Poemë nga Kristaq Turtulli/
I-
Orë të pagjuma janë vëlla, orët e zemrave të emigrantëve,
me shtigje të panjohura mbijetese.
Shpërndarë kudo në hapësirë, në skaje të ndryshme ku ka filiza jete;
Pranë cepave të holluara prej konsumimit të përditshëm, të lektisur të yjeve,
Në përleshjet e harruara me dema, pa spektatore,
me dritë hije të mekura të toreadorëve.
Në bishtat e përflakura prej sarkazmave artistike të kometave,
Në mesin e monopateve, ku mezi dallohen gjurmët e përrenjve,
si shpirtra të humbura xhunglave,
Ku zogjtë dhe kafshët janë hibride të eksperimenteve.
Rruginat e ngushta gjarpërojnë nëpër shpatet dhe skërkat e maleve,
Shqiponjat ikën, nuk kanë më fole, ngaqë ka shumë zvarranikë.
Në kthinat e pista dergjet etja, dehja, orgjia dhe kurvëria është mizantropie,
Në rrudhat e thella me mbarsje paradoksale të autostradave,
Në krahët e ndehur të lodhura të ëndrrave të purpurte fëmijëve,
Të gjoksit seksual të qiellit të dytë.
Me tik-take të pandërprera dhe të malluara,
Atje gjenden zemrat e vagëlluara të emigrantëve
Vëlla im i lodhur. Atje….
II
Vëlla, a nuk të ngjan sikur të mërguarit prej nevojës për një lot vese,
të vjetër dhe të rinj, thonë, nuk dinë ç’kërkojnë,
Le të flenë në krahët e një ure.
Le të ëndërrojnë mbi shtëllungën e një reje.
Mbasi shumë gjëra kanë ndryshuar, nuk janë si më parë.
Përsipër është hedhur pëlhura e ronitur e qetësisë.
Telat me gjemba u prenë,
Të tjerë tela najloni, janë vënë në hisen e buzëqeshjes së parë.
Por ti mos beso, të gjitha të vërtetat janë të rreme,
Dhe gënjeshtrat shiten si salsiçe në kryqëzimin e një autostrade.
Vajzat gjoks dhe kërthizëzbuluar vallëzojnë dhe bëjnë paradë mode,
Dhe pleqtë ashikë shqyejnë sytë dhe hedhin dollarët në erë.
III
Janë holluar vëlla, bërë pesë ujë e një oriz dashuritë.
Të sinqertët çapiten ngadalë dhe mbajnë në shpinë një thes me halle.
Rrufetë grinden, kolliten herë pas here, kanë marrë të ftohtë.
Diku më tej përplasen orgji, kurvëri, mendësi, pasione.
Autostradat janë me shumë krosi, por që mblidhen në një dalje.
IV
Shalli i vjetër i ylberit është bërë garniturë,
Për mezenë e zakonshme së kohës së pathënë.
Ngjyrat e mrekullueshme
Iu shitën nën dorë qiellit të parë, me çerek çmimi, në tregun e zi.
Në muajt e vështira, të çmendura të pranverës së trishtë.
Fjala e dëlirë u mbars shpejt ngaqë ish e virgjër, por mbeti shtatanike.
E vendosën në tavolinën e parlamentit për ti bërë ekzaminime,
U krijuan të tjera parti, grupime, komisione dhe nënkomisione
Më në fund e futën me nxitim në mesnatë, në kornizë të metaltë,
U përfol se nuk kish kohë, se ish dimër dhe se binte shumë dëborë.
V
Shamia e hallemadhes nënës tonë, si gjithnjë strehë e përhershme,
Mall ish për ne, ëndërr e ëmbël dhe qetësie,
Por shumë shpejt u përcëllua shamia,
u përzhit, u dogj prej flakëve të marrëzisë,
Lëmsheve të zjarrta,
Nga indiferenca e viteve dhe heshtja.
Zjarrfikësit ishin dehur dhe bënin gjumë të thellë…
VI
Përgjatë gërmuqes së grindur të fillimit të shekullit njëzet e një,
Qielli i dytë shkundte shpatullat me bezdi,
Ai nuk dëgjon rrahjet të dëshiruara,
Të orëve zemra të mërguarve.
Që drithërohen për një lule gjithë aromë pranvere mëmëdhe,
Fjalë të çiltër zemre, premtim të fortë bese malësie dhe miqësie.
Për ujë të freskët burimi të kulluar që rrjedh nga shpati,
Për një serenatë të ëmbël dashurie.
Për zërat melodioze të bilbilave, kanarinave në mes të një pylli,
Për erë të ngrohtë fushe dhe erë të freskët mali.
VII
U tha vëlla, u bë trokë fjala parë e fillimit të një poeme.
Nën peshën e krizave ekonomike dhe çmendurive,
Nën epshin e pangopur të politikave dhe prostitutave.
Nuk mund të shkundët lehtë impakti i shurdhërive.
Është ronitur rripi i lëkurtë i brezit prej stërmundimit dhe përçapjeve,
Shtrëngohet çdo ditë, shpohet nga një brimë, deri kur më…
Tendosur qëndron midis dy brigjeve ura lëvizëse,
Poshtë dergjen shkëmbinjtë e thikta të një gremine.
Nën meloditë e vjetra, të stërthëna të urës së Qabesë dhe të Moresë.
Sërish është e nevojshme të krijohet një këngë e re, një himn, një perlë!
Mos vallë poetët flenë gjumë?!
Apo nuk kanë bojë të shkruajnë, as letër dhe penë.
VIII
Vëlla i dëgjon, ngarejnë të paduruara naivitete dhe pasione të zvargura.
I sheh, në erë fluturojnë kartolina të zverdhëlluara dhe letra të pashkruara.
Ndërsa në humnerë, në ujërat e turbullta ku zbardhin eshtra dhe kokalla,
Bën tualetin e ballos së zakonshme shtriga.
IX
Vëlla, Orët e Zemrave të mërguarve.
Dita ditës, dalë ngadalë po tkurren prej largësive,
Po marrin të ftohur, po rrudhen, fishken prej lëmsheve kozmikë
Dhe prej vrapit të pandalshëm të viteve.
Qielli i parë që është diku matanë
Po i humbet forca magnetike.
Nuk ka kohë dhe dëshirë tu kushtohet të ikurve,
Rend pas mendimeve shkencore dhe problemeve të mëdha,
Si të qëndrojë në këmbë një vezë pate.
X
Vëlla, kometa flakëruese e ardhur nga larg, qëlloi si shigjetë
Mushkërinë e sëmurë të botës.
U drodh kozmosi prej klithmave dhe rënkimeve.
Ditët e mugëta shkrofëtijnë, mezi mbushen me frymë.
Plagët lëpijnë si kafshë prehistorike.
Në litarët e gjakut e të djersës ngjiten xhuxhmaxhuxhë.
Nuk shpërndajnë më lodra për fëmijë,
Por kakaroçë.
XI
Vesa mëngjesore nuk ka më reflekse
Ku të lindë një puthje virgjërie.
Është bërë bronztë.
Nëpër katakombet e nëndheshme bëhet kacafytje,
Janë shtuar gjarpërinjtë dhe minjtë.
XII
Pyjet e lashta flakën tutje me nënvleftësim kostumin e blertë.
Gjelbërimi është tashmë i dalë mode.
Prej dritave fosforeshente.
Degët pikojnë lëng limoni, portokalli dhe reze kançeroze.
XIII
U marros Ylli i mëngjesit pas vajzës koketë së Arushës,
Në çantën e shpinës ngjyrë portokalli, gjithë ngutje,
Vendosi në të linjtat e reja, iniciale, shpata, tehe, germa kineze
Dhe kozmetikën më të fundit plastike.
Dragonjtë kartonë aziatikë zgërdhihen prapa perdes.
Marrëzitë dhe dashuritë bajate janë pjesë e lojës…
XIV
U lodh hëna së kurdisuri me çelësin e vjetër fate, ngjarje
Dhe lindjen e mesme,
Është në grevën ekonomike të urisë,
Këmbëngul me kokëfortësi, s’do të dëgjojë të kurdisë orët e reja të zemrave,
Me lakuriqësi të zbehtë shket në errësirë.
Në heshtje Yjet kovaçë po farkëtojnë një hënë të re.
XV
Vëlla, Ditari i viteve të prapme,
Nisi të shkruhet prej një dore skelektike,
jo me pendë pate por me kërcell gjethe vjeshte.
Gjithashtu gdhendet me gishtërinj dëbore
Dhe u falet si lëmoshë të verbërve dhe të paditurve.
Orët zemra e të mërguarve.
Trokëllijnë pa ndërprerje
Me tik- take të malluara
Si tim- tamet në mes të zjarrit të indianëve.
Në gjoksin e qiellit të dytë,
Dielli me përtaci fshin sytë
Vesh benevrekët e irnosura dhe shkon të flejë…

XVI
Vëlla, shallet, fustanet e çngjyrosura të nënave
Nuk janë më krahë të rrëgjuara ndërmjetëse,
Shtigje shprese, malli, përdëllim e dritë.
Statuja të palëvizura heshtjeje,
Të vetmet nyje lidhëse midis dy qiejve.
Në pritje të një fjale dhe të një përshëndetjeje…
Frymët e ngrohta u ftohen prej erërave të rrugëve,
u bënë akull si dhe vizionet e papara të ëndrrave.
Por kandilat e zemër plagosurat Nëna po shuhen një nga një.
Po ashtu priten litarët e urave lidhëse…
XVII
O Zot vëlla, ka shumë erë, sa shumë!
Përplasen dyer dhe dritare.
Rrapet e vjetra po shemben përdhe.
Nuk kanë kohë nënat e gjora të lënë ndonjë shenjë të lotuar lamtumire.
Qielli është i rëndë dhe atyre u lanë mpirë gishtërinjtë, s’mund të shkruajnë.