Nga Astrit Lulushi/

Mania për të patur një vend e ta bēsh si do vetë, vetëm tek ne shqiptarët mbizotëron. Postet e detyrat shiten e blihen, majtas e djathtas, me para në dore a ndere reciproke. Që me shpalljen e pavarësisë, Shqipëria nuk u çlirua nga ndonjë pushtues, perandoria osmane u shndërrua në Turqi, dhe osmanllinjtë 500 vjeçarë mbrenda kufirit shqiptar, mbetën, u bënë pari e vendit, morrën poste drejtuese dhe sunduan duke u futur frikën njerëzve. Ata që bëheshin pengesë dëboheshin, burgoseshin a vriteshin, gjithmonë duke u vënë damkën e tradhtarit që e bën dënimin të përjetshëm. Shqipëria asnjëherë s’ka qenë. Populli i shtypur u bë shprehje abstrakte. Shqipēria që donin atdhetarët mbeti vetëm utopi. Përpjekja për përdorinin e gjuhës shqipe u ndesh në konflikt të ashpër. Ishte fat që fuqitë perëndimore, si Austria, nuk donin nje gjuhë ose alfabet osman. Këtë rast e shfrytēzuan atdhetarët jashtë, dhe gjuha shqipe flitet sot si gjuhë zyrtare. Por maniakët shqiptarë të pushtetit janë edhe sot, ata vazhdojnë në rrugën plot baltë të baballarëve të tyre. Shqipërinë si e duan, thonë, dhe ashtu e kanë bërë.