NGA  SHEFQET DOBRA/

Mazllëm Kaso dhe Gëzim Aliçkolli, jetonin në qytetin e Lushnjes. Punonin në ndërtim, ishin mjeshtra nga më të mirët dhe shumë të kërkuar nga brigadierët dhe teknikët e ndërmarrjes, Sefer Torelli, një nga agranomët më të mirë dhe një me mbiemrin Çeliku, nga Grabiani. Në 1987, këta njerëz, një dite e shikojnë veten me pranga në duar,  për të cilin thanë se: do helmonin ujin e qytetit të Iushnjes, një veprim kriminal ky që, edhe me kokën e tyre, nuk shlyhej. Të gjithë flisnin për këtë krim që do bënin, të gjithë i shanin dhe e  meritonin. Si ua mbante zemra këtyre njerëzve, të helmonin  banorët e një qyteti? Pse do e bënin këtë krim? Edhe ne të përndjekurit,si doemos ne që sapo ishim liruar nga burgu, i mallkonim më shumë, sepse, ky ishte shkak për fushatë arrestimesh  dhe, ne të sapo dalë nga burgu ishim të parët që do e pësonim. Këta hetoheshin, ne të pafajshmit, dridheshim.

Gjyq i tyre qe me dyer të mbyllura, u dënuan me nga 25, vjet burg, njëri mori dënimin maksimal,- me pushkatim- krimi, nëse do kishin mundur ta bënin, ai krim nuk shlyhej me jetët e tyre. Përgjithësisht, njerëzit ndjenin kënaqësi,  madje disa thoshin: të gjithë këta duheshin pushkatuar.

Pasi morën dënimin e merituar, ikën nga birucat në kaush në Tiranë,  prej ku do shpërndaheshin, nëpër burgjet e tjerë. Po, a do kishin qetësi zemrat e këtyre njerëzve, për atë çka kishin menduar të bënin? Po, kriminelët, nuk kanë zemër që të pendohen, për ç’ka bëjnë.

Një ditë, kur dolën për ajrosje, aty kishin dalë edhe ordinerët, Mazllëmi njihet me një nga Kolonja dhe, si e kanë zakon Korçarët dhe kolonjarët,  që i lavdërohen njëri tjetrit, se kush nga këto dy vende fqinjë, qëndron më lartë, korçarët thoshin se, po TV shkaërrohet Kolonja, Korç e ndërton Kolonjën, kurse po  shkatërrohet Korça, Kolonja nuk mund ta ndërtojë Korçën

-Një  ditë Mazllëmi e pyeti Resmiun: me që je nga Kolonjë e njeh një me emrin …,?

-E njoh si nuk e njoh- i u përgjigj Resmiu-  ku e njeh ti atë?

-Ka qenë një burrë shumë i poshtër- i tha Mazllëmi.

-Pse, ç’të ka bërë?

– Kur isha djalë i ri, më ka futur në burg për agjitacion, kot farë.

-Ou! Po tani për ça je dënuar?- I tha

-Tani- tha Mazllëmi- na akuzuan për agjenturë me Grekun.

-Ti bëre një herë burg, ç’tu desh Agjentura ty?

-Po jo ore jo, ne nuk e dimë gjë fare, në hetuesi morëm vesh se ne takonim me një grek në një kasolle në Grabian, me atë bënim plane për të rrëzuar pushtetin popullor.

-Si nuk  dinit gjë fara? -Nuk po të kuptoj, u dënove dhe nuk di gjë?

-Se ne, nuk dimë të kemi takuar ndonjë grek. Po të ishte e vërtetë, do na kishin zënë bashkë me grekun. Po, po ke qenë një herë në burg, e ke derën hupur, të akuzojnë për çfar të duanë.   Na mblodhe ne dy, nga ndërtimi, tjetri agronom në frutikultur, një punëtorë 20, klm larg nesh punëtorë në Grabian,, atë e dënuan  me pushkatim, ne na dhanë nga njëzet e pesë vjet. Pra, sebepliu është ai që më burgosi herën e parë.

-Të besoj, të besoj!

-Burgun e parë, të dy e paskemi prej të njëjtit njeri!- tha Resmiu.

– Edhe ty, ai ta paska kurdisur?  Sa të ligj janë këto operativët.

-Shumë të ligj janë, megjithëse, ky është im atë.

-Si…? Më fal! –i tha Mazllëmi.

-Nuk ka gjë, mos u mërzit.

– Nuk ka mundësi! Do ketë pas arsyet të fortë.

-Aq sa kanë pas për ty- nëse është e vërtetë si ma the- aq e vërtetë është edhe për mua.

– Qenka interesante!  Po pse…?

– Ideali, besimi i verbër, nuk njeh mik, shok, deri dhe… Im at punonte me sigurimin dhe, desh të më çonte edhe mua në shkollë që të bëhesha si ai. Unë nuk desha, por atje më dërguan. Kur mbarova shkollën, babi u gëzua shumë dhe më tha: të punosh mirë, të zbatosh deri më një detyrat që të ngarkojnë. Dhe unë me ndërgjegje, i premtova se do jem i përkushtuar dhe i drejtë.

Në fillim më çuan të bëja praktik pas një operativi që kishte mbushur moshë për pension, për tre muaj vajtëm fshat më fshat dhe, për çdo fshat më jepte të dhënat. Kur u ndamë- më tha kolegu- tani: mbaj mend porositë që të dhashë ! Për këtë tre mujorë, nuk ke shumë për të arrestuar.

-Si, nuk kam shumë për…

-Do të mësojë vetë puna; unë isha pa shkollë dhe e kreva me nderë këtë detyrë të shenjtë, ti je me shkollë…. Të mëson vetë puna, të uroj sukses në detyrë- më tha.

Ç’do ditë, u bija fshatrave kryq e tërthore dhe, isha i kënaqur, madje, edhe me ata për të cilët më kishte porositur kolegu. të gjithë punonin, silleshin mirë, nuk vërejta ndonjë gjë për të dyshuar.   Një ditë më thirri shefi: – nuk po punon, je përgjumur, ki kujdes, aktivizohu, të kanë besuar një detyrë të rëndësishme, e kupton a jo? Baba yt ka qenë i nderuar, mos e turpëro – më tha

-Për ideal, nuk po kursehem, jam shumë i preokupuar dhe i kujdesshëm por, nuk kam konstatuar gjë që… por, shefi filloi të bëhet i mërzitshëm, filloi të më bënte vërejtje edhe kur na bënte mbledhje, më kritikonte për neglizhencë. Pash që nuk isha për këtë lloj pune, kërkova të largohem nga ajo punë, nuk më hiqnin. Një ditë, e ftova shefin të hamë drekë në një fshat, gjatë ngrënies, mendova ti përzjemë pijet, merrnim, herë raki, herë verë, bëra sikur u deha- mendova se po ta qëlloja shefin, do më largonin nga ajo punë; sapo ja futa me grusht, nuk vonoj që policia të vinte aty, më arrestuan. U dënova pesë vjet, amnistia që u bë në 82/shin, më fal pjesën tjetër.  Fillova jetën e lirë sërish. Gruaja ime, punonte shitëse, ç’do mbrëmje, shkonte një që merrte lekët e xhiros ditore. Një mbrëmje i kishin thanë gruas, që t’i merrte lekët me vete se ai person nuk do shkonte atë mbrëmje.

Ime shoqe, i bën gati, i fut në çantë dhe niset për në shtëpi, kishte vite që e bënte atë rrugë, por, pikërisht atë natë, në një kthesë ku ishte errësirë, dikush i hedh diçka në sy, e qëllon me grushte me shqelma, i merr çantën dhe e la aty në rrugë të shtrirë.  Nga zhurma dalin disa, e njohin dhe lajmërojnë ambulancën. Unë isha me shokët duke pirë kafe, më lajmëruan. Shkuam në spital dhe ç’të shikoja? Ajo ishte e gjakosur. Sapo u përmirësua ime shoqe, një ditë vinë e me arrestojnë. Më akuzuan se unë ja kisha rrëmbyer lekët sime shoqeje, më dënuan përsëri, pesë vjet.

-Do me thënë- tha Mazllëmi- si kundër nesh, edhe ndërmjet jush, nuk është vërtetë ajo si thonë që jeni: grusht  e të pa ndarë.

-Po! Dikur e besoja edhe unë- tha Resmiu.  Me gjithë se ti je dënuar shumë, unë të kam zili, ty!

-Pse?

-Se unë jam dënuar për vjedhje, edhe se nuk vodha, kur të lirohem, do më thonë ordiner. Emri më i urryer për një njeri të ndershëm. Do më pëlqente të dënohesha për axhitacion apo agjenturë si ty,  vetëm ordiner, mos më thoshin. Ka ofezë më të rëndë, që  pasi të lirohem nga burgu, të dëgjoj kur të thonë: -hë se ordiner burrë është! Për vjedhje shkoi në burg. Kush beson se unë nuk kam vjedhur.  Si duket, padrejtësia që im at të beri ty, iu shpërblye me padrejtësinë kundër meje.  Mua gjithë jetë, kjo e pa drejtë, do më vrasë në shpirt. E ka vërtetuar drejtësia- do  thonë- ajo drejtësi që, si për ju edhe për mua,  ka qenë e pa drejtë. Gjithë kjo ndodhi, vetëm se unë, nuk bëra pa drejtësi, ashtu si bënte im at.

Mirë more djalë- i tha Mazllëmi Resmiut- vëntë drejtësi perëndia meqë nuk ka njerëzia!

-Ç’ punë ka perëndia  me ne more? Ne e kemi mohuar dhe Ajo na ka lënë të bëjmë si të duamë me njëri tjetrin.

-Kur shkuan në burg, këta morën vesh se: ishin akuzuar se gjoja, do helmonin ujin e qytetit, dhe u gjykuan  për agjenturë, sepse akuza e para, donte fakte, e dyta ishte si axhitacioni: të akuzonin dhe të dënonin.