NGA ALFONS GRISHAJ/
NË BURG/
Sa ditë ka që degdisem në këtë terr të pafund?/
Duke udhëtuar në qendër të tokës…/
Me kandil karbiti kërkoj humnerat e një çmendurie/
Që idhujt e kuq i kanë bekuar./
Sa muaj ka që gazi vdekjeprurës është pjatë e parë?/
Shiu i galerive më bën dushin e rastit/
Buzë furrneleve të vdekjes,/
Në natën e përjetshme ku dhe Dantja do të çmendej./
Maska e artë e vdekjes* nuk është e lavdishme si në Egjipt.
Heshta e Rameses* është në duart e minjve të galerave,
Që parakalojnë në fasada therëse, porsi shigjetat mbi sinonimin Leonid.
Brumbulli sado i bukur të jetë nuk mund të bëhet kurrë Sargon*.
Sa vjet ka që vërtitem fushave dhe erërave mes pelerinave të gjelbërta,
Që me një ndërgjegje të shkarravitur brohorasin me zë të fikur,
Kur marshi funebër është violinë e parë një populli më të vjetër se toka.
Këngët e zemrës pikojnë gjak në kollitjet e një rinie të plakur.
Sa vjet ka që flas me koloradon midis pluhurit të lindonit dhe gjeodrinës?
Sa vjet flirtoj me gërvishtjen e shulave dhe mjaullimën e dyerve të ndryshkura?
Sa vjet ëndrrat më duken zhgjëndra dhe zhgjëndrat ëndrra?
Sa vjet ???
Maska e artë e vdekjes u vihej në fytyrë faraonëve pas vdekjes.
Rameses i II ishte faraoni më i madh. Ai jetoi në vitet 1279-1213 para
Krishtit.
Sargon, ishte mbreti i Akkad, mendohet se ai ishte perandori i parë në historinë e njerzimit. Ai ishte legjend në Lindjen e Mesme. Jetoi midis viteve 2296-2240 para Krishtit
SPIUNI
Pjellë e mortes është spiuni,
Në xhep të futet dhe s’e di,
Të rreshqet porsi sapuni,
T’heq lëkuren , të vesh në zi.
Ateisti
Sillet si gjeth’ në eren tërbuar,
Ai që besimin e ka humbur në Zot,
Kazan plehrash shpirt e duar
Kërrcu i kalbur në mos më kot.
***
ME ZË
Më pëlqen që shpirtin mos ta lë të mpirë
Të jem ndihmë e njerëzve që nuk kanë shpresë
T’i udhëheq në luftë me të pabesë
Që n’horizont të shpërthejë frymë e lirë.
Më pëlqen të luaj me retë e egra
Në hipnozë të kredhem në të thellin det
Thesarin e gjetur ta skalis mbi fletë
Plot lule e aromë ku çmendet flegra.
Më pëlqejnë dhe lotët t’i pi me verë
Jo prej dobësisë as dhimbjes n’infinit
Po për braktisjen e Shenjt Jerome* eremit
Dhe terrin honit që po bëhet më i gjerë.
Më pëlqen çelja bisqeve në pranverë
Shpërthimi ujvarave dallëndyshe nga fole
Me anijen fantazëm vizitor ndër pole
Ankoroj vargjet në akullin e djerrë.
Më pëlqen të hyj si dielli përmes qelqit
Si shpirti mes shkëmbinjve dhe metalit
Mbi shpinë t’ dyrdylit mbi majat e malit
Mes oqeanit të qesh dhe luaj me peshqit.
Më pëlqen të marr ngjyrë nga hiri i Vezuvit
Të futem n’ zemër të llavës të bëhem një
Të bares bash midis Ferrit të Dantes me zë!
Pas… jorgan uji mbi zjarrin e rruzullit.
Nuk më pëlqen të luaj kurr me dashurinë
Që Zoti e bekoi në më të lartën shkallë
Si violinë sjell notat zogjve me aq mall
Qeliza jete frymëzojnë gjithësinë.