Nga Ilir Levonja/
Ka disa muaj që një ambasador…, më saktë dy. Po përpiqen të fusin drejtësinë shqiptare në shinat e një vendi normal. Përpjekja e tyre është gati e mbivullnetshme. Pasi në kaosin shqiptar do nerva të forta. Do edhe këmbëngulje prej titani. Por duke menduar se i pari, ai që quhet Donald Lu. Vjen nga një shtet ku vërtet toleranca me krimin, korropusionin. Apo edhe hirearkinë e përjetshme në pushtet. Eshtë zero. Duket se diçka do ndodhë. Në mos për të mirën e drejtësisë apo politikës. Të paktën për shqiptarët që kanë humbur trush në pyllin e tifozerisë midis Metës, Ramës dhe Berishës. Kanë harruar prej kohësh vetveten. Madje duket sikur e kanë për kënaqësi që, nga një i vetëm diktator. Të udhëhiqen edhe njëzet vite të tjera. Thjesht e për qejf. Për të qënë ekuivalent me 45-vjeçarin e Enver Hoxhës. Nga tre të tillë. E gjitha është koferenca e shtypit të Berishës në Fb. Edhe pse në fillimet e botës virtuale shqiptare, i thoshte Edi Ramës që boll me cicërima nga ballkoni. Tani replikon me ata që i kundërvihen aty. Madje me tërsëllimë. E gjitha është panorama e vajtjeve të Edi Ramës tek zyra e Kryetarit të Kuvendit, Ilir Metës. Herë me bluzën e Unicefit, herë me pallto të gjatë, herë me pantallona të shkurtra. Aq sa I bëri për ibret socialistët. Ata që mbetën duke e pyetur. Kush është Kryeministri I vendit? Edi ynë? Apo ish opozita dhe depozita. Ose, ose… m në këpucën e Berishës. E gjitha është, qetësia dhe dashuria e Kryetarit Meta. Që dieta e fundit e ka bërë vërtetë të frikshëm për Ramën. E gjitha është dhe opozita e dëshpëruar e një djali që dikur gëzonte dhe fitonte me një qetësi vërtetë elokuente. Por që se kush I fryu në vesh. Duke I thënë se bërtit se vetëm kështu mund të vish në pushtet. Dhe ai e filloi me të mallkuar votuesin popull. Ky quhet Lul Basha, por flet gjithmonë pasi ka kaluar një ose dy orë nga koferenca e Berishës në Fb.
E gjitha tjetër, është një heshtje me mburrje. Që shtypi, televizionet, gazetat virtuale. Denoncimin me ditë në diell të një gazetari. Për afera me numra të disponueshëm të Kryetarit etj. E la me krenari provinciali jetim mu në mes të sheshit të Tiranës. Bash aty pranë monumentit të Skëndërbeut. Mirë që ekziston një VOA. Një zë i Amerikës. Ai që shqiptarët e dëgjonin hajdutçe, me radiot Fatosi, ILLIRIA, e të tjera, skutave nëpër shtëpitë e tyre.
Dhe që I gëzoheshin demokracisë. Tashmë i janë nështruar asaj.
Ambasadori tjetër është kroatja Romana Vllahutin. Me një ekseriencë të gjerë në fushën e fjalës së lire. Një eksperte e forte që duket se I ka refuzuar prej kohësh kafetë ballkanase. Jo më kot sot edhe vendi nga ajo vjen, Kroacia. Ka sot arritjet e një vendi që e ka zili edhe Perëndimi.
Ata do e fitojnë betejën e nisur këta dy emisarë?
Në pamje të pare ka një gëzim histerik, përballë faktit që këta të huaj nuk lodhen të na pajtojnë. Ku një pjesë tjetër e madhe gëzojnë me konstatimet e tyre. Sidomos kur Donald Lu, me atë shqipen plot flutura drite. U vendos gishtin korifejve të drejtësisë. Kur tregon çartjen e modës në një vend të skofitur nga informaliteti.
Që edhe pse është më afër me Francën. I ngjan sot për nga korrupsioni dhe deshtimet civile, kolonive të saja. Botës së tretë.
Nga ana tjetër është një show, me vajtje ardhje. Ku njëra pale mallkon kismetin që u ra për pjesë. Pala tjetër mezi pret që të prishet I gjati me të shkurtrin. Ndofta një koalicion. Edhe pse thonë jo. Por duhet ta dimë të gjithë. Një koalicion i dytë mes PD-ës dhe LSI, do ishte një vetvrasje e dytë. Dhe ai demokrat që mban syrin shpresor tek kjo ëndërr e mbrapshtë. Nuk është demokrat, por thjesht pazarexhi.
Në fakt, gjithë gjasat janë për zgjedhje të reja. Por as këto nuk do të jepnin rezultatin e pritshëm.
Megjithatë, ne jemi tek emisarët e futjes së drejtësisë shqiptare në shina. Tek Lu-ja dhe Vllautini. E që ata të fitojnë. U duhet përpara se, ato, marrëveshjet nëpër selitë e partive. U duhet besimi qytetar. Ose më saktë përgjegjësia qytetare . E atij lloji shqiptar që dëgjonte Zërin e Amerikës. Atëhere kur shëmbëm diktaturën.
Atë që sot është një soj tjetër. E ndarë në tresh.