Nga Ilir Levonja/

A ka ardhur koha që Prishtina të përligji qytetarinë, civilizimin, simbolin e shqiptarisë si kryeqytet, si Washingtoni, a Berlini, Parisi a Roma etj., pasi prej saj ka rrjedhur e plotë ideja e atdheut, kurse nga Tirana dhe historia e saj e re veç Beograd, Kremlin, Pekin dhe internacionalizëm proletar. Mjaft të kujtoni që edhe abetaret e para, në Tiranën e pas luftës ishin me mbishkrimin Tito Enver etj. Unë them se po dhe do ishte e udhës që kultura me rrënjë propogande nga korridoret e institucioneve të Tiranës, t’i vinte veshin koherencën së Europës perëndimore në Prishtinën e ditëve të sotme.

Ndaj pyetja se, a mundemi edhe ne si Kosova të demonstrojmë një qytetari demokratike? Mbetet me një përgjigje bastarde, refuzuese, mbledhje supesh, deri e pakutpueshme për shkak se si guxojmë ta çaojmë nëpër mend që krahasohemi. Ku e ku Tirana dhe ku e ku Prishtina.

Në fakt Prishtia është ashti i historisë së atdhedashurisë së kulluar, kurse Tirana, ky nocion i historisë së re, korridore të përndjekjes e tortuarave, përndjekjes se vëllait karshi vëllait.

A mundet elektorati a votuesi shqiptar të tregoj të njëjtin nivel social si shqiptarët e Kosovës? Asesi që jo. Se dashur pa dashur na ka zënë sëmundja e njëshave të propagandës. A mundemi edhe ne të votojmë kaq qetë, kaq europiançe, kaq pa kontestueshëm, kaq pa tërmetet me i q… robtë, kaq pa thasë me miell e pa marketet e shitje dhe blerjes së votës etj? Asnjëherë. Eshtë tmerrësisht e trishtueshme kur shikon se si një tridhjetëvjeçar më shumë bërtet se sa mendon.

Eshtë akoma e diel dhe në Kosovë janë numëruar rreth 30% e votave. Në Tiranë akoma nuk do kishin filluar dhe kamerat do jepnin pamje nga ca komisionerë me bark që vinin vonë, palë palë. Kurse në Kosovë me 30% ndihet në sfond ndihet era e ndërrimit të pushtëve. Në Shqipëri do kishin dalë të gjithë dhe shpallur veten fitues, por edhe kontestues. Ndërkohë një gazetë e madhe gjermane u thotë lamtumirë komandantëve të luftës. Në rastin Shqipërigazeta në fjalë do jepte pamje se si mbusheshin kutinë në një kanal diku në anë të rrugës. Në Prishtinë po diskutohen koalacionet e mundshme. Eshtë e mundur që edhe një grua të jetë kryeministre. Vjen nga partia e presidentit legjendar Ibrahim Rrugova. Një parti që dukej se po lëngonte nën Isa Mustafën, ish kryeministër. Por që krejt ndryshe nga tradita, ku kryetari i partisë fituese automatikisht apo legjitimisht është edhe kryeministri i radhës, ia afron postin një gruaje të re nga Mitrovica, me arsyetimin e thjeshtë se, në votimet e fundit parlamentare ka qënë një nga femrat më të votuara. Punë me mend, jo me eufori propogandistike. Në Tiranë mos e thuaj se të varrosën, një sfidë e tillë fillon dhe mbaron tek pushteti absolut i shefit. Një lloj pushteti që i afron me origjinën nga Beogradi i ish Jugosllavisë, Kremlini a Pekini. Për më tepër femrat janë marioneta sa për tu dukur, kukulla, madje në më të shumtën e rasteve më vetullngrysura se shefat e tyre. Ku ku Tirana e Gramoz Rucit me Prishtinën e Vjosa Osmanit. Kuku Tirana e Spartak Brahos me Prishtinën e Albinit. Ku ku Tirana e Edi Ramës që i vendos trarë shqiptarëve të Kosovës, që gajas shqiptarët me nofullën e Dash Shehit me Prishtinën e Ramushit që ia hap krahun vendit dhe jo vetes. Ku ku Tirana ku të gjithë punojnë për Erionin dhe jo për vete, me Prishtinën e Shpend Ahmetit që punon për prishtinasit. Sa më shumë shkëlqen Prishtina, aq më apatike është Tirana. Kësisoj ta kuptojmë një herë e mirë se ka ardhur koha që përfaqësisë e atdhetarisë, shoqërisë, demokracisë të kalojnë nga Prishtina, se Tirana është veç një batak i llogjeve të Kavajës.