VLADIMIR MAJAKOVSKI/ ME GJITHË ZËRIN/

( Përcjellja  e  parë e poemës)/

 Të nderuar/

                shokë pasardhës!/

Duke gërmuar/

                      në kakërdhive të sotme/

                                                 të gurëzuara/

duke studiuar  terrin e ditëve tona,/

ju,/

     mbase,/

                 do të pyesni edhe për mua./

Dhe, mbase, do t’ju thotë/

një erudit juaji,/

duke mbuluar  me erudicion,/

mizërinë e pyetjeve,/

se jetoi, si duket, një farë

këngëtari i ujit të nxehtë

dhe armik i betuar i ujit të rrjedhshëm.

Profesor,

               hiqini syzet – biçikletë !

Unë vetë do të tregoj

                            për atë kohë 

                                              dhe për veten time vetë.

Unë, pastruesi i gjirizeve

                                        dhe ujari,

nga revolucioni

                        i thirrur dhe mobilizuar,

shkova në front

nga kopshtet fisnike

të poezisë,

gruas kapricioze.

Ajo zotëronte një kopsht të bukur:

një vajzë,     

             një vilë,

një miniliqen,

                                                  qetësinë.

«E mbolla vetë kopshtin tim,

Vetë do ta vadis.»

Kush zbraz vargje nga ujitësja,

Kush spërkat

                         me  gojën plot,

kaçurelsi Mitrejkë,

                            eruditi Kudrejkë,

kush djallin do t’i zbulojë ata !

Për këtë masë nuk ka karantinë,  

nën mure bien mandolinat :

«Tare – tina, tara-tina,

t – en – n…»

S´është nderim i tepruar

                                       që mes trëndafilave të tillë

të ngrihen statujat e mia

në kopshtet

                      ku pështyn një tuberkuloz,

ku rrinë putana, rrugaçë

                                                 dhe sifilitikë.

Mua

        agjitpropi

                             më është mërzitë.                       

Të shkruaja

                  romanca për ju

                                  më fitimprurëse

më joshëse 

                          do të ishte,                        

Por unë

             e sundoja

                              veten,

                                      duke i shqyer

fytin

      vetë këngës sime. 

Dëgjoni

            shokë pasardhës,

agjitatorin,

                   kryegazetashitësin.

Duke mbytur 

                        përrenj poezish

do kapërcej

                        volumthet lirike,

si i gjallë,

               duke folur  me të gjallët.

Do të vij drejt jush

                            nga distanca e komunizmit

jo

si paladin melodioz  i Eseninit.

Vargu im do të mbërrijë

duke kapërcyer kreshta shekujsh

dhe koka

                poetësh  dhe qeverish.

Vargu im do të mbërrijë,

                                         por jo

si një shigjetë

                      në një gjueti kupidësh dhe lirikash,

Jo siç i mbërrin

                        numizmatikut një monedhë e holluar

dhe jo si drita e yjeve të vdekur.

Vargu im

              me mundim

                                  do të depërtojë pirgun e viteve

dhe do të shfaqet

                           i matur,

                                              i ashpër,

                                                           i shndritshëm,

siç ka hyrë në ditët tona

                                        ujësjellësi  

i ndërtuar

               nga skllevërit e Romës.

Në tumat e librave,

                                varre poezish,

duke zbuluar rastësisht shufrat vargjesh,

ju

      do t’i prekni

                            me respekt

si armë të vjetër,

                             por kërcënuese.

Unë

nuk jam mësuar të përkëdhel

                                                   veshin

                                                            me fjalën: 

veshi i një virgjëreshe

                                    midis flokëve – kaçurrela

s’do të skuqet,

                       nëse preket pak nga frazat banale.

Rreshtuar në paradë

trupat e faqeve të librave të mi,

kaloj në revistë

                               frontin e rreshtave.

Vargjet

            rrinë me peshën e plumbit,

gati për të vdekje

                      dhe për lavdi të pavdekshme.

Poezitë u mpiksën,

                              duke i drejtuar rrafsh

grykat e zjarrit

të titujve gojëhapur.

Arma

           më e dashur   

                              midis të gjithave

e gatshme

        të lëshohet me një thirrje lufte,

u ftoh

                kavaleria e fjalëve të mprehta,

duke ngritur

                 heshtat e mprehta të rimave.

Dhe gjithë këta trupa

                                     të armatosur gjer në dhëmbë

që për njëzetë vite fluturuan

                                           nga një fitore në tjetrën,

deri

       në fletën e fundit

ta dorëzoj ty,

                           proletar i planetit.

                              Çdo armik

                i klasës punëtore

është armiku im i vjetër,

                                          i betuar.

Na urdhëruan

të shkonim

                                     nën flamurin e kuq

në vitet e mundimshme

                              dhe në ditët pa ngrënë.

Ne hapnim

                çdo vëllim

                               të Marksit,

Siç hapen

                  në shtëpitë tona

                                          kanatat,

por edhe pa i lexuar ato

                                          ne e kuptonim

se në ç’anë duhet të shkonim,

                                    në cilin kamp të luftonim.

Ne

      dialektikën,

                           s’e mësuam nga Hegeli.

Me rropamën e betejave

                                    ajo vërshonte në varg,

kur

     nën predhat

                        para nesh ia mbathnin borgjezët,

siç ia mbathëm dhe ne

 një herë

               para tyre.

Pas

         gjenive

                     si vejushë e pikëlluar,

zvarritet lavdia

                               nën një marsh funebër,-

vdis, vargu im,

                       vdis si një gregario,

siç vdisnin në sulm

                                të panjohurit tanë!

S’e çaj kokën

                       për masivin e bronzit.

nuk merakosem

                    për mukusin e mermerit.    

Le të biem dakord për lavdinë,

                                    pasi jemi midis nesh,

si monument i përbashkët

                                      na duhet

socializmi

                 i ndërtuar

                              në beteja.

Pasardhës,

                  kontrolloni bovat e fjalorëve:

nga lumi Lete

                  do të dalin

                                     mbeturina fjalësh:

si «prostitucion»,

                           «tuberkuloz»,

                                                     «bllokadë»

Për ju

         që jeni

                   të shëndoshë e të shkathët,

poeti

        ka lëpirë

                     gëlbazat polmonare

me gjuhën e ashpër  të pankartës.

Me bishtin e viteve

                               unë do të marr pamjen

e fosileve monstruoze

                                  bishor.                                   

Shoqja jetë,

                  hajt

                        t’i bëjmë

                                           më shpejt

në planin pesëvjeçar

                              ditët që na mbeten.

Mua

      as edhe një rubël

                                 nuk më kanë vënë vargjet mënjanë,

mobilierët

                s’ma kanë mobiluar shtëpinë.

Dhe përveç

                  një këmishë të larë, të freskët,

po e them me ndërgjegje,

                                         ç’më duhet gjë tjetër.

Përpara

         CCC

                 të viteve

                               të ardhshme

                                                 të ndritura,

mbi bandën

                   e poetucëve

                                       spekulatorëve dhe zhvatësve,

unë do të ngre

                         si dëshmi

njëqind volumet

                              e librave të mi…

(1930 )

        Vladimir Majakovski.

Njerëzit gjithashtu kërkojnë Sergei Yesenin                    

V.M. Kufoma “Siç thonë ata, incidenti u mbyll,  anija e dashurisë u prish kundër jetës së përditshme”

 (1930 )-   Përktheu: Faslli Haliti