Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Në tre Vjetorin e Shoqatës Shqiptaro Amerikane “Skënderbej” Inc. New York

by

Nga Keze Kozeta Zylo/

Ndonëse për një shoqatë shqiptare në Amerikë mund të mos jenë shumë si vite, por për nga larmishmëria e aktiviteteve të saj shumë të rëndësishme që ka organizuar duket sikur të jetë prej 10 vjetësh.   Këtë e them me konfidencë dhe krenari ngase kam marre pjesë dhe e kam parë nga afër punën që ka bërë kjo shoqatë qysh në fillimet e saj.  Ajo ka rrugëtimin e suksesit çka e çmoj dhe e vlerësoj për punën e dobishme në komunitet dhe më gjerë.  

Në pikun e Luftës pandemike me të cilën po përballet bota, Shoqata Shqiptaro Amerikane “Skenderbej” me kryetarin e saj z.Mark Qehaja, n/kryetar z.Imer Lacaj, sekretare znj.Alketa Ktona Veshi dhe anëtarët e kryesisë si: Arta Xhaferri, Faton Zogiani, Nikollë Nilaj dhe Glen Nutaj kanë qenë në ballë të punëve për ta ngritur dhe më lart emrin e kësaj shoqate.  

Në këto 3 vjet kam ndjerë se sa me përgjegjësi punon kryetari, n/kryetari, sekretarja dhe kryesia për ta mbajtur lart emrin e madh të Gjergj Kastriot Skënderbeut, Heroit Kombëtar, emër që kanë pagëzuar shoqatën e tyre.

Programin e aktivitetit në Online e drejtoi sekretarja e shoqatës znj.Alketa Veshi për të cilën më duhet të them se ka qenë shume aktive dhe me kontribut serioz për këto tri vjet të krijimit të shoqatës.  Ajo tha se tri vite para, ekzaktësisht ne të njëjtën datë si sot, u bëmë bashkë një grup miqsh me dëshirën për të qenë krah njeri tjetrit, për t’u gjendur pranë ne raste gëzimesh dhe nevoje.  Ne jemi krenarë për çfarë kemi arritur në keto tri vite jete të shoqatës “Skënderbej” Inc.  Sot nuk jemi më një grup i vogël miqsh, por nje shoqatë e konsoliduar, sot ne parashikojmë të ardhmen si nje zë i fuqishëm i Diasporës!  Jeta prej mergimtari që secili prej nesh ka zgjedhur,  këtu në shtetin më modern, në kryeqëndren e botës, larg Mëmëdheut tonë të dashur, ta bën më të ndjeshme domosdoshmërinë e të pasurit afër të miqve të vërtetë, të miqve që festojnë nën të njejtin Flamur. 

Nën tingujt e Himnit të Flamurit në ekran u shfaq kolazhi me foto nga aktivitetet e shoqatës ndër vite.

Nga fjala e kryetarit të shoqatës z.Mark Qehaja

U bënë tre vjet që nga krijimi i Shoqatës Shqiptaro Amerikane “Skënderbej”, kjo ka qenë kohë e mjaftueshme për  të shpalosur gjithë veprimtarinë tonë, për të konsoliduar më tej strukturën organizuese e drejtuese, nxjerrjen në pah të vlerave, përpunimin e objektivave  për një zhvillim normal të aktivitetit tonë në përputhje të plotë me statusin e miratuar.

Mirënjohja jonë sot shkon për ata që e bënë të mundur themelimin e kësaj shoqate e në veçanti për z Bashkim Shehu, z.Qemal Zylo, Imer Laçaj, Anton Deda, Clirim Musta, Kujtim Nutaj dhe Mark Qehaja, avokatin e njohur z.James Mandel që përgatiti dokumentacionin e gjithashtu Departamentin e Shtetit të New York-ut që e njohu ligjërisht.

Po t’i hedhim një vështrim në harkun kohor të tri viteve kemi shumë arsye për të qenë entuziastë. Festimi i 550-të vjetorit të lindjes së Heroit tonë kombëtar ka qenë një aktivitet i mire organizuar, historik për shoqatën tonë. Krenare që shoqata jonë mban emrin Skënderbej dhe për vlerat kombëtare që promovon këtu në Amerikën e demokracisë e të zhvillimit botëror.

Festimi i Pavaresise së Amerikës, Atdheut tonë të dytë, pjesëmarrja dhe organizimi i aktiviteteve për këtë këtë rast, janë dhe mbeten obligimi yne i vazhdushëm i vlerave të qytetarisë dhe respektit për shtetin e madh amerikan ku jetojmë e kontribojmë.

Shoqata jonë është perfaqësuar denjësisht e ftuar në një nga seancat e Kongresin Amerikan për krimet në Kosovë.  Zëri ynë është dëgjuar në çdo tubim që është mbajtur për çështjen e Kosovës, për dënimin e krimeve të Serbisë në Kosovë.

Me shumë interes është pritur simpoziumi shkencore i organizuar për gjeniun e Kombit tone At Gjergj Fishta. Organizimi i këti aktiviteti u organizua në bashkëpunim me Kishën Katolike “Zoja e Shkodrës”, Qendrën kulturore “NënëTereza” me komunitetin Shqiptaro Amerikan dhe përfaqësues të medieve.  Kishte një pjesëmarrje të gjerë të studiuesve të At Gjergj Fishtës,  shkencëtarë e personaliteteve elitare nga Shqipëria  dhe atyre nga Amerika e Diaspora, të shoqatave e organizatave shoqërore. 

Sot dua të falënderoj të gjithë anëtarët e shoqatës për këtë organizim të jashtëzakonshëm. Mirënjohje për kryetarin e nderit z.Bashkim Shehu, i cili në cilësinë e kryetarit të Shoqatës organizoi këtë veprimtari të madhe e të veçantë, pjesëmarrësit nga Shqipëria, poetin Agim Doci “Mjeshtër i Madh”, Dr.Rovena Vata, Z.Paulin Zefi, studiues dhe drejtor i Muzeut të Lezhës pinjollët e Familjes Fishta si Simon Ndoka e Besnik Paci. 

Mirënjohje për Dom Pjetër Popaj, Kryetarin e Këshillit të Kishës Katolike “Zoja e Shkodrës”, z.Nikollë Grishaj, z.Marjan Cubi drejtues i qendrës kulturore “Nënë Tereza”, z.Fran Shala e 

z.Gjergj Domgjoni, pasardhës i familjes Fishta, z.Frank Shkreli ish drejtor i divizionit për Europën e Azinë në Zërin e Amerikës, Z.Mhill Velaj  kryetar i shoqatës së shkrimtarëve Shqiptaro Amerikanë, z.Nosh Camaj, z, Nikollë Nilaj studiues, Lekë Celaj  z.Blerim Gjocaj, ish luftëtar i UCK-së, zotin Imer Lacaj dhe zotin Lek Preci.

Nderuan  aktivitetin  Z,Mark Gjonaj Këshilltar në Bashkinë e New Jork-ut, z. David Tubiolo ligjvënës në Westchester County, Z. Marko  Kepi, President i organizatës “Rrënjët” i cli i dorëzoi mirënjohje z.Perparim Likollari aktivist i njohur i shoqatës  shoqatës sonë, Dr. Pashko Camaj nga Federata “Pan Shqiptare Vatra”,shoqata “Devolli” me kryetar z. Odise Salillari, z.Haki Collaku dhe z.Agim Kola, përfaqësues nga shoqata “Bijtë e Shqipes”, Filadelfia dhe z,Ibrahim Kolari ish Kryetare i Shoqatës “Dibra” etj, të cilëve u përcjellim falënderim të veçantë.

Artistët e mirënjohur Tomë Gjergji, Shaban Lajçi  dhe Xhevat Kukaj për interpretimin e vargjeve të Fishtës, lahutari Martin Smajlaj.  Pjesëmarrja e artistit Gëzim Nika Mjeshtër i Madh, Valbona Peraj, Zamira Laçaj, grupi i valleve “Rozafati” Mjeshtër i madh dhe këngëtarëve të tjerë i dhanë hijeshinë e bukurinë aktivitetit.

Dua të veçoj punën e jashtëzakonshme dhe kontributin e veçantë të z.Kozeta Zylo moderatore e simpoziumit, shkrimtare, poete, bashkëthemeluese e TV “Alba Life” dhe shkollave Shqipe në New York, Ambasador i Kombit, të z.Qemal Zylo themelues i TV dhe shkollave shqipe si dhe procudent, Anëtar Nderi i Shoqates sonë, z.Dalip Greca editori i Gazetës “Dielli” etj.

Shqiperia ka qenë dhe mbetet malli dhe dashuria jonë e përhereshme.

Solidariteti njerëzor e human u pa qartë pas tërmetit shkatërrimtar të 26 Nëntorit 2019.  Kontributi ynë modest në ndihmë të popullsisë së dëmtuar rëndë në zonën e Thumanës, në fshatin Bubq dhe prezenca jonë në mbështetje të banorëve të dëmtuar është shprehje e qartë e vlerave njerëzore e humane që karakterizon shoqatën tonë.

Organizimi për kremtimin e ngjarjeve dhe datave historike, njerëzve të shquar që kanë kontribuar për Kombin, Festimi i Shpalljes së Pavarësisë, ditës së Flamurit etj kanë qenë dhe mbeten në të ardhmen angazhimi ynë konstant.  Ne e kemi shtrirë aktivitetin tonë në Shqipëri dhe në Kosovë.

Vizita dhe vlerësimi i lartë i autoriteteve të Ministrisë së Mbrojtjes të Kosoves ka qenë nder dhe inkurajim për Shoqaten tonë. Ndjekja e aktivitetit dhe prezenca e Drejtorit të Kabinetit të Ministrit te Mrbojtjes, z.Jashar Ramadani të këshilltarit për sigurinë kolonel Feriz Trezhnjev, të veteranëve të Luftës së UCK-së, z.Nikë Marashi etj janë tregus i qartë i këtij vlerësimi.

E pa harrueshme do mbetet vizita në Prekaz, në shtëpinë e Jasharajve dhe biseda me djalin e heroit legjendar Adem Jashari z.Lulzim Jashari.

Në varrezat ku prehen pjestarët e familjes Jashari shoqata jonë nderoi kujtimin e heroit legjendar Adem Jashari e të familjes së tij që flijuan jetën për Liri.

Shoqata jonë vazhdimisht ka qenë në mbështetje të luftes së Kosovës kunder pushtuesve serb.  Thirrja nga gjykata e Hagës të drejtuesve të UÇK-së ishte djallëzore e i pa drejtë dhe se nuk e zbehin aspak rolin dhe luftën çlirimtare të Kosovës, ndërkohë që në bankën e të akuzuarve duhej të ishin drejtuesit e organizatarët e genocidit serb.

Ne aktivitetet tona të përditshme me përparësi kemi parë bashkëpunimin me Federatën Pan Shqiptare “Vatra” duke e cilësuar këtë si Vatra e madhe e shqiptarëve dhe e drejtuesve mendje ndritur ndër vite. Takimi dhe pritja e bërë pjesëtareve të shoqatës nga anëtarët e Vatrës dhe drejtuesi i saj z.Elmi Berisha është në traditën e mirënjohur të saj dhe në respektin që ushqejnë për shoqatën tonë.

Këto ishin shkurtimisht disa nga veprimtaritë kryesore të shoqatës sonë në këtë tre vjetor më hollësisht e në mënyrë të detajuar i kemi analizuar herë pas here në takimet tona periodike. Grupi i punës do hartojë drejtimet kryesore për vitin 2021 mbi bazën edhe të diskutimeve që do bëhen rreth keti materiali.

Ju uroj të gjithë anëtarëve miqve bashkëpunëorevë gëzuar festat e fund vitit,s hëndet e lumturi në familjet tuaja. Ndoshta kjo situatë nuk do na lejojë të organizohemi së bashku, por me shpresën së shpejti do u kthehemi gëzimeve tona të përbashkëta familjare dhe shoqërore.

Përshëndetje nga të ftuarit dhe pjesëmarrësit

Znj.Alketa Ktona Veshi ftoi pranë ekranit z.David Tubiolo anëtar i Bordit të ligjvënësve  të County Westchester.  Z.David Tubiolo nuk e ka për herë të parë që merr pjesë në këto organizime jo vetëm të shoqatës “Skenderbej”, por është i mirëpritur dhe në shumë organizime të tjera të komunitetit.  Z.Tubiolo ka qenë një nga suportuesit kryesor të shoqatës.  Ai përshëndeti dhe falënderoi anëtarët e shoqatës si qytetarë amerikanë dhe shqiptarë.  Me shumë respekt foli për lidhjet e tij me shqiptarët dhe shpreson që një ditë Shqipërinë dhe Kosovën ta shikojë të bashkuar.  

Pas Z.Tubiolo fjalën e mori z.Imer Lacaj n/kryetar i shoqatës dhe financier i saj.  Ai me profesionalizëm dhe kulturë mbajti raportin mbi gjendjen financiare të shoqatës, punë që e ka kryer me përkushtim maksimal dhe atdhetar. 

Zonja Alketa Ktona Veshi mbajti kumtesën me evidentime të sakta si: “Anëtaresimet e reja, evidentimi i të dhënave të tyre, dhe mendime për të ardhmen”. Znj.Ktona midis te tjerash tha se: “pavarësisht se ky ka qëne nje vit me aktivitete tepër të limituara për shkak të pandemisë  COVId 19, anëtarët e shoqatës kanë bërë punë sensibilizuese me bashkatdhetarët.  Gjatë vitit 2020 shoqatës i janë bashkur 13 anëtare, me nje potencial të dukshëm intelektual dhe plot prej tyre të rinj me perspektivë.   

Programin e punës për vitin 2021 e paraqiti Z. Mark Qehaja.

Interesante ishte se në këtë takim përshëndetën me fjalë miradie nga Tirana z.Nikolle Qehaja i cili i uroi shoqatës punë të mbarë dhe tha se më ngazëllehet shpirti për sukseset tuaja.  Ju duhet të vazhdoni të punoni për ta mbajtur gjallë shqiptarizmën dhe në Amerikë. Humanisti dhe Aktivisti i Diasporës në Londër z.Skënder Perpepa tha se shoqata Shqiptaro Amerikane “Skënderbej” është një bërthamë fantastike.   

Përshëndetën dhe shumë anëtarë të shoqatës të cilët ndanë mendime dhe opinione të ndryshme duke respektuar njeri-tjetrin në diskutime.  Ata ishin z.Bashkim Shehu kryetar nderi i shoqatës i cili vlerësoi lart punën e kryetarit si dhe të gjithë anëtareve të shoqates për një përkushtim plot me vlera të aktiviteteve të tyre.  Diskutuan znj.Adelina Laçaj, zotërinjtë Blerim Gjocaj luftëtar i UÇK-së, z.Qamil Osmani, Mirlind Bedeni etj, të cilët përshëndetën punimet dhe uruan për vazhdimësi të mëtejshme të shoqatës.

Në këtë kohë pandemike jo pa prekur kanë qenë dhe anëtarët e shoqatës si Nikolle Nilaj dhe Biank Sadikaj të cilët sollën përvojën e tyre.  Ata folën për kujdesin rigoroz që duhet të ketë gjithësecili duke vahzduar rregullat që ka caktuar mjekësia, ndërkohë inkurajuan që të mos frikësohemi se padyshim që do ta mundim këtë armik të padukshëm.  Z.Agim Hasanaj një mësues me përvojë të gjatë në Atdhe shprehu dëshirën për të bashkëpunuar me Shkollën Shqipe “Alba Life” dhe dëshiron të jap kontributin e tij.

Pjesëmarrësit I kanë mbështetur dy artistë të mirënjohur të komunitetit dhe të Kombit të cilët gjithmonë marrin pjesë dhe intepretojnë duke sjellë me pathos patriotik figura të ndritura të Kombit.  Z.Tom Gjergji solli poemën krijuar prej tij kushtuar Burrit të ndritur të Kombit At Gjergj Fishtës.  Ai tha se as 1.000.000 fjalë nuk mjaftojnë për ta përshkruar këtë burrë të rrallë.  Në Mirditë me Gjyshi Pacin bënë histori.  Kombi e ka në krye të tij.  Artisti Shaban Lajci intepretoi poezinë me ndjesinë dhe dhimbjen e emigrantit që nuk shkon dot atje se u mplak, ndërkohë dha mesazhin po shko ti i riu atje dhe më sill një grusht dhe nga toka që digjem mall.  Amanet bre burra kur të vdes më çoni në Atdhe të prehem i qetë. 

Në pikun e pandemisë me shumë vlerë ishte diskutimi i Dr.Merita Shehut

Dr.Merita Shehu tha se ka qenë mjeke kardiologe në Shqipëri dhe për disa kohë punoi dhe pranë spitalit ushtarak Tiranë.  Ajo pohoi se në fillim të përhapjes së Covid 19-të ajo ndjente frikë dhe rrahje të forta zemre kur shkonte pranë të sëmurëve të infektuar, por kur mendoja misionin tim si mjeke i harroja dhe fokusohesha si t’i shpëtoja nga kjo epidemi dhe të dilnin sa më parë nga kthetrat e sëmundjes.  Ne duhet të jemi sa më shumë të izoluar larg kontakteve për të mos u infektuar nga ata që e mbartin, të ndjekim rregullat e higjienës, pastërtinë dhe të marrim ushqime të shëndetshme dhe ajer të pastër.  Ajo foli me profesionalizem dhe dituri per vaksinimin e popullsisë dhe pohoi se vaksinimi do ta ndihmojë popullsinë.  Në këtë temë ajo solli dhe rezervat e një pakice të FDA-s si dhe dy anëtarë të shërbimit mjekësor në Angli që nuk jua pranoi trupi vaksinimin, por ata ndodhen jashtë rrezikut në saje të monitorimit të mjekëve.  Ne nuk duhet t’i humbim shpresat dhe për njerëzit që janë në intubim pasi në Amerike 30-50 % e tyre shpëtojnë nga infektimi.  Dr.Shehu këshilloi të gjithë pjesëmarrësit se vaksinimi është rruga më e mirë dhe unë bashkë me burrin tim do ta marrim patjetër.  Këshillat e Dr.Shehut u mirëpritën si një specialiste e mirëfilltë jo vetëm në Shqipëri, por dhe si mjeke në vijë të pare në frontin e luftës kundër Coronavirusit në Westchester ne Amerikë.

Shumë gjeneroze ishte dhurata e bërë nga Steve Laçaj, nje ndër nxënësit e parë dhe të shkëlqyer të Shkollës Shqipe “Alba Life” dhe që ëshë integruar plot kulturë në botën amerikane.  Ai dhuroi nga 500 dollar për Shkollën Shqipe “Alba Life” dhe Shoqatën shqiptaro Amerikane “Skënderbej”. 

Aktiviteti u filmua direkt nga gazetari Valon Gërbeshi dhe Bujar Sadikaj në zyrën e shoqatës dhe do të transmetohet nga TV “Alba Life” dhe Radio Televizioni i Kosovës.

Ishte një aktivitet për të festuar tre vjetorin e shoqatës “Skënderbej” dhe që sfidon Covidin në këtë kohë të pandemisë botërore.

13 Dhjetor, 2020, New York

Ëndrra e dhjetoristëve: “E duam Shqipërinë si gjithë Europa”…

by

(Përjetime të një mësueseje në 30 vjetorin e Lëvizjes studentore që përmbysi regjimin diktatorial të Enver Hoxhës).

Nga Keze Kozeta ZYLO/ Ndonëse ka kaluar 30 vjet qëkur filluan lëvizjet e mëdha për të përmbysur regjimin më dikatorial në Europë, ato perseri duhen kujtuar me shkrim si në rastin në fjalë: psh rreth një përjetimi personal si mësuese aktiviste për këtë lëvizje nga më qytetaret, më civilizueset për Kombin shqiptar.

Megjithatë shpesh hesht, sepse udhëhiqem nga motoja e babait tim veteran të Luftës si: “Ne bëmë detyrën karshi Atdheut”!

Për të qenë e sinqertë si bijë e tij, veçanërisht kur ishja e re mund të më ketë irrituar thjeshtësia e  tepruar, sepse s’kishja ëndrra për të ndenjur në mjerimin e burgut të fshatit, jo për faktin e thënies së tij lapidare për mua: “Ne bëmë detyrën”, por për faktin për vuajtjet e tij dhe të nënës sime.  Ata s’panë një ditë pushimi në jetë, por vetëm puno e puno në punë të rëndë stropacitëse fizike si 90% e popullsisë fshatare, ndërsa disa të tjerë u ngritën me katapultë pa hedhur qoftë dhe një krismë arme kundër okupatorit, pa ditur të shkruanin e të lexonin, të pagdhendurit përfituan gjer në ekstrem…

Ishin vitet e errta, të egra që gjithëkush e ka përjetuar në forma nga më të ndryshmet. Vërtetë fati më hodhi në Tiranë nga eksellenca e rezultateve të bashkëshortit tim të cilin mbasi mbaroi universitetin e inxhinierisë në kontigjentin e ushtrisë e emëruan direkt në Institutin e projektimeve, por shpirtërisht edhe sot në New York në zemër të botes së lirë them: “Lumturisë sime i ka munguar gjithmonë diçka: në radhë të parë lumturia e vëllezërve të mi dhe pastaj shumicës së bashkatdhetarëve që jetojnë akoma me listë për të marrë bukën e gojës apo duan të ikin sa më parë…

E fatkeqësisht kjo dhimbje gërryese vazhdon të ndihet gjer në asht dhe sot pas ëndrrës së bukur të studentëve: “E duam Shqipërinë si gjithë Europa”.

  Por më lejoni të hidhem tek përjetimet e mia për këtë lëvizje historike, demokratike, paqësore për të ndaluar krimet e përbindshme karshi të persekutuarëve, të dhunuarve dhe mjerimit mbarë kombëtar.

Ishte i çuditshëm përjetimi ndërkohë shihja se si nje dritëz hyjnore po ulej pranë Tiranës, pranë intelektualëve shqiptarë, punëtorëve plot ëndrra, dhe në këtë rast e kam fjalën për Tiranën, pasi atë e njoh gjer në imtësi, sepse e fillova profesionin e mësuesisë dhe e ushtrova për 20 vjet në kryeqytet, pak fat apo jo?

Kishte vite më përpara që diskutohej brenda mureve të shtëpisë, brenda dhomave pakënaqësia midis intelektualësh që me siguri do të vinte një ditë që do të shpërthente si vullkan, por këtë radhë jo me karabina pushkësh, por paqësisht dhe plot kulturë…

Kështu në shtëpinë e njerit prej ish grevistëve të urisë prof.Mehdi Shehut, të intelektualit erudit ndjesë pastë arkitektit Nesti Çabirit, në shtëpinë e demokratit dhe mësuesit profesionist të boksit, Baftjar Shehut, apo në shtëpinë time diskutoheshin herë pas here probleme të dhunës, të mohimit të lirisë etj, të gjitha këto nën besim miqsh të ngushtë dhe të kahershëm.  Kur Nesti Çabiri na bënte leksione private, kuptohet pa pagesë për italishten në vitet 88-89 në kohë të lirë na thoshte: “Sa keq!

Hamë me tallon, rrimë me orë të gjata për të marrë vezë, ndërsa Europa i shkel me këmbë.  O Zot ç’mjerim është këtu përsëriste herë pas here”!  Ne e dëgjonim me kurreshtje sepse ishte i vetmi person nga ne që ishte shkolluar për arkitekturë në Gjermani dhe Itali dhe sigurisht krejtësisht i besueshëm për atë që thoshte.  Ndërsa prof.Mehdi Shehu i lëndëve inxhinierike na solli një ditë fshehtas Deklaratën e Përgjithshme mbi të Drejtat e Njeriut e miratuar me 10 dhjetor, 1948, ku ndër të tjera do të më ngulitej në kokë si thumb neni 19 i cili thotë: 

“Gjithkush ka të drejtën e Lirisë së mendimit dhe të shprehjes; kjo e drejtë përfshin

lirinë e mendimit pa ndërhyrje, si dhe lirinë e kërkimit, marrjes dhe njoftimit të

informacionit dhe ideve me çfarëdo mjeti qoftë, pa marrë parasysh kufijtë”. 

Në gjimnazin “50 Vjetori i Pavarësisë” dhe shtrimi në spitalin ushtarak

Grupi ynë kishte në përbërje disa mësues të ish gjimnazit “50 vjetori i Pavarësisë” në Kombinat ku shumica e gjimnazistëve i kishin prindërit punëtorë me tre turne në Kombinatin tekstil.  Këta mësues ishin:  Inxh.Valentina Shehu, Inxh.Liri Çabiri, Baftjar Shehu dhe Kozeta Zylo, ku më duhet të theksoj se mësueset Valentina, Baftjari dhe autorja e këtij shkrimi kishin ngritur probleme rreth dhunës psikologjike që ushtronte organizata bazë e partisë së shkollës rreth mendimeve tona të lira, të hapura deri diku në orën e mësimit, ku u përfshinë dhe katër mësues të tjerë si Beatriçe Capo etj, dmth bëheshim 7 mësues pa teserë partie, që nxënësit na quajtën 7 shaljanë.  E sjellë këtë kujtim pasi dua të tregojë fytyrën e shtetit të egër që për problemet që ne ngritëm solli në shkollën tonë dy herë radhazi Vangjel Moisiun sekretarin e punëve ideologjike pranë Ramiz Alisë, sekretar i parë i Komitetit qendror të Partisë së Punës së Shqiperise në vitin 1985 mos gaboj, për të marrë takim me të shtatë prej nesh, ish drejtorin e shkollës demokratin dhe intelektualin Myfit Ishmaku si dhe me organizatën bazë të partisë që kishte për sekretare Razie Stafa.  Për hir të së vërtetës Vangjel Moisiu më shumë dëgjoi prej nesh dhe sjellja e tij ishte tepër ndryshe nga diktatorët dhe të pagdhendurit.  Pas tij erdhi për katër herë radhazi Pirro Lako i akuzuar si qejfli femrash, ish sekretar i komitetit të partisë së Tiranës i cili organizoi mbledhje kolektive me gjithë mësuesit për të na diskretituar dhe për të marrë masa siç dinin ata të merrnin.  Zëri mbrojtës i mësueses inxh.Valentina Shehut, mendimet burrërore, trimit sypatrembur Baftjar Shehut ishin tejet tronditëse për një sekretar me aq fuqi partie për gjithë Tiranën. Kur më erdhi radha mua ndërmjet të tjerash thashë se nxënësit tanë po marrin shumë pak bursa për të shkuar në Universistet, sepse nuk kanë krah janë bij të klasës punëtore… Në fund Pirro Lako i “përndritshmi i partisë” erdhi me konkluzionin se Këze Zylaj ka rënie ideologjike…  Kaq duhej për të qenë në shenjestër nga falangat kanceroze dhe sahanlëpirësit që nuk ju ndanë kurrë Kombit tonë.

Pas disa ditësh më vjen njoftimi nga sekretarja e organizatës bazë të partisë Razie Stafa që në atë kohë funksiononte për dy gjimnaze:  “50 Vjetori i Pavarësise” dhe “Myslym Keta” në Kombinat se duhet të paraqitesha pranë Komitetit të Partisë së rrethit të Tiranës ku më kishte thirrur për takim Pirro Kondi i cili ishte në atë kohë sekretar i parë i rrethit të Tiranës dhe kandidat i byrosë politike.  Së bashku me bashkëshortin tim dhe vëmendjen e familjes të cilet u shqetësuan shumë, më çuan pranë godinës së Komitetit të Partise, sot godina qendrore e partisë socialiste.  

Më duhet të theksoj pa lejen e tij përtej modestisë se kam pasur në krah një bashkëshort shembullor, burrëror me mendime të hershme liberale demokratike dhe që s’i trembej syri nga e vërteta…  

Sekretarja e zyrës se Pirro Kondit pasi më mori dhe më çoi në paradhomë më tha që do të presësh këtu derisa të na njoftoj për të vajtur në zyren e tij. Dhe erdhi momenti i shkuarjes atje, ndërsa Qemali priste perjashta, me mendimin dhe dyshimin se mund të arrestohesha ose kushedi çfarë dënimi tjetër.

Pirro Kondi ishte me një veshje sportive me një bluzë me mënga të shkurtëra që më befasoi për paraqitjen e tij si zyrtari më i lartë i kryeqytetit.  Sekretari i parë Kondi e filloi bisedën:  -Ju jeni Këze Zylaj? – Po i thashë Këze Zylaj.  – Ju keni sjellë shumë shqetësime dhe ç’është më e keqja se keni bërë për vehte mjaft nxenës të mirë me partishmëri të fortë politike dhe ju po i prishni ata.  Këtu medoemos e kishte fjalën për një nxënëse të shkëlqyer, të jashtëzakonshme, që për katër vjet njohu vetëm 10-ën, që lexonte dhe jepte opinione si një kritike e mirëfillte, Merita Gjeçin e cila na kishte bërë një mbrojtje dinjitoze si nxënësja ime për katër vjet.  Ju keni thënë në disa mbledhje të drejtuara nga i deleguari i Ramiz Alisë Vangjel Moisiu dhe yni Pirro Lako midis të tjerash se: “partia e punës nuk po u jep bursa fëmijëve të “kllasës” punëtore (sqaroj këtu se të gjithë të mëdhenjtë e parties, fjalen klasë e shqiptonin kllasë si në rusisht…)  I thashë se unë kam ngritur me guxim një të vërtetë që duhet thënë se shumë pak po shkojnë në Universitet nga gjimnazi ynë, nxënësit tanë, është një shkollë që është lënë mbrapa liste.  

Pirro Kondi me hakërrim në dialektin lokal gjirokastrit dhe forcë detyre partie u përgjigj: “Vajzo, vajzo ( shtoj ketu se ishja 27 vjeçe) ne kemi dhënë dhe vazhdojmë t’ju japim “kllasës” punëtore bursa, ata janë prioriteti ynë.  Duke vazhduar dhe dëgjuar më së shumti atë për gati 2 orë pasi ishja e thirrur atje në emër të grupit të 7 mësuesëve, kuptova se koefiçienti i inteligjencës së tij vlente për të dëshëruar, ishte thjesht një vegël qorre e partisë në pushtet, fal bëmave dhe lidhjeve të ngushta që kishte me klanin e fuqishëm të byrose politike.  Pasi më tha se do të heqim nga gjimnazi për shkak të rënies ideologjike dhe do të çojmë në një cikël më të ulët, siç ishte shkolla 1 Qershori, që midis nxënësve kishte mjaft rom, shkolla ishte prane Selitës, vazhdoi se përsëri ne do të shohim se si do të punosh pranë tyre…

Me lot në sy e kundërshtova se heqja ime nga shkolla është cënim i profesionit tim dhe njëkohësisht shkatërrohet reputacioni im duke lënë shkas që shumë gojë të liga të flasin dhe të intepretojnë sipas dëshirës së tyre.  

Pirro Kondi me një kërcënim të frikshëm m’u përgjegj: “Vajzo, vajzo, ka dhe punë detyronjëse, ka dhe burg, ke dy vajza të vogla për të rritur, bashkëshortin e keni përjashta që po u pret, është në pozicon të mirë pune…  ( e dinte sekretari i parë Pirro Kondi punën dhe lëvizjen e bashkëshortit tim i cili në atë kohë ishte shef i teknikës së gjithë ushtrisë në Ministrinë e Mbrojtjes).

Të gjitha këto janë herë e parë që i shkruaj në publik, por janë kujtime të përjetuara të thëna aq lirshëm, aq miqësisht aq besueshmërisht në shtëpinë e ish grevistit të urise prof.Mehdi Shehut dhe rrethit tonë miqësor ku diskutuam me aq guxim për bëmat dhe tmerret e kokave që udhëhiqnin partinë.

Pas vendimit të 2 Pirrove të famshëm përfundova në spital ushtarak me një lodhje nervore, ku më jepnin valium për të bërë gjumë…  Kurrë s’do ta harroj veçanërisht shqetësimin e atit tim i cili erdhi për gjithë natën nga Mezhgorani për të më parë në spital dhe këshilluar.  Duke më vënë dorën tek balli këshilloi: “Bija ime!  Kudo që të vesh më beso se do të dali më mirë!”  Çfarë profecie që pati!  Pasi dola nga spitali me lot në sy shkova pranë shkollës “1 Qershori”, ku më duhet të shtoj se ish drejtoresha e shkolles znj.Miranda Kalaja një intelektuale erudite me shumë gjuhë, ish mësuesja e matematikes me një familje të persekutuar autoktone tiranase Lejla Begeja, mësuesja e biologjisë Afërdita Bega, ishin pakuptuar ëngjëjt mbrojtës të mi.  Drejtoresha ishte informuar nga organizata bazë e partisë së shkollës rreth dosjes sime dhe me elegancë dhe plot mirësi më hapën një vend të ngrohtë reth ”oxhakut” të kesaj shkolle me aq vlera dhe plot kulturë.  O Zot kur i kujtoj filmat dhe librat që diskutonim pa ndrojtje, edhe sot habitem se sa me fat ishja që shkova pranë tyre, dhe çuditërisht gjithë kolektivi i atjeshëm arsimor ishte në rezonancë me lirinë individuale…  

Eja mblidhuni këtu-këtu!…

Si çdo nismë e bukur apo e pabukur e ka një zanafillë e ka një shtysë për ta realizuar.

Duke e pasur shtëpinë pranë qyteti studenti, ish shkollës “Labinoti” dhe dhoma e gjumit tonë përkonte nga ana e oborrit të saj, papritur një natë e zakonshme u shndërrua në zëra Lirie, në zëra të rinjsh studentësh që hidhnin parrulla në kor:  “E duam Shqipërinë si gjithë Europa! Kadare, Kadare, Kadare hajde me ne, ose këndonin:  Ejani mblidhuni këtu, këtu, eja mblidhuni këtu, këtu”!…

Për bashkimin me nismën e studentëve e kam fjalën jo vetëm që ishim të bindur plotësisht për ndryshim dhe këto falë bisedave pothuajse të përnatshme me intelektualë të mirëfilltë, por të pabujshëm ose të harruar, por nga ana tjeter e kishja parë dhe ndjerë në shpatulla egërsinë e Pirrove dhe vasalëve të tyre në organizata partie arsimtarësh që më së shumti këto organizata i drejtonin injorantë me shpirt katran…

Për hir të së vërtetës protestave të studentëve të dhjetorit po i bashkohej pothuajse paprimtas gjithë populli i Tiranës të udhëhequr nga intelektualë liberal dhe plot kulturë perëndimore.  Kjo nuk duhet harruar kurrë, nuk është koha për të marrë i pari flamurin e demokracisë, pasi prijësit në se nuk i venë luftëtarët pranë, kanë mbaruar misionin.  

E kam fjalën për popullin e shumëvuajtur, punëtorë, fshatarë, minatorë, anëtarë me tesera të partisë së punes që janë me mijëra të ndershëm prej tyre dhe shumica vuajtën po njëlloj si ata pa tesera, që erdhën dhe shpërthyen gjokset e tyre duke thirrur:  “Eja mblidhuni këtu-këtu, E duam Shqipërinë si gjithë Europa”!

Filloi të diskutohej ethshëm nëpër grupime mësuesish, nëpër grupime nxënësish, ku filloi ndarja në demokratë e socialistë, ku vazhdonte akoma klithma e kukuvajkave të disa mësueseve komuniste, veçanërisht ato e ata qe ishin komplet trushpëlarë dhe të vinin fletë rrufe për shfaqje të huaja që më shkaktojnë neveri kur i kujtoj.

Një natë pranë shkollës “Labinoti” u dëgjua zëri i Azem Hajdarit dhe emri i tij nga studentët që ishin mbledhur duke hedhur parrulla, te cilët ishin përzënë nga policia e Ramiz Alisë dhe Byrosë politike për të shtypur dhe shpërndarë lëvizjen.  Ishte një natë e frikshme, por e bukur, ishte një dhimbje e bukur siç thotë poeti kombëtar Ali Podrimja.

Ne shkonim çdo mëngjes në sheshin e Demokracisë pranë studentëve të grevistëve të urisë, shkonim me miken time të ngushtë, inxh.Valentina Shehun e cila kishte bashkëshortin e saj në grevë urie, prof.Mehdi Shehun, shkonim së bashku me vajzat tona aq të vogla, ish nxënëse të shkollës “Kosova” të cilat në mënyrën e vet thoshnin:  “Babi është me ju, Babi është me ju”! 

(Në atë kohë ishte në Ministrine e Mbrojtjes dhe pastaj e hoqën për pikëpamje demokratike).

 Emocionet, energjinë aq pozitive që merrnim pranë qytetit studenti do të ngelen të paharruara në kujtesën tonë.  Po dëgjoheshin zëra Lirie, zëra të rinjsh që kishin ëndrra aq të bukura, zëra nga greva e urisë, që mund të dilnin ose jo të gjallë.  Midis tyre dëgjoja zërin e prof.Shenasi Ramës ish studentit të grevës së urise dhe njërit ndër themeluesit e opozitës kundër sistemit komunist në Shqiperi.  Opinionet e tij analitike dhe tejet profesionale në publik i përkasin një elite të zgjedhur që mjerisht akoma heshtet për këta intelektualë që i shërbejnë realisht Kombit. 

Dëgjoja zërin e dhëmbshur të Edlirës, vogëlushes që kërkonte të atin e saj në grevë urie prof.Mehdiun që siç kujton prof. Rama në statusin e tij se: “Në këto momente kishja dash me kujtue e nderue grupin e ngushtë të shoqatës dhe promotorët e vërtetë të grevës së urisë Arben Liken, Arben Sulon, Edmond bushatin, Xheni Taninin, Vilsa Dade, Edvin Shvarc, Alban Picin, të ndjerin Fred Gremin, si dhe pedagogët patriotë Mehdi Shehun dhe Ukë Bucpapaj.  Pavarësisht rrugëve që kanë marrë në jetë të gjithë shqiptarët e kanë një borxh nderi me ua kthye këtyre djemve dhe vajzave të papersëritshme dhe studentëve të tjerë pjesëmarrës”.

Në pallatin e Kulturës dhe hedhja e bustit të diktatorit Hoxha

Pjesëmarrja e popullit në qytetin studenti sa vinte dhe po merrte përmasa të papara duke u mbështetur nga shumë intelektualë.  Kështu një mbasdite të gjithë mësuesit demokratë u mblodhëm në Pallatin e Kulturës ku në presidium midis të tjerëve do te ishte prof.Ylli Vejsiu.

Pjesëmarrësit në sallë më caktuan për të lexuar në emër të gjithë mësuesëve të Tiranës telegramin në mbështetje të grevës së urisë së studentëve në Pallatin e Kulturës në Tiranë që drejtohej nga prof.Ylli Vejsiu, ish një nga nismëtarët themeltarë të partisë demokratike.  Kur dolëm përjashta vëllai, shumë miq dhe kolegë dashamirës më thanë se brenda në sallë janë vendosur kamerat dhe mund të ketë arrestime, sigurisht këto ishin presione, por dhe me të vërtetën e hidhur brenda, por a po pyesnim më nga ai regjim që kishte sjellë sa e sa drama njerëzore, a mund të vritej më ëndrra e Lirisë së mohuar?  

Regjimi po ndjente nga afër grahmat e fundit ndaj dhe mblidhte forcat e zeza dhe më shumë rreth vehtes për të shtypur dhe vrarë demonstruesit.

Ishin ditë dhjetori, ditë të ftohta për nga stina, por vullkani i zemrave rinore ngrohte atmosferën dhe zjarri i shenjtë prej Perëndie dukej se kishte prekur dhe tokën e pushtuar nga banditët udhëheqës që mjerisht e kanë gllabëruar atë tokë pothuajse në çdo sistem…

  Ishin muaj tejet me ngarkesë sidomos për ne banuesit e Tiranës dhe që i mbështetnim ata pasi na duhej të merrnim pjesë paradite, mbasdite deri në hedhjen e bustit të diktatorit Enver Hoxha.  

20 Shkurti ishte një ditë historike për shqiptarët, ishte një ditë që i tregoi botës se shqiptarët e duan Lirinë, se shqiptarët s’jetojnë dot nën diktaturë.

Në këtë ditë u nisëm nga sheshi i studentëve, ku me artopalant na drejtoi drejt sheshit qendror aktorja e Teatrit Kombëtar Raimonda Bulku.  Do të kishja shume dëshirë të kishim aparat fotografimi për t’i pasur si relike apo pikturë nëpër bluzat dhe fustanet tona ujin me ngjyrë që lëshuan makinat e policisë duke filluar para TVSh-s drejt trupave tanë.  Ëndërroj të kishja një vidio ku të ishin rekorduar thirrjet e demonstruesve, kur panë policët para TVSH-s apo kryeministrisë dhe ish komitetit qendror si: “policia është me ne, policia është me ne”!…

Shumë interesante është fakti se mësuesi Baftjar Shehu i cili ishte direkt në hedhjen e bustit të Enverit kokëposhtë, mori nga busti i diktatorit në sheshin e Tiranës një pjesë nga këmba e tij, nuk e di në se e ruan akoma apo jo?  

 Ditët e shkurtit po rrokulliseshin me shpejtësi si dhe shumë gjëra të tjera kardinale për Shqipërinë.

Në Partinë Demokristiane të Shqipërisë

U krijuan parti të ndryshme demokratike, për nga radha partia demokristiane ishte e treta pas demokratikes dhe republikanes.  Mora pjesë qysh në krijimin e Partisë demokristiane, e ftuar nga miku i ngushtë i familjes sonë intelektuali shkodran inxh.Franc Marku.  Arsyeja ishte shumë e thjeshtë:  Ishte e vetmja parti që shkruante në status se nuk pranonte ish komunistë dhe që sot pas 30 vjetësh kur e mendoj më vjen për të qeshur se sa naivë tregoheshim ndonjëherë nga gënjeshtrat dhe gjepurat e “liderëve” të korruptuar fund e krye…  Por kjo do te jete nje shkrim tjeter që mjerisht ne nuk ndryshojmë kurrë, mjerisht ne mohojmë njeri tjetrin.  As më pak e as më shumë kam parë historikun në Web të Partisë Demokristiane ku aderova, dhe absolutisht nuk zihet emri dhe pse me krenari e them që u zgjodha sekretare e përgjithshme publikisht nga shkodranët edhe pse ishja nga Jugu dhe e vetmja grua, ndërkohë drejtova gazetën “Ora e Shqipërisë” organ i partisë në fjalë.  Po ku do t’ja dije Nard Ndoka që është në krye të PDKSh-s dhe as ka qenë fare anëtar të pakten deri në shkurt të 1997-ës, kur u arratisëm nga bandat dhe kallashnikollët që të shponin sytë tej përtej…    

Në këtë parti takova një nga burrat e rrallë të kombit, intelektualin erudit Dr.Lazër Radin i cili u burgos dhe internua për 50 vjet nga regjimi diktatorial hoxhist.  Nëpërmjet gazetës “Ora e Shqipërisë” Dr.Lazer Radi sillte shkrime që ja rrisnin karatin nivelit të saj dhe nëpërmjet publikimeve njoha një shkrimtar të një race të epërme që do të mbetet emblemë për kulturën, filozofinë dhe letërsinë shqiptare.

  Është e pamundur t’i përshkruash gjithë ato skena që ke marrë pjesë dhe i ke parë me sytë e tu, por është e mundur të tregosh historinë e patreguar që ka qenë brenda teje dhe që rrinte në agoni deri në shpërthim siç dhe do të shkruante shkrimtarja amerikane Maya Angelou.

Megjithatë unë po i referohem Rosa Parks, kësaj gruaje trime, amerikane, aktiviste e shquar e cila ka thënë: “I’d like to be remembered as a person who wanted to be free and wanted other people to be also free.” që do të thotë: “Unë dua të kujtohem si një person ku dëshironte të ishte e lirë dhe ka dëshiruar që edhe të tjerët të jenë të lirë”.

Në këtë rast unë kujtoj nga Nju Jorku me mall e nostalgji të gjithë miqtë liridashës, të gjithë ata martirë të Lirisë, të gjithë demonstruesit që u sollën plot kulturë dhe pa dhunë në sheshe e kudo, kujtoj atë kohë aq të afërt, por ende shumë të largët në përmbushjen e ëndrrës rinore dhe të gjithë shqiptarëve:  “E duam Shqipërinë si gjithë Europa”!

DITA E FALENDERIMEVE NE SHTEPINE E BARDHE…

by

WASHINGTON, DC – NOVEMBER 24: First lady Melania Trump (R) looks on as U.S. President Donald Trump gives the National Thanksgiving Turkey “Corn” a presidential pardon during the traditional event in the Rose Garden of the White House November 24, 2020 in Washington, DC. The turkey pardon was made official in 1989 under former President George H.W. Bush, who was continuing an informal tradition started by President Harry Truman in 1947. (Photo by Chip Somodevilla/Getty Images)

-Falja e kokës së gjelit nga Presidentët në Shtepinë e Bardhë/

Nga Keze Kozeta ZYLO/ Dita e falënderimeve në Amerikë është festa më e madhe tradicionale amerikane. 

Miliona amerikanë udhëtojnë nga shtete të ndryshme të Amerikës për t’u mbledhur me familjet rreth tryezës së tyre.

Në Shtepinë e Bardhë kanë traditë që të bëhet falja e gjelit të detit, domethënë koka e gjelit të mos shkojë në tehun e thikës.

Edhe këtë vit u zhvillua ceremonia e faljes së gjelit të detit në Shtëpinë e Bardhë në kopshtin e trëndafilave të drejtuar nga Presidenti Donald Trump dhe zonja e parë e Amerikës Melania Trump.

Duke filluar nën Presidentin George H.W. Bush, këta gjela deti kanë marrë falje zyrtare çdo vit.

Sot, është nderi im që t’ju prezantoj gjelin me fat të këtij viti, Corn, dhe, në rast se do të kishim nevojë për të, Cob. Misri dhe kalliri. Kjo nuk është shumë e vështirë për tu mbajtur mend, apo jo? – tha presidenti Trump gjatë ceremonies.

Këta dy gjela të mrekullueshëm u zgjodhën nga tufa zyrtare presidenciale e 30 gjelave, disa bukuroshë të vërtete. Ato u rritën nga vetë Kryetari i Federatës Kombëtare të Turqisë, Ron Kardel. Punë e mrekullueshme.

Kjo është një traditë unike e Shtëpisë së Bardhë që zanafillën e saj e ka me Presidentin Lincoln në vitin 1863 për një gjel deti, të regjistruar në një dërgim të vitit 1865 nga reporteri i Shtëpisë së Bardhë, Noah Brooks.

Brooks vuri në dukje se: “një gjel deti ishte sjellë në shtëpi për darkën e Krishtlindjes, por djali i Linkolnit, Tad ndërhyri në emër të jetës së tij … Tad iu lut qe të mos therrej, ndaj dhe u pranua qe jeta e gjelit të vazhdonte.  Tad e quajti gjelin e detit Jack dhe e trajtoi atë si një kafshë shtëpiake.

Gjelat e detit që paraqiten si dhurata për presidentët amerikanë mund të gjurmohen që në vitet 1870, kur tregtari i pulave ne fermën Rhode Island Horace Vose filloi të dërgonte gjela të ushqyer mirë në Shtëpinë e Bardhë. Dhurata vjetore nga Vose fitoi publicitetin e tij të gjerë në fermë dhe u bë një institucion i vërtetë në Shtëpinë e Bardhë.

Deri në vitin 1914, dhënia e gjelave një presidenti u bë e zakonshme dhe këto oferta prekeshin shpesh me patriotizëm dhe gëzim. Dhuratat e gjelave te detit u bënë simbole kombëtare të gëzimit.

Ndërsa disa pretendojnë se Presidenti Harry S. Truman e filloi këtë traditë festash edhe pse ka zgjatur shekuj, Truman nuk “i fali” gjelat që mori. 

Biblioteka dhe Muzeu Presidencial Harry S. Truman kundërshton nocionin se ai ishte i pari që e bëri gjithashtu.

Falja e një gjeli deti u bë një normë nën Presidentin Ronald Reagan, dhe një traditë vjetore kur Presidenti George H.W. Bush vazhdimisht i falte gjelat e detit çdo vit.

Presidenti Bush tha, “Më lejoni t’ju siguroj, dhe këtë gjel deti, se ai nuk do të përfundojë në tryezën e darkës së askujt, jo këtë gjel – ai ka marrë faljen e Presidentit tani – dhe lejoi që ai të jetojë gjatë ditëve të tij në një fermë për fëmijë jo shumë larg këtu. ”   

Jane shfrytezuar materiale nga “Shoqata Historike e Shtëpisë së Bardhë”.

Kredia e imazhit: George H.W. Biblioteka dhe Muzeu Presidencial i Bushit / NARA

25 Nentor, 2020

New York

Pavarësia e Kosovës po kërcënohet…

by

Nga Keze Kozeta Zylo/ Nuk kam ndërmend të shkruaj qoftë dhe një paragraf për lotët që derdha, ose çfarë trishtimi më dha kur pashë sot nga ekrani im në New York vëllezërit shqiptarë të Kosovës në bankën e të akuzuarve në gjyqin special të Hagës, sepse ne se je shqiptar patjetër që ke ndjerë trishtim dhe dhimbje, dhimbje gjer në asht nga gjyqi i turpit të shekullit 21. 

Former Kosovo President Hashim Thaci, who resigned and was taken into custody of a war crimes tribunal, appears for the first time before the Kosovo Specialist Chambers in The Hague, Netherlands November 9, 2020. Jerry Lampen/Pool via REUTERS

Une dua t’ju drejtohem bashkëkombasve të mi, shteteve dhe dy parlamenteve të Kosoves dhe të Shqipërisë për t’i drejtuar notë proteste Hagës dhe OKB-së që lejojnë këtë gjyq maskaradë kundër luftëtarëve të UÇK-së.  Dënimin kapital me çdo kusht që duan gjyqtarët për këta luftëtarë trima si për Presidentin e Kosovës, Hashim Thacin, ish-kryetarin e Kuvendit të Kosovës, Jakup Krasniqin, deputetin e Lëvizjes Vetëvendosje, Rexhep Selimi, anëtarin e Shtabit të Përgjithshëm të UÇK-së, Salih Mustafa, ish-eprori i lartë i UÇK-së është se pas dënimit të tyre duan ta nxjerrin UÇK-në si organizatë terroriste.  

Gjykata speciala me seli në Hagë duan ta paraqesin luftën me Serbinë se ka qenë luftë fetare midis katolikëve dhe myslymanëve dhe jo luftë për të mbrojtur tokën tonë si autokton që kur ka lindur njerëzimi.  

Lojërat e ndyra të serbit dhe të grekut i ka ndjerë shekull pas shekulli mbi kurriz populli shqiptar.  

Sot F/B dhe gjithë rrjetet sociale, mediat duhet të zjenin nga protestat me shkrim dhe me gojë, kundër këtij gjyqi të paprecedent që ka ndërmend të dënojë vëllezërit tanë, për rrjedhoje dhe Kosovën.  

Diaspora shqiptare, shoqatat atdhetare duhet të ngrihen në këmbë për poshtërimin dhe mohimin e vlerave atdhetare që i bën kjo gjykatë speciale në Hagë, UÇK-së.  

Kjo gjykatë speciale qe ka të punësuar një ekip prej 170 personash dhe harxhon 44 milionë euro në vit duhet të nxirret jashtë lojës së ndyrë dhe ato 44 milionë euro t’i jepen dëmshpërblim nënave që rritën dhe po rrisin femijët jetima në fshatra dhe qytete të tëra.  

Nuk ka shqiptar dhe bir shqiptari të mos tronditet dhe krenohet, kur dëgjoi z.Hashim Thaci para trupit gjykues duke thënë se: “Deklaroj se jam i pafajshëm”, ndërsa z.Krasniqi tha:  “unë jam shqiptar as katolik as mysliman. Akuza juaj është fyese për mua edhe për vendin tim.

Pavarësia e Kosovës po kërcënohet dhe po vihet në rrezik.  Këtë lojë të drejtuar nga lobi serb dhe bashkëpunëtorët e tyre përfshi dhe tradhtarë të Kombit i duhet dhënë fund njëherë e përgjithmonë, pasi Kosova është e pavarur dhe askush s’ka të drejtë ta gjykojë dhe terrorizojë. 

11 Nëntor, 2020

New York 

UÇK-ja, KRENARI KOMBETARE

by

Nga Keze Kozeta Zylo/ Të gjykosh në Hagë UÇK-në nga një gjykatë speciale unike në botë e ngritur tinëz për bijtë që luftuan për Lirinë e Kosovës është një ogur i zi për drejtësinë.  Të vendosësh në bankën e të akuzuarve Heronjtë e Luftës për Liri dhe t’i barazosh me kryekriminelin e Ballkanit Sllobodan Millosheviçin me të njejtën akuzë si: “Krime kundër njerëzimit” është përsëri drejtësi e frikshme. 

Presidenti i Kosovës Hashim Thaçi dha këto ditë dorëheqjen si president i Kosovës për t’u përballur me akuzat në Hagë.

Thaçi deklaroi se nuk do të dalë para gjyaktës së Hagës si president, por si një ish-drejtues i UÇK-së.

Ai i bëri thirrje partive të Kosovës që të angazhohen për të siguruar vazhdimin e mirëqeverisjes së vendit. “Kjo nuk është lamtumirë, por mirupafshim. Do të dalim faqebardhë,” mbylli Thaçi deklaratën e tij të fundit si president i vendit.

Zyra e Prokurorisë së Specializuar të Republikës së Kosovës e zhvendosur në Hagë do të verë në bankën e të akuzuarve luftëtarët e Lirisë për Pavarësinë e Kosovës.  

Të akuzuarit janë: Presidenti i Kosoves, Hashim Thaci, ish-kryetari i Kuvendit të Kosovës, Jakup Krasniqi, deputeti i Lëvizjes Vetëvendosje, Rexhep Selimi, anëtar i Shtabit të Përgjithshëm të UÇK-së, Salih Mustafa, ish-eprori i lartë i UÇK-së.

Arrestimet arbitrare që po bën kjo gjykatë speciale duket sikur më sjellin shumë pranë terrorin e serbëve që ushtruan një shekull karshi mijëra shqiptarëve në Kosovë, të cilët u vranë, u persekutuan, u burgosën, u dëbuan nga trojet e tyre, u hodhën në gropa massive, mijëra të humbur dhe askush nuk është gjykuar për këto krime të përbindshme.  Kjo është nje lojë e pistë dhe e ndyrë nga qarqe të caktuara politike të udhëhequar nga lobi serb në botë të cilët duan me çdo kusht ta pagëzojnë UCK-në si kriminale dhe Pavaresia e Kosoves me shtetin e saj të rrëzohet  nga themelet.  

Kjo gjykatë speciale qe ka të punësuar një ekip prej 170 personash dhe harxhon 44 milionë euro në vit po trondit mbarë shqiptarët dhe opinionin botëror pasi Liria në Kosovë ka një emër:

UÇK-në.

Këta bij e ndjenë në asht robërinë serbe dhe dualën të luftojnë për Lirinë.  Nënat në Kosovë që lindnin djem u bënë heronj, se i kërkoi koha, i kërkoi Kombi, i kërkoi Liria.

Të gjitha këto akuza duan të hedhin poshtë ndërhyrjen e NATO-s dhe të konfrontojnë Kombin tonë me aleatët historik.

Populli shqiptar, shoqatat atdhetare dhe mbi të gjitha shteti shqiptar duhet të ngrihet në këmbë për poshtërimin dhe mohimin e vlerave atdhetare që i bën kjo gjykatë speciale në Hagë,  UÇK-së.  

Së bashku duhet të dalim me deklarata në mbrojtje të Lirise dhe të Pavarësisë së Kosovës e cila po kërcënohet dhe po vihet në rrezik.  Këtë lojë të drejtuar nga lobi serb dhe bashkëpunëtorët e tyre përfshi dhe tradhtarë të Kombit i duhet dhënë fund njëherë e përgjithmonë, pasi Kosova është e pavarur dhe askush s’ka të drejtë ta gjykojë dhe terrorizojë.  

UÇK-ja është krenaria kombëtare dhe luftoi me armë në dorë me udhëheqësit e tyre të sprovuar kundër bishës hitleriane të Sllobodan Millosheviçit i cili mjerisht ka lënë vezët e gjarpërit në shpirtrat e tyre të helmuar dhe vazhdon të infektojë në masë.

Larg duart nga UÇK-ja!   

6 Nëntor, 2020

New York