Ramiz LUSHAJ/
Stërgjyshi, i madhi Sokol Sadria, rri me vorr e plagë/
te vija e kufinit që i ndan në tri shtete tokat e Kelmendit./
Tarzani i vogël me sy mbrapa iku në hapësirat pa kufi të Shëngenit./
Tek kulla e tyne i ka mbetë çanta me libra në shqip,/
I kanë mbetë pa krye në fletore detyrat e shtëpisë…/
Loti i kalit të tij po i thatno’ lulet e tokës në Velabisht…/
Në Guci e Plavë, në Podgoricë, udhëdvetin përditë bletët:/
-Tarzanit të vogël, pse ia batë xhungël vitet e jetës?!/

Engjëlli ynë, çka the në atë fletoren tande në kullën me dry:
-Vendlindje, si Tarzan modern i Kelmendit do të vij për Ty…
Lule vrrini e bjeshke do të çoj tek varri i stërgjyshit,
Do i çeli ëndrrat e mia në udhët e vllaznisë e të fisit…
Do të kuvendoj me male, lumenj, me kelmendasit kreshnik’,
Do ta ndezi prapë zjarrin e kullës time në Valebishtit…

Flokët e tua çelës gërshetë i le në derë të kullës, o Tarzani i Kelmendit,
Kthehu pa u thinjë, o i vogli mërgimtar i Shëngenit…!
Kohës po ia nisi dhe poi a la vargun përgjysë:
-A kie me më ftue në dasmën tande në Velabisht?!
Në se nuk do të jem: si në legjendë, do kthehem në një Konstandin:
Do të vij për amanetin e maleve, për hatrin tand, për qejfin tim.
Sot po ta çoj këtë vjershë, o Tarzani i ri i Plavë-Gucisë:
Tek fletorja e pambyllur e detyrave të shtëpisë…

Tiranë, 16 maj 2015