Nga Astrit Lulushi/
Dikur punët ishin ndryshe, kohë më të vështira, por çuditërisht më të lehta për t’i përballur. Ishte kohë bardh e zi atëherë. Armikun e kishe çdo ditë përpara – në punë, në shkollë, në rrugë – por dije ç’të bëje, si të veproje. Nëse doje paqe gjunjëzoheshe, heshtje, i shërbeje, bëheshe mik me armikun e me të gjithë, nëse jo, ngrije krye, ikje larg në dhera të huaj, ose burgjeve.
Sot punët janë ndryshe, nuk ke më armik t’i qasesh ose t’i largohesh, të gjithë të shfaqen si miq, ke paqe me një hije të rëndë mbi krye që bën të ndjesh se diçka e frikëshme të ndjek. Frika është çmimi që paguhet për të qenë, sepse bota është në lëvizje, si lepuri gjithmonë në ikje nga njeriu, nga frika se gjuhet dhe vritet. Po ashtu edhe mendimi është i lirë kur nuk i nënshtrohet rregullave, si ai që nuk është çfarë mendon se është, por çfarë mendon – është.
Njeriu është i prirur t’u besojē lajmeve të rreme, madje çdo gënjeshtre, edhe kur e krijon vetë atë; sepse mendja vepron pa organ, ekziston pa trup dhe ndryshon, pavarësisht nga materia, thotë Aristoteli.
Jo rrallë, në atë kohë të shkuar pangjyra, njeriu e kishte për krenari të thoshte kudo në “biografi” se “rridhte nga shtresë e varfër”, edhe nëse nuk kishte qenë i tillë. Por është fakt se njerëzit e varfër, historikisht, kanë qenë shumë më pak të suksesshëm se sa të pasurit. Sepse të varfërit rrallë kanë gjetur ose kohë të lirë ose mundësi për t’u bashkuar për të ushtruar forcën e tyre; gjendja e nderë, varfëria, mjerimi pashkollimi që shoqëron jetën e tyre, i bën të paaftë të rivalizojnë të pasurit, të krijojnë ose të mbështesin një opozitë të rregullt dhe të fuqishmit, të pasurit bëhen thjesht vetëm objekt i zemërimit të tyre. Të fuqishmit kanë punuar sistematikisht, në të gjitha epokat, për të rrëmbyer nga populli ose turma – siç e quajnë me përbuzje kur nuk ia kanë nevojën – të drejtat dhe fuqinë për të mbrojtur veten dhe për t’u mohuar të tjerëve të drejtat e natyrëshme mbi të cilat sot çdo vend në botën e qytetëruar qeveriset.
Sot punët janë ndryshe, nuk ke më armik t’i qasesh ose t’i largohesh, të gjithë të shfaqen si miq, ke paqe me një hije të rëndë mbi krye që bën të ndjesh se diçka e frikëshme të ndjek. Frika është çmimi që paguhet për të qenë, sepse bota është në lëvizje, si lepuri gjithmonë në ikje nga njeriu, nga frika se gjuhet dhe vritet. Po ashtu edhe mendimi është i lirë kur nuk i nënshtrohet rregullave, si ai që nuk është çfarë mendon se është, por çfarë mendon – është.
Njeriu është i prirur t’u besojē lajmeve të rreme, madje çdo gënjeshtre, edhe kur e krijon vetë atë; sepse mendja vepron pa organ, ekziston pa trup dhe ndryshon, pavarësisht nga materia, thotë Aristoteli.
Jo rrallë, në atë kohë të shkuar pangjyra, njeriu e kishte për krenari të thoshte kudo në “biografi” se “rridhte nga shtresë e varfër”, edhe nëse nuk kishte qenë i tillë. Por është fakt se njerëzit e varfër, historikisht, kanë qenë shumë më pak të suksesshëm se sa të pasurit. Sepse të varfërit rrallë kanë gjetur ose kohë të lirë ose mundësi për t’u bashkuar për të ushtruar forcën e tyre; gjendja e nderë, varfëria, mjerimi pashkollimi që shoqëron jetën e tyre, i bën të paaftë të rivalizojnë të pasurit, të krijojnë ose të mbështesin një opozitë të rregullt dhe të fuqishmit, të pasurit bëhen thjesht vetëm objekt i zemërimit të tyre. Të fuqishmit kanë punuar sistematikisht, në të gjitha epokat, për të rrëmbyer nga populli ose turma – siç e quajnë me përbuzje kur nuk ia kanë nevojën – të drejtat dhe fuqinë për të mbrojtur veten dhe për t’u mohuar të tjerëve të drejtat e natyrëshme mbi të cilat sot çdo vend në botën e qytetëruar qeveriset.
Sent from