagreb, braktis normalitetin e jetës të artistit të suksesshëm në një metropol të Europës dhe pranon të kthehet në Tiranën e metropolit dhe rrëmujës ballkanase si drejtor i ri i TOB me synimin për t’i kthyer dinjitetin e humbur këtij teatri e për ta bërë realitet ëndërrën e shndërrimit të tij në kult të Kulturës shqiptare dhe shtëpi të përbashkët për të gjithë artistët shqipfolës kudo që ata ndodhen.
Kam dëgjuar histori të pafundme të trishta për TOB këto vitet e fundit. Ajo më e njohura dhe më skandalozja është se nuk i ftonte yjet shqiptare nëpër botë të jepnin shfaqje, me gjithë mallin dhe dëshirën e artistëve për të dalë gratis në skenën shqiptare. Merrni me mend këngëtarë, këngëtare, instrumentistë e balerinë me famë botërore që nuk kanë marrë ftesa nga ky institucion. Të shpallur në heshtje „non grata“. Kam dëgjuar histori se si TOB i largonte artistët kur i trokisnin në derë; se si TOB ua refuzonte projektet e tyre artistike dhe në vend që të jepte mbështetje financiare për të zbukuruar jetën artistike dhe shpirtërore të qytetarëve bënte të kundërtën. Kuptoni?! Dmth kërkonte para prej tyre! Pra ishte një TOB si nata me ditën krahasuar me ëndërrën e Ilir Kernit.
E dëgjuam Ilir Kernin të intervistuar nga moderatorja e Top Channel Arbana Osmani tek Tête-à-tête në programin E Diell. I thjeshtë, modest, i kursyer në fjalë, pa shitmendje, pa megallomani, pa kryeneçësi, pa blablabla. Gjëja që më mbeti në mendje ishte kur tha „se na kanë mbetur disa sekonda për të shpëtuar këtë vend“. Përdori një metaforë shumë dramatike, që të rrënqeth mishin, për të treguar situatën reale. Ashtu është, shteti, demokracia dhe qytetari i këtij vendi ndodhen në zgrip – gati për t’u humnerisur.
Jemi shumë që mendojmë si Ilir Kerni. Se vendi dhe demokracia shqiptare po fundosen dhe kërkojnë ndihmë përmes SOS – Save Our Spirits. Ky ideal, për të ndihmuar vendin tonë duhet të na bashkojë të gjithëve.
Sot Shqipëria ka nevojë për shqiptarët më të mirë. Sot shteti shqiptar ka nevojë për sakrifica, për ideale, për unifikim, për konsensus, për dialog, për bipartizanizëm, për konstruktivitet, për ura, për respektim të ligjeve, për zbatim të rregullave, për meritokraci, për integritet, për njerëz fjalëpak e punëshumë, për njerëz dinjitozë që kanë ëndërra dhe që aspirojnë t’i realizojnë ato.
Kur Ilir Kerni u emërua drejtor i ri i TOB, askush nuk tha se ky emërim është politik. Sepse nuk ishte i tillë. Emërimet politike po e kthejnë Shqipërinë në Titanik.
Ilir Kerni e ka ndërtuar jetën e tij dhe të familjes me talentin dhe arritjet personale. Shteti i tij ishte në tranzicion. Nuk pyeste për artistët. Artistët ashtu si 3 milionë shqiptarë kishin marrë rrugat me fëmijët e plaçkat në krahë. Sikur të kishte pritur shtetin Ilir Kerni nuk do të ishte ky që është sot. Ai nuk u bë balerin i parë dhe baletmaestro në Teatrin e Zagrebit me abra kadabra. Atij iu desh që ta derdhte djersën lumë. E fitoi atë vend me meritokraci. Prandaj shqiptarët besojnë tek Ilir Kerni, se do t’ja dalë. Tek kjo lloj kategorie dëshirojnë shqiptarët të mbështeten, duke qenë të bindur se nuk do të nëpërkëmben, nuk do të zvarriten, nuk do të tallen nga një strukturë si ajo e mëparshmja që e kish transformuar TOB në një vend të ndarjeve politike, të antikulturës, si një shpellë të ftohtë, të ndyrë, kur në dimër të duhet të shkosh me batanije të ndjekësh shfaqjet.
Nuk ka shtet pa Teatër – tha Ilir Kerni. Ai shtet që nuk ka Teatër nuk është shtet. E njëjta vlen edhe për letërsinë, për pikturën, për poetët, për shkrimtarët. Ai vend që nuk ka poetë, shkrimtarë, piktorë, balerinë, aktorë nuk është vend. Ai vend është shkretëtirë.
Diçka e ngjashme ku ndodhej TOB, sikur të ishte qendër zëri e propagandës e sherreve partiake. Si të ishte pushtuar nga barbarët këta 23 vjet tranzicion, si të ishte plaçkë tregu e zhvleftësuar, të cilin sot Ilir Kerni synon që ta shndërrojë në një tempull paqeje për artistët, në një metropol të kulturës të kontinentit europian, në një kryeqendër të Artit Shqiptar, kudo ku flitet gjuha shqipe. Let‘ it be! le të bëhet! Ashtu të bëhet!