Nga lir Levonja/

Ka një tendencë servirje të gabuar për çfarë po ndodh momentalisht në Berlin rreth krizës greke. Në shtypin shqiptar ku më i nxehtë problemi bëhet nga komentuesit. Të gjithë kanë përshtypjen se Greqia është duke i bërë presion Europës, përmes Rusisë. Apo edhe tangërllëkut grek siç kemi qejf ta cilësojmë edhe shumë nga ne. I referohemi  borxheve, falimentit aktual, artikujve po me frymë të tillë, pra me tendenca të karshillëkut grek.Në fakt nuk është aspak kështu. Nuk është Greqia ajo që bën presion. Por rasti Greqi.

Një ekuivok politik i botës perëndimore. E cila duke menduar se do suportonte një ekonomi të shtrydhur nga korrupsioni ballkanik, e përfshiu në projektin euro.

Me sa duket qe përllogaritje e shpejt, ndofta politike.

Referuar  grupit eitorial të New York Times, data e sotshme. Ku përmenden lufta   civile e Greqisë 1947, hija e Rusisë dhe këmbëngulja e presidentit amerikan të asaj kohe Truman. Për ta patur Greqinë dhe Turqinë si kufirin me botën bolshevike. Sot e pas shtatëdhjetë vitesh duket po e njëjta situatë. Por pavarsisht kësaj, nuk është tërësisht kjo. Ose ne nuk duhet ta shohim me këtë sy. Pasi sot perëndimi është më mëndje kthjellët. Qëndron apo nuk qëndron Greqia në eurozonë, prapë ka pasoja. Qëllimi i perëndimit është t’i minimizojë ato.

Eshtë tashmë një reflektim i vështirë për nisma të pa menduara thellë. Pra a është politik? A është karshillëk? A është ekonomik? Asesi. Eshtë mbarimi i një përllogaritje të gabuar. Të cilin keq apo mirë do e paguajnë vëndet pjesëmarrëse në eurozonë.

Vendet të klasifikuara si lidhura me Greqinë.

Përse na duhet ne shqiptarëve kjo.?

Së pari, ne jemi më pranë saj. Për gati njëzetë e pesë vjetë bashkëjetesë, jemi të lidhur pazgjidhshmërisht me popullin helen. Me të mirat, të metat. Me…,  ka ndodhur apo çfarë nuk ka ndodhur. Këtë e kanë kuptuar edhe grekët. Kurse shqiptarët më shumë se kësaj ane, i mëshojnë atyre të këqijave që mbajnë mend. Për rrjedhojë edhe debatin e kanë të nxehtë. Ndofta nga që shumë prej tyre mendojnë se bërja aktuale e falimentit aty në Greqi. E fundit fare, ata kanë se ku shkojnë. I pret atdheu. Edhe pse nuk duan ta dinë se, brenda tyre kanë ndryshuar shumë gjëra. Sado e ashpër të ketë qënë jeta në Greqi, aty rritën fëmijët. Dhe ata aty u dashuruan, u arsimuan.

Madje kanë krijuar edhe familje. Ndaj Shqipëria nuk mund të jetë për ta shpëtimi. Një Greqi e dytë. Edhe pse kanë brenda vetes një patos patriotik.

Një njezetëpesëvjeçar shqiptar, i lindur në Greqi nuk mund t’i gëzohet këtij falimenti. Sado të kënaqet babai i tij.

Së dyti, ekonomia e vendit tonë…, po kalon në hapat e Greqisë së dikurshme. Madje edhe situata me zhvillimet politike. Me grumbullimin e pushtetit. Të paktën sa u vërejt nga fushata e fundit, tendenca e blerjes së votës është prezente në të dy kampet. Ekzistenca e personave të veshur me pushtet  për një kohë mjaft të gjatë në pushtet, është me rekorde të dukshme nga të dya anët.

Të paktën nga shpërndarjet e fotove të qyteravë në internet, nuk mund të pretendojmë të kundërtën. Kjo arritje e teknikës ka edhe fuqinë e demaskimit. Por ne dimë dhe tjetrën, që emi të imunizuar me korrupsion.

Ne flasim për ulje të borxhit publik. Ndërkohë e rritëm atë. Ne flasim për ulje të korrupsionit. Ndërkohë janë alarmante shifrat e investuara vitet e fundit.

Shumë editore shqiptare kanë momentalisht në qëndër votën masive për Partinë Socialiste. Dhe lënë për në kuadratin e qoshes, në fund poshtë fare, dështimin prej 6.6 miliardë lekë të pesëmujorit të parë të kitij viti.

Së treti, nëse politikanët, por edhe qytetarët shqiptarë mendojnë se do i sheshojnë problemet e tyre fiskale, ashtu si Greqia. Duke u bërë anëtarë të eurozonës… E kanë gabim. Nuk e bëm më Europa një përfshirje të tillë,  për Shqipërinë. Ashtu si me Greqinë. Kështu që i bie, ose të ringjallimi ose të mjaftohemi me liberalizimin e vizave.

Gjithsesi, ne duhet të shqetësohemi për falimentin grek, njësoj si për veten tonë.

Po i mbyll këto pak rreshta, me fjalët e një qytetari grek, përfshirë nga editori i New York Times-it. ”Për popullin grek kriza erdhi si një rrufe në qiell të pastër. Kjo nuk u krijua nga ne, por politikanët tanë. Ata e dinin që ne po shkonin poshtë. Ato që duhet t’i bënin vite më parë,  po përpiqen t’i bëjnë sot dhe brenda natës”.