Nga Ilir Levonja/ Florida/
Jam me ty thjesht si prind. Pasi shumë herë gjykohemi për pa aftësi në edukimin e fëmijëve. Unë do thosha se është e pa drejtë. Deri diku, fat. Pa mohuar përpjekjen prindërore. Gjithsecili nga ne, që herët lutet në heshtje të jemi larg nga telashet, sidomos nga fëmijët. Por barra bëhet e rëndë kur kemi përgjegjësi publike. Ashtu si ushtari, nuk kemi më jetë vetjake. Kështu shkruan një poet ballkanas.
Në vendin tone është bërë e udhës, reflektimi në adresë të institucioneve shtetërore, duke mohuar kategorikisht pikërisht angazhimin civil, përgjegjesinë individuale të intelektualit të vërtetë. Për të cilin aq shumë po vuan ai vend. Pra vendi ynë. Duhet të ndryshojmë në raport me institucionin. T’i pasurojmë me përgjegjësinë civile.
Më kujtohet si sot, në marsin e vitit 2010, i vure gishtin Fatmir Mediut për katastrofën e Gërdecit. Këtë e bërë në sallën e Kuvendit. Me të drejtë. Por edhe ai dha dorëheqjen. Pastaj në zgjedhjet e radhës, fitoi. Çuditërisht, kjo ndodhi disa vite më pas me ty. Një lloj ”hakmarrje” e fatit. Sinqerisht më erdhi keq. Ashtu sikur u gjënda tek ty, për kokëfortësinë e fatit. U gjënda më shumë në dhimbjen e familjes që humbi djalin.
Megjithatë, ti vazhdove në fushata elektorale të tjera. Sot Saranda Web, kërkon reagimin minimal. Distancimin tend dhe dorëheqjen. Ndofta është pikërisht ajo përgjegjësia civile për të cilën fola pak më sipër. Eshtë problemi yt.
Unë e kam tek shoqëria në përgjithësi. Shoqëria e shtetarëve tanë. Intelektualëve. Përgjegjësia civile e tyre deri sa nuk kanë jetë vetjake.
Nuk e harroj edhe sot e kësaj dite, kur një këngëtare e njohur, Liljana Kondakçiu, pas problemeve me drejtësinë italiane, burgun etj…, doli në publik në një studio televizive si ajo e Klanit, tu fliste shqiptarëve për eksperincën e saj të shkëlqyer në karrierën muzikore. Prita më kot. Radhë pas radhe tregoi kujtime nga shkuara. U trishtova.
Në fakt, po zhvillohej standarti i mbrapsht i rivlerisimit. I rehabilitimit. Apo i bërjes së nderit midis vedit. Këngëtarja i tha gazetares se as që duhej ta diskutonte problemin me drejtësinë italiane. Ishte aty për tjetër gjë. Një lloj kulture e mbrapsht në vendin tonë. Mungesa e përgjegjësisë.
Nuk ka artistë, intelektualë, apo ku di se çfarë tjetër…., pa përgjegjësi personale, civile të personit publik. Për rrjedhojë s’ka si të ketë as shtet.