Nga Alfons Grishaj/

 Disa vite më parë, specialistët e statitistikave lajmëronin për plakjen e popullsisë europiane, të cilët, nuk po shtoheshin në numër… Statistika të tjera tregonin se Europa  po pranonte në gjirin e saj emigrantë, pjesa dërmuese e të cilëve ishin me prejardhje arabe.

Qarkullonte një ide se, vendet e prapambetura do të fitonin edukimin dhe qytetërimin perëndimor.  Asimilimi do të rritej  ndjeshëm dhe psikologjia “infadel” që rrihte midis ballafaqimeve të qytetërimeve do zhdukej. Europianët lejuan hapjen e objekteve të kultit që besimi i tyre të ruhej dhe të zhvillohej sa më komod. Kjo reformë u mor për dobësi e aspak privilegj nga emigrantët  ekstremistë. Klemencën e perëndimit e quajtën si detyrim të vonuar. Aty nisi dhe rruga e implementimit të  mjetit për të justifikuar qëllimin e mëvonshëm. Popullsia punëtore dhe e ndershme muslimane respekoi ligjet dhe kulturën përendimore duke pranuar diferencimin e kualifikuar. Europianët e shikonin këtë ndryshim si shumëpozitiv, duke anashkaluar  rritjen e vogël të ekstremizmit oral të pakicës, që u bë më vonë demonstrim fizik.  Kështu ndodhi dhe në Amerikë …

Sheikët fanatikë dhe qeveritë nostalgjike islame e nuhatën këtë dobësi dhe filluan financimet e errëta që u paraprinë konflikteve në rritje. Burokracia e Europës  dhe ligjet e të drejtave të njeriut, “ardhacakët e rinj“ i përdoren me mjeshtëri dhe djallëzi. Në ndihmë u erdhën avokatët e pandërgjegjshëm (filtri i parë), që me një etje  të paskrupullt për t’u pasuruar e sollën Europën në  udhëkryqin e sotëm…

Në retrospektivë …

Pesëdhjetë vjetë  më parë, Belgjika nuk kishte polic me kobure, dhe kur i shihje i shihje  rrallë  me  rrobën  policore me shirita të zi , por të paarmatosur. Disa Marokenë që kishin kapërcyer  aty punonin  shumë  dhe  silleshin mirë. Shqiptarët politikë që emigruan për të shpëtuar nga rregjimi komunist gëzonin respekt në popullsinë belge, të cilët,  përfaqësoheshin nga flamandët dhe francezët. Flamandët ishin 2/1 në raport me francezët. Tani raporti midis këtyre dy popullsive është 60% Flamande (Hollandeze), dhe 40% Franceze. Popullsia e ardhur bënte pjesë midis këtyre dy popujve që fituan pavarësinë nga Hollanda në vitin 1830. Flamandët dhe francezët luftuan për të drejtat e tyra të barabarta dhe i fituan ato. Pra, vetë kryeqyteti i Europës ka pasur problemet e veta, por jo në formën  e degjenerimit nacionalist. Ekstremizmi nuk ka qenë pjesë e kulturës së tyre dhe nuk është njohur fare.

Shpërthimi i dhunës nga terroristët në qendra publike ka zgjuar vullkanin e fjetur   tek populli Francez dhe ai Belg, dhe në mbarë Europen: “Ne me bukë… Ata me bomba”!

Duke u referuar në histori vetëm në  një fakt, midis Habsburgëve dhe Otomanve (që sot kësaj ditë quhet “Beteja për Europën”), tregon se, fitorja qëndron në krahun e të drejtës  dhe pse kundërshtari mund të dërgojë një ushtri të madhe prej 160,000 mijë ushtarësh, ku të drejtët mbrohen me një ushtri të vogël në raport 1/7 … Këtë mund ta mësojë çdo njeri që studion historinë. Libri i Andrew Wheatcroft me titull: “Enemy at The Gate“ e tregon shkoqur këtë.

Sot, raportet kanë ndryshuar në mënyrë drastike si nga ana teknike e ushtarake ashtu dhe njerëzore. Prandaj dhuna e një pakice ekstremiste nuk mund të diktojë mënyrën e besimit dhe të jetuarit shumicës së qytetëruar tek tre qytetërimet që e kanë burimin nga një tradicion…

Kush ka dëshirë ta kthejë fenë Islame (Paqe) në një çështje konflikti të pafund dhe përse? Perëndimorët nuk janë të interesuar, se po të ishin të interesuar, nuk do ta mbushnin Europën dhe Amerikën me xhamia e shkolla në gjuhën arabe. Atëherë kush është i interesuar?! Zanafillën e këtij konflikti duhet ta kërkojmë tek ideologjia politike që ka lindur, përpunuar dhe mbështetur kryesisht në shtete si Irani dhe Arabia Saudite.   Pavarësisht se në këto shtete ka pasur herë-herë edhe qeveri të cilat e kanë shfaqur prirjen për marrëdhënie normale me pjesën tjetër të botës, me qendrimet dhe veprimet e tyre e kanë “sponsorizuar” përhapjen e Islamit radikal, kudo ku hapësirat janë dëshmuar lehtësisht të cënueshme, sikundër janë shtetet sociale të Europës (Belgjika, Hollanda e deri diku Franca, të cilat konsiderohen dhe shtetet më laike të kontinentit plak). Irani nuk e pranon ekzistencën e Izraelit si realitet shtetëror, ndërsa panarabizmi e shihte çështjen palestineze si një luftë që duhej mbështetur me angazhim të drejtpërdrejt, por që u detyrua të tërhiqej nga frontalizmi ushtarak (disa shtete arabe madje i nxorën jashtë militantët palestinezë, të cilët nisën të etiketoheshin si terroristë). Por linja terroriste e vërtetë mori peshë në vitin 1979, kur një grup militantësh islamikë, të armatosur pushtuan Xhaminë e Madhe në Mekë, në ditët e pelegrinazhit (haxhillëkut). Grupi shpalli lajmin se kish ardhur koha e Mediut që shënon sipas profecisë Islame, fundin e botës dhe fitoren përfundimtare të Islamit mbi të pafetë. Grupi i përkiste Islamit vahabist dhe në thelb kundërshtonte stilin e jetës dhe strukturën organizative të shoqërisë muslimane që tashmë i ngjasonte asaj çka zhvillohej në perëndim. Qeveria e Arabisë Saudite u gjend e papërgatitur për ta përballuar situatën. Ideologjikisht, nga teologët islamë nuk gjendej asgjë e gabuar, por shteti duhej të merrte situatën në dorë kundrejt një grupi prej njëmijë militantësh që rrezikonte fundosjen e Arabisë. Qeveria ndërhyri pas dy javësh duke vrarë njëmijë militantët ekstremistë bashkë me Mediun e vetshpallur. Ngjarjen e censuroi dhe e minimizoi sa ta konsideronte krejtësisht të papërfillshme, por nga ana tjetër zgjodhi rrugën e “sponzorimuit” të ideologjisë vahabiste nëpër botë, duke përbërë njërin nga paradokset më kundrathënëse në historinë e diplomacisë moderne si një vend aleat i SHBA. por që është “armike” me të në ideologji. Shumë studiues mendojnë se këtu qendron dhe zanafilla e asaj që njihet në terminologjinë e sotme si përoplasja e qyteterimeve.

Le të shohim në anglisht interpretimin e dy faqeve të Kuranit dhe një lexim sipas Lukës në “Testamentin e Ri”:

 

Quran (3:151 ) – “ Soon  shall We cast terror into  the hearts of  Unbelivers, for that they joined companions with Allah, for which He had sent no authority”.  This speaks directly of polytheists , yet it also includes Christians, since they believe in the Trinity(ie. What Muhammad incorrectly believed to be joining  companions to Allah ‘).

 Quran (4:74)-“Let those fight in the way of Allah who sell the life of this world  for the other. Whoso fighteth in the way of Allah , be he slain or be he victorious on him .We shall bestow a vast reward.” The martyrs of Islam  are unlike the early Christians, who were led meekly to the slaughter. These Muslims are killed in battle as they attempt to inflict death and destruction for the cause of Allah. This is the theological basis for today’s suicide bombers.

Luke (6:35)- “But love your enemies, do good to them, do good to them, and lend them without expecting to get anything back. Then your reward will be great, and you will be children of the Most High, because he is kind to the ungrateful and wicked.”

Interpretime dhe deformime të tilla në Kuran, nuk  janë fjalët e Zotit, kur  Kurani dëshmon se Muhamedi a. s. është i derguari i Zotit. Përditë, Myezini, solemnisht lajmëron pesë herë në ditë: “ Esh-hedu enne Muhamedin resulullah”… që do të thotë: “Dëshmoj se Muhamedi është  i dërguari Zotit”! A mos vallë po lind një sekt i ri që nuk ka të bëjë me islamin?

Në  Bibël nuk ka ndërhyrje të tilla, pikërisht se është fjala e Zotit! Po, atëherë përse duhet të hyhet në Kuran për interpretuar gabim fjalët e Muhamedit që e kanë burimin tek fjala e Zotit?!

Vëzhguesit teologjikë thonë se, problemi më i madh është midis interpretëve të  rrymave të fesë islame, të cilët nuk e kanë për asgjë ta shkelin dhe ta transformojnë  Kuranin e shenjtë në një shërbëtor të satanait.

Perëndimi nuk ka kohë për leksione teologjike dhe mëshirë, kur nuk flitet për mëshirë; kur nuk mendohet për paqe; kur satanai gjakos njerëzit e pafajshëm dhe prish paqen. Perëndimi ka bërë një luftë gjashtëqind vjeçare për të mbrojtur qytetërimin e vet… Historia është shkruar dhe kufinjtë nuk mund të lëvizin më me forcë e terror, me pabesi e thirrje histerike, e aq  më pak, me gjak! Sipas “Status of World Nuclear Forces”, Perëndimi ka një fuqi ushtarake dhe një arsenal armatimi, që mund të shkatërrojë botën dhjetë herë… Amerika dhe Rusia kanë në gjendje të gatshme mbushje bërthamore 4500-4700 me  fuqi  megatonike, që  janë një mijë herë më të fuqishme se bombat që u përdorën në Japoni, të cilat, ishin, njëra 15 kiloton dhe tjetra 22 kiloton. Mendohet se,  shtetet tjera kanë rreth 1100 mbushje, përfshi këtu dhe Izraelin me 80 mbushje , por  që  ka të gatshme  dhe 100 – 200 mbushje tjera përfshi këtu dhe bomben me hidrogjen me fuqi mega-shkatërruse.  Në interesin e kujt është dilema për të provokuar një fund të tillë? Botës Arabe i duhen 200 vite për të arritur 1/10 e këtij arsenali… E kuptoj se këto shifra janë shumë të frikshme dhe aspak premtuese… Të mendojmë vetëm për një moment, sikur në krye të një shteti perëndimor të vijë  një ekstremist  kristian “666” (siç është në krye të ISIS, Abu Bakr al-Baghdadi), me motivimin e “Templarit të fundit”, të kishte një pjesë të arsenalit të mësipërm, çfarë do të ndodhte në rastet e një terrori të tillë?!

Udhëheqës perëndimorë kanë deklaruar se janë në luftë!… Qytetarë, politikanë,  gazetarë perëndimorë kanë arritur një pikë kritike sa  bëjnë pyetje të rrezikshme, si për shëmbull: “A do të ndodhte kjo nëse Europa do të udhëhiqej nga lider si Hitler, apo Amerikanët të udhëhiqeshin nga “filozofia” e Trumanit, apo Rusët të udhëhiqeshin nga mendësia Staliniste”? Dikush tjetër thotë: “Carpet bombing”! Vazhdojnë: “Mure”!  “Mbyllje kufinjësh”! “Patrullim në lagjet muslimane”! Me një fjalë… copriofuoco moderne… Budallallëqe të tilla duhet të jenë larg psikologjisë perëndimore. Bota e qytetëruar nuk duhet të kthehet prapa në praktika të tilla polarizuese agresive dhe regresive.

Shkencërisht është vërtetuar se këto llojë praktikash kanë dështuar dhe kanë sjellur tek njerëzimi mjerim e tragjedi që u desh gjysëm shekulli për t’u riparuar.

Perëndimi ka nevojë për aleancë të sinqertë, siç është Turqia, Izraeli dhe Jordania.

Qytetërimi otoman (biri Osmanit), Turqia e Mustafa Kemalit, tashmë aleat i perëndimit (megjithse ka zëra per të thyer sekuralizmin), rend me vendosmëri drejt Europës e bashkuar, asaj nuk i përshtatet largimi nga Europa. Turqia  jo vetëm që ka minimizuar mundësinë e përhapjes së ekstremizmit, por po e paguan haraçin e kësaj lufte. Ushtria e saj është garanci e dyfishtë në dy fronte … Këtë specialistët e dinë mirë!…

Atëherë kush mbetet rreziku dhe financuesi i kësaj lufte të pa principtë? Përgjigjja është e thjeshtë: Vendet arabe! Inteligjenca e tyre gjatë këtyre viteve asnjëherë nuk kanë parë tek Turqia aleatin e tyre, përkundrazi evokohet pushtimi otoman… Ata ruajnë një lloj urrejtje që herë pas here e shfaqin. Tek perëndimi shohin “infadelin” dhe asnjëherë aleatin e tyre besnik. Hipokrizia e shteteve të kamura arabe është shumë e lexueshme  deri në atë masë sa strategjia e tyre duket si një shtampë e çeliktë që punon vetëm me masat e caktuara, duke mos njohur progresin dhe ndryshimin e masave të tjera sipas rregullit të lojës… Ata losin lojën e tavllës me“partnerët”, por dhe me njerëzit e vet, ose “tepricat e skorjet” e popullsisë delitante të dehur nga një propagandë e errët që pjell kamikazë dhe guerile… Dikush thotë se dhe komunistët përdornin të njëjtat praktika. Unë u them atyre se janë gabim. Nuk jam dakord se Islami ka nuanca komuniste. Këtë e thonë vetëm ca pseudo-gazetarë apo pseudo… që nuk e njohin komunizmin as në teori as në praktikë .

Amerika është sponsore e disa prej këtyre shteteve, ku shpenzon biliona dollarë për të fuqizuar dhe ruajtur raportet e aleancës arabe  kundër rritjes së rrezikut të terrorit. Pikërisht këtu nis gabimi i perëndimit. Sadiu i madh thoshte: “Këlyshit e ujkut dikush i ushqeu, dhe kur u rritën e hëngrën atë”! Me bilionat që shpenzon Amerika mund të rigjenerojë Europën dhe të transformojë NATO-n në një instrument modern për të ruajtur vlerat e qytetërimit  perëndimor dhe aleatët e saj, për të  bërë  një luftë globale efikase për të shkatërruar terrorizmin që në embrion … Nëse NATO tregon dhëmbët, siguroj se ISIS nuk do  të bëhet kurrë Kalifat,  por do të zhduket  nga faqja e dheut .

Pse vendet e NATO-s dhe Presidenti Obama, tregohen hipokritë për aleanca të reja inaktive për të  mposhtur të keqen , kur aleanca ekziston, dhe ajo është NATO.

Aleanca e Atlantikut  dha provën e fundit  brilante me Serbinë… Prova e dytë është mposhtja e terrorizmit dhe ndryshimi i rregullave të lojës me pseudo-partnerët arabë…

Skedimi i akteve të terrorit duhet të kufizohet në kohë dhe hapësirë, duke bërë  aksione në shkallë të gjerë në  zonat e nxehta, pa penalizuar popullsinë e fesë tjetër që e ka emrin Paqe (Islam), që mbase ka tre katër brezni europiane apo amerikane, qytetërimtë vjetër etnik islam, e tjerë … Inteligjenca duhet të jetë e aftë të seleksionojë paqen dhe terrorin, dhe po të jetë nevoja t’i kalojë kompetencat e hipokrizisë së të drejtave të njeriut, që janë të sanksionuara me ligj, që kurrë nuk e kanë  plotësuar kornizën dhe barometrin  e plotë human. Kjo, për hir të vërtetës !!!

Nëse nuk bëhet kështu, zona e guerrileve alla Ali Pyka, dhe frymëzimet kamikaze alla Japonezçe, do të sërviren si pjatë e parë në tavolinat e qytetarëve perëndimorë. Një ditë, kjo do të frymëzojë një përplasje të pashmangshme midis qytetërimeve.

 Pas kësaj, nuk do të ketë më rëndësi kush fiton, se fitorja do të jetë humbje!…