NGA ALMA N LIÇO/

Z H G E N J I M…./

….Kombinimi i këtyre shkronjave përcjell një ndjeshmëri të virgjër, një emocion naiv që lidhet me mospërmbushjen e pritshmërive. Ai ngjason me një kockë të mbetur në fyt që akuzon paaftësinë për ta kapërdirë. Ngecet aty,  dhe gati më ze frymën. Pabesisht, më serviret çdo ditë nga politika, në të gjitha mënyrat e imagjinueshme dhe të paimagjinueshme. Reflektimi që lidhet me politikën e mbrapshtë që ka kushtëzuar e komprometuar përditshmërinë, është kthyer në një makth të vërtetë…

Ngjarjet e fundit politike, si: (çadra e opozitës dhe marrëveshja zhgënjyese që e pasoi, zgjedhjet  e bojkotuara në shumicë,  konfigurimi i parlamentit, riaktivizimi i figurave të urryera të diktaturës, dosjet e cunguara të Sigurimit të Shtetit e shantazhimi i fragmentuar me to, trafiku i drogës dhe politikanët e përfshire në të, pandëshkueshmëria e krimit…e shumë e shumë të tjera..) më rikthejnë në shinat e padëshiruara të reflektimit.

Ehhh….më kot, jam përpjekur dëshpërimisht të arratisem prej këtyre ngjarjeve torturuese, duke i izoluar ato në një skutë të fshehur të moskujtesës. Sa do dëshiroja, që si në një rrjete të padepërtueshme të ngeceshin aty, me tërë paudhësinë e tyre ulëritëse. Nëse do të qe e mundur, do të preferoja të mos mendoja fare për to, të mos trishtohesha më për banditizmin primitiv që serviret brutalisht si një çorbë e pështirë që kondicionon çdo detaj të jetës dhe perspektivës së mjegulluar.  Por është e pamundur.

E lodhur deri në cfilitje nga një situatë që nuk ka asnjë gjasë dhe vullnet të ndryshojë, një arsyetim i dhimbshëm më ka diktuar shpërfilljen deri në neveri ndaj rrugaçërisë së atyre individëve apo grupimeve që projektojnë të sotmen dhe të ardhmen. Politika e mbuluar me vellon e makutërisë e të grabitjes, sillet  herë me zhurmë, e herë tinëzisht, vrapon në tymnajen e krijuar prej saj, kthehet e rikthehet si një mallkim që më zë frymën……

Në dhjetëra vite, me një besim disi të verbër u përpoqa deri në kufijtë e absurdit të besoja e mbështesja ata politikanë që erdhën në emër të ndryshimit dhe demokracisë. Fundja, është në natyrën njerëzore të besojë në atë që shpreson. Madje, të bëjë dhe përpjekjet e mundshme brenda hapësirave imagjinare të lirisë.

Ku jemi sot?????….Viktimat e mbijetuara të komunizmit të flakur e riflakur në rrugë, të papunë, në kushtet ekstreme të mbijetesës. Ndodhen sërish para zgjedhjes së dëshpëruar për t’u arratisur nga ky vend. Sigurisht, ata që ende nuk ja kanë mbathur, pasi shumica e ka bërë me kohë. Ndjehen të pashpresë. Të keqpërdorur. Të papërfaqësuar. Të varfër. Pa të ardhme. Me prona të grabitura me ligj e pa ligj nga komunistët e pinjollët e tyre. Me dëmshpërblime të shndërruara në lëmosha selektive të turpshme, që nuk mbërrijnë kurrë në xhepat e tkurrur të dhimbjes. Me sorollatje të pafundme e cinike nëpër zyrat e shtetit arrogant, në kërkim të të drejtave legjitime të zvarritura pafundësisht. Me të moshuar që i japin lamtumirën kësaj bote, në vendet e internimit. Në mungesë totale të vullnetit politik për të siguruar një rehabilitim minimal. E si mund të ndodhë ndryshe, kur institucionet e shtetit përfaqësohen e drejtohen nga xhelatët e diktaturës, apo bijtë e tyre? Si mund të jetë ndryshe, kur nostalgjikët e diktatorit rrahin gjoksin për krimet e kryera në emër të ideologjise së tyre vrastare?

Përpjekjet foshnjarake për bashkim të bashkëvuajtësve, në vazhdimësi janë sabotuar e kanë dështuar që në hapat e tyre të para. Kur bëhet fjalë për të drejtat e ish të përndjekurve politikë, neokomunistët e partive të majta dhe ato të ashtuquajtura të djathta, sa herë ua lyp nevoja e aktrimit të turpshëm për ndarjen nga e kaluara diktatoriale, përfshihen në të njejtën retorikë qaramane e hipokrite. Por, pas atyre lotëve të gënjeshtërt fshihet përbuzja dhe refuzimi që manifestohet në çdo qëndrim të tyre ndaj atyre njerëzve të vuajtur, të cilëve e gjithë shoqëria u detyrohet aq shumë. Fatalisht, ata vazhdojnë ende sot e kësaj dite të jenë të përjashtuar nga institucionet vendimarrëse.

Sa keq. Sa turp. Viktimat e mbijetuara të komunizmit e të afërmit e tyre, nuk bëhen dot bashkë. Nuk i lejojnë. U venë shkopinj nën këmbët e tyre të gjymtuara burgjeve apo vuajtjeve të internimit. Produkt i tentativave të kontrolluara nga politika bllokuese, janë vetëm disa shoqata të përçara që nuk bashkojnë dot dhimbjen dhe shpirtin qëndrestar, fatkeqësisht të trazuar e të lodhur nga zhgënjimet e njëpasnjëshme të postkomunizmit. Nuk arrijnë të imponohen me përfaqësim politik. Janë shpërndarë si zogjtë pa fole e po mbyten në pabesinë dhe hipokrizinë që ka pushtuar çdo qelizë të jetës. Kapitullim pa kushte ndaj atyre që po u vjedhin shpresën….Shpresa…a ka më kuptim kjo fjalë e magjishme që lëviz botën?…

Ehhh….. çfarë po bëj unë??? …Thjesht po konstatoj…e kanë bërë dhe e bëjnë çdo ditë me dhjetra, qindra……gjithkush në mënyrën e tij…Këmbanat e alarmit zhurmojnë deri në çmenduri.  Vallë, do zgjohet ndonjë ditë shpirti i reagimit ndaj atyre krijesave të përbindshme që po varrosin ëndrrën e lirisë???……fundja, askush nuk e meriton drejtësinë nëse nuk lufton për ta pasur atë.