ALFONS GRISHAJ/

Kushtim për Uran Kostrecin/

Uran-us , i shtati planet prej Diellit tek Dielli,/

“Zot i qiellit” !/

U njohëm në ferrin e Dantes./

Unë i pajetë … villja gjak!  Ti i pashpresë… pështyje “helm”. /

“Epope e Karkalecave” na njohu në atë kapërcyll  prove,/

ku   vargjet tona  përpëliteshin si peshku në rrjetat therëse të xhahilëve./

Reveranca jote prej xhentëlmeni çalonte… 

buzë  kungullit që  shitej  si shalqi . 

E shalqini  ishte “Mollë e Ndalueme”, o miku im.

Ti lozje me kungujt : “ Si urdhëron , Zotëri!”

E  Zotëria-kungull: – Nuk ka zotërinjë , por shokë !

Shtrëngoje këllëfin e jastëkut me kothere të thara

për të vrarë urinë me shpresë tek  “Viti i Ri”:- No sir ! Yes Sir!

Oh,  dhe Hygo , do të tronditej në atë mizanskenë therëse

                           ku dhimbja e ujës ia kalon dhimbjes shpirtit !

U bëmë miq , por mbetëm larg… se  “Monumenti” ciflosi

kështjellën e pamposhtur, krenarinë mizore , flamurin pa-shtizë.

Ti ike… O mik i vuajtjes krenare. O mbret i Sonetës në Shqipëri! 

                                            O tribun i fjalës zhveshur  si shpata !

Ti ike tek miqtë tanë…, Frederiku, Pjetri, Panoja , Kosta…, 

                                                                                       tek shpirtërat në amshim. 

Tek pema e mistershme  që njerëzia dridhet dhe loton… paditur se loti është gjëma e shpirtit. 

Unë nuk kam lot  për njerëz që lindin në vdekje, 

as për vdekjen e rinisë që  riciklohet në përjetësi. 

Mik,  kënga ime :

        Atje  Solomoni! Beatriçe dhe Dante…më i madhi poet.

Atje vëlla Eduardi , Bruti … dhe  Jul Çezari  i shkretë”. 

        Se  Zoti vuri një shenjë barazie për të  varfër e mbret,

I njëjti udhëtim për të gjithë , atje do vij dhe vetë.