Në nderim dhe në kujtim të tij, përgatiti për botim Anton Çefa/

Stuhia/

Njërin krah të pulëbardhës e mbushte jugu/

tjetrin krah tramundana./

Në gojë të dallgëve e reve/

klithja e zogut digjej nën shira.

Mbi mua e nën mua shpirti

apokaliptik i një perëndie të egër.

Gjeni e poezisë buzëqesh

dhe sundoje tani kaosin.

***

Akeronti rrjedh, po Karont nuk ka

Si të kthehem prapa kur udhën s’e di?

Prej pikëllimi lumi buçitës i natës

rrah brigjet e errëta këtu.

Akeronti rrjedh, po Karont nuk ka.

Tregomë një va ku të kaloj.

Ti i njeh guvat e vorbullat e frikshme.

Tregomë një va, vëllai im,

ku të kaloj Akerontin

dhe të arrij.

Akeronti rrjedh, po Karont nuk ka.

***

Perëndia e shqiptarëve

Kot – luftë.

Kot – vdekje.

Kot – shpresë.

Perëndia e shqiptarëve akoma mendon…

Demagogë idealet.

Tragjike liritë.

Komike shpresat.

Perëndia e shqiptarëve mvrenjtet,

shtriqet,

akoma mendon.

S’e thotë që s’e thotë

një fjalë perëndie . . .

***

Gjiri i papirë

Në çdo gjysëm sekonde vdes në botë një fëmijë . . .

Një arkivol i vogël, gjysma e sekondës . . .

T’u flas senateve, parlamenteve,

burrave të shteteve?

Si fëmija që heq gishtin prej goje,

me gisht t’u tregoja një gjysmë sekonde

që kundron brenda një varri ?

Do të doja prej zemrave të nënave

të shkulja rrënjët e errëta të dhimbjeve,

që ndjell  gjiri i papirë.

Dhe ju, duke shkelur mbi gjysma sekondash,

pse të shkoni në varreza fëmijësh,

ku trëndafilët ngatërrojnë fjalët e para –

të jetës apo të vdekjes?

 ***

E sajoi reja zogun

E sajoi reja zogun e furtunës.

Sa ndjeu prekjen e krahut mbi valë,

u drodh deti im.

E qeshi e qau me dhimbje stërkalash.

Tani zgalemi tek unë godet,

rreh  sqepin e fortë në shkëmb,

fjalë për fjalë rrokjëzon

shpirtin e tij.

Nuk është i bindur zogu,

a e kujton  deti

dhe unë .

*** 

Si s’të desha pak më shumë . . .

Unë e desha përtej vdekjes,

ashtu dashurova unë.

Edhe prap s’ja fal dot vetes :

Si s’e desha pak më shumë. . .

Pak më shumë ku shpirti thyet,

t’i them ndarjes: – Prit, ca pak . . .

të gënjejmë mallin që s’shuhet,

kujtimin të gënjejmë pak.

Përtej vdekjes, përtej botëve,

atje ku nisë “ca pak” tjetër, –

Asaj që më rri mes Zotave:

« Si s’të desha pak më tepër . . . »

 ***

Si mund të kalohet Llogaraja pa ty

Si  mund të kalohet Llogaraja pa ty?

Me një kokërr portokalle në dorë,

Llogaraja si  mund të kalohet pa ty . . .

Të pengohesh nëpër folera yjesh

të zgjosh e të trembësh zogjt’ qiellorë

që fluturojnë e fshihen fundeve të detit . . .

Një dhimbje bardhësie të kaltër,

njerëzore gjer në përjetësi!

Në duart e mia,

ky dallgëzim qiellor i deteve,

si dikur drithërimë e përmallshme e ijeve

të tua imcake.

Ky mall i përjetshëm Llogaraje

më mbeti në sy.

Akrokeraunet

Vazhdojnë punën e tyre të përhershme:

prodhojnë vetëtima.

***

Mjellma e Liqenit të Ohrit

E uli qafën e brishtë

tek brinjë e Orionit.

Derdhur e tëra prej malli.

Mbi konstelacione yjesh

e fatesh lundron,

hutim i bardhë, mospërfillës i liqenit.

Befas shpirti i natës ndizet,

shkrumohet në këngën e saj.

Brerimë e lotëve shuan,

atje përposh,

prushanën e ndezur të Mjellmës Boreale.