Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

DJEGIA E MANDATEVE, NJË VENDIM POLITIK I TEJSKAJSHËM, POR I DOMOSDOSHËM

by

Asllani 07

OPINION NGA ASLLAN BUSHATI/

Në sytë e publikut shqiptar konfiguracioni i Parlamentit të  pas 2013-tës, dukshëm është çfaqur  më shumë si një autokraci  e Edi Ramës , se sa një demokraci e vërtetë parlamentare. Sepse ai pothuaj të gjitha vendimet i ka marrë  vetë (shpesh në këmbë) pa pyetur askënd,pa u konsultuar, pa krijuar asnjë hapsirë për të tjerët e për  një mendim më të gjërë  e përgjithësues. Interesat e klanit tij, e deri në një farë mase të të ashtuquajturës elita e rilindjes socialiste,u janë imponuar interesave të të gjithë shoqërisë shqiptare. Fodull,mburravec, i pa cipë, arrogant, përçmues, imponues, i dhunshëm, tallës, hipokrit, gënjeshtar etj (veti e virtyte këto të dobta për nje kryeministër) , ai i ka manifestuar si asnjë paraardhës  tjetër në në këtë detyrë. Partia socialiste si forcë lëvizëse e së majtës shqiptare, është marrë peng nga ky klan, dhe askush nuk guxon të çfaqë mendim ndryshe pale më të kundërshtojë idetë e praktikat e Edi Ramës.

Opozita megjithë  përpjekjet e shumta  për ti kanalizuar e zgjidhur  problemet e mëdha shqetësuese të shoqërisë në rrugë parlamentare, mbeti si një fasadë  sepse nuk pati hapsirën e duhur e të nevojshme për të vepruar. Motoja e Edi Ramës : ”S’keni parë gjë akoma” u kthye në një metodë pune jo bashkëpunuese me opozitën duke i mbyllur asaj çdo shteg e duke hedhur poshtë me kartona  të gjitha propozimet e  saj.

Kujtojmë këtu luftën që ajo bëri nga foltorja për vjedhjen e votave elektorale të cilat ndryshuan konfiguracionin e Parlamentit. Por askush nuk ia vuri veshin dhe sot Prokuroria  ka fakte të pa kundërshtueshme se opozita ka patur të drejtë. Në parlament ajo bëri një betejë të vërtetë kundër  kanabizimit dhe drogave të tjera, sa sot është e njohur edhe botërisht se kjo ka qenë e vërtetë. Ju përvesh luftës kundër kriminalitetit  i cili kishte mbërritur deri  në Parlament e në hallkat drejtuese të qeverisjes si asnjë herë më parë në Shqipëri. U impenju fort për reformën në drejtësi duke bërë amandamente të qënësishme që ajo të kishte pavarsi e të mos kapej nga askush, por ditën pas miratimit konsensual filloi manovra për kapjen e saj me çdo kusht nga klani i Edi Ramës. Sot Shqipëria  është pa Gjykatë Kushtetuese, pa Gjykatë të lartë,  me një Prokurore të Përgjithëshme të Përkohëshme dhe e zgjedhur në mënyrë antikushtetuese. Kjo erdhi sepse Edi Rama pati frikë  nga drejtësia e vërtetë, duke menduar se ajo mund ta mbyllte atë ( dhe klanin e tij të inkriminuar që drejton) prapa hekurave  të burgut.  Qëllimisht ai e shkatërroi reformën  në drejtësi sepse  e filloi  nga lart poshtë dhe jo nga e kundërta. Po ashtu qëllimisht investoi shumë tek përfaqësuesit ndërkombëtar duke i mashtruar e duke i future ata në qorrsokak. Shumica  e njerëzve  sot mendojnë se reforma në drejtësi (megjithë investimin e madh ndërkombëtar) ka dështuar. Veç këtyre Edi Rama i friksuar nga sa më sipër, minoi edhe vetingun në politikë, duke i bërë një dëm të madh  gjithë shoqërisë shqiptare.

Parë e vlerësuar nga këndshikimi politik gjithë tabllonë e zymtë të mësipërme, shto këtu edhe:  korrupsionin galopant, papunësinë, emigrimin, varfërinë e tejskajshme, demostratat e studentëve dhe të qytetarëve  etj, opozita vendosi të verë  vehten në provë (në test)  me demostratën e 16 shkurtit në  Tiranës.  Testi tregoi se ajo  ishte  demostrata më e madhe e historisë së pluralizmit dhe se qytetarët ishin pranë e me opozitën. Ky lexim i demostratës  i hapi rrugën vendimit politik të tejskajshëm  të opozitës  për djegien e mandateve parlamentare. Ky veprim ishte i beftët në lëvizje  dhe i pa dëgjuar më parë në historinë parlamentare të Shqipërisë . Kështu ajo shokoi klanin e Edi Ramës, por edhe ndërkombëtrët në Tiranë disa prej të cilëve  kanë qenë jo pak mëkatar me këtë opozitë  prej një kohe të gjatë.

Djegia në bllok e mandateve të  opozitës, gjykoj se  është bërë e mirmenduar dhe  e parë  si mundësia e fundit ( madje dhe e vetme) për disa qëllime politike ku më kryesoret janë:

Për ta larguar Edi Ramën dhe shpurën e tij të korruptuar e të inkriminuar nga qeverisja. Krijimin e një qeverie tranzitore  e cila do të mundësonte krijimin e mjedisit e të  kushteve të  përshtatëshme e të domosdoshme për zgjedhje të lira. Çuarja e vendit në zgjedhje  të parakohëshme. Krijimi i imazhit të demokracisë funksionale që do të çonte Shqipërinë drejt hapjes negociatave me BE-në, duke theksuar se  në  themel e në brendi të kauzës së opozitës është:” zgjedhje të lira e të ndershme me çdo çmim”.

Por djegia e mandateve, si një opsoin i ri dhe i pa provuar më parë, gjykoj se  mbart edhe disa rreziqe të cilat mund ta ndryshojnë kahun e drejtimit të lëvizjes politike edhe për keq. Kështu,duke patur vakum kushtetues për një fenomen të pa njohur , ekziston një mundësi që formalisht parlamenti të mbushet me  njerez të tjerë të klanit të Edi Ramës (maxhorancës) dhe  të shkohet si i thonë fjalës “nga shiu në breshër”. Opsion tjetër është që Edi Rama të mos merakoset fare për lëvizjet politike të opozitës dhe të vazhdojë të drejtojë vendin me qeverinë dhe grupin e tij parlamentar pa opozitë (si në monizëm). Kjo do të ishte gjëja më qesharake për Shqipërinë e 2019-tës , antare e NATO-s dhe kandidate për në BE.

Në kushtet e këtyre opsioneve, opozita  me siguri do të përshkallëzonte hapat drejt radikalizmit  për arritjen e qëllimeve të përcaktuara në platformën e saj. Ndoshta radikalizimi do të çonte në konfrontime me qeverinë dhe situata mund të precipitonte  deri në një luftë civile. Atëherë dëmi do të ishte kolosal për gjithë popullin në Republikën e Shqipërisë dhe afrimi me BE-në do të ishte dekada larg  (kështu në vend që të venim vetullat nxorrëm sytë).

Nga ana tjetër,  në se opozita,  tërhiqet nga kauza e deklaruar,  atëhere ajo ka  kryer vetvrasje  politike dhe me vetdije ka  thirrur funeralin e saj. Kështu që përfundimisht  jemi para disa situatave të  panjohura dhe të komplikuara.

Pyetja më e rëndomtë në këtë rast do të ishte: a ka ndonjë zgjidhje më të pranueshme dhe me sa më pak dhimbje e sakrifica? Mendoj se po. Më e thjeshta do të ishte që Edi Rama ta kuptonte situatën  në të cilën e ka katandisur Shqipërinë dhe të pranonte opsinin e opozitës. Në të njejtën kohë  Partia socialiste (sa nuk është vonë),  duhet të braktis avanturierët, oligarkët  e të inkriminuarit dhe të riformësojë të majtën shqiptare si mbrojtëse e shtresave të vobekta  e të vlerave të së majtës europiane. Një tjetër do të ishte ndërhyrja e ndërkombëtarëve, por në  këtë rast duke qenë palë me opozitën së cilës i kanë borxhe veçanërisht me veprimet e qëndrimet e Lu-ve, Vlahutin-ëve, Mogerin-ëve etj.

JERUZALEMI KRYEQYTET, VENDIM POLITIK, JO RELIGJIOZ

by

*Jerusalemi si kryeqytet i Izraelit është vendim politik e jo religjioz dhe e drejtë legjitime e popullit hebre!/

* Teologu islam Mustafë Bajrami «zbulon» se përmes këtij akti, Jerusalemi, të cilin asnjëherë nuk e përmend si Jerusalem por vetëm me emrin Kudsi Sherif, «nga sot nuk u takon me letra as muslimanëve e as të krishterëve por vetëm i izraelitëve»!…./

Nga BARHYL MAHMUTI/

Transferimi i ambasadës amerikane nga Tel Avivi në Jerusalem shërbeu si pretekst për të nxitur protesta jo vetëm në kufirin e Rripit të Gazës me Izraelin por edhe në shumë vende ku popullsia shumicë janë të besimit islam. Vrasja e dhjetëra manifestuesve dhe plagosja e rreth tre mijë të tjerëve nxiti një indinjatë të madhe edhe në mesin e myslimanëve në Kosovë.  Nga prononcimet e shumta po e veçoj atë të teologut Mustafë Bajramit, i cili në opinionin publik të Kosovës njihet si «njohësi i rrethanave në Lindjen e Mesme». E veçova Mustafë Bajramin për arsye se në qëndrimet e tij sintetizohet në mënyrën më të mirë të mundshme manipulimi që synon ta paraqes transferimin e ambasadës amerikane në Jerusalem si «shpallje zyrtare e Kudsi Sherifit qytet vetëm i jahudive» . Teologu islam Mustafë Bajrami «zbulon» se përmes këtij akti, Jerusalemi, të cilin asnjëherë nuk e përmend si Jerusalem por vetëm me emrin Kudsi Sherif, «nga sot nuk u takon me letra as muslimanëve e as të krishterëve por vetëm i izraelitëve»! Për t’i vënë kapak qëndrimeve të tilla, Mustafë Bajrami deklaron se «kështu, përpjekja një shekullore e muslimanëve për ta ruajtur Kudsin nga invadimi total izraelit, sot definitivisht po merr fund».

Interpretimi i tillë i ngjarjeve nuk është asgjë tjetër pos manipulim i kulluar politik. Përdorimi vetëm i emrit arab për Jerusalemin nuk është i rastësishëm, sepse kjo formë e propagandës përgatitë terrenin për të shitur pretendimin se gjoja «Izraeli invadon Jerusalemin»! Shqiptarët, si rrallëkush tjetër janë vigjilent përball sloganeve të ngjashme që përpiqen ta fshehin realitetin, sepse edhe vetë kanë qenë objekt i shtrembërimeve të tilla nga propaganda serbe dhe argatët e saj që përpiqeshin ta shtrembëronin realitetin se gjoja «shqiptarët kanë invaduar Kosovën».

Madje, për të qenë ironia edhe më e madhe, lexuesi shqiptar pati rastin të njihej me qëndrimin zyrtar të autoriteteve palestineze përmes ambasadorit  të saj në Serbi. Ambasadori palestinez në Beograd, Mohamed Nabhan hodhi poshtë si «të gabueshëm pohimin kur thuhet se Kosova për serbët është si Jerusalemi për Izraelin», sepse sipas tij, «Serbët nuk kanë qenë okupator të Kosovës, meqenëse Kosova është toka e tyre, përderisa izraelitët e kanë pushtuar Jerusalemin». (https://www.srbijadanas.com/vesti/drustvo/ambasador-palestine-arapsko-prolece-ce-trajati-jos-2-3-godine-ali-bez-sirije-nam-sledi).

Vënia në paralelizëm të sloganeve për gjoja «Invadimin e Kosovës nga shqiptarët» dhe «Invadimin e Jerusalemit nga izraelitët», sado paradoksale të duken kanë domethënien e vet të madhe, sepse realiteti dëshmon për ngjashmëri të mëdha mes dy realiteteve. Pa pasur nevojë të zgjatem për lexuesin shqiptar, po përmend se të gjitha hulumtimet shkencore dëshmojnë në mënyrë të padiskutueshme se 2500 vjet para se të vinin sllavët në Ballkan këto hapësira lulëzonin nga civilizimi ilir. Sa për ilustrim po citoj historianin francez Alain Ducelier, profesor në Universitetin e Toulouse, i cili thotë: «Të gjitha punimet më të reja nga fusha e linguistikës dhe arkeologjisë dëshmojnë se ilirët janë pa asnjë dyshim paraardhësit e drejtpërdrejtë të shqiptarëve. Secili e di se sllavët janë populli indo-evropian që më së voni kanë ardhur në Evropë, sepse vala e INVADIMEVE të tyre shtrihet nga shekulli i VI dhe VII të epokës sonë. Të gjitha argumentet e tipit “historik” kthehen kundër tezës sepse Historia na mëson që serbët, në raport me Kosovën, janë INVADUES që kanë ardhur shumë vonë» (Fjala invadim në citatin e mësipërm u shkrua me shkronja të mëdha nga unë; shih: Alain  Ducellier, Les Albanais sont-ils des envahisseurs au Kosovo ? (A janë shqiptarët invadues të Kosovës?).

Qëllimisht e citova një historian të huaj për këtë çështje sepse një numër teologësh islam dhe historianësh neo-otoman janë bërë argat të Serbisë duke pretenduar se gjoja «shqiptarët invaduan Kosovën gjatë periudhës së pushtimit otoman», dhe për këtë kategori  «dijetarësh», çdo referencë të historianëve shqiptarë e konsiderojnë si «shtrembërim të historisë»!

Përveç këtij lloji të argatëve të Serbisë, të veshur shpesh me petkun e hoxhallarëve dhe dijetarëve islam, nuk mund të gjesh intelektual serioz të mos e përsërit konstatimin se pikërisht serbët janë ata që invaduan Kosovën.

Me Jerusalemin është e njëjta gjë. Që nga shekulli i XIV para epokës sonë, kur përmendet për herë të parë Urushalemi (emër i vjetër i Jerusalemit) në letërkëmbimin e Faraonit egjiptian Akhenaton me mbretin e këtij vendbanimi, e deri në kohën e vendosjes së arabëve në këtë qytet kanë kaluar mbi njëzet shekuj histori të mbushur plot e përplot tragjedi.

Mbi pesëmbëdhjetë shekuj para ardhjes së arabëve në këtë vend Jerusalemi ishte kryeqendra administrative e Mbretërisë së vogël të Judesë. Duke u ndodhur në udhëkryqin e rrugëve më të rëndësishme tregtare të Koasanit Pjellor, Mbretëria e Judesë u bë objekt sulmi dhe  zhvendosje të popullsisë nga Perandoria asiriane, nga Perandoria babilonase, nga Egjipti i faraonëve, nga faraonët me origjinë greke dhe dinastitë e ndryshme mbretërore që ndanë territoret e pushtuara nga Leka i Madh dhe nga Perandoria romake për shumë shekuj me radhë para se të lindte krishterimi si religjion. Gjatë gjithë periudhës së mërgimit të dhunshëm të popullit hebre, Jerusalemi ishte shndërruar në vendin simbol të identitetit të judaizmit si religjion dhe identitetit etnik të tyre. Kthimi në këtë vend konsiderohej si mision hyjnor dhe tokësor për secilin hebre. As zhvendosjet e shpeshta të hebrenjve nga territoret që dikur përfshiheshin në Mbretërinë e Izraelit dhe Mbretërinë e Judesë, as shkatërrimet e shpeshta të Tempullit dhe qytetit të Jerusalemi, as ndërrimet e shpeshta të emrit të këtyre krahinave me qëllim të humbjes së gjurmëve, as vendimi i Perandorisë romake që t’i dëbonte dhe t’ua ndalonte hyrjen në Jerusalem dhe ta emëronte këtë vend me emrin Palestinë për hir të popullit filistin nuk mundi t’ua ndalojë hebrenjve të kenë sytë drejtë Jerusalemit. Jerusalemi u shndërrua në «ushqimin shpirtëror» për të ruajtur identitetin etnik dhe religjioz për hebrenjtë kudo qofshin në botë.

E gjithë kjo ndodhi shumë shekuj para lindjes se krishterimit si religjion ndërsa Jerusalemi u pushtua nga arabët në shekullin e VII të epokës sonë.

Rezultatet arkeologjike dhe teksteve të vjetra kuneiforme dëshmojnë se në raport me Jerusalemin asirianët, babilonasit, persët, maqedonasit, grekët, romakët, arabët dhe të tjerët janë INVADUESIT që erdhën si pushtues përgjatë 1500 vjetëve të historisë tragjike të hebrenjve të kësaj hapësire gjeografike. Fatkeqësisht invadimet nuk u ndalën me kaq…

Tani, t’i ndalohet popullit hebre që të ketë për kryeqytet të vetin Jerusalemin është paradoks i llojit të vet. Absurdi është edhe më i madh kur kundërshtarët e kësaj aspirate hebraike përpiqen ta shohin nga këndvështrimi religjioz. Një gjë duhet të jetë e qartë: shndërrimi i Jerusalemit në kryeqytet të shtetit të Izraelit është vendim politik dhe e drejtë legjitime e popullit hebre. Kjo e drejtë nuk cenon vlerat religjioze që ky qytet ka për judaizmin, krishterimin dhe islamin. Përkundrazi, pranimi i realitetit politik ulë tensionet në këtë pjesë të globit, sepse prushi i zjarrit që u rri ndër këmbë civilëve të pafajshëm nuk kërkon shumë për të marrë flakë. Tragjedia e nxitjeve për konflikt, nga kushdo qoftë, ka vetëm një rezultat: pasoja të mëdha në njerëz!

* E dergoi per Diellin, vete autori. Faleminderit!