Neki Lulaj/

TAKIMI NEN RRAP/

Nën hijen e Rrapit mjegulla shkupiane bëhet copë e grimë/
Engjëjt shkundin gjer në të gdhirë degët e kujtesës/
Ndienjat kullosin mendimet e zgjojmë imazhet e fëmijërisë/
Malli pranë Bardharit shkumbues kositen në lëndinat e Shpresës/

Sa shumë mysafirë vijnë e shkojnë me turravrapin e erës/
Tinguj magjepsës margaritarët në jetën që prekim lëshojnë/
Gurëzojnë nën Rrap mjergullat mesjetare, muzat e poetëve/
Stërnipërit e Kongresit të Manastirit Kalosh Çeliku i bashkon/

Të bekuarit sot vijnë si zogjtë shtegtarë herët e vonë
Zbresin fytyrëqeshurit tek Ura e Gurit te këmbët e Olimbisë
Me pakë plaçka ngarkuar valixhet e shpirtit mbushur shkarkojnë
Me një mall bujku shkronajsh ecim në gjurmë të lirisë

Ende nuk jemi në dimër është një vjeshtë e begatë në sofra
Nga gëzimi Nënë Tereza po e fsheh lotin e fundit në qerpikë
Me fjalë magjike të shpirtit të bukur plagë i shëroka
E bashkojnë dashurinë e Muzave poetike nostalgjisë

LOTËT E HËNËS

Shpirti im do që Hënës t`ia fshijë lotin nën qepalla
E të bejë gjumëmblin në prehër a në një shtrat të mrekulluar
Unë hileqari, mëkatari i vjetër, pres ditë e netë më të bardha
Po i shkund degët e ullirit e po e thërras kujtesën e bardhë.

Po më rëndohen supet nga barra e dëborës së bardhë
Eci pandalur mbi bjeshkët e bekuara të Sharrit shqiptar
Desha t`ja puth asaj syrin e përlotur dhe dorën e ballë
E faqeve engjëllore t’i plasë lunnueshëm buzagazi i artë

Pa u djersitur nën kroin e vajit po druaj, fort po druaj
Se do të marrin vallë vërshimi e më dërgojnë në hon
Nga lotët e Hënës së kristaltë dhe unë qaj si një i mërguar
E dua që degëve të kujetsës t’ia heq rrudhat që rrudhojnë

Dua të ngjitem tatëpjetë me ty majës së hijeve të bardha
Të ulem mbi shkëmbin ku rrinim dikurë e sot mrizojnë zanat
Të pimë ujë në kroin e akullit ku dikur pat pirë Teuta e Rozafa
E të vargëzoj ca vargje bohemi që më burojnë si shigjeta të arta.\

Ti ma kthen bardhësinë nga yllësitë e praruara
Me shkëlqimin e honeve të mendjes që kurrë terri s’u bie
Pa eja bashkë t’i mbjellim ullinjtë e jetës që na la të menduar
Ne s`jemi shenjtorë, por trashëgimtarët e Evës si rreze hyjnie

Po më gulçon zemra si një tel i këputur që ecën mes stinëve
E nën gjethet vesës prek flokun tënd të artë të bukur
Më vijnë para syve si bariut tuba e deleve imazhe fisnikërie
Që ta thyejë mjegullën në botën e hijeve mes trishtimit futur

Të ulemi nën Rapin e Gjergjit atje ku të gjithë dalim fitimtarë
Pse kaq shumë mornica në trup, në duar,në sy dhe në shpirt?
S’e mbaj mend pse kaq shumë po më pickojnë këta vdekatarë
Pse ky mot kaq i vrenjtur, ky lumë kaq i turbullt, kaq i trishtë…
P.s.e. p… s…e…