• Home
  • Politics
  • Opinion
  • Culture
  • Sports
  • Economy
  • Interview
  • Reporting
  • Community
  • Vatra

Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Te ftuar ne Sofren poetike te Dielli

July 15, 2013 by dgreca

Në këtë publikim paraqiten; Luan Çipi, Gjeto Turmalaj, Gani Qarri dhe  Sabahate Byci/

BALADË PËR PETRO MARKON/

Nga Luan Çipi/

I ri i bukur, flokë kaçurrel/

Poet, shkrimtar dhe gazetar,/

O trim i lindur me shpirt rebel,/

Që çave dete si vullnetar./

Sikur të gjitha t’i mënjanoja,/

Poezitë, romanet në njërën anë,/

Jo, kurrë për ty nuk do harroja/

Vitet e luftës, atje në Spanjë.

Mijëra dhunues, mizor frankist

Dhe ti kundruall, me ballin lart.

Ata, me tanke terror fashist,

Ti, Petro Marko, me penë e kartë.

Goditi ashpër, si top kjo penë.

Ide sublime, ëndërr e madhe,

Deshe ta bëje Evropë Atdheun

Pa varfëri, derte e halle.

Aty në beteja shquhej më i miri

Që s’pyet për poste e rehati

“Do hamë të gjithë me lugë floriri

Do rrojmë në paqe e në liri!”

Thirrja e të shtypurve, një utopi

Dhe jeta, o Petro, një tjetër lloj.

Ti, rend ndër shtete dhe përsëri

Valëvit flamurin kryeshgabonjë.

Ngele gjithë jetës krijues dashnor

Për njerëzit, që i deshe me zjarr e mall,

I drejtë, i pastër, shumë njerëzor,

O “Nderi i Kombit”, ”Mjeshtër i Madh”!

Vlorë, më 14.07.2013

 

PSE PO VAJTON AI SHPEND NE ZA TRISHTIMI?

 

Te ndjeres Manjola Leke Mirakaj (Libohova)

“Elegji”

 

NGA GJETO TURMALAJ

 

Pse po vajton a’i shpend ne za trishtimi

me ate gjame e klithma prej mjerimi

me tu pervlua zemra nga temerri

Sa e sa jete tuj gllabrua kanceri …

 

Sote bija e Leke Mirakaj, e nuse Libohoves

Po i Jepet lamtumira e fundit ne kishe te Shen Tomes.

Manjola ne Arkivoli me trupin e pa jete

me Meshe, urata, salikime e lot…

po percjellet me dhimbje nga kjo bote.

 

Ne ate mort te rande pikllimi

Jane mbledhe bashkvujtesit e Interrnimit

Perkulen ne shenje zije e nderim.

jetuan si nje vllazni, ne kampe te perqendrimit.

 

Ato fiset me za qe luftuan ne shterngata

Edhe shtepia e mirnjohur e Mirakajve.

Hej komunizemi e u shofte djale pas djalit

Po si i burgosi edhe shqipet e malit.

 

Ne kenete te Terbufit, ne zemer te Gradishtes

Neper baraka me Eternit Kancer-ndjelles

Atje lindi Manjola 44 vjete me pare

Sot ka mbylle syte me lufte e me travaj.

 

Ne betej per me munde fitua jeten

per 7 vite ne perballje mbi vdekjen

Qe vajzat e shejta Ana e Ema kur te rriten

T i’a mbanin mende Nanes vete fytyren

 

Nuk i besohet familjes, hej medet

Se kanceri u’a ndau Manjolen e shtrejte

Mbeti me pikllim ne shpirte baba Leke

e trishtume ne zemer qane Nana Dolerez.

Te vajtojne Vella Entoni e motra Matilda

Zemren ua thave, o lule Manjola…

 

Dy Engjejve te vegjel Ema e Ana

kurre ma me dore nuk i ledhaton Nana

I shkputi vdekja si rrufe prej qillit

Sikur ju ndale pergjithmone rezja e Diellit.

 

Po a thua keshtu dha urdher vete perendia?

Lule Manjola me shkua te Lumnia.

Me lane njerezit me te dashur ne te madhin hidhrrime

Me kalua ne jeten tjeter per amshim.

 

O Manjola e shtrejt paç dhe’un e lehte

Gjithe njerzit e tu te dashur s’te harrojn per jete

Shpirti yt o Manjole, te bafte gjithmone drite

Ne perjetsine e lumtur atje ne Parrize…

 

*Shkrua nga Gjeto Turmalaj me nxitjen e mikut tim te mirnjohurit Tonin Mirakaj

*31. Maj. 2013

 

 

     Pse ikin shqiptarët ?

Nga Gani Qarri/

Në duart e thata mbajnë çantat

Brenda, plaçkat e mjerimit

Mbi supe pasardhësit e pafat

Nisë udhëve të mërgimit

Me qindra vetë në ditë

Vendeve të huaja u drejtohen

Nga pushtetarët që i lënë pa bukë

Shqiptarët të dëshpëruar largohen

Ata sundohen nga”Pronto”milionerët

Të cilët ditë e natë pasurohen

Derisa gra e fëmijë me barkun thatë

Evropës për shpëtim i drejtohen

Ndaj,edhe në këtë shekull të shkretë

Kur as romët e “pa” atdhe nuk trazohen

Shqiptarët nga atdheu që i lë të vdes

Kokulur e të zhgënjyer, largohen

Gani Qarri Cyrih,15 Korrik 2013

 

TË KAM ZAMBAK TË GJAKOVËS

Sabahate Byci

Kokën e kam shtrirë në qetësinë e natës,

Dua ëndërrën ta thërras në takim.

Që kur Ty të njoha,

Gjumin syri ma lagu

Me shiun e lotëve dhe ëndërra

Më ikë

Me tradhëtinë e ferrit

Në heshtje,

E pa zë – si Ti!

Përse nuk ke mëshirë?!

Përse s’më flet me gojë?!

– A e di se dashuria ime për Ty,

Është si trëndafili i Elbasanit,

Edhe unë Ty të kam Zambak të Gjakovës!

Jam betuar se në Pranverën e Virgjër,

Për Ty do të thur një kurorë,

Me lulet më të bukura të Kosovës,

– Ty, Diadem i Mbretërisë të dashurisë sime,

Të madhe e pa kufi –

E do t’ia fal PUHISË SË SAJ!

 

ME TY

Mbrëmë unë e Ti

– Ti Zhulietë

E unë Edgar Alen Poe!

Mbrëmë,

Më vonë se mbrëmja

– Unë Zhulietë

E Ti Edgar Alen Poe.

Mbrëmë që nga mesnata,

Ti me mua legjendë e Zhivagos,

Legjendë nëntori 2007,

Mbrëmë,

Ti kotja ime në pakthim!

 

Mbrëmë fjeta me Hënën

Mes kristalesh drite,

Humbavdekje,

Shtatë ditë e shtatë netë,

Gjuhën ma thau,

Ma vodhi fjalën foshnjare,

Të parën,

Ma vodhi fjalën foshnjare,

Të dytën.

Mbrëmë u treta në thirrje,

Një milion herë,

E mbeta si përherë e vetmuar.

Me minutat e pritjes kot –

Në minutat e pritjes.

 

TI, HESHTJA IME MEMECE

Mbrëmëm,

Edhe sot,

E, edhe nesër,

Edhe,

Edhe,

Edhe…

Tërhiqe zvarrë kullimin e lotëve,

Në shpirtin që e regj zemrën.

Për heshtjen varr –

Për humbjen e fjalës time

Foshnjare të parë –

Për humbjen e fjalës time,

Foshnjare të dytë!

E sot,

Sot,

Me Ty’

E’

Pa Ty,

Ndaj mërzinë,

Që as ti vetë nuk e beson,

Me lotin tim skëterrë,

Që nga thellësia e shpirtit,

Si gjak më kullon…!

Me Ty dua vetëm një herë të flas,

Mbase zërin ta dëgjoj,

Atëherë zemra të më pëlcasë.

E në çastin shterp,

Që rrezen e dritës e shkatërron,

Irisi i humbur sterrë,

Vdekjen të ma lehtësojë.

 

MBET E DREJTË – PA MBURRJE

Nuk të dua anipse nga larg,

Ti një trëndafil do të ishe,

Nga krypa e Tpasit,

Ose shigjeta e Neptunit,

Që flakën e shpërndan.

Të dua,

Ashtu si njeriu ca gjëra të errëta

I dashuron.

Dhe atë në shkëlqimin e verbër

Të zemrës së copëtuar

“Më shumë se dje e më pak se nesër”!

Të dua pa e ditur përse?!

Qysh kur e prej ku?!

Të dua me të drejtë pa kompleksitet e mburrje!

Të dua sepse ndryshe nuk di

Aq shumë sa që:

– Dora jote mbi toraksin tim –

Dora ime është,

Aq shumë sa që kur Ti sytë i mbyll,

Mua shumë shpejt gjumi më zë…!

 

EDHE PËR KËNGË

Sot ma kënaqe zemrën,

Ma mbushe shtëpinë,

Me zërin tënd të bukur,

Me shpirtin plot dritë,

Me dashurinë…

Krahët m’i dhurove,

Shpirtin, gëzimin…

Ecjen ma shpejtove,

Ma fale fluturimin.

Mos, të lutem, mos,

Se më lëndove fort,

Me le duke qarë,

E s’po pushoj dot.

Në zemrën time,

Loçkë,

Aty thellë ke hy.

Po më lëviz me gjakun

Të kam shpirt unë Ty.

 

MË PRIT…

P rit

O se

E ja ti

Z emra

I me – shpirt

D ua

A nipse

S i e

H utuar

U lëras

R rugëve të

I kjes bashkë me vetminë – VETËM

E dhe

 

GËZUAR DITËLINDJEN

Si (n)’ Qersh-i (or) – iku e kuqe flakë,

Rrezja e Diellit në thellësinë e mbrëmjes,

Puthi natën,

Dhe mori dashurinë gaforre në katrore,

Për 24 orë ose 45 herë në gji!

Me qejfe të thashë: (n)’ Korri (ik) or,

Shtatë kallinjtë e heshtjes,

Me të hidhet se vetë vdekja shekullore.

E nëse do, thuri shtatëmbëdhjetë Poezi për Bereqet,

Sepse molla qe ngrënë.

Ty, zemra ime 1 (Perisht) Marathonomak,

Vetëm e vetëm për mua,

Gushën ta puthi si pëllumb.

 

 

EDHE NGA LARG

Rrezja e Diellit puthi Yllin e Mëngjesit,

Akullit ia fali lagështinë e lotëve,

E vuajtjes së takimit në largësi,

Dashuria frymën ia zuri…!

 

MOLLA QË HËNGRE

Mollën që e hëngre,

Ishte e kuqe.

E kafshove,

E hodhe,

Në shportën e mbeturinave…

Mbase gabove,

Farërat i kishte origjinale,

Si të atyre,

Nga Naissi…

Mirë nuk bëre,

Hiq,

Që e kafshove,

Dhe u ndave,

Duke e lënë të lënduar…

 

ATENTAT

Dielli nuk duron t’i bëhet atentat,

Qelizat nuk durojnë të gënjehen…

Bashkimi nuk duron për respekt ndarjen,

Hëna nuk duron t’i vjedhin syzet…

Ajo nuk është e verbër,

Ajo sheh me sytë e shpirtit…

 

MË KE TRADHËTUAR

Më ke tradhëtuar në emër të shkrimit,

Në emër të figurave më ke tradhëtuar…

Kurrë nuk do të zërë vend,

Fjala e jote poetike…

Pena jote nuk ka për të shkruar më poezi,

Stuhitë e lakmisë e të tradhëtisë,

E kanë fundosur në thellësi të oqeanit…

Do të të mallkojë fjala e shkruar,

Edhe figurat e saj përjetë…

 

 

Filed Under: Sofra Poetike Tagged With: Gani Qarri, Gjeto Turmalaj, Luan Cipi, ne sofren e Diellit, Sabahate Bytyci

I FTUAR NE SOFREN POETIKE TE DIELLIT, VULLNET MATO

July 11, 2013 by dgreca

ME PASIONIN TIM, MOS QOFTË ASKUSH!/

Fëmijëria ime s’pati babanë pranë,/

për dhjetë vjet./

Qielli më dërgonte shi./

Toka më dhuronte lot./

Mes shtatë sqepave të zogjve,/

gojëhapur ditë e net,/

buka e nënës nuk arriti/

të më ushqente dot…/

Fillova të vizatoj njerëz,/

për të nxjerrë ndonjë kaush.

Me pasionin tim për t’u rritur shpejt,

mos qoftë askush!..

Mora malet,

derisa më pranoi një ahishte në pyje,

nga ku gjethet vjeshtore

çonin fjalët e mia të mallit.

Aty u vëllazërova me çdo dru

që më bënte hije,

pasi lash pranë detit vëllezërit

dhe psherëtimat e zallit.

Letrat e nënës i bënte era gjethe

brigjeve me gëmush.

Me pasionin tim në punë të rënda,

mos qoftë askush!..

Djalërinë ma burrëroi

një Elenë e Trojës korçare,

në luftën për shkakun e dy feve

tona të ndryshme.

Ashtu, si Paridi, bir mbreti,

pasi e rrëmbeva për fare,

durova, si bir deti, dallgë

presionesh të stuhishme.

Elenën e desha si lisi,

pjergullën e vet me rrush.

Me pasionin tim në dashuri,

mos qoftë askush!…

Shfletova stivat e dispensave

nga të gjithë shekujt letrar.

Dhe u fala viteve,

gjumin bashkë me flokët e dendur.

Pas dy diplomave,

sfilita trurin për t’u njohur shkrimtar.

Derisa u ula në karrige druri,

mes njerëzve të mençur.

Librat e mi kishin dallgë Joni,

gjethe ahu dhe dushk.

Me pasionin tim në krijimtari,

mos qoftë askush!…

Gjurmët e mia nisën zanafillën

nga mali jugor në Finiq,

dhe shkuan deri te pllangat e akujve

në Alpet verior.

Nuk besoj të ketë ngrënë njeri

në jetë aq shumë fiq,

sa kam jetuar ngjarje

dhe kam njohur tipa njerëzor.

Fjalët e zemrës më kanë mbetur

në çdo mal dhe fushë.

Me pasionin tim përkushtuar miqve,

mos qoftë askush.

Fytyra që më qëndisi nëna me merak,

si të parin e djemve,

kam arsye të shpresoj se do mbetet

në vegime internetike.

Kur të vjelin njerëzit frutat qiellore

në degët e këtyre pemëve,

besoj do gjejnë dhe imazhin tim

në bërthamat elektronike.

Tani rend rrafshinave të kompjuterit,

derisa të vdes plakush.

Me pasionin tim në fraza dhe metafora,

mos qoftë askush!…

 

GRUA MË E LIGA, MË E MIRA NGA TË GJITHA

 

Grua, ti je më e liga dhe më e mira nga të gjitha,

sepse kur gabimin e kam pasur unë e të drejtën ti,

fajin shpesh e kemi ndarë përgjysmë nga dëshira,

të puthemi, sikur s’ka ndodhur asgjë me ne të dy.

Britmat i kemi mbytur mes dhëmbëve të njëri-tjetrit

të dukemi në lagje sikur po bëjmë pëshpëritje lutjesh.

Shtratin kemi pasur si varkën e vetme në mes të detit,

ku dallgët e jetës i kemi përzier me furtuna puthjesh

Me ke vështruar shtrembër pa folur një javë bashkë,

kur ke pikasur ndonjë buzagaz me bukuroshe të ëmbla.

Të kam përgjuar dy javë, kur dikush të vinte përqark,

dhe prapë i kemi fshirë si gjethe vjeshte nga mendja.

Kur nuk ke dashur kurrsesi të shtosh fëmijë të tjerë,

kam përdorur padrejtësisht përdhunën në dashuri.

Por ka ndodhur, pas lindjes së ngjizur me aq sherr,

beben e kemi mëkëmbur bashkë me shumë përkëdheli.

Me ke mallkuar si burrë pa kujdes në të shpenzuar

dhe më ke lavdëruar më shumë nga sa vlej si njeri.

Të kam sharë kot, për ngjasim negativ të trashëguar,

dhe të kam ngritur lart për kujdesin tënd me fëmijë.

Jemi nxituar dikur të kërkojmë deri në gjykatë divorcin,

por i kemi grisur lutjet, thjesht si gazeta për ambalazh.
Natën më ke kërkuar buzët dhe të kam kërkuar gjoksin,

sikur pas kurorëzimit të ri, jemi martuar rishtas bashkë.

Grua, më e liga, më e mira nga gjithë gratë në botë,

tek unë ti ke shpirtin, tek ti unë kam ekzistencën e plotë…

 

FATKEQËSIA E VESHËVE PA KAPAK

 

Veshët ndjehen organi

më fatkeq i trupit të njeriut

dhe shpesh mallkojnë

qenien e tyre thuajse pa fat,

që s’janë njësoj si goja,

si sytë e mbrojtur vetiu,

krijuar nga zanafilla

për t’u mbyllur me kapak.

Megjithëse, veshët

kanë shansin e parë organik,

të kapin fjalët më të ëmbla

kushtuar dashurisë,

t’ia çojnë sinjalet trurit,

që urdhëron receptorët erotik,

të magjepsen ndjenjat

me emocionet e lumturisë.

Kur ai, ose ajo thotë:

O shpirti im, sa fort të dua!

veshët bëhen si fije peri,

në përgjim të pëshpërimës

ta shpien te zemra

me gjëmim të shumëfishuar,

siç bëjnë veshët e maleve

me jehonën e oshtimës.

Sidomos kur dashuria

rënkon me ofshama kënaqësie,

veshët dehen në ekstazën

e frymëmarrjes së rëndë,

njësoj sikur thithin me ëndje

notat e një melodie,

me valë drithëruese

nga më e këndshmja këngë…

Pastaj, teksa buçasin

dy zanoret e para të foshnjës,

kur pas nëntë muajve natë,

agon nga barku i nënës,

veshët tendosen si dy krahët

e zgjatur të shqiponjës,

që presin një top drite

rënë nga vezullimi i hënës.

Por fatkeqësinë e vërtetë

të qenies së tyre pa kapak,

veshët e ndjejnë, kur

gojëfëlliquri lëshon breshëri,

fjalorin e tij vulgar

me banalitet shëmtarak,

dhe ata nuk mbyllen dot

automatikisht kurrsesi.

Ashtu siç janë të detyruar

të lejojnë dialogun e sherrit,

të depërtojë përmes tyre,

nga fillimi, në çastin e fundit,

kur njëri ikën i dëshpëruar,

tjetri stepet prej tmerrit,

apo nga krisma përmbyllëse

e gjakderdhjes së plumbit…

Në këto raste, sytë ulin qepenat

të mbyllet pamja përqark.

Goja kyç dyert të mos dalin

fjalët e rrezikshme kuturu.

Ah, sikur të kishin

dhe veshët të tillë kapakë,

të shmangte njeriu i gjorë

hyrjen e provokimit fatal në tru!…

 

BASHKË NË ÇDO ORBITË

 

Nëse disa ditë s’të vjen

mesazh në celular,

dije se jam kthyer

në këngë bilbili.

Hap dritaren të dëgjosh

në pemët vërdallë,

zërin tim të blertë

me fëshfërima pylli!

Nëse disa ditë nuk lexon,

emrin tim të shkruar,

diku mbi vargje,

apo në rreshtat e krijimit,

shiko mes dy malesh,

ku dielli ka ndriçuar

shkronjën e parë “V”

me rrezet e agimit.

Nëse disa ditë nuk shfaqem

te muri në internet,

dije se jam kthyer

në valë elektronike.

Hap monitorin e shpirtit

të më kesh aty ku je vet,

të përqafohemi sërish,

si nëpër netët magjike.

Pra, dije se nuk shkëputem

dot nga tërheqja jote

nga vlaga fuqidhënëse

që më japin buzët e tua.

Edhe sikur të na ndajnë

nga vërtitja e kësaj bote,

në dy hapësira planetësh,

unë prapë ty do të dua.

Oh, qofsha në gravitet

të përjetshëm me ty,

që të desha me të tëra

grimcat e shpirtit njerëzor!

Dhe paçim në tërheqjen

magnetike atë megafuqi,

që mban të pashkëputur

orbitat e dy trupave qiellor!…

 

PUTHJET NËPËR ËNDRRA

 

Kur adoleshencës

po i shkoja në skaj,

bota më thërriste

horizonteve tutje.

Vajzat më dukeshin

mrekullia e saj,

dhe netëve me to

ëndërroja puthje.

Gjatë asaj kohe

putha vajza dhe nuse,

nga më të bukurat

që kishte bota filmike.

Në perde kinemaje

putha artistet ruse:

Zvjetllanën, Ljudmillën,

Tatjanën magjike.

Putha Luçien, Nailen,

Pagarushën, Anitën,

me zërat drithmëtar

të zogëzave të pyllit.

Putha aktore Tinkën,

Violetën, Margaritën,

që më luanin brenda

skenës së shpirtit.

Po kur putha të parën

bukuroshe në realitet,

m’u duk se kish te buzët

gjysma hëne në vezullim.

Shkrepi një vetëtimë,

sikur putheshin retë

dhe u dehëm sqep më sqep

si dy fajkonj në fluturim…

 

Filed Under: Sofra Poetike Tagged With: i ftuar, Me pasionin tim, mos qofte askush, ne sofren e Diellit, Vullnet Mato

E FTUAR NË SOFRËN POETIKE TË DIELLIT, JULIA GJIKA

May 29, 2013 by dgreca

Ka aq shumë forma dashurie sa c’ka caste brenda një kohe./

                                                                                        Jane Austen/

…

Drita luan në kristalet mbi tavolinën e dhomës.

Reflektojnë kudo ngjyra ylberi.

Vallzon në hapësirën memece, casti i lumtur,

mes kohës me mjergull.

Dy diej të vegjël janë bebzat e syve që presin

Casti në një kohë të shkurtër

U sjell aq shumë forma të papërsëritura dy herë

në përjetësi për t’u dashur.

 ……

Nuk ishte përallë.

Ishte një mbrëmje dimri e rrallë.

Dëbora binte e paqtë, e shtruar,

me hapin e lehte te një vajze 

që e admiron cdo sy djaloshi.

Zhurmat e qytetit larg, shumë larg iknin.

qetësia ulej në këmbët tona, si një dre i dorëzuar para gjahtarit.

Ne ishim të ftuar në një darkë bujare

Sic bëhen darkat në anët tona.

Shijuam ushqim të pazakontë, muzikën

Dhe zërin që mbante ritmin

e rënies së fjollave të borës mbi catinë e qytetit të vogël.

Frymet tona ngrohën castin.

Koha na doli e teproi për të shkrirë akullin e mallit. 

 …

Mos e shiko qimen në të verdhën e vezës

Mos u bej rob i plackës së vdekur

Mos shaj të tjerët

Që t’i ngresh vehtes vlerën

Mos folë shumë

gjuha pjell nëpërka

Për të ngrënë më parë gjuhën tënde.

Mos  imito tjetrin

Por ji vetvehtja

Vetëm kështu

Do të kuptohemi

Dhe njeri tjetrin do të dëgjojmë

Sic dëgjojmë muzikën e liqenit të qetë.

kështu monologojmë me dashurinë që s’vdes.

 …

 Ata që s’më deshën

Ishin pak

Por aktiviteti i tyre ishte sa për një ushtri.

I ndjeja me hundë që larg

S’kish nevojë t’i gjeja me sy.

 

I njoha nga hapi

Kur gati ishin të thyenin qafën

Për të më penguar në udhëtimin tim.

Kur vërshonin lumenjtë e hallit

Me sytë e mendjes, si  fërkonin barkun, i shihja.

Nën ajrin e përgjumur të ditëve te nemitura

hapat që hodha  prekën caste lumturie

pa harruar dhimbjet e rrugës nga u nisa

I kujtoj tani.

 

 Ditë që fluturojnë si zogjtë e trembur

ngjarje të frikshme  po ndodhin mbi glob

zhduken qytete dhe vdekja masive

rrëmben frymë te pafajshme kudo.

Jeta rëshket me tmer e dhimbje

Me zor ta mbash, nuk i del  njeri për zot

Shtrengojmë në duar frenat e  ngrëna të saj

Por s’të bindet, përpjekja jonë është kot.

Tani vdekja  ngreh pritë jetës kudo

Në rrugë, në kishë, në festë

Pa e bërë fjalën dysh me të

zor të gjesh vend, i shpëtuar të jesh.

 

Filed Under: Sofra Poetike Tagged With: Julia Gjika, ne sofren e Diellit

NE SOFREN POETIKE TE DIELLIT, HAMDI HYSUKO/

May 2, 2013 by dgreca

FIJET E JETËS TJERR/

Dy shekuj jeta më fali,/

në të dy jetoj pa vdekur,/

dyqind rrudha kam te balli,/

dy shekujt m’i kanë gdhendur./

Jeta ime dhe e tjetrit/

u trazua, u bë dimër/

kudo frone lanë mbretërit,/

prapa tyre erdhën princër./

Zbrita shkallët e rregjimit,/

derën ma përplasi shteti,/

në kërkim të moderimit/

udhëtoj si dallgë deti./

 

Bota sillet qark, e di

prapa pushtetit më nxjerr,

lëmsh u bë, po përsëri

fijet e jetës i tjerr.

 

  1. 1.     NUK DUA TJETËR

 

Dua vendin, jo partitë

shokët dua

dhe kolegët,

vrisnja mendjen fort një ditë:

-Ku i kemi sot strategët?

 

Më i madhi mes të mëdhenjve,

ai me emrin Skënderbe,

mur u ngriti maskarenjve,

dritë jeshile pamë ne.

 

Ishte frymë, shpirt i kombit

me bëma dhe histori,

i shqiponjës, jo i korbit

mbreti Zog pa mbretëri.

 

Në stuhi i erdhi rradha,

lart na ngjiti dy-tri shkallë,

hodhi hapin mbi gërmadha

po kohës s’i bëri ballë.

 

Më moderni për Europën

pas Enverit u ngrit Sala,

shkelmoi muret, puthi botën

nga integrimi merr të fala.

 

Vendin dua, jo partitë

sistem të ri, jo të vjetër

s’e vras mendjen asnjë ditë

kam lirinë, nuk dua tjetër…

 

  1. 2.     NUK MË ZE MERAKU

 

Tualet s’i bëj fytyrës së keqe,

rolin e strucit nuk e luaj dot,

trà të rëndë hallesh mbaj mbi këllqe,

supin traut vetëm ia ve kot.

 

Ndaj u ngjita në pemën e jetës,

shkunda ca vite për në muzé,

kapak u vura,

ia zbrita vetes

meraku për ‘to jo nuk më ze.

 

3.     I THEM TRËNDAFILIT

 

Trëndafili me shumë erë

stinët tok i bën pranverë,

rritet me të njejtin emër

dhe në baçe, dhe në zemër!

 

E gjej mbjellur nëpër kopshte,

zbukuron ngado natyrën,

rrezaton edhe për mua,

mbi mermer ia njoh fytyrën.

 

Po, i them që për partitë

asnjë gonxhe mos e çil,

nëse ato të kanë mbjellur,

s’ke pse quhesh trëndafil.

 

  1. 4.     MALLKIM

 

Kemi qënë fare afër

shekuj mbetëm larg të tërë,

s`kemi marrë notën katër

por s’e themi ç’kemi bërë

 

Mallkuar qoftë politika

që na humbi dinjitetin,

pse akoma më ze frika

pse me frikë e shaj shtetin?

 

E kam dashur dhe e dua

sa dy sytë që shoh para,

por s’ka qënë jo për mua

për kështu i humbtë fara…

 

                     Gjenovë, 2011

 

  1. 5.     MENDJA MA THOTË

 

Më kap shpesh një frikë

që s’jam kaq i zoti,

pse s’vij në Amerikë

ashtu kot së koti…

 

Të shoh botë me sy

se si bëhet jeta,

të takoj dhe ty

pa më zënë dreka.

 

Të bëj dhe vizita

në qytetet shtete,

ngaqë Amerika

fort të bën për vete.

 

Jo, nuk kam lajthitur,

nuk është gjë e kotë,

kam pritur e pritur

se mendja ma thotë.

 

Pranvera mos ardhtë,

vera dhe as vjeshta

pa ndërruar bashkë

dy-tri fjalë të thjeshta…

 

Nuk bëj asnjë punë

po s’takova ty,

mos humsh ti as unë

pa u parë me sy.

 

  1. 6.     ROZAFA FLET

 

Larg në vitet më të thella

ngjatjetohem me kështjella,

sa e lashtë, aq e bukur

një mbi Bunë është ngulur.

 

I afrohem, takoj muret

dhe baladën çfarë thuhet,

larg dhe afër shkon mendimi,

pastaj ndalet te murimi.

 

Tre vëllezër, një me besë,

nuk lartuan një fortesë,

me magji ditët u zgjatën

se kështjella prishej natën.

 

Kur një plak sekretin gjeti,

-Do kurban! -tha si profeti,

u lidh besa, njeri e mban

nusja e tij u bë kurban.

 

Pas murimit mban fortesa,

betonoi themelet besa,

kur nuk ke, s‘e ndërton jetën

flet Rozafa të vërtetën.

 

  1. 7.     VARGJE PËR KOSOVËN

 

Mëngjezet i kishe nga Perëndimi

andej nga shkon dielli

rrugës së  gjatë,

natën e përzure,

zbardhi agimi

dita erdhi me pejzazhe pa natë.

 

Shpëtove jetën,

kapërceve vdekjen

ky shekull

nuk udhëheq tragjedira,

ditët e zeza zbriti,

nxirru mbetjen

mblidh e shumëzo veç ditët e mira.

 

  1. 8.     PA MOSHË

 

Jam një shtetar, asgjë më tepër

më thërrasin dhe zotëri,

në moshë e shpirtë jo i vjetër,

me mend e punë jo i ri.

 

Si krejt të tjerët jam i lirë,

nuk më bllokon aspak karriera,

midis jush o njerëz të mirë

hyj e dal si vetë pranvera.

 

Nuk jam ngjitur aq lart, në majë

sa mos të shoh qartë nga sytë,

për jetën nuk kam pse të qaj,

dhe e pastër vjen, dhe e ndytë.

 

Pak dijetar, pak i paditur

jam i ri, nuk i vjetroj këngët,

i zhgënjyer dhe i mahnitur

në betejë fitoj me fjalët.

 

  1. 9.     VENDLINDJES

 

S’isha djalë metropoli

por një ditë ma mori zemrën,

kur u ndamë, pazëshëm foli:

-Kurdo hapur e ke derën!

 

Nuk më mbajti dot vendlindja,

që të rrija, s’qeshë i zoti

gjithnjë them se “Je e imja,

për ty syrin ma lag loti”.

 

Me freskinë djaloshare

drejt Shëlliut i çoj sytë,

padyshim them hapur fare:

-Si vendlindja s’ka të dytë!

 

  1. 10.                        NUK KA ARDHUR

 

Nga maja malesh hedh sytë

që të shoh botën mes reve,

paska ardhur dhe kjo ditë

e pejzazhit pa relieve.

 

Jemi rritur ne si brez

me imazhe parajsore,

por inatin fort ma ndez

fjala e urtë popullore*

 

Seç na fliste me kandar

që askujt “mos i shih gunën”,

gjithë marshimit tonë krenar

fjala shpesh ia vinte vulën.

 

Me të qena e të paqena

botën mbarë e çuditëm,

gënjeshtare qe dhe kënga,

vetes vetë ia hapëm gropën.

 

Thuhej: “Buzë Adriatikut

rreze lëshon Shqipëria…”,

i perëndoi ylli armikut,

me hap para erdh liria.

 

Por s’ka ardhur koha e mjaltit,

dimrat vijnë me përmbytje,

udhëve drejt, pafund të hapit

pse të ketë pikëpyetje?

 

*Tjetrit mos i shih gunën,

  por shikoji punën.

 

  1. 11.                        LETËR E HAPUR*

 

Pati një “Letër” të hapur,

thirrje

përkthyer më shqip,

tufanet nuk kishin plasur,

sistemi mbahej në zgrip.

 

Përmes rrugëve pa rrugë,

kodrat, malet “Letra” preku,

me lugën flori a pa lugë

u hëngër kripa,

byreku.

 

“Lertra” ecte në malore

por fitorja s’buzëqeshi,

tokat i bëri pjellore

dhe pyjet shpejt i xhveshi.

 

Fletët mbylli më në fund,

malet fusha nuk i bëri,

s’e ka emrin asgjëkund,

mbeti dhe pa gropë varri.

 

*Letër e hapur e ish-KQ

të PPSH

 

  1. 12.                        SI TË BËJ?

 

Jo, aspak s’jam i partishëm

fjalën nuk e them nën zë,

më mohoi sistemi i djeshëm,

as i sotmi s’më ka gjë.

 

-Si të bëj? -them me vete,

se jam me shkollë të lartë,

për elitat s’kam urrejtje,

por një gjë s’e kam të qartë.

 

Për fat të keq këtë botë

në drejtim s’e ka elita,

politika është e kotë

i tremb vlerat e vërteta.

 

-Si të bëj? -vazhdoj pa ngutje

në kuptimin më të mirë,

s’frikem pse më hedhin tutje,

brenda burgut jam i lirë.

 

  1. 13.                        ANTINJERËZ

 

Pas tokës e qiellit

Perëndia

dha urdhër të bëhet dhe njeriu,

një auditor të kishin të tria,

të katërt në mes ajo nuk shtiu.

 

Po ca njerëz i la te Satani,

shihen arës,

në publik me Judën,

në kopshte si Eva dhe Adami

frutat hanë dhe përmbysin kupën.

 

Antinjerëz, përplot me mëkate

ja kush jetës ia zezon të bardhën,

kot e mprehin tehun e çdo shpate,

as më mizori nuk na e vret fjalën.

 

Kush lakmon Olimpin me Zeus

portën e Ferrit e ka të mjaftë,

dielli më nuk ftohet në minus,

dhe as mesdita nuk bëhet natë.

 

14.                        UDHËKRYQ

 

Pak kisha parë me sy hapur,

pak kisha dëgjuar me veshë,

ç’kisha të miat

pata falur,

mbajta shpirtin,

i tillë qeshë.

 

Kokës me grushta iu vërsula,

majtas as djathtas

nuk më ecet,

nga vetja të keqen e shkula,

po udhëkryqi

ende mbetet.

 

15.                        NDALE RRUGËN E KURBETIT!

 

Dy djem i humbën në kurbet,

nëna mbet fare pa djalë,

deti detit pse s’i flet,

përse dallga nuk çon fjalë?

 

Vera iku dhe prapë erdhi,

lule shprese nuk ka çelur,

lotët krua nëna derdhi,

qyqe mali, oh, ka mbetur!

 

Asnjë lajm, as dhe një letër

s’e gjen udhën për në Mat,

dita kot pret ditën tjetër

se mos ndoshta vjen me fat.

 

Seç i foli deti detit

edhe dallga çoi një fjalë:

-Ndale rrugën e kurbetit,

mos u bë flijim i gjallë!

 

Filed Under: Kulture, Sofra Poetike Tagged With: Fijet e jetes tjerr, Hamdi Hysuko, ne sofren e Diellit

  • « Previous Page
  • 1
  • …
  • 5
  • 6
  • 7

Artikujt e fundit

  • MID’HAT FRASHËRI DHE PËRPJEKJET E TIJ PËR TË NDALUAR SPASTRIMIN ETNIK NË ÇAMËRI DHE TROJET E TJERA SHQIPTARE
  • Gjergj Fishta – Përsiatje pas rileximit
  • “AULONA FESTIVAL” DHE VLORA, SËRISH JA BËNË FORA
  • “Festivali Shqiptar” bashkoi mijëra shqiptarë në emërtimin e rrugës “Gjergj Kastrioti- Skenderbeu” në Worcester, Massachusetts
  • “ISMAIL QEMALI” VJEN NESËR NË STATEN ISLAND, NEW YORK
  • ´´Këta janë Mjekët shqiptarë me Misionin e ngritjes së shëndetësisë shqiptare: Kontributi shkencor vullnetar i Federatës´´
  • Presidentja Osmani takoi Presidentin Macron, Kancelarin Scholz dhe përfaqësuesin e lartë Borrell
  • SINTAGMA “ZBRITJE NGA MALET”
  • Romanca e Aleksandrit
  • Milicia fashiste që sulmon Kosovën*…
  • MIDHAT FRASHËRI DHE ALBANOLOGJIA*
  • TAKIM ME VARGMALET APALASHE
  • SERBIA MBETET FAKTOR DESTABILIZUES NË KOSOVË DHE NË BALLKANIN PERËNDIMOR
  • Më 1 qershor 1850 lindi ideologu Sami Frashëri
  • Identiteti dhe integrimi në pluralizëm

Kategoritë

Arkiv

Tags

alfons Grishaj Anton Cefa arben llalla asllan Bushati Astrit Lulushi Aurenc Bebja Behlul Jashari Beqir Sina dalip greca Elida Buçpapaj Elmi Berisha Enver Bytyci Ermira Babamusta Eugjen Merlika Fahri Xharra Frank shkreli Fritz radovani Gezim Llojdia Hazir Mehmeti Ilir Levonja Interviste Keze Kozeta Zylo Kolec Traboini kosova Kosove Marjana Bulku Murat Gecaj nderroi jete ne Kosove Nene Tereza presidenti Nishani Rafaela Prifti Rafael Floqi Raimonda Moisiu Ramiz Lushaj reshat kripa Sadik Elshani SHBA Shefqet Kercelli shqiperia shqiptaret Sokol Paja Thaci Vatra Visar Zhiti

Log in

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT
Privacy & Cookies Policy

Privacy Overview

This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary
Always Enabled
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Non-necessary
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
SAVE & ACCEPT