Nga Anton Çefa/

Nën kupola shpellash/

(Atë Pjeter Bogdanit)/

Mbi Atdheun natë e gjatë,/

e ngrirë,/

prushi i fjalës feks/

në errësirë./

Nën kupola shpellash strukesh viteve,/

mbi tryeza rrasash, si  mbi tabernakuj,/

ua shpupurish thinjat fjalëve plaka,/

në kujtesë të kombit jeh të ri u kallë./

Mbjell filiza prilli/

n’zagna dijesh,/

sharton sytha flake/

n’brazda gjaku./

Shprish shkrumbin e netëve

nën kupola shpellash,

qumshti i hanës të ban dritë nga qielli,

Gjysmëhëna të kërcënon nga toka.

• “Mos e leni gjuhën e dheut me u vdarë

lëshon vikamën në “Çetën e profetëve.”

“Më ka zënë shqipja”

(Fan Nolit)

Fjala shqipe si zjarri i shejtë

në gjoks të digjte.

Gjuhët e botës te fjala shqipe.

Me zjarr të shejtë ngroh e ndriçon

skutina të errta gjoksesh të plogshta.

Të zuni shqipja me anarkitë,

na zuni ne zi e ma zi,

antropofagë, kolltukufagë

zi e ma zi.

Ku ta ve epitafin ?

(P. Gjergj Fishtës)

Ku ta ve epitafin, bre burrë i dheut ?

Shkërbetë pa vorr të lanë,

po i gjalli vorr nuk ka,

se vorri gropë harrimi asht

e Ti harrim nuk njeh.

Thonë:

Afshi i zjarrtë i zajeve e ka mbajtun gjallë

e flladi i verës e ka flladitun zhegjeve,

thonë

në stinë të ngrime e ka ngrohun rrezja e diellit

e valët e Drinit ashtin ia kanë lëmue.

E vërteta asht

se zemra e kombit e ka përjetësue.

A s’ia ndigjon pezmin

kur shanë e shilon Europën

tue ba mriz në logun e zanave ?

E për nji lule vjeshte

lotin pikon, t’ madhnueshëm ?

A s’e sheh atë copë qielli

që si çati e kaltër

Atdheut i rri përsipri ?

Atje, po,

hidhet në vallet e Parrizit.

Po shpesh e ma shpesh

tu kulla e Gjetës e  gjen,

apo pranë sofrës  së ngurtë

lahutës i bie n’ malësi,

kuvend të urtë

ndan me pleqnorë kanuni.

Zbardhun nga brengë e fjalës

(Prof. Eqrem Çabejt)

Krrusun nga peshë e fjalës

Ballin rrudhë mbi shpatet e maleve,

mbi pëllambët e fushave

mbledh vetullat,

zbardhun nga brengë e fjalës.

“Sa të gjalla emërtimet ilire!”

Këtu korrigjon Majerin,

aty miraton Joklin.

Fjalët e shqipes

Në rrathët e ullijve të premë nga kohnat.

“Sa e re Formulë e Pagëzimit!”

Mbi nji gur vorri nji sufiks asht zbehun

Në natën e gjatë me gjysmëhanë,

Këtu shkëlqen ende si smeraldi

Syni i dritës indoeuropiane t’nji rraje.

Gatuen bukën e trojeve

Në magjen ilire

Mbi brumin e ardhun të shqipes.

JU S’KENI  EMNA

Martirëve të diktaturës

Ka humbë shkëlqimin në gropën e përbashkët

plot lagështi,

bardhësia e eshtnave.

Kohës i shkojnë mornica në trup.

Me duer që dridhen prej dëshire

po i marr eshtnat tuej, miqtë e mi,

po i vendos në gropën e qelqtë të gjoksit,

altar i dhimbjes.

Prej andej do kundroni

kaltërsinë e andrrave të vrame

nga duer vllaznore.

Nji kunorë lutjesh ju ve  te kryet

dhe kryqin e mundimeve tuaja.

 

Ju s’keni emna,

lavdi asht emni juej

Ike mbas dyersh mermeri              

                   (Frederik Rreshpes)

Ike mbas dyersh mermeri

e rrasash të ftohta,

i le muret e vetmisë së botës.

I heshtun në nji botë të huaj.

për ty mbajnë jazë

zogjtë e drujtë,

të qajnë lotët e hanës në netët e vjeshtës.

Do të kujtojnë kalldramet e Shkodrës

nën shinat qi s’pushojnë.

Me nji ndriçim dëshire

          (Shokut tim, Faruk Myrtajt)

Me nji ndriçim dëshire

mbi hijet që randojnë mbi mue

stinësh t’harrueme,

kërkoj nji shok, nji mik

e mendja m’shkon tek ti,

zemra më rreh pa pritmas

se jeta s’asht e vorfën

kur ke nji mik si ti.

 

Vertet nji pajë të fisme

Stinëve u jep miqësia.