Nga Ilir Levonja/

Blushi u largua nga drejtimi i Libras. Por edhe nga politika. Të paktën sipas tij dhe shumë informacioneve në webe të ndryshëm. Eshtë një gjë krejt normale, në një demokraci normale. Nuk fitoi dhe dha dorëheqjen. Për më tepër që Libra u përfshi në një debat brenda lidershipit për deformim vote dhe punë nën rrogoz duke i shërbyer partisë mëmë…, Ps-së ose Rilindjes. U lurgua krejt ndryshe nga shumë të tjerë, krejt ndryshe nga tradita e florinjtë e kastës aktuale. Voto si të duash, sa here të duash, kur të duash se votat të gjitha janë për mua. Krejt ndryshe nga tradita e florinjtë e liderëve me vëth të shpuar, pa rruar, e tipave që fusin emrat në partitë e mëdha, e zhulsave që flasin për prosperitet duke investuar veç në kanalet që çojnë ujin në bahçet e tyre. Dhe krejt ndryshe nga katundarët e politikës aktuale, që flasin në emër të popullit dhe veç popullit ja fusin, ai e kritikoi popullin e tij.

Mëndjembushurit e politikës aktuale kurrë nuk e kritikojnë popullin. Por e kënaqin atë duke ja lëruar nënën njëri-tjetrit me prag e libër shtëpie. Populli vetëm duartroket.

Blushi është në fakt modeli i munguar, i domosdoshmi për vendin. Një model i brishtë. Një që duket bajat për gojët plot pështymë. Filloi atëhere kur brenda forcave, mendimi ndryshe përfundonte në rrugë. Dhe nga ai grup prej katër a pesë vetësh, e kam fjalën për Islamin, Malajn, Marko Bellon etj, ai mbijetoi. Për katër vjet, ka qënë një lloj opozitari i cili pati kurajon të demaskonte forcën e tij për lidhjet dhe prurjen e elemntit criminal në sallën e kuvendit. Nga ana tjetër një intelektual me vision, aq sa të bën të pëshpërisësh me veten, se, përse ajo sallë, ai vend nuk ka nja 10 të tillë. Një shkrimtar i mrekullueshëm, i drejtë dhe plot elokunce fjalë për rrugën plot kondradikta të figurave të vendit…, qofshin ato të kohës, qofshin aktualët. Një shkrimtar pjesë e tregut dhe jo e suporteve të klaneve që dirigjojnë, fondet, botimet, çmimet. Ai ka një aleat, lexuesin. Krejt ndryshe nga kokëviçat me orë rolex, a aleanca të befta, doli në rrugë derë më derë. Një lloj fushatisti që stonte me traditën e florinjtë të sazeve dhe kasetave. Të defaxhinjëve apo çingijeve me nishan në faqe. Një europian i kulluar i një populli të vjetër që rri e rri, beson nga lindja, mban sytë nga lindja, pret me gojën hapur po nga lindja. Një burrë universitet më vete që alegorikisht për hatër të artit të tij, i kujton popullit të vet daljen nga binarët. Një popull pjesë e perëndimit që kullohet pas haremeve të orientit.

U largua krejt normalisht, megjithëse plot po ia kujtojnë ikjen me atë ritin formal, shabllon, tonin…, sa për tu dukur që të duam. Duke thënë, se, nuk bëre mire? Pse ikën? Ku shkon? Ti i duhesh politikës.! Mos ik! Eja, ia rregullojmë atij dhe këtij, eja vjedhim ose blejmë vota. Eja ja shkërdhejmë nënën statutit, kryesisë, anëtarëve ku i kanë.

Iku, mire bëri.

Dhëntë Zoti e nuk kthehet se, ndryshe, do jetë një kopje e shëmtuar e atyre që na diftoi për kaq vjet.

Tërhiq këmbën Blush. Tërhiqe. Ose merr ca të tjerë prej dore.