Nga Astrit Lulushi/
Arti që ndahet nga natyra është imagjinatë, pa realitet, i sipërfaqshëm, si përrua herë i thatë, herë me ujë të cekët, i trishtë, i thatë, aspak tërheqës. Kur artisti nuk e sheh natyrën të jetë e bukur, ai krijon për hir të vetes; mendon se të tjerët janë pa shije, të shurdhër, ndërsa vetë i pakonkurueshëm, duke refuzuar jetën si prozaike dhe krijon një vdekje të cilën e quan poetike. Ai përbuz punët e lodhshme të ditës dhe fluturon drejt zjarreve të rrepta që djegin, por mendon se ndriçojnë errësirën; ha e pi, dhe më pas nxjerr idealin. Ai përcjell mendime dytësore dhe mbështetet në imagjinatë, në kundërshtim me natyrën; si në kohë lufte, kur njeriu ndëshkohet a dënohet pa gjyq nga polici. A nuk do të ishte më mirë që në tryezë të vihej me ideal, të shtrohej më parë idea, dhe pastaj të ngrënat e të pirat, ashtu sikurse bukuria të kthehet në art të dobishëm, dhe dallimi midis arteve të bukura dhe atyre të dobishme të zhdukej? Nëse historia do të tregohej e vërtetë, nëse jeta do të shpenzohej ndershmërisht e fisnikërisht, a nuk do të ishte më e lehtë ose e mundur që kufiri midis artit dhe natyrës të shkulej? Në natyrë, gjithçka është e dobishme, gjithçka është e bukur, sepse është e gjallë, lëvizëse, riprodhuese. Një realitet quhet i mirë sepse është i drejtë, në balancë, në harmoni, dhe jo si në peshore, ku qeveria rëndon dhe populli, në anën tjetër, është gur pavlerë.