Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Pse ndodhin incidente midis dy shteteve fqinjë?

by

Sepse Greqia nuk ka hequr dorë nga Vorio-Epiri-Rasti Bularat/

1 Kacafi Varrim

Nga Nuri Dragoj/Qendra e Studimeve Albanologjike- Instituti i Historisë/

1 Nuri Dragoj.JPGVrasja e shtetasit grek, Kostandinos Kacifas, nga fshati Bularat i nënprefekturës së Gjirokastrës, i cili kreu një akt terrorist në territorin e Republikës së Shqipërisë, ka ndezur debate në të dy shtetet fqinje, duke nxitur shpesh herë dhe qarqet nacionaliste ekstremiste. Zhvillimet rreth kësaj çështje janë të pakuptimta. Kacifas, me veprimin që kreu, duhej të konsiderohej terrorist, sepse ishte i tillë. Kush përdor forcën e armës për qëllime politike, apo për të terrorizuar qytetarët, është terrorist. Ky është ligj ndërkombëtar. Nëse Athina zyrtare do të mbështeste aktin e tij kriminal, pas shpalljes nga pala shqiptare të Kacifas si “terrorist”, nënkuptohej se terrorizmi mbështetej me qëllime të mbrapshta politike. Nëse Greqia përfaqëson një shtet normal, me dëshirë për të patur marrëdhënie të mira fqinjësore, qeveria e saj duhej të vihej në mbështetje të Tiranës zyrtare, pasi terrorizmi luftohet vetëm në mënyrë të organizuar dhe të bashkuar. Mirëpo ngjarjet nuk ecën në rrjedhën e vet. Qeveria shqiptare nuk e cilësoi veprimin e Kacifas “Sjellje terroriste”, edhe pse ishte i tillë. Policia shqiptare u sulmua me armë zjarri nga një person i veshur me uniformë ushtarake, madje u dëmtua automjeti i policies, ndonëse për fat nuk pati policë të vrarë. Në rrethanat e krijuara, policia shqiptare ka vepruar derjt dhe, në këtë mënyrë, ka bërë vetëm detyrën.

Po përse ndodhin incidente të tilla? Ngjarje të këtij lloji ndodhin sepse ende në Ballkan sundon urrejtja në vend të arsyes, sepse varfëria ekonomike shoqërohet me varfërim të trurit, sepse etja për të rrëmbyer nga tjetri është kthyer në akte çnjerëzore. Politika në Ballkan, në vend që të punojë për zhvillimin ekonomik të rajonit dhe të ushqejë dashurinë fqinjësore, i frynë armiqësisë. Në vend që të hartojë një histori të vërtetë dhe të nxjerrë mësime prej saj, duke e parë realitetin në sy, pse jo të kërkohet dhe ndjesë për veprimet e të parëve, vazhdohet në të njëjtën rrugë. Kjo ndodh për shkak se politika në këto vende është ende e paemancipuar, tërësisht e korruptuar, pa dinjitet, sepse nuk respektohen normat e reciprocitetit. Këto ngjarje të turpshme ndodhin në një kohë që Shqipëria dhe Greqia janë anëtare të NATO-s, anëtarë me të drejta të barabarta, por njëkohësisht dhe në gjendje lufte me njëri-tjetrin! Dhe për çudi NATO pajtohet me këto raporte të dy shteteve anëtarë të Aleancës së Atllantikut të Veriut. Ndodhin kur ne presim të hyjmë në Europë, në atë Europë që ka hyrë Greqia, madje të kërkojmë dhe ndihmën e saj. Të hyjmë, ashtu të paqytetëruar. Të hyjmë pa u bërë “europianë”. Greqia ka hyrë. Por edhe ajo ende nuk është europianizuar. Jemi ballkanas. Ndoshta do të na duhen dekada të bëhemi “europianë”. Por do të bëhemi. Mbase jo ne, shpresohet për fëmijët tanë. Le të presim. Siç duket, deri atëherë, do të na ndjekin pas histori të tilla me kufij e varre, me kërcënime e vrasje, kur luajmë futboll e kur festojmë. Megjithatë jemi fqinj. Këtë fat nuk na e ndërron kush. Ndaj le t’i shohim gjërat më qetësisht dhe të jetojmë në paqe.

Reagimet politike dhe e vërteta e marrëdhënieve dypalëshe

Pas kësaj ngjarjeje ka patur deklarata të ndryshme nga Athina dhe nga Tirana. Mirëpo ngjarjet në Bularat, ditën e ashtuquajtur të varrimit të personit të vrarë, morën karakter politik me nota të larta antishqiptarizmi, me tipare të një nacionalizmi shovenist, pasi qenë të organizuara. Ata që duhej të përcillnin me qetësi funeralin, shpërthyen në urrejtje duke i quajtur shqiptarët “qënë” dhe shkuan deri aty sa të thoshin hapur se Vorio-Epiri ishte i tyre dhe se do të digjnin Tiranën. Eurodeputetja Eleni Theocharous, e cila u shpall penson “non grata”,  me fjalët dhe veprimet e saj nxiti urrejtjen midis dy kombeve dhe shpalli hapur pretendime territoriale. Dhe kjo nuk është hera e parë që shprehet në mënyrë të organizuar urrejtje ndaj shqiptarëve. Më 4 mars të vitit 2007, u publikua një video, me pamje makabre, ku ushtarët grekë këndonin këngë për vdekjen e shqiptarëve. Ishte një marsh urrejtjeje, i kënduar prej ushtarëve grekë gjatë stërvitjes, i cili acaroi marrëdhëniet mes Shqipërisë dhe Greqisë. Kjo video u publikua në internet, ndërkohë që teksti i këngës u botua nga gazetat greke dhe shqiptare. “I shikoni ata, janë shqiptarë. Me zorrët e tyre do të bëjmë lidhëse këpucësh…”! Ky ishte teksti i këngës që shkaktoi reagime në disa qytete të vendit. Ndërkohë, Ministria e Mbrojtjes së Shqipërisë i kërkoi Athinës të dënonte skandalin, gjë që u bë prej zëvendësministrit të Jashtëm grek.

Politika shqiptare u përpoq ta paraqiste këtë rast në mënyrë të moderuar, duke e quajtur atë të veçuar, që nuk influencon në marrëdhëniet midis dy vendeve. Nga përvoja gjermane, dimë se ksenofobia është më e fortë atje ku kontakti me të huajt është më i pakët. Pra, sa më shpejt që të intensifikohet ndërveprimi dhe komunikimi, aq më shpejt shuhet ksenofobia. Mirëpo në këtë rast, është e kundërta. Në Greqi punojnë e jetojnë mijëra shqiptar. Janë kurorëzuar martesa të shumta me njëri-tjetrin. Grekët që punojnë në Shqipëri nuk kanë asnjë shqetësim. Minoriteti grek gëzon të drejta më shumë se çdo minoritet tjetër në botë. Atëherë përse shfaqet një urrejtje e tillë? Në një bisedë për Dojçe Vele (Deutsche Ëelle), më 7 tetor 2006, Prof. Ilias Kadsoulis, sociolog në Universitetin e Athinës, e konsideron rast specifik dhe shton: “Njësitë speciale janë një rast më vete në ushtri. Këto forca stërviten për të qenë agresive, në mënyrë që ato të jenë gjithmonë të gatshme të ndërhyjnë në situata të veçanta. Por kjo lloj kulture nuk praktikohet në njësitë e tjera dhe në sektorët e tjerë të ushtrisë…”.

Pra këto nuk janë veprime rastësore, por të organizuara, gjë të cilën do ta shohim dhe pak më poshtë. Gjithsesi, kryeministri grek, Cipras, e cilësoi ngjarjen jo normale. Të njëjtën gjë bëri dhe kryeministri shqiptar, dhe të dy nuk i shmangën termat nacionaliste. Fillimisht nga Greqia u trajtua si çështje e familjes së të ndjerit, më pas Parlamenti Helen mbajti 1 minutë heshtje për shtetasin grek që kreu terror në territorin shqiptar. Ish ministri i Jashtëm i Greqisë, Pangallos, u tregua më racional, kur tha: Kush qëllon mbi policinë, vritet! Kështu ndodh në të gjithë botën. Ministri i Jashtëm shqiptar, Ditmir Bushati, përmendi këshillën e dhënë nga kryeministri anglez, sipas të cilit: “Rrethanat janë përtej kontrollit njerëzor, por sjellja është pjesë e fuqisë tonë. Ne politikanët gjykohemi vetëm nga veprimet tona për të nxitur ose urtësuar situatat”.

Këshilla është me të vërtetë e vlefshme për të gjithë. Mirëpo, gjatë gjithë histories, politika shqiptare ka mbajtur qëndrim të moderuar, ka lëshuar në mënyrë të vazhdueshme, ndërsa politika greke ka bërë gjithçka për të përfituar politikisht, ekonomikisht dhe deri në gllabërim terriroresh. Greqia vetëm kërkon nga Shqipëria. Kërkon më shumë det, lëvizen piramidat kufitare, mban në fuqi ligjin e luftës, përdor minoritetin si shkak për presione dhe konflikte. Kërkon të hapen shkolla greke, jo vetëm në minoritet, por në gjithë Shqipërinë. Janë hapur të tilla, duke filluar nga kopështet dhe deri te universiteti, programet e të cilëve nuk njihen nga shteti shqiptar. Pra Athina vetëm kërkon. Nuk ka reciprocitet midis nesh. Greqia nuk e njeh çështjen çame. Shqiptarët që përbëjnë minoritet të madh në shtetin grek, nuk gëzojnë asnjë të drejtë, pasi nuk njihen si të tillë. Në një shoqëri, e cila nuk është në gjendje të kontrollojë fatin e vet, lulëzojnë teoritë e komplotit. Absurditeti shitet për racionalitet, hipoteza për realitet, hajvanëria për patriotizëm, spekulimi për hulumtim. Të gjitha këto i ngjajnë psikoanalizës përverse të pushtetit totalitar. Natyrisht, brenda saj qëndrojnë dhe mendësitë shtetërore.

Përse e gjithë kjo zhurmë për një terrorist? Më 4 shtator 2004 u vra në Athinë 20 vjeçari Gramoz Palushi vetëm pse ngriti flamurin shqiptar për fitoren e skuadrës së tij ndaj Greqisë dhe nuk u bë zhurmë e tillë. Kjo ndodh sepse historiografia greke e ka konsideruar Shqipërinë e Jugut, si pjesë të Greqisë, ndërsa historiografia shqiptare interesohet në mënyrë të vakët për krahinën e Çamërisë, si territor në të cilin kanë banuar shqiptarët në shekuj. Qeveria greke ka hedhur hapa konkret, pasi ka ravijëzuar vijën Venizellos me anë të varrezave të ndërtuara, ndërsa pala shqiptare është mjaftuar me ndonjë fjalë të thënë foltoreve e mitingjeve çame, por pa platformë konkrete. Këto trajtime historike e politike kanë ndikuar në ulje-ngritjet e vërejtura në marrëdhëniet ndërshtetërore midis Shqipërisë e Greqisë, varësisht nga zhvillimet politike, apo ngjarjet e vërejtura në terren. Politika shqiptare nuk duhet të bëjë rolin e strucit. Gerqia e ka kërkuar Vorio – Epirin në Konferencën e Londrës 1912-1913, në Konferencën e Paqes së Versajës (Paris 1919-1920), në Konferencën e Paqes në Paris më 1946 dhe vazhdon ta kërkoj përditë, pasi nuk ka hequr dorë. Pikërisht platforma e tyre e qartë, Kishë-Qeveri, për të marrë jugun e Shqipërisë, raviojëzoi vijën Venizellos me anë të varrezave të ushtarëve të rënë në Luftën Italo – Greke 1940-1941, rajon në të cilin, me para dhe 1000 forma të tjera, thuhet se operohet me një shtet paralel grek, strukturat e të cilat mund të jenë më të fuqishme se ato të shtetit shqiptar. Është gjykim foshnjarak të mendosh që Greqia ka hequr dorë nga Vorio-Epiri.

Çfarë ka ndodhur në vite?

Më rënien e sistemit njëpartiak, politika greke u hodh në mësymje, për të rizgjuar endërrën e vjetër të Vorio-Epirit. Në vitin 1991, një grup gazetarësh grekë, pyetën Presidentin shqiptar, në lidhje me çështjen e pakicave kombëtare, kryesisht për ato greke në jug të vendit. Ramiz Alia u kujtoi gazetarëve se ka pakica shqiptare edhe në Janinë dhe Çamëri, të drejtat e të cilave janë mohuar nga qeveria greke. Të nesërmen, ministria e Jashtme greke e cilësoi provokacion politik deklaratën e tij. Mediat helene, për disa ditë rresht komentuan nëpër faqet e gazetave kundërshtimet e tyre për deklaratën presidenciale ndaj minoriteteve.

  • Më 28 qershor të vitit 1993, prifti grek, Kristostomu Maidonis, u shpall person non grata, pasi zhvillonte aktivitet të paligjshëm, për të cilën u dëbua nga Shqipëria. Sipas autoriteteve shqiptare, shkak ishte propaganda antikombëtare që bëri ky prift në Gjirokastër, duke shpërndarë në kishat ortodokse shqiptare harta të “Vorio-Epirit”, ku jugu i Republikës së Shqipërisë paraqitej si Greqi. Pas këtij dëbimi, Athina zyrtare reagoi ashpër, duke akuzuar presidencën shqiptare për këtë incident.
  • Një muaj më pas dhe pikërisht më 14 korrik 1993, kryeministri grek, Kostandin Micotaqis, paraqiti një platformë të re prej 6 pikash, hartuar prej këshilltarit të tij, Nikolas Gejxh, në të cilin kërkohej që Shqipëria të përmbushte të drejtat e grekëve etnikë, me banim në Shqipëri, të pranonte rikthimin pa kushte të priftit, të hapte shkolla greke në Shqipëri edhe jo vetëm në zonën minoritare, të regjistronte popullsinë dhe Epiri të merrte të njëjtin status që do të merrte Kosova.
  • Në vitin 1994, marrëdhëniet mes Tiranës dhe Athinës u ftohën më tepër, për shkak të një neni të Projekt-Kushtetutës, i cili përjashtonte mundësinë e zgjedhjes në krye të kishës shqiptare, të një peshkopi i cili nuk kishte nënshtetësinë shqiptare. Më pas ata mundën ta hiqnin një nen të tillë nga dokumenti themeltar i shtetit shqiptar, të rrëzonin Statutin e Kishës Ortodokse të Fan S. Nolit dhe atë të kohës së Mbretërisë së Ahmet Zogut. Bënë Statut të ri, ashtu siç u nevojitej.
  • Më 10 prill të vitit 1994, një komando greke prej 8 personash, me uniforma të ushtrisë greke, hyri në territorin shqiptar, në afërsi të fshatit Peshkëpi, dhe vranë në befasi ushtarin Arsen Gjini, kapitenin Fatmir Shehu dhe plagosën tre shqiptarë. “Këto i keni dhuratë për “Vorio-Epirin”, – thërrisnin ata, ndërsa gjuanin me armë. Gazeta Elefterotipia publikoi lajmin, sipas të cilit vrasja ishte marrë përsipër nga grupi terrorist MAVI (Fronti për Çlirimin e Epirit), i financuar nga Nikolas Gejxh. Prokuroria greke nuk e zbardhi plotësisht ngjarjen dhe Athina zyrtare ende nuk u ka kërkuar ndjesë shqiptarëve për këtë masakër terroriste.
  • Në muajin shtator të vitit 1994, u arrestuan pesë krerë të njohur të organizatës minoritare “Omonia” për spiunazh në favor të Greqisë, për të cilën u gjykuan dhe u liruan një vit më pas, në saj të presionit të ndërkombëtarëve. Në përgjigje të kësaj mase qeveria greke organizoi operacionet “Fshesa”, duke përzënë me dhunë nga territori grek dhjetëra-mijëra shqiptarë që patën shkuar si emigrant ekonomik.
  • Më 27 shtator 1995, në një nga gazetat më të mëdha greke, “To Paron”, një zyrtar i lartë i Athinës deklaroi se “Kryepeshkopi Janullatoas duhet të qëndrojë në Shqipëri, pasi homogjenët e Shqipërisë kanë më shumë nevojë për të, si i vetmi mbrojtës i tyre dhe i pazëvendësueshëm për kishën shqiptare. Nëse ai qëndron, me gjithë sulmet që shteti shqiptar u bën minoritarëve, ata do të jenë të sigurt”.
  • Në vitin 1997, në qytetet e jugut të Shqipërisë o hodhën trakte me përmbajtje antishqiptare: “Vorio-Epiri është grek. Grekët e Shqipërisë të bashkohen me Greqinë”. Sipas gazetës greke “Stohos”, datë 5 mars 1997, “oficerë vorio-epirotë… shpallin autonominë, në Himarë dhe Tepelenë… dhe ngrihet flamuri grek. Shtabi i andartëve të Epirit bën thirrje: “Tani autonomi, mos na tradhtoni prapë”.
  • Në 5 mars 1997, disa gazetarë grekë, jepnin pamje në televizionet më të ndjekura, ku grupe të armatosura në jug, sipas tyre, ngritën për herë të parë flamurin e “Vorio-Epirit”. “Kriza aktuale në Shqipëri është përqendruar në jug, ku popullsia është greqishtfolëse. Ata kërkojnë ndarjen e pjesës se jugut nga pjesa tjetër e vendit, duke filluar nga Tepelena dhe duke shpallur kështu edhe autonominë e Jugut të Shqipërisë”, thuhej në mediat greke.
  • Në mars të vitit 1997, një nga organizatat greke për çlirimin e “Vorio-Epirit”, bëri thirrje publike për marshimin drejt Shqipërisë, sepse: “Situata e vështirë në të cilën ndodhet Epiri i Veriut, u bën thirrje të gjithë epirotëve të Veriut të kthehen në vatrat e tyre për të mbrojtur pronat. Në këtë moment të vështirë, vetë epirotët duhet të marrin përgjegjësinë e fatin, në duart e tyre”.
  • Për opinionin italian, ajo që po ndodhte në Shqipëri, në vitin 1997, kishte lidhje me çështjen e “Vorio-Epirit”. Kështu, gazeta Corriere Della Sera, më 12 mars 1997, shkruante se trazirat në Shqipëri, ishin koordinuar prej avokatit të njohur grek, Aleksandros Lykourezos. Sipas gazetës, “përfshirja e këtij personi në Shqipëri, mund të shkaktonte rreziqe të paparashikuara për vendin”.
  • Një nga incidentet ku kanë marrë pjesë ligjvënësit grekë, është edhe ai i zgjedhjeve parlamentare, në tetor 2000, në Himarë. Deputetët kanë ushtruar presion propagandistik mbi votuesit, kanë hyrë nëpër qendra votimi, kanë organizuar protesta përballë kamerave të televizionit grek, te ardhura enkas në ditën e votimit, kanë premtuar viza në këmbim të votave për kandidatin e PBDNJ-së.
  • Në vitin 2003, në Himarë u shënuan disa incidente mes simpatizantëve të PBDNJ-së dhe partive të tjera. Kryeministri grek, Georgios Papandereu, deklaroi: “Himara është një pakicë solide greke dhe duhet të konsiderohet si e tillë”. Kjo deklaratë u prit keq në Tiranë, kur ende në Himarë dëgjoheshin thirrjet antishqiptare.
  • Në pranverën e vitit 2005, në Grykën e Këlcyrës, në një prej pikave më strategjike të jugut të Shqipërisë, kishte filluar ndërtimi i një objekti, i cili ruhej me roje dhe aty nuk mund të hynte askush pa leje. Flitej se ndërtohej një kishë prej grekëve. Të tjerë bënin fjalë për një manastir. Pushteti vendor, gjatë kohës që ndërtohej memoriali në Grykën e Këlcyrës, është shprehur se nuk qe ne dijeni për një gjë të tillë dhe se nuk ishte firmosur asnjë leje ndërtimi. Më 10 maj 2006, ish-ministri i Mbrojtjes, Fatmir Mediu, pati takim me homologun e tij grek, Vangjelis Meimaraqis, por ky i fundit, sipas mediave, e anuloi vizitën me argumentin se “autoritetet shqiptare ende s’e kanë zgjidhur çështjen e varrezave të ushtarëve grekë në zonën e Këlcyrës”. Në fakt ndërtuesit kishin leje gojore për të ngritur manastirin grek, pasi në një vend pa rregulla loje, pa shtet të konsoliduar, jepen leje gojore për ndërtim, jo vetëm pë rata që ngrenë një kasolle banimi, por edhe për një shtet që kërkon të nguli Gozhdën Nastradinit në territorin shqiptar. Dhe vërtetë varrezat e ngritura pa leje në Këlcyrë, u legalizuan në vitin 2009, njëlloj si ndërtimet pa leje të qytetarëve.
  • Qeveria greke kishte planifikuar të ngrinte disa manastire, brenda të cilëve të fuste eshtra të “ushtarëve grekë”, por duke ditur që nuk kishte të tilla, organizoi zhvarrime të eshtrave të shqiptarëve në disa fshatra të Përmetit, duke filluar nga Kosina në Bubës e deri në Malëshovë. Varrezat e familjeve të larguara nga fshati u dhunuan natën dhe eshtrat e tyre iu dorëzuan të dërguarëve grekë që donin të mbushnin arkivolët e prurë bosh nga Athina, kundrejt një pagese që luhatej nga 50 në 200 euro, në varësi të numrit të eshtrave dhe distancës. Më 9 qershor 2006, në emër të Institutit të Mjekësisë Ligjore, Prof. Dr. Sokrat Meksi dhe Fatos Harito, pohuan se nga ekspertimi i bërë  në disa prej “skeleteve të gjendura brenda arkave prej inoksi, shumica e tyre nuk kanë të bëjnë me ushtarë të vrarë në luftë. Mes tyre bien në sy eshtrat e të paktën dy grave, njëra në moshë të thyer dhe nënë e dy fëmijëve”.
  • Në datën 1 nëntor 2005, Presidenti i Greqisë, Karolos Papulias, do të takohej me homologun shqiptar, Alfred Moisiu, në Sarandë. Papulias kërkoi që më parë të shkonte në konsullatën e Gjirokastrës, por në hyrje të saj protestues të Shoqatës Çamëria, kishin vendosur parulla dhe thërrisnin për të drejtat e tyre. Kreu i shtetit grek e interpretoi këtë si një provokim dhe e anuloi takimin me Moisiun.
  • Në 18 maj 2008, në qytezën e Konicës, prefekti i Gjirokastrës, Spiro Ksera, mori pjesë në një tubim, ku kërkohej zbatimi i Protokollit të Korfuzit. Ky protokoll antishqiptar, i datës 18 maj 1914, pa dijeninë e shtetit shqiptar, parashikonte që dy prefekturat jugore të vendit tonë, ajo e Korçës dhe e Gjirokastrës, pavarësisht se formalisht do të bënin pjesë në gjirin e shtetit shqiptar, do të administroheshin më vete, në mënyrë autonome. Spiro Ksera, përfaqësues i shtetit shqiptar, del në mes të sheshit i mbështjellë me flamurin e të ashtuquajturit “Vorio-Epir” dhe kërkoi publikisht, domosdoshmërinë e kthimit në “identitetin grek” të jugut të Shqipërisë. Pas kësaj ai u bë deputet në parlamentin shqiptar dhe ministër.
  • Më 23 korrik 2008, ministri i Mbrojtjes, Meimaraki, pas një takimi me përfaqësuesit e “Vorio-Epirit”, deklaroi se grekët që jetojnë në Shqipëri, mund të kryejnë tre muaj shërbim ushtarak në Greqi.
  • Organizata Omonia, në një njoftim të saj, pas mbledhjes së datës 9 gusht 2008, bëri publike në Gazeta Shqiptare, datë 11 shtator 2008, se Këshilli i Përgjithshëm ka kërkuar njohjen e greqishtes si gjuhë të dytë në Shqipëri. Ata bënë paralelizëm midis shqiptarëve në Maqedoni, të cilët përbëjnë rreth 40 për qind të popullsisë, dhe minoritetit grek në Shqipëri, i cili zë 2 deri në 2.5 për qind të popullsisë. Në këtë deklaratë për shtyp, Omonia nënvizon: “Duke iu referuar vendimit të fundit të Parlamentit të Shkupit, për të njohur si gjuhë zyrtare ato të komuniteteve etnike, Këshilli i Përgjithshëm i Omonias, fton qeverinë shqiptare që të përmbushë detyrimin e saj, që rrjedh nga konventat ndërkombëtare, të cilat i ka nënshkruar si palë, edhe për përdorimin e gjuhës së minoritetit etnik grek në Shqipëri në dokumentet zyrtare, ashtu siç theksohet në konventën kuadër të Këshillit të Europës për minoritetin grek”.
  • Në muajin shkurt të vitit 2011, konsulli grek në Korçë, Theodhoros Ikonomos, me rastin e 20 vjetorit të degës së Omonias në atë qytet, u shpreh: “Grekë të Korçës! Mos u trembni nga regjistrimi i popullsisë. Ju duhet të shpallni origjinën tuaj reale dhe të gjithë ata që janë me dyshim dhe që kanë frikë, duhet të pyesin veten e tyre, dhe me siguri, që do ta kuptojnë se janë grekë”. Ai u bëri thirrje vllehëve të Korçës, që të regjistroheshin si grekë. Kryetari i Omonias për Korçën, Ligoraq Karamelo, po në atë takim pohoi: “Kjo betejë nuk mbaron me regjistrimin e popullsisë greke. Ju e dini se ekzistojnë të drejta të minoriteteve, por këto të drejta duhet të vihen në funksion në të gjitha zonat e Shqipërisë, të cilat përfaqësojnë “Vorio – Epirin”. Ndërsa dy deputetë grekë, të pranishëm në këtë takim, Mihalis Pandulas i Janinës dhe Stathis Theodhoris i Follorinës, u kanë lënë banorëve korçarë “detyrën kombëtare”, sipas së cilës ata duhet “të deklarojnë kombësinë greke, gjatë regjistrimit të tyre në Korçë”.

Deputeti Vangjel Dule, tha atë ditë se Athina nuk ka bërë sa duhet. “Greqia, akoma nuk ia ka kthyer borxhet Korçës për helenizimin e saj. Helenizimi kur është i bashkuar, bën gjëra të mëdha dhe nuk ka asgjë që mund ta ndalë dhe ta pengojë”. Me fjalë të tjera, ai u tha banorëve të Korçës, të vazhdonin në rrugën e helenizimit të qytetit të kulturës së lashtë. “Juve, shumë shpejt do t’u dalin pengesa, të cilat duhet t’i përballoni me frymën që ju thashë dhe pengesa e parë do të jetë, regjistrimi i popullsisë, ku përfshihet feja, gjuha dhe kombi”.

Deklarata të tilla nuk mbështeten mbi asnjë të vërtetë dhe duhej dhënë alarmi në të gjitha strukturat shtetërore shqiptare, të cilat duhet t’u thonë “ndal” fushatave për helenizimin e Jugut të vendit. Ndërsa, personat që i deklarojnë ato, duhet të shpalleshin “non grata”. Deklarime të tilla janë me impakt të rrezikshëm për integritetin territorial të vendit dhe për unitetin tonë të brendshëm kombëtar. Deklaratat e konsullit Ikonomu nuk kishte asnjë të vërtetë, pasi përbërja shqiptare e Korçës dhe e zonave jugore të vendit është vërtetuar nga ndërkombëtarët, nga Konferenca e Ambasadorëve të Londrës më 1913 dhe më pas nga Komisioni Hetimor i Lidhjes së Kombeve në vitin 1923.

I dhamë disa prej këtyre ngjarjeve për të kuptuar se ato nuk janë rastësore. Lista e incidenteve greke kundër shqiptarëve është tepër e gjatë. Janë shumë të vrarë padrejtësisht. Dje na u shfaq Bularati, nesër do të përballemi me bllokimin e rrugës në Grykën e Këlcyrës, pasi ka qenë vet qeveria shqiptare që ka pranuar teorinë e politikës greke për Vorio-Epirin.

A ka mendime ndryshe në politikën greke? Të shohim çfarë thoshte Pangallos

Aktualisht janë të shumë qytetarët grekë, gazetarë dhe politikanë, që nuk pajtohen me një politikë të tillë. Ata e dinë se po të qëllonte dikush me armë në Greqi, kundër policisë së atij vendi, do të vritej në vend. Ndërsa pot ë ishte shtetas shqiptar apo turk, krahas vrasjes së tij, do të kishte protesta të fuqshme në të gjitha kancelaritë e Fuqive të Mëdha dhe shkundje të diplomacisë europiane. Por nuk kanë fuqi të veprojnë sepse, terrori mbi politikën shqiptare dhe Shqipërinë, është në programin e qeverisë greke, ngaqë në çdo kohë duhet të përmendet Vorio-Epiri, për të cilin presin rastin që ta marrin, ashtu siç kanë marrë dhe pjesë të tjera të territorit të populluar me shqiptarë.

Teodoros Pangollos, një nga personalitetet më të shquara politike dhe ushtarake të historisë së Greqisë për shekullin e 20-të, president i vendit në vitet 1925-1926 dhe gjyshi i një prej politikanëve të njohur grekë, me të njëjtin emër (Teodoros Pangollos), në atë kohë shkruante: “Që nga mosha e foshnjërisë flas gjuhën shqipe, pse e ndjera nëna ime, që më rriti, nuk dinte greqisht (ishte vajzë e më të madhit pasunar të Megaridës, Andon Birbilit, në shtëpinë e të cilit, në Salaminë, la frymën e fundit mareshali i paharruar, Karaiskaqi). Rrjedhimisht, gjysma e gjakut tim është shqiptar dhe jam krenar për këtë… Admirali Kundurioti, tre brezat e Nikolaidhëve (gjyshi, biri dhe nipi), gjeneral Kunduli, admirali Saqellariu, heroi i nëndetëses L. Kaconi, V. Lasko, dhe shumë grekë të tjerë të përzgjedhur, janë që të gjithë me origjinë shqiptare dhe janë të njohura shërbimet që ata i bënë atdheut”.

Pangallos ka shprehur pakënaqësi edhe ndaj njerëzve të afërm të tij, të cilët kërkonin të nxisnin një “luftë” artificiale midis shqiptarëve me banim në Greqi. Po në këto kujtime, ai shkruan: “Në fillim të korrikut 1925, marrëdhëniet me Shqipërinë u gjendën para krizës, për shkak të çështjes së Çamërisë. Përfaqësuesi i Shqipërisë erdhi në zyrën time dhe më njoftoi se autoritetet greke, në mënyrë të dhunshme dhe pa marrë parasysh marrëveshjet, përzënë banorët shqiptarë të asaj zone dhe nëpërmjet detit i dërgojnë në Azinë e Vogël, dhe protestave të tyre u përgjigjen duke thënë se ata (çamët; shënim i përkth.), janë të shkëmbyeshëm. Shqyrtova dokumentet përkatëse dhe u binda, se interpretimi i Ministrisë së Jashtme greke nuk qëndronte, pasi në Marrëveshjen e Lozanës përcaktohej prerë, se shqiptarët muhamedanë të Epirit konsideroheshin minoritet dhe jo të shkëmbyeshëm si turqit e Thrakës.

Historia dëshmon qartë, se kemi të bëjmë me një tejkalim të të drejtës nga ana e grekëve, qoftë në lidhje me identitetin, autoktoninë, territoret, përmasat e heronjve të tyre, qoftë me mungesën e mirënjohjes për ndihmat që i kanë dhënë njëri-tjetrit gjatë shekujve. Pra, këtu duhet parë shkaku i kësaj tabloje negative midis dy popujve më të afërt të Ballkanit. Të gjitha këto lloj mosmarrëveshjesh, në shumicën e rasteve orientohen nga politikanët dhe amplifikohen prej historianëve të angazhuar, por në të gjitha rastet këto mosmarrëveshje janë të përkohshme. Shumë rrallë ka ndodhur që politikat e një vendi të standardizohen me keqdashje periodike, ndaj fqinjit të tyre, siç po ndodh sot me politikën greke.

Por nuk kanë munguar dhe nxitjet e së keqes. Pangallos nuk i fsheh vështirësitë e hasura. Shpesh porositë e tij, në drejtim të kujdesit që duhej treguar në trajtimin e shqiptarëve, nuk zbatoheshin. Janë dhjetëra institucione, ku secili duhet të bëjë detyrën për shmangien e këtyre “ngërçeve”. Në të vërtetë, Pangallos ka reaguar, siç mund të shihet në vijim: “Një drejtor kompetent më tha: “Formalisht shqiptarët kanë të drejtë, mirëpo, arsye emergjente, si edhe qëllimi kombëtar, na imponojnë të dëbojmë shqiptarët, për t’u zbrazur fshatrat e tyre dhe për t’u vendosur refugjatët tanë homogjenë, që kanë ardhur prej Azisë së Vogël. Nuk ia vlen të merremi me 5-6 mijë palo shqiptarë, z. President”. Mezi e mbajta veten dhe nuk e nxora përjashta diplomatin. Dhashë urdhër që shqiptarët të kthehen të lirë në fshatrat e tyre. Shqiptarët, ashtu si gjithë popujt e pazhvilluar, kanë dobësi serioze, por kanë edhe virtyte të shkëlqyera. Ky fakt ishte shkaku që ndërmjet dy vendeve tona, u vendosën marrëdhëniet kaq të përzemërta, të cilat morën, siç do të shohim, pothuaj trajtën e një konfederate”.

Nëse popujt lihen të qetë, pa ngarkesa nacionaliste e shoviniste, janë aq të afërt shpirtërisht, sa do ta gjejnë vetë rrugën e miqësisë e të bashkëjetesës, pa pasur nevojë për klithmat e politikës dhe demagogjisë. Jo vetëm kohë më parë, por edhe në ditët tona, numri i martesave midis grekëve dhe shqiptarëve është rritur dukshëm, gjë që tregon për mungesën e kompleksitetit midis popujve dhe afeksionin shpirtëror midis tyre. Popujt, natyrshëm, përherë janë më të emancipuar se sa vetë politika e shteteve ku ata bëjnë pjesë. Lidhjet me popullin grek janë të pandara prej thellësisë së shekujve, për shkak të elementëve të përbashkët të kulturës, këngëve dhe dokeve. Idetë e njerëzve, afeksionet e tyre shpirtërore, dëshira për harmoni e paqe, ngjasojnë me ditët plot diell, me rrezet që lindin mbi mal, që përplasen në shkëmbinj, dete dhe oqeane, që bien në baltë, por asnjëherë nuk përlyhen. Mbeten gjithnjë rreze të praruara. Veprat e njerëzve me mendje të ndritur, na mësojnë të kemi guxim për të kaluar kufijtë e shteteve, për të kapërcyer nacionalizmin primitiv, që e karakterizon fuçinë e barutit ballkanik e, mbi të gjitha, për të kapërcyer vetveten, që shpeshherë na lë pas, në kohë e hapësirë, duke mbetur në bisht të historisë.

Po të mos kishte ndërhyrje në punët e brendshme të njëri-tjetrit, nëse nuk do të kishte pretendime territoriale, atëherë marrëdhëniet midis dy vendeve do të ishin shumë më të mira. Vetë Pangallos nënvizon: “Po të ndiqej një politikë e studiuar dhe e qëndrueshme ndaj Shqipërisë, ajo do të ishte, jo armike, por do të mund të ishte mikja më e mirë, më e çmuar dhe e vetmja besnike e Greqisë në Ballkan. Nga pikëpamja racore shqiptarët nuk janë as mongoloidë, as sllavë, as turq. Është historikisht e vërtetuar, se ata janë ilirë, pasardhës të pellazgëve. Shqiptarët nuk kanë asgjë të përbashkët me italianët, me serbët e bullgarët, por, përkundrazi, gjaku, tradita dhe zakonet, i ndërlidhin ngushtë me popullin grek”.

 

 

Çështja shqiptare ende në udhëkryq

by

– Interesat e mëdha nuk pyesin për miqësira, paratë trazojnë botën-/

1 Nuri Dragoj.JPG

Nga Nuri Dragoj/Këto ditë mediat kanë shkruar dhe folur për miliona euro që Greqia financon për kishin ortodokse, për politikën, median, për sektor të ndryshëm të rëndësisë së veçantë, të cilët në një farë mase e kanë penguar ecurinë e punëve në Shqipëri. Plot 20 vjet më parë, në parlamentin serb iu kërkua Millosheviçit të pakësonte financimet e fshehta në Shqipëri, por ai u përgjigj se po të mos ishin ato 40 milionë dollarë me të cilat paguhen 6 mijë vetë, Shqipëria nuk do të ishte në atë gjendje, që Serbia mund ta merrte me shoqatën e gjahtarëve të Beogradit. Ditët e fundit kryeministri grek pranoi se janë miliona euro që hyjnë në mënyrë të fshehtë në Shqipëri, por nuk tregoi sa shqiptarë paguan me ato para, 6 mijë, sa Millosheviçi apo më shumë. Me këto para Kisha Ortodokse Shqiptare e ka zbehur autoqefalinë e saj, shkollat greke vazhdojnë të fusin në gjakun e fëmijëve helmin e helenizmit, ngaqë edhe dhe programet e tyre nuk kontrollohen. Janë bërë dhjetra “lapsuse” në tekstet e historisë dhe gjeografisë, duke e paraqitur territorin shqiptar grek, madje në Shqipëri janë botuar edhe harta që e sjellin kufirin grek pak më këtej vijës Venizello, deri në Shkumbin. Asnjë pasojë për ata që kanë bërë këto “lapsuese”. Lind pyetja: Pse nuk u botua ndonjë hartë me “lapsuus” që ta çonte kufirin shqiptar tej Janinës, deri në Artë? Sespe Athina ka zot, ndërsa këtu shetisin lirisht të gjitha llojet e kafshëve të pyllit.

Në fund të vitit 1942, ministri i Jashtëm anglez i shkruante kryetarit të misionit anglez Greqi-Shqipëri, se në Tiranë kemi 518 njerëzit tanë që i paguajmë me vite, pa i venë në punë. Tani ka ardhur koha dhe i kemi venë në lëvizje. Janë me ndikim të fuqishëm në popull. Po Italia, Greqia, Serbia sa paguanin me rrogë? Besoj se nuk ka nevojë të dyshojmë për shkaqet e vëllavrasjes midis shqiptarëve gjatë luftës.

Personat që financohen nga Serbia, Greqia e të tjerë, vështirë të bëhen publikë, pasi këto shtete kanë në dorë edhe çelësin e këtij mospublikimi. Të paktën, qeveria shqiptare me strukturat e veta duhej të merrte masa për të mos i lejuar në sektorë strategjikë të politikës, diplomacisë, sigurisë kombëtare, ushtrisë dhe ekonomisë. Natyrisht nëse mundet ta bëjë një gjë të tillë. Një masë e tillë do të frenonte shkatërrimin e Shqipërisë, pasi janë këto para që e kanë shpejtuar me hapa maramendëse procesin e helenizimit në jug të vendit; që sollën varrezet greke duke u dhënë vendin e pameritur; që ndërtuan manastirin në pikën më strategjike të jugut të Shqipërisë, në Grykën e Këlcyrës; që lejuan devijimin e Vjosës me 6 metra kub ujë në sekondë, për të ndërtuar Athina hidrocentralin e Pigait; që po realizojnë marrëveshjen e detit në dëm të interesave tona kombëtare; që nuk lejojnë ndërtimin e rrugës së Frashërit, vendit të shenjtë për shqiptarët, të shenjtërisë patriotike dhe madhështisë së bektashizmit atdhetar.

Në Shqipëri kush u shërben të huajve nderohet, në vend që të ndëshkohet. Ata kanë pushtet dhe para, guxojnë të bëjnë gjithçka pa iu dridhur syri. Gati 155 vjet më parë, studiuesi gjerman, Fallmerayer, duke folur për tradhtinë e Moisiut, i cili i mundur nga Skënderbeu u bashkua me turqit dhe, pas një viti, erdhi sërish në Shqipëri (1457), ku u prit me nderime, rifitoi postet honorifike dhe pronat e konfiskuara. Për këtë ai thotë: “Tradhtia te shqiptarët falet shpejt e lehtësisht, si një nga mëkatet që rëndojnë më pak”. Sami Frashëri pak më shumë se 130 vite më parë thoshte se Shqipëria do të bëhet kur shumica e shqiptarëve të bëhen shqiptarë. Mesa duket vazhdojmë të vuajmë të njëjtën dilemë e cila na ndjek si hije hap pas hapi.

Mithat Frashëri, në një artikull të botuar në revistën “Diturija” nr. 2, korrik 1916, thotë se armiqtë e Shqipërisë, dëmin më të madh na e bëjnë duke përdorur shqiptarët për interes të tyre. Pra “të ligën më të madhe e sjellim vet, duke u bërë vegla e të huajve, e atyre armiqve që na kanë pështjellë si një rreth prej flake”. Më tej ai thotë se nuk është mirë që njeriu të shaj veten e vet, por në këtë rast është fjala për qortim, të hapim sytë dhe të shohim më mirë për t’u shëruar nga kjo sëmundje e rrezikshme. Sipas Mithat Frashërit, tendenca për të gjetur një mik, që të na marrë nën mbrojtje, nuk është dhe aq shpresdhënëse, pasi po nuk deshe veten, nuk ka si të dojë dhe të ndihmojë tjetri. Po të bëhemi të zot e të bashkuar, edhe armiku druhet dhe detyrohet të na respektojë, në të kundërt ai tenton të zhvasë sa më shumë prej teje. Ajo që thotë Mithat Frashëri 102 vjet më parë, ndodh edhe sot. Qortimet e tij vlejnë në ditët tona për të gjithë ne. Ja çfarë shkruan ai: “Mos rrini si Buda të kënaqur prej kotësisë dhe mefshtësisë suaj; mos u madhështoni pse krihni leshrat dhe dini të vishni kollaro të zbardhura me niseshte. Hyni në prekje me popullin, njihni dhe studioni shpirtin e tij, ndritoni dhe ndihni mendjen e tij. Mos i flisni fjalë të kota, mos i epni mendime të dëmshëm, mos e bëni gjendjen e gjorë më enarshike dhe më të egër nga ç’është. Po shikoni ta zbutni, t’i epni ndjenja njerëzore, parime dhe virtyte shoqërore, ta bëni të butë dhe të mirë, të mëshirshme dhe të dashur”. Mësoheni të shmangi cmirën dhe egoizmin, sedrën e rreme dhe inatin e tij; bëjeni që të dhurojë, të fal, të dojë dhe të mëshirojë; të shkoj me shokun dhe me vëllanë. Me një fjalë të bëhet miku dhe dashamiri i Kombit e i truallit, dhe jo armiku i tij”.

Në atë kohë ai i drejtohej rinisë që të merrte në dorë frenat për të udhëhequr fatin e kombit, të mos shohin vetëm të metat por edhe virtytet e shqiptarëve, të mos dekurajohen nga mangësitë, por të mobilizohen për të shmangur veset dhe për të fituar më shumë dashuri. Edhe sot shpresa mbetet te rinia, po te cila rini? Të rinjtë po e braktisin Shqipërinë. Të rinjtë shohin zbrazëti shpirtërore, sepse vendin e komandojnë banditët, hajdutët, se zgjedhjet vidhen, se në administratë mund të punësohesh vetëm nëse u ke shërbyer pushtetarëve, nëse u ke dhënë sa më shumë vota. Për të ndershmit nuk ka vend.

Globalizmi dhe rreziqet për Shqipërinë

Shpesh kur flasim për mbrojtjen e interesave kombëtare, hasim në disa kundërshti, të cilat mbulohen me vellon e globalizmit, të shuarjes së kufijve dhe më gjerë. Paratë e pista, bëjnë që përfituesit e tyre të mos e bëjnë të qartë, nëse këto qëndrime janë nga naiviteti, apo shkak i porosive të dhëna, i një strategjie jo fort të kamufluar, për të mos e bërë kombin shqiptar.

Iluzioni i gabuar se demokracia i shoi kërcënimet territoriale, është i gabuar. Sindromi i globalizmit është me rrezik të madh për fatin e kombit shqiptar, madje për këtë shkak, në këtë drejtim, bëhen financime të mëdha. Sot çështja shqiptare është më e kërcënuar se kurrë. Ballkani edhe pse shpreson të bëhet pjesë e Bashkimit Europian, është njëkohësisht dhe objekt i ndonjë krize më të thellë dhe krijimit të ndonjë vije zjarri me pasoja të paparashikueshme.

Tri vite më parë sekretari i Shtetit Amerikan ngriti zërin në senat për rrezikujn rus në Ballkan, të përplasjes së Lindjes me Përëndimin, duke bërë fjalë edhe për një vijë zjarri Serbi-Kosovë-Mali i Zi-Maqedoni. Vijë zjarri pikërisht në ato shtete që aspirojnë të bëhen pjesë e NATO-s dhe BE, gjë të cilën nuk e dëshiron Rusia. Kjo deklaratë ka kaluar thuajse në heshtje nga politikanët ballkanik, nga media. Mund të jetë për arsye se nuk është kuptuar, se është quajtur një shaka apo shashkë politike, sepse të gjithë vuajmë nga sindromi i globalizmit. Por në të vërtetë nuk është kështu. Akademia e Shkencave të Maqedonisë, në enciklopedinë e vet, i konsideron shqiptarët të ardhur vonë, pas shekullit të 9. Qeveria maqedone nënshkruan me Greqinë Marrëveshjen e Psespës, në të cilën e shuan gjuhën shqipe. Me këtë dokument pajtohet edhe politika shqiptare, madje punon për miratimin e saj me referendum, për ta çimentuar që të mos shkulet kurrë. Kancelarja Merkel e ka theksuar me forcë rrezikun e ndikimit rus në Ballkan. Këtë vit, duke folur nga Maqedonia, ajo përmendi termin “rrezik lufte”. Presidenti Tramp bëri fjalë për një rrezik lufte në Ballkan, ku mund të përfshihet Mali i Zi e Shqipëria. Pra theksoi se Ballkani vazhdon të jetë një vullkan, i cili mund të shpërthejë nga çasti në çast.

Termi “Kemi NATO-n” “Na mbron Amerika”, “Iku koha e luftës” e të tjera, tashmë duken si të tejkaluara. Luftrat nuk janë ndalur kurrë. Luftrat lokale për interesa madhe e strategjike të të mëdhenjëve mbeten përherë të ndezura. Është vërtetë fat që ne kemi Amerikën. Fat që jemi pjesë e NATO-s dhe duhet të bëhemi pjesë aktive e mbrojtjes prej saj të interesave në Ballkan. Por njëkohësisht nuk duhet të harrojmë dhe interesat madhore nuk e kursejnë luftën. Sërbia e ka refuzuar hyrjen në NATO. Beogradi u shpreh kundër sanksioneve të BE ndaj Moskës dhe ende nuk e ka njohur Kosovën. Pikërisht se shihet ky rrezik, politika gjermane ka lëshuar kërcënimin se pa njohur pavarësinë e Kosovës, Beogradi duhet ta harrojë anëtarësimin ne BE.

Por këto, edhe pse janë në favor të çështjes shqiptare, nuk mjaftojnë. Ne duhet të zgjohemi, të mos i pranojmë paratë e psita që na afrojnë dhe të punojmë për këtë komb. Interesat madhore nuk pyesin për aleanca, për anëtarë grupi, pasi e dimë çfarë bëri Rusia në Çekosllovaki në vitin 1968, e dimë dhe agresionin tjetër rus ndaj Ukrahinës dhe aneksimin e Krimesë rrethe 4 vite më parë. Nga historia dimë shumë, dimë dhe që ajo përsëritet.

Në vitin 2015 u bë fjalë për krijimin e një aleance midis Rumanisë, Sërbisë dhe Bullgarisë, një aleancë e pakuptimtë në aspektin politik, ekonomik e diplomatik, pasi bëhet fjalë për copëtim të vendeve ballkanike. Kjo aleancë është si një mur ndarës. Ajo të kujton aleancat e vitit 1912 midis fqinjëve të Shqipërisë, që ishin kundër interesave të shqiptarëve. Tashmë Gjermania i ka thirrur nën armë gjithë forcat e afta, Suedia po ashtu, Franca ka bërë të njëjtën gjë. Anglia e ka forcuar sistemin ushtarak dhe në shumë shtete të fuqishme është rritur buxheti i luftës. Po të kërkojmë që të hedhim vështrimin në histori, nuk do të thotë se jemi nacionalistë të pandreqshëm, por që të tregohemi vigjilentë, të duam vendin tonë, t’i kthehemi vetes, përgjegjësive individuale dhe kolektive, në mënyrë që të nxjerrim mësim nga e kaluara, që të mos e pësojmë përsëri në të ardhmen, duke cunguar kombin, në vend të bashkimit të tij. Nuk kanë vlerë fajësimi i Europës, as nënshtrimi ndaj saj, por duhet të punojmë shumë dhe seriozisht për konsolidimin kombëtar, me qëllim që të mos na përsëritet e kaluara. Ende nuk është kuptuar si duhet nga politika shqiptare, brenda dhe jashtë vendit, se pa pasur qëndrime të përbashkëta për çështjet kombëtare, pa funksionuar si një tërësi kombëtare, punët nuk do të na shkojnë si duhet.

Historikisht trojet shqiptare janë copëtuar nga fqinjët me mbështetjen e Fuqive të Europës, të cilat kanë pasur si synim ta shuajnë Shqipërinë nga harta e kontinentit, edhe pse ajo popullohet nga një prej popujve më të vjetër. Copëtimi i Shqipërisë nuk ka pasur asnjë bazë historike, por u bë që Serbia, Mali i Zi dhe Greqia, të përligjnin lakmitë e veta ndaj trojeve shqiptare. Pastrimi etnik ndaj shqiptarëbe ka nisur që në luftën ruso-turke (1877-1878), ndërsa pas Konferencës së Ambasadorëve në Londër (1912-1913), qeveritë e Beogradit, Cetinës dhe Athinës, filluan dëbimin e shqiptarëve nga trojet shekullore etnike dhe i dërguan të mërgonin në Turqi, sa më larg prej kufijve të tyre.

Ndihmën ta kërkojmë duke punuar

Shqiptarët e mbetur pa të drejtë përtej kufijve të Shqipërisë londineze, trajtohen me ashpërsi. Prania e shqiptarëve në Greqi është e hershme. Ata banojnë në ato troje prej mijëra vjetësh, troje të cilat janë në vazhdimësi të pandërprerë me territorin e Shqipërisë, pavarësisht nga kufijtë që u vendosën në vitin 1913. Çështja çame mbetet e hapur, por e paaktualizuar sa duhet dhe as si duhet nga shteti shqiptar. Problemi i pronave të shqiptarëve në Çamëri ka mbetur i pazgjidhur. Të pazgjidhura janë dhe problemi i njohjes të të drejtave dhe lirive kombëtare të shqiptarëve që jetojnë aty. Çështja çame kërkon trajtim politik dhe jo të shërbej për t’u fshehur nga politika për hir të “marrëdhënieve të mira me Greqinë”. Çështja çame mbetet njëra nga pikat kyçe, që mbajnë pezull marrëdhëniet ndërmjet dy vendeve, kur dihet se pa u zgjidhur drejt çështja çame, nuk mund të ketë marrëdhënie të mira ndërmjet Shqipërisë dhe Greqisë.

Trajtimi i shqiptarëve si pakica kombëtare në Maqedoni dhe Malin e Zi, nuk është i shkëputur nga mosgjetja e gjuhës së përbashkët të udhëheqësve të shqiptarëve, brenda dhe jashtë Shqipërisë. Bashkësia ndërkombëtare u angazhua për një “marrëveshje historike” ndërmjet shqiptarëve dhe sllavo-maqedonasve, por duhet pranuar se Marrëveshja e Ohrit nuk i promovoi shqiptarët si popull autokton, me tiparet e theksuara demografike të numrit të tyre dhe të koncentrimit të lartë dhe të gjerë në trojet e veta etnike, si dhe të përbashkëta jetësore në këtë republikë. Ata u trajtuan si “pakica kombëtare”, madje pa i përmendur fare, përveç se në kuadër të “bashkësive” që përbëjnë “shtetin shumetnik”, edhe pse shqiptarët, në fakt, përbëjnë grupin më të shquar etnik tek i cili është rritur vetëdija se ai është subjekt politik që, krejtësisht i barabartë me popullin maqedonas, ka të drejtë të jetë bartës i sovranitetit dhe shtetformues. Për këtë shkak Marrëveshja e Ohrit nuk e eliminoi shkaktarin themelor të krizës në Maqedoni-trajtimin e shqiptarëve si minoritet. Edhe pse këtë vit u mundësua të pranohej gjuha shqipe si gjuhë zyrtare, u pranua nga qeveria, po bëhen të gjitha përpjekjet që ajo të mos realizohet, pasi e bllokoi Presidenti i Maqedonisë dhe në Marrëveshjen e Prespës nuk u zu fare në gojë.

Vetëm duke u çliruar nga koncepti “e dinë të mëdhenjtë”, “puna e shqiptarëve është në dorë të Amerikës” e plotë slogane të tjera, duke realizuar zgjedhje me të vërtetë të lira e duke punuar me përkushtim, me një strategji të qartë të zhvillimit ekonomik e social brenda vendit, duke nxjerr në drejtim të sektorëve të ekonomisë por dhe të politikës njerëzit më të ditur dhe më të përkushtuar për çështjen kombëtare, në vend të atyre që dinë më shumë hile dhe bërtasin për interesin personal, do të mund ta bëjmë Shqipërinë.

Më shumë se kurrë, tani është koha të bashkohemi në një zë, të mos biem pre e kurtheve të diplomacive që punojnë kundër bashkimit të kombit shqiptar, të mendojmë dhe të veprojmë si një trup i vetëm, si popull dhe si komb, pasi në rrethanat e tanishme vihet re një fenomen që kërkon të menaxhohet mirë. Është koha kur, nga njëra anë, duket se po rritemi si popull, pasi Kosova është duke e konsoliduar pavarësinë, Shqipëria është anëtare e NATO-s dhe po bënë përpjekje për të marrë statusin e kandidatit për në Be, nga ana tjetër, ende po na kërcënon rreziku që të tkurremi si komb, për shkak të egërsisë diplomatike të vendeve fqinje, të mbështetura nga fuqi të tjera, që i bashkojnë me ta lidhje shpirtërore dhe ato të besimit fetar shekullor. Kjo duket qartë në kërkesat e dy shteteve fqinje, Greqisë dhe Serbisë, të cilat kanë mëse dy shekuj që vazhdojnë të kërkojnë me ngut rrëmbimin e pjesëve nga trupi i kombit tonë, madje duhet thënë se atë çfarë kanë kërkuar, e kanë realizuar.

Shqipëria, si shtet amë, duhet të interesohet më shumë për mbarëvajtjet e etnive shqiptare jashtë kufijve aktualë, të ngrejë zërin për më shumë të drejta për ta, të kërkojë që të zbatohet parimi i vetëvendosjes së popujve. Nuk ka arsye pse të mbeten kaq të vetmuar, me mungesën e së drejtës për bashkim kombëtar. Nuk duhet të ushqejmë mendimin se në BE nuk do të shkojmë të gjithë bashkë, si një komb, por copa-copa, fshat më fshat, aty ku jemi dhe siç jemi, pa kufij e pa identitet. Kështu nuk mund të shkojmë kurrë në BE. Nuk duhet të mendojmë se çdo gjë e ka në dorë Amerika, por ta ndihmojmë Amerikën me kërkesat tona, duke shtruar probleme, duke thirrur për të drejtat tona, me qëllim që ajo, Amerika, të gjejë shkas për të ndërhyrë dhe për t’u interesuar.
Po nuk qau fëmija, nuk i jep gji nëna. Kjo shprehje, filozofi e popujve, ka në themel shumë të vërteta.

Hulumtimi për të gjetur rrugët e duhura për çështjen e pazgjidhur shqiptare, i takon politikës dhe, në radhë të parë, politikës brenda Shqipërisë aktuale. Aktualisht, vihen re përpjekje të Europës për të bërë një korrigjim me rastin e Kosovës dhe njohjes së pavarësisë së saj, por nuk do të dëshironim që drejtësia e vonuar të na vijë si një “drejtësi e cunguar”. Shpërbërja e ish Jugosllavisë nxori në pah çështjet e pazgjidhura kombëtare në këtë pjesë të Europës, e veçanërisht nxori në pah çështjen e pazgjidhur të kombit shqiptar. Çështja shqiptare kërkon një vëmendje më të madhe ndërkombëtare, me përgjegjësi të plotë historike e politike, kërkon vetëndërgjegjësim të faktorit ndërkombëtar për pozitën kombëtare të shqiptarëve sot, dhe për falsifikimin e historisë së tyre nga pushtuesit fqinjë. Por jo gjithçka duhet pritur nga Europa. Në radhë të parë, edhe pse ajo e di, ne duhet t’i shpjegojmë asaj dhe shteteve të tjerë, jashtë këtij kontinenti, të vërtetën tonë historike, të një kombi që nuk e ka merituar kurrë këtë qëndrim.

Duhet pranuar që politika dhe diplomacia jonë nuk ka argumentuar të drejtën tonë për vetëvendosje, të ligjshme politikisht dhe juridikisht. Kjo për faktin se Shqipëria nuk ka diplomaci. Lexoja një dokument ku ambasadori austriak në Londër ishte gati i trashëguar, stërgjyshi ambasador në Londër, gjyshi po ashtu, me pas babai, i biri të njëjtën gjë dhe së fundi nipi kryente po detyrën e stërgjyshit. Sepse ata e shohin diplomacinë si profesion që kërkon njohje të thella, ndërsa në Shqipëri ndërrohen qeveritë dhe emërohen diplomatë njerëz që nuk dinë fare se çështë diplomacia.

Ne e dimë mirë që kjo Europë ka përligjur ndryshimin e kufijve me dhunë e genocid në mjediset heterogjene etnike dhe, nga ana tjetër, mohon vetëvendosjen e shqiptarëve në hapësirën e tyre homogjene etnike. Me gjithë pendimin e saj, ende nuk shihen lëvizje të qarta në drejtim të zgjidhjes së çështjes shqiptare. Duket se ka një mëdyshje në gjykimin dhe vendimin e tyre, mëdyshje e cila diktohet nga presioni i vendeve të interesuara për të mbajtur peng shqiptarët dhe nga të tjerë si Rusia, që vazhdojnë të ndihmojnë skllavëruesit e shqiptarëve me të gjitha forcat dhe mjetet.

Varrezat Greke-Athina kërkon të legalizoj teorinë e Vorio-Epirit

by

1 Varrezat Greke

Në Këlcyrë, varreza greke dhe italiane- Athina kërkon të legalizoj teorinë e Vorio-Epirit/

nuriu

Nga Nuri Dragoj/

Qeveria shqiptare pranoi zgjerimin e varrezave greke në Këlcyrë e Bularat, madje mori përsipër të gjej edhe varret e ushtarëve grekë të rënë gjatë Luftës Italo-Greke, në një kohë që Athina zyrtare nuk mbajti asnjë prej premtimeve të veta. Ajo që tërheq vëmendjen është dhënia e varrezave të statusit historik, që nënkupton rënien e ushtarëve në trojet e tyre, gjë e cila mund të shoqërohet me pasoja në të ardhmen. Në fushën e luftimeve, gjatë muajve nëntor 1940 – prill 1941, mbetën të vrarë rreth 17 mijë ushtarë italianë dhe grekë, secili për interest e veta, duke e kthyer Shqipërinë në shesh beteje, jashtë vullnetit të saj. Italia i tërhoqi trupat e të rënëve, për t’u prehur në vendlindjen e tyre, ndërsa Greqia nuk i luajti nga vendi, pasi Athina zyrtare vazhdon ta quaj Jugun e Shqipërisë pronë të saj. Ne nuk jemi kundër gjetjes së eshtrave të ushtarëve grekë, pasi nderimi ndaj të rënëve është kulturë dhe detyrim qytetar. Por nuk e shohim me vend grumbullimin e tyre nëpër manastire të ndërtuara në tokën shqiptare. Greqia mund t’i tërheq eshtrat e ushtarëve të rënë dhe t’u bëjë gjithë nderimet  e nevojshme. Në fakt, jo vetëm që nuk e bënë një gjë të tillë, por e lidhën rënien e ushtarëve me kisha e manastire, pas të cilëve fshihet diçka e kobshme për interest kombëtare shqiptare.

Përderisa pranohet ngritja e varrezave greke, njëkohësisht duhet pranuar që, krahë tyre të ketë dhe varrezë me ushtarët italianë të rënë po në këto luftime, pasi shumë prej eshtrave të tyre ndodhen ende në nëntokën shqiptare. Ndërkohë nuk duhet të mungojë as varreza shqiptare, pasi shumë bijë të këtij vendi kanë për të mbrojtur vatanin ose si viktimë e planeve grabitqare të fqinjëve. Të trija varrezat të shoqërohen me tre flamujt, që përfaqësojnë tre kombet. Në të kundërt, rreziku është mjaft i madh.

Përse përbëjnë rrezik për kombin shqiptar varrezat greke në Këlcyrë?

Nuk do të kishte asnjë shqetësim, nëse bëhej fjalë për një shtet fqinj që nuk ka pretendime territoriale ndaj Shqipërisë, apo nëse Athina do t’i njihte kufijtë e saj. Por e vërteta është ndryshe dhe gjërat duhen thënë siç janë. Greqia vazhdon ta quaj jugun e Shqipërisë tokë greke. Qeveria shqiptare nuk duhet të harrojë përpjekjet e bëra nga shteti fqinj, për të përfshirë brenda kufirit grek, dy prefekturat shqiptare që përfaqësojnë trojet e ndodhura në jug dhe juglindje të Shqipërisë, prefekturën e Korçës dhe atë të Gjirokastrës. Politika greke e ka kërkuar këtë territor, duke filluar nga gjysma e dytë e shekullit XIX dhe i shtoi përpjekjet në vitet 1870 -1880, në kuadër të Traktatit të Paqes së Shën Stefanit (3 mars 1878) e më pas në Kongresin e Berlinit (13 qershor 1878) për t’i rinisur gjatë zhvillimit të punimeve të Konferencës së Ambasadorëve të Londrës 1912-1913, por edhe më pas, në Konferencën e Paqes së Versajës 1919-1920 dhe atë të Parisit të vitit 1946. E njëjta gjë vazhdon edhe sot, kur ajo e ka shtrirë minioritetin deri në afërsi të qytetit të Vlorës. Greqia i bën presion qeverisë shqiptare se nuk do ta votojë për në BE, nëse nuk i hapet rruga për të plotësuar objektivat e hershme, në funksion të helenizmit të Shqipërisë së Jugut.

Bazuar në Kushtetutën e Shqipërisë, por dhe në atë të Greqisë, theksohet që në marrëdhëniet me shtetet e tjera, parimi i reciprocitetit është parim bazë. Ky parim me rëndësi në marrëdhënie midis shteteve është shkelur me të dyja këmbët. Politika pranon vendosjen e varrezave të ushtarëve grek në të gjithë vijën që Athina e quan “Vorio-Epir”, por asnjë politikan nuk ka kërkuar reciprocitet, që varreza të tilla të ngrihen dhe në Greqi, ku janë vrarë e masakruar dhjetra mijë shqiptarë të krahinës së Çamërisë edhe më gjerë. Numri i të vrarëve zë fill që nga koha e Lidhjes Shqiptare të Prizrenit, për të vijuar me kohën kur zhvillonte punimet Konferenca e Londrës 1913, masakrat e vitit 1914, vrasjet dhe dëbimet në vitet 1918-1924, si dhe ato gjatë Luftës së Dytë Botërore. Po këta të rënë për idealin e tyre dhe të kombit, a nuk duhen nderuar duke ngritur varreza në qendrat e tyre të vendlindjes, që është Greqia? Duket se shteti shqiptar nuk ka qenë i aftë ta detyrojë Athinën të zbatojë reciprocitetin në marrëdhëniet midis dy shteteve.

Nuk mund të ketë reciprocitet midis dy vendeve, kur Shqipëria ka nënshkruar Konventën e Këshillit të Evropës për njohjen dhe mbrojtjen e minoritetit, ndërsa Greqia nuk e ka nënshkruar një konventë të tillë. Kjo tingëllon vërtet ironike dhe sarkastike. Athina insiston dhe këmbëngul pranë qeverisë shqiptare që të zgjerohen të drejtat e minoritetit grek në Shqipëri, duke kërkuar dhe gjëra që shkojnë përtej një kërkese reale dhe të pranueshme, në një kohë që Athina zyrtare nuk pranon as të përmendësh fjalën Çamëri në bisedime dypalëshe, le pastaj të diskutosh si partner për mënyrën e zgjidhjes së këtij problemi të madh, pa të cilin nuk mund të ketë mirëkuptim dypalësh.

E vërteta mbi luftimet e palëve në Këlcyrën strategjike

Enciklopedia ushtarake greke e konsideron Këlcyrën nyje lidhëse për jugun e Shqipërisë, pikë kyçe strategjike, prej së cilës mund të kontrollohen lehtësisht kalimet për në Korçë, Berat, Tepelene, Gjirokastër e më gjerë. Për pozitën e saj gjeografike, Këlcyra paraqiste çelësin për zgjidhjen e betejës së madhe midis ushtrisë greke dhe asaj italiane, piketuar në pesëmbëdhjetë ditëshin e dytë të muajit nëntor 1940. E ndodhur midis malesh të lartë, Këlcyra kontrollonte kalimet drejt detit Jon dhe drejt Prevezës. Hanë të shumta dokumentet që flasin për interesimin e politikës greke në marrjen e Këlcyrës, pasi në këtë mënyrë do të kishin në dorë Jugun e Shqipërisë.

Kryeministri grek Metaksa pohonte në janar te vitit 1940, se forcat greke do të çlironin dhe toka shqiptare, por jo në dobi të pavaresisë së Shqipërisë, duke lenë të nënkuptohej se trevat jugore ishin territor i Greqisë dhe se trupat e tyre nuk do t’i lëshonin kurrë. Edhe Italia pretendonte të njëjtën gjë. Pra dy shtetet ndërluftuese e dredhin gjakun për të zhvatur pjesë nga trupi i Shqipërisë. Në kujtimet e tij, Biagio Branacci përshkruante ditët e dhjetorit të vitit 1940 dhe fillimin e vitit 1941, ditë dimri me borë që binte pa pushim, i ftohtë i madh në lartësi, por për shkak të vlerës strategjike të Këlcyrës justifikohej flijimi i shumë të rinjëve italianë. Atëherë Greqia mundi të pushtonte Këlcyrën dhe të shtrihej deri në malin Qarishtë e Spadarë. Në frontin Dhëmbel – Këlcyrë – Qarishtë ushtria greke la shumë të vrarë kundër trupave italiane, të cilat e patën kthyer Këlcyrën në një kështjellë të fortë.

Në ditët e para të dhjetorit ranë një e nga një Pogradeci, Erseka, Leskoviku, Përmeti dhe Delvina. Më 8 dhjetor grekët hynë në Gjirokastër. Premtimet e gjeneralit Viskonti Prasca, që mendonte se operacioni do të zgjaste vetëm pak ditë, gati ishin harruar. Në fakt ushtria italiane ishte tërhequr dhe qe vendosur në vijën mbrojtëse Himarë-Liqeni Ohrit. Pika kyçe ishte pozicioni Këlcyrë-Tepelenë, e cila duhej të mbrohej me çdo kusht. Humbja e kësaj pike strategjike u krijonte mundësi trupave greke të dilnin në Këlcyrë, Berat e Vlorë. Prandaj ushtria helene sulmoi me forca të përqëndruara dhe e mori Këlcyrën. Bora e madhe në malet përreth dhe veshjet e dobëta të italianëve e rënduan më tej gjendjen e ushtrisë. Në kushte të tilla, Viskonti Prasca u detyrua të largohej dhe vendin e tij e zuri gjenerali Ubaldo Soddu, e më pas komandën e mori Kavalero.

Batalionet italiane ngulmuan sërish për të marrë Këlcyrën, por më 17 dhjetor u thyen në drejtim të Tepelenës. Me këtë rast Duçja i dërgonte një letër të ashpër gjeneralit Cavallero, ku i thoshte se nuk njihte kthim prapa, derisa trupat të vdisnin të gjithë në vend. Një ditë më pas Cavallero shkoi te Duçja në Itali dhe i premtoi se atë javë do të organizonte një ofensive të madhe në Këlcyrë dhe Tomorricë.

Më 19 dhjetor u dha lajmi se divizioni Siena qe shpartalluar në bregdet. Duçja përgatitej të njoftonte Hitlerin për humbjen, por priste përgjigjen e Cavalleros për sulmin e premtuar në vijën Tepelenë – Këlcyrë. Në prag të Krishtlindjeve italianët e rimorën Këlcyrën. Pozicionet u mbajtën, por ishin shumë të vrarë që duhej të varroseshin sipas riteve fetare. Më 23 dhjetor 1940, trupat greke sulmuan sërish dhe dëmet në radhët e ushtarëve italianë qenë të shumta. Ishin vrarë një numër i madh oficerësh. Në janar forcat greke, nën komandën e gjeneral Aleksandër Papagos, sulmuan sërish trupat italiane të vendosura nga Qarrishta në malin e Topojanit dhe Vjosë, të cilat nuk rezistuan gjatë. Më 9 janar, një sulm tjetër grek në drejtim të Këlcyrës bëri që ajo të merrej prej tyre. Më 11 janar, Cavallero njoftonte për humbjen e Këlcyrës dhe rolin e propagandës anglo-greke me anë të shtypit dhe radios në dëm të Romës. Dështoi dhe divizioni Lupi di Toscana, mbi të cilin ishin mbështetur shpresa të mëdha. Gjithsesi, mbrojtjen e atyre ditëve italianët e quanin heroike.

Shqiptarët u vunë në ndihmë të ushtrisë greke

Shumë shpejt shqiptarët e përfshirë në radhët e ushtrisë italiane e kuptuan se qëllimi i Romës në sulmin ndaj Greqisë, nuk ishte realizimi i aspiratave shqiptare për bashkimin kombëtar, por pushtimi i vendit. Për këtë arsye, oficerë dhe ushtarë të batalioneve shqiptare dezertonin çdo ditë nga fronti, duke i krijuar shqetësime të mëdha komandës italiane. Mijëra të tjerë kërkuan të reshtoheshin me ushtrinë greke. Për komandën italiane u bë mjaft shqetësues largimi i shqiptarëve nga fronti. Propaganda bënte të pamundurën për të frenuar largimin e tyre. Mareshalli Badolio kujtonte optimizmin e madh që ekzistonte te Duçja për fitoren ndaj Greqisë. Ata besonin se trupat greke do të dezertonin në masë dhe sipas tyre kjo nuk ndodhi, sepse shqiptarët që ishin pjesë e ushtrisë së Romës ndërmorën akte sabotazhi kundër saj ose kaluan me grekët. Në rrethana të tilla, komanda italiane u detyrua t’i tërhiqte forcat shqiptare dhe t’i çarmatoste. Musolini i shkruante Hitlerit, më 20 nëntor 1940, se ndër shkaqet kryesore të mos suksesit qe dezertimi i forcave shqiptare, të cilët ishin revoltuar kundër njësive italiane.

Askush nuk donte të largohej nga Këlcyra. Ajo ishte marrë e lënë disa herë nga palët. Më 29 janar forcat italiane të divizionit Pusteria dhe Sforzesca, të vendosura në brinjat jugore të malit të Trebeshinës dhe Shëndëllisë, morën urdhër për një sulm të rreptë, me qëllim që të rimerrnin Këlcyrën. Por pas 48 orë luftimesh, trupat helene të komanduara nga gjenerali Ekonomakis u hodhën në ofensivë, dhe jo vetëm që mbajtën Këlcyrën, por shkuan deri në Tomorricë.

Më 30 janar forcat greke sulmuan nga lartësitë e Dhëmbelit e Golikut, për të marrë Urën e Dragotit. Italianët qëndronin fort midis lumit të Drinos dhe Bënçës. Mijëra të vrarë. Të dy palët luftonin ashpër, njëri për të mbajtur dhe tjetri për të marrë nyjen lidhëse të Shqipërisë Jugore. Luftohej edhe për zotërimin e një ure, në një kënd të së cilës mdodhej një pllakë metalike e salduar me mbishkrimin “Ansaldo, 1938”. Bëhej fjalë për Urën e Dragotit.

Cavallero e la Këlcyrën. Londra i bënte jehonë dezertimit të forcave shqiptare nga fronti, ndërsa qeveria italiane përpiqej ta fshihte këtë fakt në publik, duke deklaruar se shqiptarët kishin besim te Italia dhe po qëndronin përkrah forcave të saj. Dy majorë italianë, në informacionet e dërguara në datat 12-14 nëntor 1940, raportonin se batalionet shqiptare kishin patur shumë të ikur dhe ankoheshin për mungesa në veshje e çadra. Ndaj jepej porosi të plotësoheshin disa kushte dhe angazhimi i trupave shqiptare në vijën e parë të frontit të bëhej përherë i shoqëruar nga trupat italiane, të mbikqyrura prej tyre.

Duçe e shihte shkakun e humbjes te bllokimi i mjeteve të motorizuara nga balta dhe sidomos te dezertimet, ndaj urdhëroi çarmatosjen e 6 000 shqiptarëve. Këtë fakt e pranonte dhe vet mareshalli Pietro Badolio (Pietro Badoglio), kur shkruante se forcat shqiptare që bënin pjesë në divizionet italiane kishin dezertuar, madje një pjesë patën kaluar në anën e grekëve.

Në ditarin historik të regjimentit të 47 të këmbësorisë, duke bërë fjalë për batalionin shqiptar Dajti, thuhej se gjithë efektivi i tij “me pajisje dhe armatim kaloi te armiku”.Theksohej se gjatë gjithë ditës dhe natës vazhdonin goditjet e mortajave Brixia dhe mitrolozëve Breda mbi trupat italiane. Besohej se ishin shqiptarët që i përdornin ato armë, pasi grekët nuk i njihnin dhe s’mund t’i përdornin dot, sidomos mortajat Brixia.

Me marrjen e këtij informacioni, komanda qendrore urdhronte që shqiptarët të tërhiqeshin në prapavijë, pasi do të fillonte riorganizmi i tyre në Shijak. Një numër i madh prej të rekrutuarëve u burgosën. Çështja u bë problem deri në instancat e larta. Vet Musolini në telegramin që i dërgonte Hitlerit, më 10 nëntor 1940, humbjet e shkaktuara për ushtrinë italiane dhe mos përparimin e saj, i shpjegonte me mungesën e mbështetjes shqiptare në fushën politike, mos organizmin e kryengritjes në Çamëri dhe qëndrimin e keq të disa reparteve shqiptare. Sipas Musolinit, detyra mbrojtëse e ushtrisë gjatë dimrit, në radhë të parë duhet të ishte ajo e rimarrjes së tokës që shqiptarët patën humbur.Të njëjtën gjë pohonte dhe Enver Hoxha. Sipas tij, shqiptarët u detyruan të shkonin në radhët e ushtrisë italiane nën forcën e bajonetave, por nuk zbrazën asnjë pushkë kundër vëllezërve grekë. Ata dezertuan nga fronti dhe u kthyen pushkën pushtuesve.

Gjeneral L. Zannini i shkruante komandës së Korpormatës C për qëndrimin e batalioneve shqiptare Dajti dhe Gramozi, të cilët me intensifikimin e sulmit armik, braktisën në mënyrë kolektive frontin e luftës. E njëjta situatë vërehej edhe në batalionet e tjera vullnetare. Zannini arrinte në konkluzionin se prezenca e batalioneve shqiptare në kompanitë divizionale italiane ishte e dëmshme. Sipas tij, prania shqiptare mund të ndikonte negativisht para ushtrisë italiane, sepse mund të krijonte kriza të rënda apo të sillte ndonjë situatë kompromentuese. Në radhët e tyre kishte paqëndrueshmëri, pasi një repart shqiptar, i cili në mëngjes dukej aktiv për luftë kundër trupave greke, në mbrëmje mësohej se kishte kaluar në krahun e armikut me gjithë armatime. I pari u shkëput batalioni Tomorri, ndërsa trupat e prapavijës sulmoheshin kudo, në rrugë e kazerma. Shqiptarët mbështetën luftën greke, u dhanë atyre armët e rrëmbyera nga depot italiane dhe u kërkuan që të lejoheshin të krijonin repartet e veta, në luftë kundër ushtrisë pushtuese, por nuk u lejuan. Në këto rrethana, ata u ndodhën midis dy zjarresh, ushtrisë italiane dhe asaj greke. Ushtarët shqiptarë të batalionit Gramozi, ku ishte caktuar këshilltar major Grandi, nisën të dezertonin në javën e parë dhe u shpërbënë plotësisht më 10 dhjetor 1940.

Natyrisht, askush nuk mund të bindej në delegimin e përgjegjësisë te shqiptarët, ndonëse ajo ndikonte në humbje. Në letrën drejtuar Hitlerit thuhej se gjithë trupat shqiptare kishin hedhur armët, duke kaluar në masë te armiku, prandaj çarmatimi i ushtarëve shqiptarë ishte i domosdoshëm. Hendeku i krijuar mes ushtarakëve italianë dhe atyre shqiptarë vinte duke u thelluar. Fryma e mosbesimit ndihej kudo. Kishte raste kur nga italianët propozohej zgjidhja e mosmarrëveshjeve me anë të pushkatimit të elementeve të veçantë, por kjo nuk mund ta zgjidhte problemin e dezertimeve, pasi numëroheshin rreth 3 100 raste.

Numri i të dezertuarëve në muajin janar të vitit 1941 arrinte shifrën 3 114 vetë, nga të cilët 1 872 këmbësorë, 135 karabinierë, 542 artilierë etj. Këta oficerë dhe ushtarë shqiptarë u dërguan në gjyqin ushtarak territorial të luftës. Shqiptarët e dezertuar shprehën gatishmërinë për të luftuar krahas trupave greke, por u pritën me indiferencë dhe u internuan në kampe përqëndrimi, duke u trajtuar si robër lufte. Pas shembjes së boshtit Romë – Tokio – Berlin, nga kampi i Kretës u liruan 842 ushtarë dhe 45 oficerë shqiptarë.

Athina zyrtare miratoi Ligjin e Luftës me Shqipërinë për të justifikuar pushtimin/

Megjithe dezertimet e shqiptarëve, shteti grek nuk pranoi t’i afronte në radhët e frontit antifashist. Komandat e dy ushtrive të huaja bënin arrestime kur dyshonin që persona të ndryshëm viheshin në shërbim të kundërshtarit. Për pasojë, lista e nëpunësve të arrestuar me motivacionin: “s’kanë mbajtur sjellje të mirë gjatë okupacionit italian”, ishte relativisht e gjatë. U arrestua Goli Dango, mësues në Kaludh të Përmetit, me argumentin se ishte sjell keq. Peço Stefani, mësues në Limar të Malëshovës, u raportua prej kryetarit të Komunës Zagori, me pretendimin se kishte qenë spiun i autoriteteve greke. Nën arrest u vunë edhe Monika Pantazi nga Delvina; Marika Vaso, Nivicë; Gjergji Jani, Delvinë; Koço Mosko, Libohovë; Grigor Muço e Misto Vrana, Piqeras; Spiro Mëhilli nga Salaria e Tepelenës, të cilët akuzoheshin se qenë vënë në shërbim të politikës greke. Por nuk qëndronin pas dhe forcat ushtarake të Athinës. Sipas ministrit të Arsimit, komanda greke pati arrestuar dhe internuar 6 mësues, “për të cilët deri tash s’dihet asgjë”. Ata ishin: Hamid Rami, nga Tatzati, mësues në Kalasë të Delvinës; Sami Seferi nga Malëshova e Këlcyrës, mësues në Leskaj; Pandeli Neçka dhe Filip Tole nga Labova e Poshtme e Tepelenës; Foto Meksi nga Labova e Madhe dhe Andrea Andriku, mësues i gjuhës shqipe në Dhrovjan.

Ndërkohë kishte filluar ndjekja dhe internimi i familjeve që gjykoheshin me bindje antiitaliane dhe sidomos ato të oficerëve dhe nënoficerëve që dezertuan nga fronti. Prefektura e Gjirokastrës, në bazë të propozimit të bërë nga nënprefektura e Përmetit, vinte në dijeni MPB për internimin e disa personave që kishin mbajtur qëndrim të papëlqyeshëm për Romën.

Nga ana tjetër qeveria greke nuk rrinte në heshtje. Ajo mori masa për t’u informuar hollësisht mbi zhvillimet në Shqipëri dhe punoi për krijimin e një fryme antiitaliane në trevat jugore të saj. Por edhe pse shqiptarët e dënuan agresionin italian kundër Greqisë, autoritetet greke nuk shfaqën as më të voglin vlerësim. Me të stabilizuar frontin, komanda helene ndaloi ngritjen e flamurit shqiptar dhe përdorimin e gjuhës shqipe në administratë”. Nisur nga mënyra e sjelljes së tyre u kuptua se të dy palët kishin qëllim pushtimi dhe jo çlirimi. Ushtarakët shqiptarë pranuan të luftonin krahas trupave greke, me kusht që kompanitë dhe batalionet e tyre të mbanin flamurin shqiptar, gjë e cila u kundështua nga komanda greke. Fillimisht mobilizimin e trupave nën komandën e oficerëve shqiptarë e pranoi dhe Metaksa. Por më 29 nëntor 1940, shefi i shtabit të përgjithshëm të ushtrisë helene, gjenerali Aleksander Papagos, e hodhi poshtë një kërkesë të tillë, me argumentin se shqiptarët mund të ktheheshin kundër ushtrisë greke.

Politika e Athinës kundështoi organizimin e revoltës së armatosur antiitaliane në prefekturën e Gjirokastrës, e cila kishte si kusht të vetëm njohjen e pavarësisë së Shqipërisë. Ahmet Zogu premtoi të sillte në frontin antiitalian 30 mijë forca, në sajë të mbështetjes së madhe që kishte në veri të vendit. Duke u rënë italianëve pas vijës së frontit, mendonte se mund t’i detyronte që të lëshonin vijën mbrojtëse. Ky propozim u pëlqeu anglezëve, por nuk u pranua nga Athina.

Shqiptarët ndodheshin midis dy zjarresh. Të dy palët kërkonin aneksimin e trojeve të tyre. Propaganda e huaj vazhdonte ta rendiste Shqipërinë si pjesëmarrëse në luftën kundër Greqisë. Nga ana tjetër, komanda ushtarake italiane bënte përpjekje për tërheqjen e shqiptarëve në luftë kundër Greqisë, duke u kujtuar atyre ngjarjet e vitit 1914, ndërkohë politka greke rivendosi lidhjet me njerëzit e saj në Shqipëri dhe synonte marrjen e “Vorio-Epirit”. Grekomanët në jug të vendit u riaktivizuan dhe dukej qartë se Athina nuk do të hiqte dorë nga zonat e pushtuara, madje çështjen e “Vorio Epirit” e dërgoi në tryezat më të larta të diplomacisë europiane.

Pra siç shihet, shkak i morpranimit të luftëtarëve shqiptarë në radhët e ushtrisë greke, qe bërë vendimi i qeverisë së Athinës, nr. 2636/40, të muajit nëntor 1940, si dhe dekreti i Mbretërisë së Greqisë, nënshkruar më datë 10 dhjetor 1940, që e cilësoi Shqipërinë vend armik, me të cilin Greqia ishte në luftë. Ky vendim vinte si kundërpërgjigje e “dekretit mbretëror shqiptar”, nr. 194, datë 9 qershor 1940-XVI-II, në nënin nr. 1 të të cilit thuhej: “Mbretëria e Shqipënisë njifet e hymne në luftë me ato shtete me të cilat mbretnija e Italisë ka me qënë në luftë”. Në fakt, ky dekret ishte i Viktor Emanuelit III, i cili qe shpallur mbret i Italisë dhe Shqipërisë. Kjo u realizua me anë të mëkëmbësit të mbretit italian në Tiranë, Francesco Jakomoni, i cili e detyroi qeverinë kukull të Vërlacit të miratonte ligjin në fjalë, më 9 qershor 1940. Mirëpo ky ligj nuk mund të penalizojë popullin shqiptar, pasi Shqipëria ishte nën pushtim dhe qeveria e Tiranës dirigjohej nga Roma. Këtë e dinin mirë edhe krerë të politikës së Athinës, por atyre u interesonte ta rendisnin Shqipërinë në krahun e agresorëve fashistë, pasi në këtë mënyrë realizonin më me lehtësi qëllimin e tyre ekspansionist.

Ka 78 vjet që luhet me një ligj të tillë. Loja ka për synim realizimin e qëllimeve djallëzore në dëm të Shqipërisë. Me pushtimin e Greqisë nga Gjermania, në mesin e vitit 1943, kryeministri grek Jorgos Xolagoklus e hoqi ligjin e luftës me Shqipërinë, sepse kërkonte paqe në kufijtë e saj. Por qeveria helene që mori pushtetin në vitin 1945, e rivendosi sërish. Kabineti i qeverisë së Andrea Papandreut, në të cilën qe ministër edhe Karolio Papulias, më 28 gusht të vitit 1987, e shfuqizoi sërish atë ligj. Qeveria shqiptare besoi. Në muajin mars të vitit 1996 u nënshkrua Pakti i Miqësisë, Bashkëpunimit dhe Sigurisë për fqinjësi të mirë. Tashmë vazhdon të thuhet se ligji nuk është hqur. Në rrethanat e krijuara shtrohen disa pyetje: Si mundet të nënshkruhet pakti i miqësisë midis dy vendeve, kur njëra palë është me duar në xhepa dhe tjetra me mitraloz në dorë? Pse qeveria shqiptare nuk e ka shtuar këtë çështje në NATO? Si mund të rrinë dy shtete fqinjë anëtarë të NATO-s, kur janë në gjendje lufte? A pranon BE të anëtarësoi në radhët e veta dy vende që janë shpallur armiq dhe vazhdojnë të jenë në gjendje lufte? Përse nuk është shtruar me forcë kjo çështje në Bruksel? A e dinë qeveritarët tanë që Greqia ka patur dhe vazhdon të ketë pretendime territoriale ndaj Shqpërisë?

Atdhedashuria, top që shëmb çdo kështjellë

by

nuri Dragoj

Nga Nuri Dragoj/

Qendra e Studimeve Albanologjike-Instituti i Historisë/

canja

Monografia që i kushtohet prijësit popullor Cane Miftar Smokthinës, na njeh krahas jetës dhe veprimtarisë së këtij trimi, edhe me lëvizjet antiosmane të shqiptarëve në trevat jugore, të cilat erdhën duke u organizuar dhe qartësuar në kërkesa. Autorët e librit, profesor Bardhosh Gaçe dhe Eqerem Canaj, e sjellin personazhin në fjalë në rritje graduale, të pashkëputur nga fshati dhe treva ku u lind, një zonë me banim të lashtë sa vet jeta, ku vështirësitë natyrore, dimrat dhe terreni malor, gërshetohen me ato të krijuara nga qeveria osmane me anë të taksave të shumta, dërgimin e djemve nizam në vende të largëta, zinë që shoqëronte mos kthimin e tyre, problematikat e kohës, mosmarrëveshjet me pushtetarët vendas etj. I shkruar me gjuhë të pastër letrare, rrjedhshëm dhe mjaft tërheqës, të pasur në fjalor e shprehje të vjetra, përdorur nga banorët e fshatit Bashaj, Smokthinës e gjithë Labërisë, ia shtojnë edhe më shumë vlerat librit, duke e bërë atë mjaft interesant. Ai ka vlerë jo vetëm pse zbardh jetën e një figure të shquar të asaj treve, por edhe sepse i shërben brezit të ri të njihet me traditat përparimtare dhe luftarake të të parëve të tyre, ndihmon në pasqyrimin e ngjarjeve dhe plotësimin e figurave të panjohura apo pak të njohura, në një kohë që ndihmesa e tyre ka qenë e çmuar.

Autorët kanë ditur të na japin cilësitë e Cane Miftarit që në moshë të vogël, zgjuarësinë dhe veprimet çapkëne, tendencën për jetë të pavarur, guximtar dhe kokëkrisur deri te ai. Një djalë që kërkon të provojë e eksperimentoj, kureshtar për ujin e pijshëm dhe të fshehtat brenda malit, eksplorues i natyrës dhe mjaft këmbëngulës në arritjen e qëllimeve të veta, duke filluar me provat e para të kalërimit, rrëzimet dhe ngritjet, dëmtimin e krahut dhe mospërfilljen e dhimbjes, daljen kaçak a firar në mal në moshën adoleshente, peripecitë e shumta me të cilët është përballur, e ku i dihej fundi rrugëtimit të tij. Ndaj dhe i ati merakosej, e ndjek hap pas hapi, e këshillon disa herë dhe më në fund i nënshtrohet vullnetit a fatit të tij, e lë në jetën e vet.

Shkruesit e monografisë janë njohës të mirë të ngjarjeve, të zhvillimeve osmane në tërësi dhe atyre që ndodhnin në Shqipëri, me kulturë të gjerë dhe penë të artë, shkrimtarë dhe poetë për nga mënyra e të shkruarit, njohës të toponimisë, etnografë të kualifikuar, duke na e dhënë të skanuar një periudhë të caktuar kohore, në të gjitha planet. Duke ecur me Cane Miftarin, mësojmë dhe zhvillimet historike, shkaqet e qëndrimeve të ndryshme të kabineteve qeveritare, rrebelimeve, ndarjeve, aleancave dhe ftohjeve, kryengritjeve të organizuara mirë por dhe kurtheve e tradhëtive, që i kanë shoqëruar shqiptarët përherë. Kemi të bëjmë me një burrë të labërisë që nuk pajtohet me padrejtësinë. Duket se Cane Smokthina ka qenë i ditur dhe është pajtuar me thënien e Roussau: “Kush duartroket padrejtësinë,është fajtor më i madh se ai që e kryen”. Sepse në një farë mënyre të gjithë kemi tendencën për mëkate, qoftë si individ, qoftë si shoqëri, dhe siç thoshte Napoleon Boboparti “Virtyti i pare është dashuria për atdhe”.

Në fundin e shekullit të 18, kur Cane Miftari shkollohej, rritej fizikisht e mendërisht, mësoi një pjesë të të vërtetave që lidheshin me Portën e Lartë. Pas vdekjes së Katerinës së Dytë, qenë përmirësuar dukshëm marrëdhëniet e Rusisë me Perandorinë Osmane, pasi ishte rënë dakord që rusët të luanin rol mbikqyrës mbi komunitetet e krishtera që jetonin në territorin e perandorisë. Gati të njëjtin rol luanin dhe francezët. Politikën e Katerinës e ndoqi dhe Pavli i Parë, i cili qe kundër rritjes së ndikimit francez. Për këtë i erdhi në ndihmë ekspedita e organizuar nga Napoleon Bonoparti, kundër Portës së Lartë, e cila i prishi marrëdhëniet midis Francës dhe Perandorisë Osmane. Si kundërpeshë, Stambolli lidhi aleancë me Anglinë dhe Rusinë dhe, në vitin 1798, i shpalli luftë Francës. Ushtria osmane e theu sulmin e Napoleonit, konfiskoi pasuritë franceze dhe gjithë ishujt e detit Jon u pushtuan nga osmanët. Por armiqësia nuk shkoi gjatë, pasi në vitin 1802 u nënshkrua paqja me Francën, së cilës iu njoh e drejta e lundrimit në Detin e Zi.

Nisur nga fakti i dobësimit të Francës dhe kërkesës së Anglisë dhe Rusisë për marrëdhënie të mira, u duk sikur sulltan Selimi i III-të do të sundonte i lumtur, por nuk ndodhi kështu. Ahmet Pashë Zhezari në Palestinë dhe Tajar Pashë Xhanikliu në Anadollin Verior, të nxitur nga Rusia, kërkuan të ishin të pavarur nga Perandoria. Rebelime më të rrezikshme qenë ato të provincave europiane. Çetat e cubave në Bullgari mbillnin trazira pa shfaqur qëllim politik, në një kohë që nacionalistët e rinj, të përkrahur nga Austria dhe Rusia, punonin për pavarësi. Ismail Pashë Tirsanikliu dhe zëvendësi i tij, Mustafa Bajraktari, vendosën sundimin e tyre mbi popullsinë vendase. Të njëtën gjë bëri dhe Osman Pazvanogllu në Bullgarinë Perëndimore dhe Serbinë Lindore. Por ajo që e shqetësonte me të vërtetë qeverinë e Stambollit, ishin lëvizjet e sundimtarit të Janinës, Ali Pashë Tepelena, kryengritjet e të cilit zhvilloheshin në Shqipëri dhe Epir. Ky pasha ndihej sovran i pavarur, në gjithë atë trevë.

Në dekadën e parë të shekullit të 19-të filloi të lulëzonte teoria e nacionalizmit, në kërkim të legjitimitetit politik. Ajo u ushqye gjatë luftrave të revolucioneve franceze dhe u rrit si një alternativë e re ndaj mënyrës së mbizotërimit të mendimit, që bazohej krahas autoritetit të qeverisë edhe në të drejtën hyjnore, e cila u shfrytëzua me kujdes nga politika europiane për të shpërbërë pushtetin osman. Fillimisht ata nxitën popullsinë e krishterë në kërkim të të drejtave të tyre për autonomi.

Në kohën kur Cane Miftari ishte 28 vjeç, sulltan Selimi i III-të urdhëroi vendosjen e një ushtrie të fortë në Edrene, e cila zemëroi nacionalistët që kërkonin pavarësi. Për pasojë ata e rritën presionin ndaj perandorisë. Më 29 maj 1807, pas një përballje të ashpër me jeniçerët, Selimi i III hoqi dorë nga froni dhe ia la atë kushëririt të vet, Mustafait IV. Në atë kohë shpërthyen kryengritjet antiosmane edhe në Serbi, nën drejtimin e Kara Gjorgje, të cilat mbështeteshin nga rusët dhe austriakët dhe vazhduan deri në vitin 1812. Natyrisht, në krah të tyre qenë anglezët, ndërsa francezët vazhdonin të ruanin marrëdhënie paqësore me perandorinë. Mustafai IV u tregua njeri pa personalitet dhe për shkak të paaftësisë së tij, në korrik të vitit 1808, u vra Selimi i III. Mustafa Bajraktari, më 28 korrik 1908, shpalli sulltan një nga djemtë e Abdylhamitit I, me emrin Mahmuti II, i cili mbretëroi deri në vitin 1839.

Mahmuti II, hypi në fron në moshën 23 vjeçe dhe nuk kishte përvojë, por u mbështet te kryeveziri Mustafa Pashë Bajraktari, i cili e kuptoi që Perandoria kishte nevojë për një dorë të fortë dhe ushtri moderne të tipit perëndimor. Sulltani i ri, pasi zhduku njerëzit e afërm të sulltan Selimit III, thirri krerët e provincave për të biseduar mbi reformat, por ndaj tij nuk u bindën Ali Pashë Tepelena, Mehmet Aliu i Egjiptit dhe disa krerë bullgarë, që ishin kundër Mustafa Bajraktarit. Gjithsesi u nënshkrua një marrëveshje që parashikonte: a) ndershmëri e besnikëri ndaj sulltanit dhe vezirit të madh; b) organizimin e një ushtrie të re; c) vjeljen e rregullt të tatimeve; d) qeverisjen e provincave duke respektuar ligjshmërinë etj. Sulltani u zotua se do të merrte vetëm taksat e ligjshme, por kjo marrëveshje nuk u nënshkrua prej tij, me shpresë se do të ndikonte pozitivisht te krerët e provincave. Mirëpo, këta të fundit, kur panë se marrëveshja kufizonte pushtetin e tyre vetjak, ngritën krye. Mehmet Aliu në Egjipt kishte bërë për vete ulematë që ishin keqtrajtuar nga mamlukët. Duke përfituar nga dobësia e qeverisë qendrore të Stambollit, ai mori masa për forcimin e ushtrisë dhe armatosjen e saj me armë të prodhimit perëndimor, duke shfrytëzuar për këtë dijet e oficerëve francezë të mbetur aty.

Autorët e librit e kanë pasqyruar situatën në mënyrë të shkëlqyer. Kur Cane Miftari ishte 30 vjeç e shohim në oborrin e Ali Pashë Tepelenës, apo Luanit të Janinës, siç na jepet në libër. Gaçe dhe Canaj kanë ditur të na sjellin në mënyrë të përsosur egërsinë e sulltanit ndaj vezirit të Janinës, gjendjen fizike, morale e psikologjike të Ali Pashë Tepelenës në atë periudhë, të prerë si përherë, por të zbutur njëkohësisht, më të dashur me njerëzit që e rrethonin, premtues për heqjen e taksave dhe lëshime të tjera. Diçka po ndodhte. Pashai po plakej, qeveria osmane e kishte rritur presionin ndaj tij, qenë ftohur marrëdhëniet me disa feudalë shqiptarë, sidomos me trimat që ishin në krye të revoltave. Ali Pasha kërkonte të mblidhte sa më shumë prej tyre pranë vetes, të mësonte të vërtetën në qëndrimin ndaj tij dhe t’i bindte ta mbështetnin, pasi ndihej më i kërcënuar se kurrë. Europa e Rusia kërkonin shpërbërjen e osmanëve, ndërsa qeveria perandorake bënte gjithçka për të patur nën zotërim të plotë vilajetet nën administrimin e vet.

Situata vinte duke u acaruar ngado. Rusët mundën të bllokonin trevat danubiane në vitin 1810, shpartalluan osmanët në Ballkan dhe në vitin 1811 nisën bisedimet për paqe. Ndërkohë Napoleoni I-rë mësyu Rusinë dhe në maj të vitit 1812, Traktati i Bukureshtit ua ktheu Vllahinë dhe Moldavinë osmanëve, ndërsa rusët morën Besarabinë. Më 1818 shpërtheu një kryengritje, ku u përfshi dhe Millosh Obrenoviç, e cila përkoi me mundjen e Napoleonit I-rë në Vaterlo (Ëaterloo). Për pasojë rusët e detyruan Mahmutin e II të pranonte Serbinë si principatë vasale.

Në vitin 1814, në Odesa u rithemelua shoqëria Etniki Eterja “Heteria”, që më vonë mori emrin “Shoqëria e Miqve”. Ajo ushqehej me frymën e fanarit dhe në të bënin pjesë një numër i madh klerikësh ortodoksë. Heteria tentoi të krijonte lidhje me Kara Gjorgjin dhe Ali Pashë Tepelenën, por nuk arritën ndonjë përfundim pozitiv, ndaj kërkuan mbështetjen ruse. Në krye të lëvizjes vunë Joan Kapodistrën, njeri i afërt me carin rus. Meqë Kapodistra nuk pranoi, iu drejtuan Aleksandër Ipsilanit, i cili kishte qenë adjutant i Carit të Rusisë dhe i kërkuan të bashkëvepronte me prijsin e serbëve, Millosh Obrenoviç.

Në Greqi përgatitej një kryengritje antiosmane, e cila do të shpërthente kur ushtria osmane të ishte e zënë me luftime në Moldavi e Vllahi nga sulmet e Ipsilanit, dhe në Epir e Shqipërinë e Jugut kundër Ali Pashë Tepelenës. Luftimet morën përmasa të frikshme në More, pasi priftërinjtë luajtën rol aktiv në nxitjen e dhunës. Popullsia greke në atë trevë kishte mbështetur Ali Pashë Tepelenën, por Halet Efendiu, myhyrdar i sulltan Mahmutit II, u inatos me Ali Pashë Tepelënën, sepse nuk po i dërgonte dhurata si më parë. Për më tepër ai kishte shërbyer si mësues i fëmijëve të dinjitarëve grekë në Stamboll. Por dhe Ali Pashë Tepelena nuk qëndroi duarkryq. Ai u informua për një letër që anëtarët e komitetit të kryengritjes së Moresë i dërgonin Dhespotit të Janinës, e thirri dhespotin në zyrën e vet dhe i dha letrën për ta lexuar. Dhespoti vdiq në vend nga frika. Për të hetuar çështjen e vdekjes së tij, Halet Efendiu dërgoi Nikola Moruzin, që ishte njëkohësisht dhe anëtar i shoqatës Etniki Eterja. Në raportin e tij thuhej se raja e Rumelisë qe besnike e Dovletit, ndaj Ali Pasha duhej të ndëshkohej. Pikërisht intrigat e Halet Efendiut dhe Hurshid Pashës çuan në rebelimin e Ali Pashë Tepelenës dhe rezistenca e tij ndaj taborreve osmane qe shumë e fortë. Por, sipas profesor Mehmet Maksutoglu, patriarku u tremb dhe shprehu kritikë ndaj kryengritësve. Kjo bëri që Halet Efendiun, për shkak të dezinformimeve, ta dërgonin në Konja, ku dhe e ekzekutuan. Me vdekje u dënua dhe kryepeshkopi ortodoks Grigorios në Stamboll. Në këto rrethana, qeveria osmane rriti presionin mbi popullsinë dhe mori masa për të rekrutuar të gjitha moshat mbi 18 vjeç, por hasën në kudërshti të shqiptarëve. Kush nuk pranonte të shkonte nizam, merrej me forcë, rrihej dhe burgosej. Për pasojë pati konflikte në gjithë trojet shqiptare. Shumë burra u rebeluan ndaj kërkesave të njëpasnjëshme të qeverisë perandorake, jo vetëm për taksat e larta, por edhe për kërkesat e vazhdueshme për të marrë djemtë ushtarë. Të njëjtën gjë bënte dhe Ali Pashë Tepelena, i cili e donte ushtrinë për t’u mbrojtur.

Kjo gjendje na paraqitet mjaft mirë nga profesor Gaçe e Canaj. Duke përshkruar veprimtarinë e trimit të Smokthinës, del se Ali Pasha vuri re menjëherë trimërinë, zgjuarësinë dhe besnikërinë e Cane Miftarit dhe e dërgoi me një tabor ushtarësh në trevat jugore të Shqipërisë. Duhej të mblidhte ushtarë për pashanë. Miftari përshkoi male e fusha, u përballë me shi e borë, vdekje të shokëve nga moti e sëmundjet, nga ndëshkimet që u jepte vet ai për shkelje të moralit, takoi trima si Tafil Buzi, Mete Jazo, Ali Korça e Veiz Vasjari, lexoi mëdyshjet e shumë njerëzve, mosbesimin e të tjerëve, tronditjen nga themelet të pushtetit të Ali Pashës, për pasojë nuk mundi ta realizonte detyrën që i ngarkoi Luani i Janinës. Trimat qenë ftohur edhe ndaj tij, ndonëse kishin besuar se mbronte të drejtat shqiptare. U kthye duarbosh te pashai. Ai e kuptoi, por nuk e hodhi. E ngarkoi me një tjetër mision në Korfuz, të takonte konsullin francez Pouqueville. Kishte nevojë për mbështetjen e fuqive të mëdha europiane. Por Anglia as që donte t’ia dinte më për të. I premtoi ta strehonte familjarisht, t’i garantonte jetën. Por pashai nuk mund të largohej, pasi ikjen e quante tradhëti ndaj idealit të vet dhe njerëzve që e rrethonin. Franca mbështeste levizjen e të krishterëve për pavarësi. Rusia priste shembjen e perandorisë osmane.

Në prill të vitit 1820, Cane Miftari u kthye nga misioni në Korfuz dhe nga Parga u nis për në Artë. Ishte koha kur Ali Pashë Tepelena përgatitej për luftë. Katër muaj më pas, ushtria osmane organizoi një sulm të madh kundër Ali Pashë Tepelenës dhe në gusht të vitit 1820 rrethuan Janinën. Nga situata e krijuar përfitoi patriarku i Patrës, Germanos, i cili më 25 mars 1821, shpalli fillimin e luftës për çlirimin e Greqisë, duke kryer masakra të shumta mbi popullsinë turke të Moresë dhe sidomos mbi myslimanët e Topolicës. Kështu vepruan edhe jeniçerët e Stambollit, të cilët varën në litar patriarkun e fesë ortodokse dhe disa klerikë. Në revolucionin e vitit 1821, grekët iu kundërvunë myslimanëve dhe për pasojë mijëra burra, gra e fëmijë u masakruan, duke u therur si bagëti. “Nuk ekziston asgjë e gjallë në botë që të jetë më e egër se njeriu”, shkruante Homeri.

Parimi udhëheqës i atij revolucioni qe shpagimi i territoreve që mbaheshin nga myslimanët me frymën e zgjerimit të Greqisë dhe krijimit të një Greqie të madhe me qendër Konstandinopojën, pra një ringjallje e Perandorisë Bizantine. Edhe pse qeveria e Portës së Lartë që ishte myslimane u soll miqësisht me të krishterët, u dha të drejtën e besimit dhe të shkollës, përkundrazi, ortodoksia u soll ashpër me ta, duke ushqyer frymën fetare, se gjoja kjo sjellje ndaj myslimanëve qe dëshirë e Zotit.

Ndërkohë, opinioni perëndimor kundërveproi ndaj masakrave që u bënë ndaj grekëve, pa thënë asnjë fjalë për masakrat ndaj popullsisë myslimane. Ali Pashë Tepelena, i rrethuar për kohë të gjatë, pas shumë luftimeve që zgjatën në kohë, u detyrua të dorëzohej. Ai u vra në rrethim, më 24 janar të vitit 1822. Në këtë mënyrë mori fund edhe përpjekja për të shkëputur Epirin dhe Shqipërinë e Jugut nga Perandoria Osmane.

Guvernatori i Egjiptit, Muhamet Ali Pasha, ishte në kërkim të pavarësisë, ndaj e pozicionoi flotën e vet në brigjet e Moresë, që drejtohej nga Ibrahim Pasha. Forcat greke u shtypën dhe kështjellat u rimorën nga forcat osmane. Kjo nuk u prit mirë nga britanikët dhe rusët. Në të njëjtin front u rreshtuan dhe francezët. Më 4 prill 1827, britanikët u takuan me rusët në Shën Petërburg dhe u shprehën kundër veprimeve të Ibrahim Pashës, duke nënshkruar dhe një protokoll, ku kërkohej shpallja e Greqisë shtet autonom. Ky protokoll nuk u miratua nga Austria pasi ishte perandori, sundonte disa popullsi dhe mund të hapej loja e autonomisë.

Më 6 korrik 1827 u nënshkrua Traktati i Londrës, sipas të cilit, me perandorinë do të kishte paqe vetëm po të pranohej traktati i Shën Peterburgut. Porta e Lartë nuk e pranoi këtë kusht, pasi e konsideroi ndërhyrje në punët e brendshme. Atëherë flota ruse dhe ajo britanike kërcënuan Ibrahim Pashën për t’u tërhequr. Ai nuk u bind. Një muaj më pas, flota britanike, ruse e franceze u bashkuan, dhe mbytën anijet osmane. Kjo çoi në shpalljen e pavarësisë së Greqisë në vitin 1828 dhe një vit më pas qeveria osmane nënshkroi Traktatin e Edrinesë që njihte pavarësinë e shtetit të dominuar nga popullsia e krishterë.

Në revolucionin grek morën pjesë një numër i madh shqiptarësh. Madje shpesh nga historianët thuhet se ai revolucion u bë nga shqiptarët, pasi rreth 70 për qind e heronjëve të asaj lufte janë shqiptarë. Krerët e çetave kryengritëse bënë disa takime me palën greke, për të qenë bashkë në luftë kundër osmanëve, duke marrë garanci për ruajtjen e territoreve në mënyrë reciproke. Pala greke heshtte. Por nga libri mësojmë se përpjekjet e shqiptarëve për largimin e Mehmet Reshid Pashës nuk reshtën për asnjë çast. Porta e Lartë bëri përpjekje për të bindur Iliaz Podën të tërhiqej nga veprimet kryengritëse, por nuk ia arritën qëllimit. Bashkë me Ismail Pashë Vlorën, Beqir bej Vlorën e Cane bej Smokthinën, kryengritjet vazhduan, madje më të organizuara.

Zëvendësimi i Ali Pashë Tepelenës me Omer Pashën e rriti më tej revoltën shqiptare. Kryengritësit deklaruan se nuk njihnin asnjë qeveritar tjetër përveç Ismail beut, nipit të Ali Pashë Tepelenës. Tashmë opozitarët antiosmanë në Shqipëri e ndjenin më shumë nevojën e bashkimit, për të patur unitet mendimi dhe veprimi kundër reformave centralizuese të qeverisë osmane. Kjo bëri që krahinat shqiptare të jugut, Vlorë, Tepelenë, Delvinë, Mallakstër, Kurvelesh, Çamëri, Skrapar, Përmet, Kolonjë, Leskovik, në maj të vitit 1828 të dërgonin përfaqësueit e tyre në Berat, ku u krijua Lidhja shqiptare nën drejtimin e Iliaz e Zylyftar Podës, Ismail bej Vlorës, Shahin Delvinës e tjerë. Në atë kuvend, Cane Miftar Smokthina, përfaqësonte Lumin e Vlorës. Aty u vendos largimi i vezirit të Janinës dhe qeverisja prej shqiptarëve. E vërteta, liria, virtyti janë tri gjërat e vetme për të cilat duhet ta duam jetën, shkruante Volteri. Kështu mendonte dhe Cane Smokthina.

Edhe pse ushtria osmane kreu krime të përbindshme ndaj popullsisë, lëvizja e armatosur antiosmane dhe njëkohësisht antifeudale mori përmasa të gjera, duke u ushqyer me forca nga ushtarët që dezertonin radhët e ushtrisë perandorake. Tradhëtitë nga radhët e bejlerëve, që binin pre e politikës osmane për pushtet, e dëmtoi lëvizjen antiosmane, por njëkohësiht nxori në krye të kryengritjeve trima si Tafil Buzi, Gjoleka, Rrapo Hekali etj. Kjo bëri që krahas Portës së Lartë, të pësonin tronditje edhe qeveritarët vendas.

Kënga thotë: Zuri labi me trumbetë, / Gjolekë s’kemi fishekë, / Hajde bëjmë tatëpjetë, / T’u marrim xhephanetë… Por nuk mungonin dhe shërbëtorët e Portës së Lartë, që vegjetonin në radhët e luftëtarëve. Duket se kjo kategori njerëzish nuk e kanë asnjëherë parasysh shprehjen e urtë popullore: “Atë që nuk dëshiron të ta bëjë tjetri, mos e bëj, edhe atë që dëshiron ta bëjë tjetri, bëje”. Ndaj dhe kënga u drejtohet tradhëtarëve me këto fjalë: Pa dëgjo o beu ynë, / Mbaje mirë terezinë, / Se njerëzia u piknë, / Ikn e muarrë arratinë, / Ca në Vlorë, ca në Delvinë… Kullat e bardha në brinjë, / Kukumjaçet ulërijnë, / Ashtu do t’i bësh dhe tinë…

Studiuesi Gaçe dhe shkrimtari Canaj, na sjellin të plotë realitetin e kohës, përpjekjet për të shtirë në dorë luftëtarë të shquarë nga radhët e kryengritësve, premtimin që u bënin atyre me poste e para dhe pasojat që rridhnin nga besimi i krijuar për shkak të dëshirës për pushtet e lakmisë së përfitimeve monetare. Arritjet e kryengritësve e tmerruan Mehmet Pashën që u detyrua të jepte dorëheqjen, por ajo nuk u pranua, pasi qe menduar një plan i hollë për asgjësimin e krerëve shqiptarë. Në kurthin e ngritur nga Mehmet Reshid Pasha, ra pre dhe Ismail Vlora, i cili u paraqit në Janinë më 5 janar të vitit 1829, sipas kërkesës së guvernatorit, ku njerëzit e tij qenë porositur për ta vrarë duke ngjitur shkallët.

Aty veçohet zgjuarësia dhe karakteri i fortë i Cane Smokthinës, i cili nuk u pajtua me propozimin e Mehmet Pashës dhe iu shmang planit të tij për të vrarë disa nga krerët e kryengritjes. Pati dhe shumë të tjerë që e nuhatën të keqen e madhe. Por ky kujdes zgjati fare pak kohë, sepse në verën e vitit 1830, plani i tyre i fshehtë u bë realitet. Rreth 400 krerë të shquar nga trevat shqiptare u thirrën në Manastir për të marrë ofiqet e premtuara. Ata qenë veshur me kostume kombëtare dhe ecnin kaluar, për të parë fillimisht një stërvitje mësimore të ushtarëve perandorak, armët e të cilëve u kthyen befas nga trimat shqiptarë, duke shtrirë përtokë ata viganë që i jepnin dritë atij stadiumi të zi për ta e gjithë Shqipërinë.

Në të njëjtën ditë, masakër bëri edhe i biri i Mehmet Pashës, Emin Pasha, i cili nisi drejt Manastirit kokën e Musli Beut dhe disa feudalëve të tjerë që ndodheshin në Janinë. Ishin të paktë ata që i shpëtuan këtij kurthi të tmerrshëm. Autorët tërheqin vëmendjen e lexuesit, duke mos lejuar të kalojë fakti i përçarjes, i tradhtisë, pasi ata trima nuk i besuan pushtetarëve osmanë, por të dërguarve të tyre, bejlerëve shqiptarë që luajtën rolin e ndërmjetësit, duke u bërë apel brezave: kurrë më kështu!

Por shqiptarët sërish nuk u gjunjëzuan.

Në vitin 1833 kryengritjet erdhën në rritje, duke u shtrirë në gjithë trevat jugore dhe luftëtarët e udhëhequr nga Zylyftar Poda, Tafil Buzi, Rrapo Hekali, Shahin Delvina, Beqir Vlora, Cane Smokthina, Bilal Nezha, e të tjerë, bënë që të binte kalaja e Beratit. Kishte të drejtë Sami Frashëri kur thoshte: Atdhedashuriaështë top që shëmb e mposht çdo armik e çdo kështjellë, sado të fuqishme të jenë. Pas kësaj u pranua që pashallëku të qeverisej nga shqiptarë. Në këtë mënyrë, të shtatë kazatë kryengritëse, Vlora, Mallakastra e Sipërme, Berati, Tepelena, Tomorrica, Skrapari e Dëshnica të vendosnin përfaqësuesit e tyre dhe mbikqyreshin nga populli i Toskërisë.

Autorët e librit pasqyrojnë me profesionalizëm zhvillimet e mëvonshme, përpjekjet e Daut Pashës për rikthimin e Beratit nën varësisë e osmanëve, por dështuan përsëri, pasi trevat shqiptare u treguan edhe më të bashkuara. Profesor Gaçe e Canaj tregojnë se kjo kryengritje ishte e veçantë për shkak se shënoi një etapë më të lartë të lëvizjes kombëtare, pati shtrirje më të gjerë dhe përmbajtje të re, pasi në konflikt kemi një ndeshje ballore të masave popullore me qeverinë osmane dhe reformat centralizuese të saj. Për herë të parë ndihet thirrja për çlirim kombëtar dhe shihen qartë elementët e bashkimit të çetave patriotike. Duket se në veshët e trimave shqiptarë kumbonin në vesh fjalët e Skënderbeut, thënë 400 vite më parë: “Fuqitë e Shqipërisë u ngjajnë rrëkeve të vogla, që rrjedhin në drejtime të ndryshme. Në qoftë se këto rrëke bashkohen, atëherë bëjnë një lum të madh e të fuqishëm”.

Natyrisht fitorja përfundimtare nuk qe e lehtë, jo vetëm sepse shqiptarët nuk ishin të organizuar mirë, por mbi të gjithë u mungonte mbështetja nga fuqitë europiane. Megjithatë, pavarësisht nga sukseset e forcave qeveritare, rezistenca nuk u shua, madje u ndez edhe më shumë, sepse krahas urrejtjes për sunduesit që e lanë vendin të prapambetur, ndihej dhe dëshira për pavarësi. Një vit më pas, më 1835, një tjetër kryengritje e fuqishme nisi në Berat, më tej në Fier e drejtuar nga Alush Frakulla. Në Velabisht u mbajt dhe një kuvend i rëndësishëm, për të cilin kënga popullore thotë: Lumi Vlorës nëntë mijë, / Berati me Toskërinë, / Delvina me Çamërinë, / Velabisht ngritën hordhinë… Trimat u ngjitën me shkallë për të marrë kalanë dhe Mete Jazua që mbante flamurin në ballë u godit për vdekje, por Cane Smokthina nuk e lëshoi flamurin, por ia rrëmbeu nga dora dhe e nguli te kroi. Mjaft domethënëse janë vargjet popullore: Mete Jazua gjakëtuar, / Kullën e kuqe ç’e muarë, / U plagos në krahëruar, / Dy plumba përtej e shpuan….-Ngrehu Mete, shih vëllanë, / Të shikosh Cane Miftar, / Se Cane Miftari shkoi/, Nguli bajrakun te kroi…

Më pas kryengritjet antiosmane u shtrinë në gjithë jugun dhe mbërritën deri në portat e Janinës, por më në fund u thyen dhe Tafil Buzi u detyrua të pranonte armëpushimin. Ata u tradhëtuan nga krerët grekë, të cilët e fituan pavarësinë në sajë të luftës së mijëra shqiptarëve nga Vlora, Berati, Përmeti e deri në Artë, ndërsa paria greke nuk e mbështeti lëvizjen shqiptare, madje u përpoq ta sabotonte atë, pasi nuk i interesonte pavarësia e fqinjëve të vetë. Nëse ata do të tregohehsin besnik si dhe shqiptarët, ngjarjet do të kishin përparuar më shpejt në favor të popullit më të lashtë të gadishullit, që ka derdhur gjak më shumë se gjithë të tjerët. E më në fund edhe Cane Smokthina ran ë kurthin e Emin pashait. E thirrën në Vlorë dhe i morën jetën. Populli e qorton trimin e vet: …Vajte drejt në kafene, / Të hodh helmin në kafe, / Të plasnë sytë e s’e pe…