Pellumb Lamaj/
Pak nga pak,ashtu pa u kuptuar,ditet ndjekin njera tjetren dhe muaji Majit i le vendin Qershorit….. Qershori eshte muaji ku te burgosurit ,sidomos moshat e vjetra fillojne e ndjejne ngrohtesine e motit. Diellin e shikojme me shume dhe rrezet e tij qe perplasen ne shkembinjte e zhveshur e te gervishur nga grykat e galerive ku rrekete e acidit dhe squfurit kane krijuar gropa ne forme honesh Danteske,kane filluar te arrijne edhe ndertesen prej betoni te kampit e te burgosurit,pasi kane hequr zhelet e Dimrit,mundohen te marrin ngadonje rreze Dielli ashtu ulur neper shkallet dhe qoshezat e nderteses qe i shembellen nje vendi ku jane mbledhur leprozet per t’u izoluar e denuar perjetesisht nga bota qe i rrethon… Por Qershori ka te fshehur dicka magjike per keta fatkeq…dhe kete te fshehte e mesova dhe une kur shkova ne burgune e Spacit nga nje bashkevuajtesi im….. Shiko- me tha nje dite ai Kane dale siper per te pare vajzen me gersheta… dhe duke qeshur ,me beri me shenje t’a ndiqja… Kur shkuam ne katin e dyte te nderteses,pasi vetem prej andej mund te dalloje boten e lire qe na ndante, me beri me shenje me nje levizje te kokes drejte faqes se malit perball kampit… Kurioz hodha veshtrimin ne horizont dhe ne cast dallova silueten e nje femre me floket gersheta qe i ngjitej faqes se malit si nje Sorkadhe e here here, ndalej te shplodhej e me veshtrimin drejte kampit ,ulej ne ndonje gur … Eshte Beatricja – me tha duke qeshur bashkevuajtesi,nje dhurate e Zotit …. Eshte viti i dyte qe kalon ketej ne kohe Vere…ndoshta eshte ndonje studente qe vjene me pushime ne fshatin e saj…. Gjate veres ne ate rruge te ngushte ecnin vetem dhite dhe bariu qe i shoqeronte, dhe prania e Beatrices ne ate faqe mali ishte nje dhurate nga Zoti per te burgosurit, nje Beatrice,nje shtojzovall…..atje tej telave me gjemba dhe ushtareve qe na mbanin ne shenje me automatiket dhe mitralozet e tyre ku lirine e shikonim, por nuk mund t’a preknim , dhe prania e saj, ishte padyshim nje mesazh magjik per ne ne ate Lugine Vdekjeje…. Jeta vazhdon….. Vajza ishte shdruar ne nje magji per te gjithe,vajze,moter,shoqe a mikeshe dhe per disa qe ishin me te rinje, te cilet i kishin rrembyer nga bangot e shkolles, duke ju vrare barbarisht enderren e moshes, ishte nje zjarr dashurie qe edhe pse pertej telave me gjemba, digjej e digjej pambarim…. Dhe kur Ajo zhdukej ne horizont midis shkembinjeve, fytyrat e te burgosurve papritur ngryseshin e ne heshtje, futeshin neper dhomat e tyre,shtriheshin ne dysheket e kashtes,mbulonin fytyren me ndonje zhele dhe vetem nje Zot e di se c’monolog mermeritej ne ato caste sublime nga ku muza e plagosur kerkonte vetem arratine…. Eh , nisa te psheretij…….ku ka arritur urrejtja njerezore, ky eshte ferr i i vertete, ferri komunist e jo ai imagjinar i Dantes.. Dhe s’ka si te ndodh ndryshe me kete bande bolshevike qe i ka gllaberuar te gjitha, por qe eshte e denuar te vuaje ,te perpelitet e te haje dhe pjellen e vet ngaqe nuk dashuron dot ….. Dhe u nisa drejte dhomes time per te perfunduar shqiperimin e nje poezie te CARDUCCIT Pema ku ju zgjatni Te dliren dore E blerta Shege Ngjyre gjak lulezon E vetme large botes E gjitha bleron Qershori e ringjall I jep drite , e ngroh Ti lule jetes time E rrahur , e pathare Ti lule pa lulezuar E fundmja dashuri mall. Jeton ne token e ftohte Jeton ne dheun skllav As Dielli s’te gezon S’ta fal dashurine zjarr… Dhimbjet, vuajtjet, shpresat, gezimet , zhgenjimet jane pjese e jetes se njeriut, por urrejtja njerezore qe ka pllakosur popullin tim, i ka kaluar kufijte e imagjinates….. Mbulova koken me batanie e u luta per te gjithe bashkevuajtesit e mi….. Zot, ruajua deshiren, shpresen dhe zjarrin per jeten se vete i ke prure ne kete bote – dhe ashtu ne perhumbje, mbulova koken me batanie dhe fluturova ne krahet e vargjeve rebele per tu ndier sado pak i lire , larg atij realiteti ku hija e vdekjes na rrinte permbi koke… I gjithe ne rrjete U katandis globi Detet,oqeanet Qielli vet Vall si duron Zoti E sheh nga siper Si kryqezohen E perpeliten Bijte e vet .@ Spac 1983 Ditari i Burgut