JULIA GJIKA- Disa poezi Haiku/

Hëna ec në pasqyrën e qiellit,/
sjell yjet me vehte,/
natën së bashku e shtyjn’./

Hapa dritaren,/
cicërima zogjsh të rinj/
ajri u ndrua./

Ndarje së gjalli/
Më kollaj do t’a kemi/
takimin me vdekjen./

Në breg të detit
s’ka mbetur asnje gjurmë
i vodhi zemra.

Tej, në horizont
dielli po perëndon,
ngjyrat mbledh piktori.
Endrrat ishin blukoha ishte e artë
hënën kishim barkë.
Në mbrëmjen prushhëna djersin,
bulkthi ka etje.
Malet vështrojne heshtur,zogjtë nëpër tela heshtur,
lamtumira e fundit.
Varkë prej letre,era e shtyn mbi liqen,
një ëndërr fëmije buzëqesh.
Puthjen e parënë pasqyrë e tregoi,
loti pikoi.
Shi me diell,lulet në qaf’ kuajsh qullen
romët martohen.
Paqe në lumënjë peshk kërcen mbi sipërfaqe
grepi humb betejën.
Perden hap mbrëmja,bretkocat kanë koncert
spektatorët flen’
Qiell i pastër..shqiponja në pikiadë
peshqit dridhen.
Pika-pika shiulimoni zbërthen gjoksin,
pikon aroma.
Këngën më të renë sqep të një zogu e vura
lexomani shpirtin.
Dëbora bie,zhurmat ndahen me mua
një perde shikoj.
U ngjita në mal,një gjethe në gjoksin tim
takim me vjeshtën.
Nuk mund të shtyhetnjë jetë e arnuar
griset më parë.
Manastir i lashtëmurgjërit themeleve
varrosin fjalë.
Zilinë e pashë:gropë e thellë e hapur,
theva një brinjë.
Zambak në ujëra,Ofelia e Shekspirit
e freskët noton.
Flutur mes zhurmësdhe pluhurit të Kalkutës,
vajza indiane kërcen.
Shtëpia u shitkopshti në lulëzim,
bletët jan’ zonja.
Herët në mëngjesnjë këngë zogu thërret,
lajmi mer dhenë.
Sytë më s’u panë,u harruan;
lejlekët ndruan foletë.
Një re varet,ngarkuar me shi
një lule rrit shtatin.      * * *