Nga Alma LIÇO/

Herë pas here kam publikuar pjesë nga kujtimet që sjell në librin tim “Krahë të keputur”, me mbresat fëminore të viteve të tmerrshme të jetuara në diktaturë. Duke lundruar në internet, rastësisht konstatova se një gazetë e përditshme kishte botuar disa prej tyre. Por ajo që më befasoi, ishin disa komente cinike rreth atyre vuajtjeve dhe genocidi të pashembullt, të shkaktuara nga rregjimi çnjerëzor komunist, bëma tashmë të njohura botërisht. Ndjeva shtysën t’i përgjigjem një komentuesi me nofkën “Lugati”…

 I nderuar  “Lugat”,

Paraprakisht, dëshiroj të të komplimentoj për nofkën, që është përshtatje perfekte e asaj çfarë përfaqëson. Ti nuk ke as minimumin e burrërisë të prezantohesh me emrin tënd të vërtetë.
Si komunist që je, të kuptoj për pandjeshmërinë dhe instiktet çnjerëzore. ……ditaret e jetës tuaj kullojnë gjak, nga ai i burrave, grave, pleqve, plakave , madje dhe ai i fëmijëve të djepit që u masakruan në emër të ideologjisë suaj të çmendur dhe pushtetit të dalë nga gryka e pushkës.
Të kuptoj për arrogancën imponuese me të cilën trajton historinë e deformuar, të shkruar nga të ngjashmit e tu .
Të kuptoj për intolerancën ndaj personave që mendojnë ndryshe nga ti, të cilët dhe sot e kësaj dite, ashtu si etërit e tu, i konsideron armiq.
Madje të kuptoj dhe për fjalorin vulgar dhe fyes që përdor rëndom në ligjeratat e tua.
Të kuptoj për urrejtjen që çfaq në mënyrë të pamotivuar ndaj qënieve njerëzore që nuk i ke njohur kurrë.
Të kuptoj edhe kur ndeshesh për opinione dhe këndvështrime lidhur me ngjarje të caktuara, pasi në kontekste të veçanta, ato edhe mund të ndryshojnë.
Por, ajo që nuk arrij të kuptoj është se ku e gjen të drejtën të më kundërvihesh mua. Unë kam shkruar një libër të thjeshtë me përjetimet e mia fëminore në diktaturë, të cilat nisin me internimin familjar, ditën kur unë mbusha dhjetë vjeç, kalvar persekucioni i cili vazhdoi mizorisht deri në vitin 1991.
I nderuar “Lugat”, unë nuk ndaj opinione për ngjarje të cilat nuk i kam jetuar, nuk bëj konkluzione, ato ja kam lënë me modesti lexuesve të mi. Unë shkruaj për ngjarje të vërteta, të jetuara nga vetë unë, të cilat për fat të keq nuk mund të ndryshojnë kurrë, me gjithë shtysën tënde dashakeqe për t’i keqinterpretuar ato. Në librin tim, unë tregoj se na hodhën familjarisht si dengje para një kasolleje të mbuluar me kashtë, diku në një fshat të largët, e cila do të trembte dhe bagëtitë. Pa dashur të përsëris ato realitete të tmerrshme që kam sjellë në atë libër, unë dëshmoj për të gjitha vuajtjet e atyre viteve të pafundme, në atë terror të pashembullt. Dhe zëri im nuk është i vetmuar. Gjatë viteve të tranzicionit janë paraqitur ngjarje dhe fakte të tmerrshme për terrorin e papërsëritshëm të komunistëve, ndaj asaj pjese të pambrojtur të popullsisë që nuk ishte bashkuar me ideologjinë e tyre vrastare. Ky ishte një krim që, sipas etërvë të tu komunistë, duhej të paguhej brez pas brezi, që nga fëmijët e sapolindur, e deri te pleqtë e plakat.
Dy vite më parë, në bulevardin kryesor të Tiranës, u vendosën fotot e tridhjetë e tetë martirëve të fesë katolike, të masakruar në mënyrën më mizore që ka njohur ndonjëhere historia e terrorit botëror…
Historia e zezë e komunizmit përmban mijëra të ekzekutuar të pafajshëm…të burgosur…familjarë e të afërm përjetësisht të internuar…
Asnjeri prej ketyre fakteve makabre, që do të ngjethnin çdo qenie njerëzore, nuk të bën përshtypje. Si skllav i lindur dhe i pandryshueshëm i ideologjisë vrastare, madje rrekesh të më sfidosh, se fajtor ka qenë gjyshi im, i cili nuk ndejti urtë të pranonte rregjimin, pasi çdo shtet ka ligjet e veta që duhen zbatuar…
Ti “Lugat” je veçse një mjeran i verbër, një skllav që i bindesh përulësisht etërve të tu kriminelë, që ul kokën dhe pranon me devotshmëri të plotë fshikullimet e lavazhin e trurit… si të mos mjaftonte asgjësimi i kundërshtarëve, kuçedra komuniste asgjësoi njeri pas tjetrit dhe pjellën e saj…dhe rezultat…një popull në arrati për të shpëtuar nga varfëria dhe terrori i baballarëve të tu, dhe vendi i bunkerizuar dhe i izoluar që ata ndërtuan.
… Koha i dha të drejtë gjyshit tim që e kundërshtoi ideologjinë komuniste që në vitin 1944…
…Nuk po zgjatem më shumë me ty…madje shumë kohë të kushtova…po të le në pellgun e mjerimit tënd…dhe kujto…ndonëse kalova fëmijërinë dhe rininë në internim…unë jam më e lirë se ti…