Poezi nga  Ndoj Mhilli

Dâshnia e shteterrātun

E dashtun lê’ma buzën të ta puth

të ta puth deri n’agim

lê të tretem, lê të shkrihem

n’buztë e tua deti jem.

Më lê ta ndjej afshin tand

e në të digjemi zjerm

gjersa zemra të më çmendet

në arom’ të gjoksit tand.

Lê’m që trupin të ta përkdhel’

të ta puthë në pafundsi

derisa zemra të të dridhet

në afsh të zjermit tem.

Që na djegë dalë nga dalë

pa e kuptue se ça ndodhi

të firohemi sikur zjarmë’.

Dt. 16. 03.2020.

Në buzë të puth

Lehtë do vij të t’puth në gjumë,

e ti as se si nuk do ta ndjesh’

vetëm në nadje kur të zgjohesh

do ndërmëndësh si në andërr

kush të puthi sot a dje.

Buza jote trëndafil lagun me vesë

buzën teme mbram’ e njomi

pa e ndje deri në t’aguem/agim.

0:49 ‘ 17. 3 . 2019

Mos flej e dashtun

Mos flej e dashtun,

por eja më perqafo mirakandshëm,

e zemrën ma ngrohë në këtë natë të acart’ dimni,

kur malet faqesh zbardhë janë nga bora,

e kur qilla nxi asht nga tërbimi.

Ngjan sikur ajo do më hedhë rrebeshe

furtunash mbi mue!

Pse mos vallë ndokush mendon se jo

edhe mbi jue,

lexues fat’keq të netëve të vona

të mbrujtuna ndër sterset

dhe ndështrashat e ditës,

që kjanë e firon –

harron vështirësitë e jetës tande

në vargjet e mia të vrazhda?!

Hiqi tej se m’nerin përthellë shpirtit ta shtin!

Hej e dashtu zgjohu!

mos fli të lutem!

Por eja ndër andrrat e mia, sëpaku,

e bân’ që prazmi jem

të ngihet në aromën tânde,

prej luleje prandvere.

Bân’ që buza t’më ngrohet

e zemra jeme ngri akull në prazëm,

hareshëm të qeshë,

pa mujtë me ja pâ fundin andrrës a zhgjandrrës.

E dashtun mos flej!

Rri çuet me mue

e ndër biseda të âmbla,

ta harrojmë acarin e ditës së shkume dâm,

që u bjerrë e iku ndër eshtnat tona të kopatuna.

Andrra vazhdon e fundi nuk i dihet,

edhe pse pritet dita me lind,

e bashkë me të gjumi me u shue.

6. 2.2020, ora 2 mesnatë.

Puthmë e dashtun puthmë

Puthmë e dashtun puthmë 

derin në afsh, gjerë në shkatrrim,

nëpër puthje të arratisemi 

nga ky ankth, nga ky rrënim.

Lê të ikim në eter

dhe me engjujt të këndojmë,

si fëmijë të lazdruar

cep e n’cep qillit t’vallzojmë.

Dt. 31. 1. 2020. Ora 23: 35

Sy prej deti

Në sytë e tu det i pacak,

lundroj si marinarë,

që ka humbë në det t’pafund,

e rrethe e çark sillet si i marr’.

Në gjoksin tând m’lê të pushoj,

aty të këndellem, të gjej pak qetësi,

të ik nga jeta plot ndështrasha

të gudulisem si fëmij.

Më lê të prehem âmbël but’,

që të udhëtoj nëpër eter

të ik’ nga zhurma, dhe pislleku …

 e të rilind edhe njëherë.

Dt. 26. 01. 2020, ora 8 :50

Nânë prej guri

Nânë, unë e di se ti mërzitesh

kurë pranë nuk më ke,

e di se ndeshtrashat e mia

jetën ta shterrin ndër eshtna.

Madje tinzisht përlotesh,

kur bijt’ e tu ndeshin në sadopak vështirësi,

e Zotit shpesh i lutesh

për shpritin e shpirtit tand,

tuj e çue zânin kushtrimëtar deri në fron të Hyjit.

Nânat ngjajnë me Amën e Hyjit,

sepse vuejnë, kjajnë,

çjerrën e vajtojnë

për Golgotën e bijve të tyne.

Për kryqzimet e tyne ndër kryqa shekujsh,

të venduemi mbi kondra nga diktatorët,

mâ sakt’ nga padrejtësia e qenieve të mjera njerëzore,

që të zvetnuem nga jeta

 kan’ harrue se janë bij,vllazën e prind të dikujt,

madje, harruen se lindën nga nji nânë,

përndryshe kurrë s’kishin me bâ padrejtësi.

Nânë ti mos kjaj, as mos loto tingzisht për mue,

mos flej, as mos u zgjo/ço me frikë,

se diçka e keqe dikun në një prit’

pabesisht (ka me) më ndodhë.

Ti je bij’ fisi të moçëm rrahë me voj e me uthull,

m’sue me dekje të rânda e me morte të m’dha,

rritë jetimë prej nji nâne burrnesh,

mâ me vlerë se shumë burra fisesh,

burrnue ndër kulla të moçme me kreni t’pashoqe.

Ti je nânë, nânë fisnike, nuk të trembin ândrrat e k’qija,

as zhurmat e pushkëve ndër luginat e bjeshk’ve të nalta.

E di, nânave zemrat iu kjâjnë,

kur bijt e tyne nuk ecin si duhet

në shtigjet e jetës,

por prap’ se prap’ burrneshat nuk përunjen,

e as s’mërziten,

sepse e njohin ngallnjimin e Nânës,

që lnuri faqet me gjakun e birit të vet,

të venduem mbi kryq, pa mujtë në ndihmë me i shkue.

Zemra vendit ju pat zhgule si shumë nânave,

që k’qyrin vdekjen e tmerrshme e t’padrejtë

të bijve të tyne ndër shekuj plot dredhi.

Nânat duhet ta dinë mallkimin paralajmrues

të bâm nân’ kryqin e randë

e ferrat e nguluna përthellë rrashtës:

“bija të Izraelit mos kjani e vajtoni mue por bijtë tuej”.

Nân’ ti mos u mërzit për birin tand

t’patakt, se gjanë e keqe gjâ s’e nget, –

patë thân’ plaku i moçëm në gurë të votrës.

1.2.2020. Ora 2:17 mesnatë.