Nga  Enver Bytyçi/ Isa Mistafa u ka terheq vëmendjen politikanëve qeveritarë të Tiranës që të rrijnë larg ngjarjeve në Prishtinë e të mos nxisin konfliktin në kryeqytetin e Kosovës. Në të vërtetë kjo deklaratë do të duhej qortuar në kushte normale të sjelljes dhe marrëdhënieve midis Shqipërisë dhe Kosovës. Por fatkeqëisht nuk ndodh kështu. Nuk ndodh më që prej më shumë se dy vitesh që përfaqësuesit dhe ekspertët e të dy vendeve tona të punojnë së bashku për axhendat e shumta që ato kanë. Nuk vjen më presidentja e Republikës së Kosovës, kryeministri apo zv. kryeministrat që të bisedojnë qoftë dhe larg kamerave për çeshtjet më me rëndësi të zhvillimeve në Kosovë e të marrëdhënieve të saj me Serbinë e shtetet e tjera të rajonit. Vinin dikur, madje pa u ekspozuar dhe Ylli Rakipi ka shansin t’i ekspozojë në emosionin e tij. Vinin e bisedonin me ish-kryeministrin Berisha e të tjerë ekspertë të këtij vendi, konsultoheshin, dëgjonin njëri-tjetrin dhe përcaktoheshin për qëndrimet që do të mbaheshin. Ka ndodhur kjo rëndom para se Rama të shfaqej në shoun e tij mediatik për “kthesën historike në marrëdhëniet midis Kosovës e Shqipërisë”. Por pas këtij shou mediatik dhe zhurmës së “mbledhjeve” të përbashkëta të të dy qeverive, gjithçka u zhduk, siç zhduket një flluckë sapuni. Sot kryeministri i Shqipërisë ka shpallur si aleat të tij Albin Kurtin. Ai mbron dhunën në parlamentin e Kosovës, sepse Albin Kurti i ngjan Edi Ramës, atij ish-kryeopozitari që dhunoi pamëshirshëm institucionet e shtetit shqiptar. E mbron për militantizmin e tij majtist, e mbron se themeluesi i Vetëvendosjes në Kosovë i duket si vetja e tij, anarkist, pa principe, demagog, spekullant me arësyetime të huazuara nga Edi Rama. Sigurisht që kreu i qeverisë shqiptare ka shumë të përbashkëta me aleatin e tij ideologjik në Prishtinë. Kanë të përbashkët etiketimin që i bëjnë aleatëve perendimorë, talljen e mosbesimin ndaj tyre, mburrjen me parimin “e mbështetjes në forcat e veta”, guximin për të sfiduar investimin amerikan dhe europian për ndërtimin e hartës së re gjeopolitike në Ballkan, ku shqiptarët dolën më të fituarit. Më pas kanë të përbashkët “luftën guerile”, aksionin e dhunshëm dhe fshehjen e qëllimeve të vërteta, luftën për pushtet. Isa Mustafa u kutoi udhëheqësve të Tiranës zyrtare se ata nuk kanë tagër të kujdesen e të japin këshilla për Kosovën, për shkak të dhunës që ata kanë ushtruar më 1997 kundër institucioneve të shtetit. Për herë të parë ose ndoshta për herë të dytë jam dakord me Isa Mustafën dhe e përshëndes guximin e tij për të thënë disa të vërteta të hidhura, por që duhen artikuluar, si një mësim i mirë për anarkistët dhe dhunuesit e institucioneve të shtetit. Megjithatë kjo nuk duhet përdorur si çertifikatë për burgosjen e opozitës. Nuk ndodhi kështu as më 1997-ën në Shqipëri. Por ai goditi në shenjë kur dha deklaratën e sipërpërmendur, kur i kujtoi Mimi Kodhelit se ju jeni ata të ’97-ës. Mimi u përpoq të luante rolin e Anton Çetës dhe këtë rol mund ta çonte deri në fund, nëse ajo do t’u thoshte politikanëve të Prishtinës se ajo dhe partia e saj janë autorët kryesorë të divergjencave dhe konflikteve kryesore në Shqipëri. Nuk ka asgjë të keqe të reflektosh. Por jo të predikosh e të luash rolin e priftiti, kur vetë je e zhytur në mëkat. Prandaj reagimi i Isa Mustafës pati vlerë të shumëfishtë. Kjo nuk do të thotë se kryeministri i Kosovës duhet të adresohet te dhuna për të zgjidhur krizën politike në vend. Kjo nuk e justifikon arrestimin e gjithë atyre deputetëve të opozitës, edhe pse ata kanë shkelur ligjin. Aq më pak ka tagër ta bëjë këtë një kryeministër që duhet mësë pari të ndëshkojë të korruptuarit dhe bashkëpunëtorët në krim e në trafiqe brenda radhëve të mazhorancës. Por ajo që ai tha për palën shqiptare ishte vërtetë mbreslënëse, e drejtë, e vërtetë. Ishte e tillë, sepse qeveria e Edi Ramës e ka injoruar Kosovën. Ai ka krijuar një lidhje të shkurtër me Beogradin dhe dëshiron që të marrë rolin e De Golit përballë një Aleksandër Vuçiç, i cili dëshiron të vetëquhet Adenauer. Ndërkaq midis De Golit dhe Adenauerit nuk kishte një Kosovë në mes. Rama dëshiron ta injorojë vendin e Kosovës në konfliktin shqiptaro-serb dhe kërkon miratimin verbal të Prishtinës dhe mbështetjen e saj në rolin e mesisë. Ai i ka dhënë fjalën homologut të tij serb se do ta injorojë, do ta mënjanojë dhe do ta zhbëjë faktorin Kosovë në marrëdhëniet e tij me Beogradin. Pikërisht kjo sjellje e ka acaruar jo vetëm Isa Mustafën, por edhe ish-mikun e Ramës, Hashim Thaçi. Dikur, më 2001, aleati i Ramës në qeverisje, Ilir Meta, i thoshte homologut të tij serb, Zoran Xhinxhiç “Hajde të punojmë bashkë e ta largojmë Rugovën nga pushteti, të sjellim Thaçin dhe do të të ndihëmoj t’i zgjidhësh problemet me Kosovën”. Tani Rama i thotë Vuçiçit “Hajde të punojmë bashkë ta largojmë Thaçin nga skena politike dhe të sjellim Albin Kurtin, me qëllim që të kesh ndihmën time për zgjidhjen e konfliktit shqiptaro-serb”. Dhe zgjidhjen e kanë të gatshme. Albini me radikalizmin e tij do të lehtësojë diplomacinë serbe në përpjekjet e saj ndërkombëtare për ndarjen e Kosovës, ndërkohë që Rama e Albini do ta reklamojnë si nacionalizëm bashkimin e Kosovës së mbetur me Shqipërinë. Ky skenar duket se është tashmë prezent në tavolinën e politikanëve në Kosovë, prandaj ata kanë dalë kaq hapur e kaq ashpër kundër paternalizmit të Tiranës zyrtare ndaj zhvillimeve politike në Prishtinë.