Nga libri “Sekuencë e dhimbjes”/
Rosa Elisa Giangoia është mësuese, shkrimtare dhe eseiste. Ideoi dhe kujdeset për projektin “Letra në vargje”. Ka botuar manual shkollore, tre romane Shoqëri më mendimin 1994, Lule prej mëndafshi, 1989, Mirazhi i Paganinit 2005, një ese për kuzhinën letrare Në banket me Danten, 2006. Ka realizuar kolanën Liguria toka e Poezisë, Pamje mbi Gjenovë dhe Nata e Krishtlindjes. Është anëtare e shumë jurive letrare. Poezitë e saj gjenden në shumë antologji në Itali.
1.
Ndoshta ishim takuar shumë herë
Si të huaj nëpër rrugë,
Deri kur bij të paditur të fatit,
Hymë nga dera e gëzimit
Që shtëpia jonë u ngrit.
Kështu ne të dy
u takuam vonë
historia ime dhe endja
u gërshetuan
në një cohë pak të konsumuar
për një lumturi fare të shkurtër .

2.
Më pas m’u desh të të thoja
Se tashmë trupi yt
Ishte një sekuencë e veçantë
E programuar drejt fikjes,
Përgjatë vijës tepër të shkurtër
Të jetës tënde që ka tash perënduar.

3.
Nuk deshe që gjithçka
Që strukej në kujtesën tënde,
Bashkë me ty të fshihej
Dhe me vështirësi t’i gjeje fjalët
Që dhuratë dhe pronë t’i bëje.

4.
Kalonin ditët e verës
Me diellin përvëlues
Mbi çarçafët e zhubrosur,
Ne e dinim se po humbnim shijen
E fenerëve të kopshtit tonë,
E paarritëshme,
Ndërsa në diellin që plakej
Piqeshin mollkat e pabëra
Drejt të ftohtit të kuqësisë së tyre vjeshtore.

5.
Unë të vështroja ende në jetë
Duke kapur cakun në anën e dukshme,
Në largësinë e duhur
Të mëshirës dhe imagjinatës,
Në pamundësinë e ndarjes,
Deri në ngurtësinë e heshtjes tënde
Kur u nda
Lidhja jonë tokësore,
Dhe ti u bëre për mua
I panjohur në mënyrë të mistershme,
Në këtë jetë.
Ishe ende ti,
Por ishe përgjithmonë mungesa e vetvetes.

6.
Në jetë e zbulon të vërtetën
Ai që është ekspert në dhimbje,
Sepse përmes vuajtjes
E padukshmja bëhet e dukshme.

7.
Tash ti je përpara,
Shumë përpara në dituri
Sepse e kapërceve tehun e shpatës
Dhe e di ku shkohet dhe çfarë ka
Përtej plagës së saj.

8.
Tash që ti
nuk ke më nevojë për mua
ndihen e persekutuar
prej ditëve që do vijnë
dhe pre’ e fytyrave
që më s’do të kthehen,
ndërsa një shumësi
mendimesh të ndryshëm
nxiton në ërrësirën time
që me tënden desha të qëndronte.

9.
Të buzëqeshi e fundit në shtëpi
Shën Mëria me Fëmijën
të të riut Asereto*
në ngjyrat e ftohta të rrobave
në sfondin e një qielli
për ty ndoshta tash jo i pakapshëm.

10.
Tash ti,
i çlirë nga pesha e vetvetes,
shkon ku të duash dhe ku të duhet,
si flutur e përjetëshme
që e braktisi fshikëzën
kur nuk i duhej më,
ndërsa unë po mbjell kudo
dashurinë time
që ti të mund ta gjesh kudo.

*Piktori Xhoakino Asereto

Përktheu Arjan Th. Kallço