Neki Lulaj/Gjermani/
KOMBI IM BALLË NDRITUR/
Kombi im rrugëtoi në udhë betejash ballëndritur/
Me besë me flamur, me gjuhë e me tokë/
Në rrugë mes acareve të viteve që kanë ikur/
Rrënjët u mplkesën në gur, në shpirt dhe në kokë./
Tremijë vjet kërkoi e kërkoi një rreze lumturie/
Jetuam mes udhëkryqeve në pafundësi/
Njëqind e një vjet na u dukën si flakë lirie/
E sot na bashkon shqiptarçe Nëntori i ri/
Njëqind e një vjet fluturuan në duhë qiellore shqipet
Mbi shumë ura nën gryka me një hark Ylberi
Zemra i dha shpirt forcën gurit që ndizej e digjej
Thellë u mplekësën ëndrat te guri i një themeli
Nëpër furtunë e dallgë ecën njëqind e një vjet
I bënë dritë hije historisë sonë ëndrës së lirisë
Kur shkoj në Ulqin,në Çamëri, në Shkup e në Preshevë
Prek me shpirt ëndrrat e ndrydhura të shqiptarisë
Gëzuar vëllezër të gjakut shumë e shumë
Ju që keni në zemër të mbjellë një flamur
GURRA E STANIT
Gurra para stanit lëshon ujin e qelbur të vetmisë
Currilat rrokullisen njëra-tjetrën duke u kafshuar
Thyhen si qelqi ne mes ngricave të dimrit të ngrirë
Vetmisë në bjeshkë para stani duke i kënduar.
Nuk sjell më zhurmë stani nga zëra fëmijësh
Nuk e kthehet me zëri i lugut nga fyelli i bariut në luginë
Nuk dëgjohet me këmbora e qingjave kërthinjë
As shpendmira nuk këndon mbi llajën e bagëtisë
Shakullin bora xixa-xixa përmbi kodra e maja malesh
Uturijnë drurët e kërcasin nga pesha e kërrusur
Ariu bën gjumin diku thellë në shpella, ndër shpate
Në pranverën e blertë stani shpërthen sërish prej zhurmës
BALLI YT
Sipër ballit tënd krelat e flokëve si shkumë ujëvare
Janë mpleksur bash si mjegulla mbi Rozafë
Mbushin zgalat e murit ca tinguj serenate
Në mes zgavrave të rrapit zogjtë këndojnë pa ndalë
Mbi Kala po më duket se vrojton Teuta pa pushim
Dashurinë e nimfave të gurra në cep të një oborri
E hiri rrit shtatin mbi pishën e Çabratit me gjelbërim
Balli yt shndërit e duket si qielli kaltëror te honi
Mbi kalldrëmet e kohërave qep zgërbonjat e lisave
Me perin e merimangës mes molëzave të gishtërinjve
Qëndis brigjet me perlat e bardha filigram në ditët ballëdrita
Me gurët e pickuar të rrugicës kujtoj ditët e rinise
KOHËT
Rastësisht bashkë kohërat një ditë na kanë takuar
S’e di pse sytë vjedhurazi lëpiheshin në fytyrë me etje
Kullosnin te njëri tjetri me etjen e madhe e të pashuar
Në kohën e ikur që kurrë më nuk do të kthehet
Koha ikte hipur mbi një karrocë të vjetër prej druri
Se di pse ne i shpalosnim ëndërrat bashkë mbi fletë
Te netët e pagjuma preknim me muzën me fuqi burri
E dikush në gjumë gërhiste në dhomën e tretë
U shpalosën puthjet si petalet e luleve para diellit
Kurrë nuk e di cili i pari i shpleksi të gjatat gërshetat
Faqet e qëndisura me brumë shpirti dukeshin si qielli
Vargjet tona mendonim se zbuluan thesarëet e shtrenjta
E s’e dinim se fjalët ishin në robërinë e fletës
Ishin në oborrin e poezisë me mollëzat e gishtërinjve
Shtrydha lotin me grimcat e shpirtit dhe të jetës
Dhe eca pa u lodhur në udhën e këngëve nëpër brigje
NA DOGJËN
Na dogjën kullën të çmendurit e shumtë
U mashtruan nga çmenduria e hienësisë
Druri i thatë rriti hirin mbi trup e mbi gur
Heshtja jetoi me ditë javë e muaj
E themeli u forcua më shumë mbi tokën ku kishte veç bekim
Flakoi lotoi në majë të kulmit
Dhe i shkriu zinxhirët e ndryshkur të robërisë
I mallkova armiqtë e ndyrë të fshur mes tymit
Bashkë me turpin ikën morën arratinë
Në themelin e kullës
gjyshi kishte fshehur thesar me flori
E Kulla jonë sot plot gjallëri gaz e këngë
E kulla gurë e mjaltë…
Oh, ç’ëmbëlsi..,….
ATDHEU IM
Atdheu im është tokë me eshtra të pa tretura
Atdheu im është fushë me kufoma të pagjetura
Atdheu im është tokë dëshmorësh me shekuj
Atdheu im është tokë e bekuar që ka vetëm engjëj
Atdheu im është tokë me trima e heroina
Atdheu im është tokë e mbushur me legjenda
Atdheu im është tokë me beteja ku ecën lavdia
Atdheu im është tokë e kullë ku flet rezistenca
Atdheu im është feniks tokë e djegur e ngjallur
Është guri ku kokën kam vënë ditën e natën
Atdheu im është tokë e ballë i stuhive të historisë
Atdheu im është tokë e gjuhë e bekuar e perëndisë
PSE
Me zamkën e zemrës plagën e shpirtit e shërova
Dhe emrin tënd e gdhenda në gurin ëndërrror
Ndryshkun ia u hoqa eshtrave që më mbolli koha
E në lulet e para që erdhën nga Çamëria mora aromë.
I kujtova ninullat e netëve të gjata
Kur gjyshja i këndonte tek oxhaku
Mbi prush zinte shtatin e rritjes flaka
E hija e blertë e hirit rrinte te pragu.
Mbi flatrat e pritjës prek durimin për dashuri
Kur eci si Kolomb rrugëve në Çamëri
Kur mësoj për Marko Boçarin
Kur dëgjoj për trimëri
SONTE NË BËRLIQ
(Imazhe malli nga vendlindja ime ku e lidhi jetën)
Stërkala mbi gjamë vërshojnë si përroska vjeshte
Mbi parmakët e dritares heshtja ndrydh vetminë
E sipër faqeve të qelqit shkruhen imazhe jete
Mes zefirit përplaset porta që kërcet nga era e vetmisë
Kullë boshe pa fëmijë nuse, burra e pleq
Mes zgalave të murit përshpërit vetëm era
Merimanga në shtatin e parajës fle e qetë
Oh po shumë paska hapur krahët heshtja
Porta e drurit me dhimbje kërcet e vetëm kërcet
Macja mjaullin për një copë bukë në tasin e vjetër në odë
Nuk ka fëmije në oborr e lulja ka mbetur e shkretë
Mungonn zëri i pleqve dhe kutia e duhanit të fortë