Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Archives for August 2018

MAGJIA E FESTËS PËR DASHURINË DHE JETËN ….

by

40226665_2215762101786052_115787550886461440_nAIDA & ARBEN BEJTE, 25 VJET PAS CELEBRIMIT, NJË “DASËM” E MAGJISHME NË CLEARWATER, FLORIDA.(Kliko fotot te prekesh magjine, lexo tekstin te marresh mesazhin.., )/40277197_2215759171786345_5665216087109664768_n

Nga Dalip GRECA/40219599_2215761795119416_7355330411515346944_n

Celebrimi zyrtar i dashurisë së Aida Lumi nga Peqini me Arben Bejte nga Lushnja para nëpunësit të gjendjes civile, që i njohu si burrë e grua, ndodhi 25 vite të shkuara, në vitin e largët 1993.Ata bashkëjetuan në Tiranë për disa vite duke pritur momentin për dasmën, por me sot me nesër, ai moment vonoi….

40267473_2215759981786264_2330127742147756032_nErdhi viti i mbrapshtë ’97-të për Shqipërinë, një javë para se të mbylleshin ambasadat dhe aeroporti i vetëm, çifti emigroi në Toronto- Kanada, ku Aida pati fituar aplikimin e Lotarisë kanadeze…e perbashket
Kanë kaluar 21 vjet nga ai fillim i vështirë emigrimi, ku ish studentja e shkëlqyer e fakultetit Ekonomik të Tiranës, provoi dhe punë fare të rëndomta, por më pas shkëlqeu duke u ngjitur në majën e suksesit…. Mbështetja e parë ishte shoqja e saj e fakultetit Alma(e pranishme në festë), ku Aida dhe Arbeni, nisën të ngrenë “folenë ” e tyre. Së bashku kapërcyen sfida të vështira,fituan beteja, por edhe u gëzuan me dy fë mijë si ëngjëj, vajzën Redina, sot studente në Universitet dhe djalin Erlind, që sivjet nis shkollë n e mesme.

hamiti MajaFesta e dashurisë, që nuk mund të bëhej 25 vite të shkuara, u organizua me familjen dhe një grup të kufizuar miqësh, përfshirë dhe katër shoqet e Universitetit të Tiranës dhe bashkëshort t e tyre,- në Clearwater, Florida, me 25 gusht 2018, duke nisë nga ora 4 e 30 të ditës së shtunë. Të ftuarit ishin bërë bashkë në një kompleks buzë ujit, në Sand Dollar Resort, 18500- Gulf Boulevard- Indian Shores, FL 33785. Aty buzë ujit ishte improvizuar edhe ceremonia e festës së dashurisë , përvjetorit të 25-të. E koncepruar si festë e jetës dhe dashurisë, dasmës, nuk i mungoi asnjë element tradicional, por dhe as rregullave traditave të vendeve ku jetojmë, SHBA dhe Kanada.Ka ardhur dhe përfaqësuesi i bashkisë së qytetit, për të udhëhequr ceremoninë e celebrimit në 25 vjetorin e martesës.

Pyetjeve të përfaqësuesit të Bashkisë për mbajtjen e premtimeve të dashurisë apo të vazhdimësisë së dashurisë, Aida dhe Arbeni, u përgjigjen me”PO” të fortë dhe me buzëqeshje rrezellitëse.
Prindërit e Aidës Hamit dhe Maja Lumi,vëllai David me bashkëshorten e fëmijët, motra Lira me bashkshortin Juli e fëmijët,shoqet e afërta universitare të Aidës që kanë ardhë, jo vetëm nga Toronto, por edhe nga Alberta,nga skajet e Kanadasë , duke udhëtuar 7-8 orë me avion, të gjithë ndjehen të emocionuar, ashtu si dhe fëmijët e tyre, nipër dhe mbesa. Unë së bashku me Xhemilen, Latifin dhe Almën, provojmë një ndjenjë krearie emotive, kur Arbeni na vecon:- Ju jeni përfaqë suesit e mi të vetëm sonte në festë për shkak të largësisë. Ju faleminderit që keni ardhë ! Së bashku me Aidën dhe fëmijët, Ju jemi shumë mirënjohës!
Ceremonia është e mbushur me emocione. Shiu i rrëmbyshëm si për ta bekuar këtë përvjetor nuk ia prishë magjinë kësaj ceremonie; shiu rreshti për pak kohë, pikërisht në momentin e fillimit të ceremonisë. Pamja është shumë romantike. Bluja e thellë e detit,lulet me ngjyrën e dashurisë, kështjella imagjinare në rërë, , që qendisin mjedisin ranor, me bardhësinë e vellos së nuses-Aidë,përzihen në njëra-tjetrën dhe reflektojnë nën rrezet e diellit, që nxjerr syrin e kuqerremtë përmes reve… Në korridorin ceremonial, të improvizuar bukur, kalojnë çiftet; të vegjël e të rritur. Sa shumë dashuri rrezatoi kjo ceremoni. Fotografët dhe kamerat televizive fiksojnë çastet magjike: betimin, vendosjen e unazës, zemrat e bashkuara, puthja…. Kush nuk e dëshiron një foto me çiftin?..Të gjithë nxitojnë ta kenë një foto me ciftin….madje dhe pushues të rastësishëm që ndjekin ceremoninë.
…Më pas autobuzi i ka marrë mysafirët së bashku me çiftin për t’i dërguar në anijen, ku do të organizohet”dasma”- darka e përvjetorit të 25-të . Edhe pse shiu ka nisë sërish, asgjë nuk e zbeh gëzimin dhe shkëlqimin e kësaj feste të mrekullueshme.
Darka e përvjetorit në anije ishte një mrekulli më vete, ku ceremonia, përcjellja e mesazheve nga Aida dhe Arbeni, nga vajza e tyre Redina dhe djali Erlind, krijuan emocione drithëruse.Veçanërisht Aida,na bëri që të lotojmë përmes mesazhit njerëzor. Ajo pasi falenderoi pjesmarrësit, që ia kishin zbukuruar këtë festë të dashurisë dhe Jetës, i përloti të pranishmit me mesazhin për jetën, dashurinë dhe fisnikërinë e shpirtit :- Miqtë e mi, jeta është aq e shkurtër dhe e pamjaftushme,sa nuk e marrim me mend.Ta duam njëri-tjetrin dhe t’i falim njëri-tjetrit vetëm dashuri njerëzore! Jo urrejtje, jo zemratë, vetëm dashuri dhe sinqeritet! Jeta jonë ka pasur dhe trubulenca, por ne kemi qëndruar. Ju duam fort! Faleminderit që keni ardhë në festën tonë të dashurisë, në festën e Jetës sonë! Kaq, zëri nuk i bindet për më shumë! Kaq mjafton! Faleminderit Aida! Edhe Arbeni përmes emocioneve shpreh dashurinë për Aidën dhe fëmijët, për jetën…dhe falenderon secilin prej nesh që jemi bërë pjesë e kësaj feste.
Ndërsa Redina dhe Erlindi, në mesazhin e tyre përçuan fisnikërinë e prindërve dhe gjyshërve, që kanë ditur t’i edukojnë. Redina, kujton çastet më të lumtura të rritjes së saj nën përkëdhejlet e përkujdesjen e prindërve, të cilëve-veçanë risht Aidës, jeta i ka dhënë shumë dhimbje për më shumë se një dekadë, por dhe kurajo dhe vullnet për të përballuar të keqen…pastaj solli ndërmend ardhjen në jetë të vëllait, Erlindit, që së bashku përbëjnë një ekip që shkojnë shumë me njëri-tjetrin, dhe rezatojnë dashuri e fisnikëri. Edhe Erlindi me fjalë shpirti shprehu krenarinë dhe dashurinë për prindërit.
Prindërit e Aidës ndjehen tepër të emocionuar. Hamit Lumi, babai i saj, më tregon se ndjehet shumë krenar për bijën e tyre Aidën, që është bërë Engjëll mbrojtjës për të gjithë familjen, ndërsa vetë Familja e madhe Lumi, ka dhënë gjithçka për t’ia lehtësuar sado pak jetën.
Më thoshte Hamiti gjatë darkës në anije :- Kurrë nuk e mendoja se një ditë do të pë rjetoja çaste kaq të gëzuara këtu në Amerikë. Kjo është një mbrëmje magjike. Kurrë nuk mendoja se familja ime do të mund të shkonte lirshëm në Perëndim, e jo më të festonte një përvjetor të tillë.
Hamit Lumi në kohën e diktaturës mbahej njeri me biografi të prishur, jo të besuar, problematike, ai kishte emrin e Hamit Lumit, Gjyshit të famshëm,menaxherit të Diellit, një ndër dishpujt e Faik Konicës, i cili kur erdhi gjatë vizitë s së fundit në Shqipë ri më 1928, solli me vetë një dhuratë të Mbretit Zog për Hamit Lumin, një ndër vatranët e parë dhe me peshë të Federatës Vatra.
…..Për më shumë se tre orë nuk e ndjemë fare lundrimin.Menuja e pasur dhe pijet e zgjedhura, ishin pakufi. Gjithçka e ka përballuar Familja. Aida në ftesën që na përcolli, kërkoi me këmbëngulje që t’i respoktonim dëshirën e saj dhe të Arbenit: Ju lutem mos sillni dhurata,asnjë shpenzim. Na mjafton ardhja Juaj në festën tonë!
Gjatë darkës u krijuan çaste të bukura, që prodhonin emocione, vallëzimi i çiftit, kombinimi me pridn rit e Aidës, apo mbesa e vogël Loriana, që kërcente aq bukur, hedhja e luleve nga nusja për “beqarkat”, imitimet muzikore të Beni dhe Aidës, na dhuruan një gazmend të pafund!
Një përvjetor fantastik, një mbrëmje plot magji- Nusja e mrekullueshme dhe dhëndri po ashtu, një çift ideal, që na dhuroi aq shumë energji pozitive…Shkëlqeu Aida e mrekullueshme, fisnike me shpirtin e bukur. Siç shkroi dhe një e ftuar: Aida & Arben- Ju jeni të bukur brenda shpirtrave dhe rrezatoni fisnikëri!
Urime Arben & Aida!
Ta gëzoni përvjetorin e 25-të ? E paçit të gjithë jetën Tuaj të gëzuar si ky Përvjetor i 25të,si Festën për Jetën dhe Dashurinë!
Zoti Ju ruajtë Ju dhe familjen Tuaj!
JETË TË LUMTUR!

***
Këtyre shënimeve të hedhura shpejt e shpejt natën e pasfestës, po ju shtoj një fragment të vogel nga një intervistë të botuar në vitin 2013 në gazetën Dielli:
***

DY BETEJAT E FITUARA TË AIDA (LUMI) BEJTE

Historia e shqiptares me karakter të fortë në Toronto,që fillimisht i ofruan pozicionin e një pastruseje në një Institucion financiar, por që me vullnet dhe pasion shkollimi ajo i gjeti “çelsat” për të hapur kështjellën e mbyllur kanadeze. Pozicioni më i fundit i vajzës nga Peqini:Drejtoreshë e Financës për Amerikën e Veriut në një kompani me buxhet rreth 200 milion dollarë.
Nga Ruki Konda & Dalip Greca/
Aida Bejte (Lumi), vajza nga Peqini, që jeton në Toronto(Kanada) është një grua me karakter të fortë, që nuk di të tërhiqet në përballje me jetën, edhe kur ajo, jeta, përpiqet ta sfidojë. Fillimi i saj në Toronto ishte paksa ironik, asaj, ish studentes së shkëlqyer të Ekonomikut, i duhej që të bënte punët e pastruses në një institucion financiar, ku paguhej sa për bukën e gojës. Kërkesave për një punë më afër profesionit, i përgjigjeshin”Je e mbikualifikuar”, ose ”Nuk keni eksperiencë kanadeze”! Po ku ta merrte eksperiencën kanadeze Aida, në Shqipëri? Por ajo nuk u tërhoq, krahas punës së rëndomtë, fillimisht ndoqi kurse shkollimi dhe kualifikimi për konvertimin e diplomës, që të njihej e barabartë në nivelin e “Bachelor of Commerce” me universitetet Kanadeze. Pastaj ndoqi studimet e mëtejshme dhe fitoi titullin/ licensën për kontabilist i pavarur në fushën e Kontabilititetit Drejtues (CMA-Certified Management Accountant designation). Beteja për shkollim nuk mbaroi aty. Ajo nuk ndjehej e plotësuar në profesion pasi që kur ishte në Tiranë e kishte ëndërr të kryente një Master në një Universitet prestigjoz. Dhe kështu aplikoi dhe pati fatin mes shumë konkuruesve të pranohet dhe të kryejë studimet për Master Ekzekutiv (Executive MBA – Master of Business Administration) në një nga shkollat më te mira te bisnesit ne Kanada, tek “Ivey School of Business”. Dhe ajo, vajza me shumë ëndrra, që iu afrua pozicioni i pastruses në një institucion financiar, falë zotësisë, vullnetit dhe pasionit për shkollim,e gjeti çelësin si ta “pushtonte” kështjellën kanadeze. Pozicioni më i fundit që ajo ka kapur është ai i Drejtoreshës se Financës për Amerikën e Veriut për një kompani me buxhet rreth 200 milion dollarë.
Beteja tjetër me të cilën u përball Aida ishte përballja me sëmundjen. Ishte pothuajse 35 vjeç kur në një ditë të bukur Gushti, një ditë para se djali t’i bëhej 4 vjeç, shkëputet nga puna për një takim te zakontë tek mjeku gjenekolog. Dhe aty mësoi se në trupin e saj kishte kancer, po, po, kishte atë sëmundjen e tmerrshme, por sërish nuk u dorëzua. Ndiqni intervistën që i morëm Aidës:
Pyetje: Aida, si do ta prisje intervistimin nga gazeta më e vjetër në botim e botës Shqiptare”Dielli” që botohet Amerikë ?
Aida Lumi Bejte– Thellësisht e nderuar dhe njëkohësisht ndjehem shumë e vogël krahasuar me dritën e Diellit dhe ngrohtësinë e Vatrës.
– Çfarë e lidh Aidën me Vatrën? Keni pasë dikë që ka pasë aktivitet në organizatën më jetëgjatë shqiptare”Vatra”?
Aida– Më lidh emri i tim ati, Hamit Lumi. Gyshi im i mënçur, ndjesë pastë, Kadri Lumi, në kujtim dhe nder të xhaxhait të tij, patriotit Hamit (Çela) Lumi ia vuri këtë emër babait tim. Hamit (Çela) Lumi, i lindur në Vermik të Vlorës në vitin 1869, dhe më pas diplomuar në Janinë, pasi u kap dhe u burgos nga perandoria Osmane për shkak se jipte mësim shqip ku të mundej, ne fshatra të Vlorës, në qytet, madje dhe në burg (me abetaret që ia sillte miku i tij Hasan Prishtina), më 1912 u largua për në Boston ku deri në fund të jetës së tij u bë pjesë e pandarë e Diellit dhe Vatrës duke lëvruar çështjen shqiptare.
(Intervista e plote gjendet ne gazeten Dielli online dhe Diellin e printuar, Gusht 2013.)

TUBIMI NË TEPELENË DHE DIFERENCIMI MIDIS TË BARABATËVE

by

Në atë kamp, vuajtjet kanë qenë të barabarta, për të gjithë, dhe vlerësimi duhet të ishte, një për të gjithë. Diferencimi, midis të barabartëve, është i padrejtë./

1 Tepelene

NGA SHEFQET DOBRA/

23 gushti, ishte dita përkujtimore e viktimave të diktaturave.Pikërisht në këtë ditë, të vuajturit e kampit më famëkeq të Tepelenës- ndoshta i pashoq- u mblodhën pikërisht në atë vend ku vuajtën, vdiqën dhe u gjymtuan të pafajshmit. A mund të quhen fajtor: fëmijët, gratë e pleqtë, vetëm sepse, baba, kushërini apo një i afërt, nuk qe dakord gjatë luftës me këtë të ardhme që “gëzuan” në atë kamp vdekjeje këtë njerëz?

Ka qenë më i pashoq se ne, nuk na keqtrajtoj pushtuesi, por shteti ynë, udhëheqësi ynë, qeveria “demokratike” e P.k. Shqipërisë.

A ka ndonjë shtet që keqtrajton popullin e tij në këtë mënyrë, veç shtetit tonë komunist?

Gjashtëdhjetë e katër vjet pas mbylljes të këtij kampi, dhe 24 vjet pas përmbysjes të diktaturës, ne mblidhemi pikërisht në atë vend vdekjeje, për të kujtuar vuajtjet dhe viktimat e atij kampi. Në këtë ditë, edhe ky kamp, me vendim të bashkisë, do quhet: kamp i ç’farosjes.

Në këtë takim, na nderoj me pjesëmarrjen e tij dhe z, president,  e shumë te tjerë, fjalimi i zotit president qe shumë i pëlqyeshëm; vlerësoi më së miri vuajtjet e atyre njerëzve dhe e shpalli Muze këtë kamp. Faleminderit z, president! U desh një president i majtë të bënte këtë, se ata që merrnin votat tona, nuk u bënte zemra ta bënin këtë. Por, kur tha se:- Të gjithë kemi nga pak përgjegjësi, për ça ka ndodhur, më ngjau si thënia e dikurshme e një tjetri që tha: “të gjithë bashkvuajtës të gjithë bashkëfajtor” dy thënie të ngjashme në formë të ndryshme. Njehsimi me veten që na bëjnë këta, është sikur po na vrasin përsëri.

Jo, jo, z, president, përgjegjësinë e kanë ata që masakruan e bënë të vuajnë këta njerëz. Ne nuk mund të kemi asnjë përgjegjësi, për vuajtjet që na shkaktoi shteti, ashtu si edhe ti dhe shumë tjerë si ti, nuk ke asnjë përgjegjësi për ça bëri ai sistem me ne. Presidenti, i majtë a i djathë qoftë, ai përfaqëson gjithë popullin, të gjitha shtresat, prania jote, ne na nderoj dhe të falënderojmë

Në atë kamp, vuajtjet kanë qenë të barabarta, për të gjithë, dhe vlerësimi duhet të ishte, një për të gjithë. Diferencimi, midis të barabartëve, është i padrejtë. Ky diferencim, më ngjante me vlerësimet që bënte partia e punës me punëtorët që edhe se punonin njësoi,  shpërbleheshin apo dekoroheshin sipas preferencës së partisë. Si duket ne, nuk shkëputemi nga metodat e asaj kohe.

Për në atë kohë, për në atë vend, nuk mund të flitet për të veçantë.

Fatmirësisht, ato nëna të nderuara, ishin fatlume që u liruan dhe mundën ti marrin eshtrat e fëmijëve të vet, sidomos në Turan, ku varret nuk i prishën.- unë, për fat të mirë, nuk kam asnjë, që më ka mbetur atje- por ka të tjerë që, nuk u shkëputën nga internimi dhe nuk mundën të marrin fëmijën apo prindit, dhe kjo, nuk ishte për e faji e tyre? jo! kjo qe fatkeqësi për ata, qe pamundësia, jo mungesa e dëshirës. Të gjithë këta që nuk mundën, ndjehen shumë keq tani.

Veprimi i këtyre nënave, nuk qe ndonjë akt heroik i bëri  në shërbim të bashkëvajtësve.

A i ka hije shtresës tonë: mbivlerësim dhe nënë vlerësimi, në mes të barabartëve?

Lek precizi, ka një farë merite sepse, nëpërmjet pikturave, e ka konkretizuar atë kamp të urryer, pa aq sa ishte dhe shteti që e krijoi. Por, Leka tha një fjalë që i dha shumë vlerë vetes: – kjo dekoratë, nuk më përket vetëm mua por të gjithë juve!  Sepse Leka, nuk e shkëpuste vetën nga tjerët.

Në ata të vuajtur, mund të gjendej ndonjë, që mund të flitej me supërlativa, në krahasim me ne tjerët dhe të dekorohej për veprimin heroik por, nëse nuk i njeh  mirë ndodhitë, kjo nuk ka të keqe por, por të pyesësh për atë që nuk e di, përsëri nuk ka gjë të keqe. Ky konsultim duhet të ishte bërë se referuesit do i shtonte vlerën.

Shembulli më tipik, që e vlente të përmendej në atë takim, ishte Shega Frashëri, e cila i dha fund jetës- vari veten- në respekt për karakterin e vet dhe të gjithë bashkëvauatësve të sajë. Varja që bëri ajo vajzë, që me të drejtë mund të quhet: krenaria e atyre të vuajturve, qe veprimi më domethënës, kjo ka qenë protesta, akuza më e fortë kundër regjimit. Ky veprim ishte dëshmia më bindëse për trajtimin që u bëhej atyre njerëzve.

Edhe vrasja e Sali Kasa, nga polici, para gjithë të dënuarve, në mbrëmje kur po merrnim gjellë, ka qenë ngjarja më makabër dhe e pa harruar, për të cilën, nuk dha llogari askush.

Po pse këta persona nuk u kujtuan fare, të merreshin si shembulli më konkret i atij regjimi. Apo këta nuk ishin nga malësia, apo nuk kishin ndonjë të afërt me partitë, që të paktën të kujtoheshin, po ai djali, që i shpërtheu mina nënë këmbë, ditën që u lirua, në momentin kur sa do hipte në makinë, vetëm një copë çorap, i gjetën si nishan,  ishte ky djalë fajtor apo shteti që nuk e ç’minosi fushën para se të çonte këta njerëz?

Në takimin që bëmë në 2015-tën, ishte një grua që e kishte atë copë çorapi me vete

Ne që vuajtëm falim, ata që na shkaktuan vuajtje, fajtorët e vërtetë, nuk  kanë kërkuar falje, as si individ, as si subjekt politik. Veprimet tregojnë fisnikëri ose….

BERZH rritë fondet për Kosovën nga 70 në 120 milionë euro

by

-Kryeministri i Kosovës Ramush Haradinaj ka takuar  në Durrës Presidentin e Bankës Evropiane për Rindërtim dhe Zhvillim (BERZH) Suma Chakrabarti/

1 BERZH KOSOV

DURRËS, 27 Gusht 2018-Gazeta DIELLI/Kryeministri i Republikës së Kosovës, Ramush Haradinaj, në margjina të takimit të vendeve të Ballkanit Perëndimor, sot në Durrës ka zhvilluar takim me presidentin e Bankës Evropiane për Rindërtim dhe Zhvillim (BERZH), Suma Chakrabarti.

Në takim, kryeministri Haradinaj ka falënderuar presidentin Chakrabarti për përkrahjen e projekteve zhvillimore për Kosovën dhe projekteve në kuadër të Integrimit Ekonomik Rajonal, të financuara nga ana e Bankës Evropiane për Rindërtim dhe Zhvillim.

Kryeministri Haradinaj, ka thënë se Qeveria e Kosovës është e përkushtuar për zhvillim të qëndrueshëm ekonomik, që Kosovës i siguron perspektivë të qartë integruese në strukturat e Bashkimit Evropian.

Gjatë takimit, kryeministri Haradinaj u njoftua nga presidenti Chakrabarti se në vitin e ardhshëm fondet për Kosovën, nga 70 milionë do të rriten në 120 milionë euro dhe do të fillojë realizimi i unazës së Prishtinës dhe projektet tjera infrastrukturore të prezantuara në shkurt në Samitin e Londrës që kanë të bëjnë me infrastrukturën e qyteteve të tjera të Kosovës.

Presidenti i Bankës Evropiane për Rindërtim dhe Zhvillim, Suma Chakrabarti, duke vlerësuar progresin e Kosovës, tha se BERZH-i do të vazhdojë mbështetjen e projekteve të cilat ndihmojnë zhvillimin ekonomik të vendit./b.j/

Të kujtohet e mos të harrohet

by

Nga Don Lush Gjergji/*

1 don Lushi libri

“Familjet katolike shqiptare në Shkup, (dokumente, fotografi, dëshmi I), studim dhe botimiInstituti i Trashëgimisë Shpirtërore e kulturore të shqiptarëve të Shkupit (2018), Acta non Verba. Autorë: Skender Asani, Albert Ramajm Natasha Didenko,  Shkup, 2018, f. 481.

Ky libër mbulon një zbrazëti dhe mangësi historike dhe aktuale për Shkupin e dikurshëm, sidomos sivjet   në 90 vjetorin e nisjes së Shën Nënës Tereze për misione në Indi.

“Memoria perditur”, po tretet kujtesa, pasi që çka nuk është shënuar dhe dokumentuar, si të mos kishte egzistuar.

“I mençuri shkruan, i marri mbanë në mend”, thotë fjala popullore, ose urtia latine: “Verba volant, scripta manent” – fjalët fluturojnë, shkrimet qëndrojnë. Mungesa e këtij qëndrim na ka dëmtuar shumë historikisht dhe aktualisht gati në çdo lëmi.

Prandaj,  të kujtohet e mos të harrohet,qortim historik dhe  gjithnjë aktual për ne.

Ky studim dhe botim është mjaft i qëlluar, i rrallë dhe specifik, deri diku i plotëson nevojat e historiografisë sonë kaq të mangët, të copëtuar dhe cunguar, të pranishme ende kryesisht nëpër arkiva të huaja, aty-këtu edhe ndër ne.

Botimi në fjalë është dy gjuhësor, shqip dhe anglisht, për një komunikim sa më të gjerë dhe domethënës.

Pjesa e parë i kushtohet Ipeshkvisë Shkup-Prizren nëpër shekuj, me trajtim të veçantë të disa figurave karizmatike, si Imzot Pjetër Bogdani,Toma Raspasani, Don Zef Ramja, Imzot Lazër Mjeda…

Një kapitulli i rëndësishëm i kushtohet shkollave katolike shqiptare në Shkup, si dhe kontributit të çmuar të Kolë Bojaxhiut në këtë drejtim.

Nuk lihet pasdore as figura e ndritur e Don Ndue Bytyqit, shkupjan, poet, shkrimtar, përthyes,  mësues, bamirës, patriot, fatkeqësisht pak i njohur dhe studiuar ndër ne.

Në këtë monografi përpunohen edhe figura e prof. Lorenc Antonit, njeri shumë i lidhur me familjen Bojaxhiu, sidomos me Gonxhen, nga i cili kam marrë shumë shënime, dëshmi dhe fotografi. Dua të theksoj se jeta e tij artistike ka filluar me Gonxhe Bojaxhiur, me komponimit e parë të poezisë së Hil Mosit, Në breg të liqenit, enkas për Gonxhen dhe Dranen (25 mars 1928), dhe ka përfunduar me komponimin e tekstit Lamtumirë,  (shtator të vitit 1991), që është himni i bamirësisë. OKB-ja, siç dihet, 5 shtatorin e ka shpallur Dita Ndërkombëtare të Bamirësisë.

Nuk mungojnë as figurat tjera, si Dr. Don Gaspër Gjini, Vinçenc Gjini e tjerë.

Një kapitull i veçantë i kushtohet Gonxhe Bojaxhiut – Nënës Tereze dhe Nasta Mihillit, m. Gabriela, si motra të Loretos.

Botimi vijon me familje tjera shqiptare katolike: Antoni, Serreqi, Ukajdini, Gjini, Nreca, Marku.

Pjesa e fundit i paraqet varrezat katolike shqiptare në Shkup, si dëshmi e gjendjes së vështirë edhe për të vdekur, e jo më për të gjallë, me trysni të ndryshme. Libri përfundon  me historinë  e kishave në Shkup.

Përparësitë e këtij botimi:

  • Është studimi dhe libri i parë i tillë ndër ne;
  • Shpjegon dhe dokumenton me fakte, dëshmi dhe fotografi kontekstin familjar, shoqëror, fetar dhe kulturor të asaj periudhe në Shkup;
  • Argumenton trashëgimin historike shumëvjeçare, si mundësi për ta njohur Shkupin të atëhershëm tonë dhe të Gonxhe Bojaxhiut, kontekstin shpirtëror, kulturor, fetar dhe kombëtar që e linden, rriten dhe edukuan Nënën tonë Tereze.

Ndoshta, me ndonjë studim dhe botim të ardhshëm, mund të përpunohet më tepër famullia e “Zemrës së Krishtit”, veprimtaritë e ndryshme baritore, shkollore, edukative, fetare dhe kombëtare të meshtarëve që kanë ndikuar në edukim dhe formimin e Gonxhe Bojaxhiut në fëmijëri dhe rini,   ndihma e tyre për zbulimin dhe zbatimin e thirrjes rregulltare dhe misionare.

 * (Fjala në promovimin e librit Skender Asani, Albert Rama, Natasha Didenko, “Famljet katolike shqiptare në Shkup” (dokumente, fotografi, dëshmi I), Instituti i Trashëgimisë Shpirtërore dhe Kulturore i Shqiptarëve – Shkup, 2018, i mbajtur në Bibliotekën Kombëtare “Pjetër Bogdani” në Prishtinë, më 26 gusht 2018)

E dini ku asht le Nana Jonë Fisnike?

by

Nga  Daniel GAZULLI dhe Fritz RADOVANI-Arkiv/

100 VJETORI  I  NANËS SONË  SHQIPTARE !/

            “Nuk mund të jetë popull i vogël ai që ka dhanë një Nanë kaq të Madhe.”- Kardinali Paskal/

3-Nene-Tereza-300x168

E shihni këte Portret të qeshun e të lumnueshëm?

                     E dini ku asht le Nana JonëFisnike?

– Këtu, zotni mësues! Këtu! – nxitohet Kelmendi i vogël tue ndalë gishtin e njomë në hartë, diku në Veri të Shqipnisë.

– Pak ma andej…edhe pak ma andej…edhe pak, se edhe aty asht Toka jonë Shqiptare. E shikon aty ku  lexohet Shkupi? Aty asht le Nanë Tereza!

Mandej mësuesi, si tretet për një çast në mendime, u drejtohet rishtas vocrrakëve:

– Aty asht Toka jonë. Pikërisht aty u le dhe luftoi për Atdhe Leka i Madh, Aleksandri i Maqedonisë. Ishte i biri i mbretit Iliro – Shqiptar, Filipi II dhe i Olimbisë, një princeshës Ilire, e bija e mbretit të Epirit – Neoptolemi I. Leka i Madh asht Ilir, si Kastrioti, Fishta, si Nana, si ti dhe unë.

Ajo tokë Shqiptare, që sot thirret Maqedoni, në veri kufizohet prap me një tjetër tokë shqiptare, Dardania,që edhe ajo mbas pushtimit nga sllavët u quejt Kosova. Aty gjendet Prizreni prej nga shkuen në Shkup familja Bojaxhiu. Gonxhja e vogel, asht lé me 26 Gusht 1910në Shkup, prej prindëve Kolë e Drande Bojaxhiu, nga Prizreni. Kur ishte vajzë shumë e re shpëton përmrekulli nga sëmundja e tuberkulozit, që aso kohe fshinte njerëzimin nga faqja e dheut.

Për Gonxhen e re ai asht momenti vendimtar i gjithë jetës së Saj, kur Ajo i përkushtohet “mjerimit” material të njerzimit, skamjes, vuejtjes, sëmundjeve shfarosëse, dhe asaj ma të randës nga të gjitha këto e në mbarë botën: Përbuzjes së këtyne miljona viktimave njerëzore nga njeriu!

Nga Shkupi i Shqipnisë, me 13 Tetor 1928, Ajo shkëputët si meteor, kalon nëpër Kroaci, Austri, Zvicërr, Francë e përfundon në një kuvend Motrash në Dublin të Irlandës. Por “Tereza e Krishtit fëmijë” nuk ndalohet ma, Ajo vazhdon udhtimin e Saj rreth planetit  tue u ndalë në  një prej “mbretnive të vorfnisë”, pranë botës së panjohun të Indisë ku, shpati i Himalajave bie poshtë e pushon i zhytun në një skamje të dhimbëshme e gropë sëmundjesh të mënershme ngjitëse për njerëzimin. Në atë humnerë të shfarosjes së njeriut  ndalet Ajo!

Nana e njihte përbuzjen, shtypjen dhe dëbimin nga njeriu i pashpirtë qysh fëmijë, kur populli i Saj ishte nën sundim të shkajut aqsa, tue folë për ato mizori sllave mbi shqiptarë, At Gjergj Fishta thonte se; “ …. edhe vetë historia ka t’keq e turp me i përmendë e me i rreshtue ndër fletët e veta”. (Kanibalizmi sllav, HD, 1, 1913.). Po përbuzja nuk e kishte prekë zemren e saj, përkundrazi, në te Ajo kishte mbjellë një dashuni që do të rrezatone në mbarë botën.

Bengal e Kalkuta janë qendrat e Misjonarës së panjohun. Në vitin 1948 arrin me bindë Papën Piu XII, se Motra e Loretos, ka zgjedhe një rrugë shumë ma të vështirë se ajo që njihej ndër kuvendet e Europës dhe të shumë shtetëve të zhvillueme. Kështu, Ajo, në vitin 1949 bahet shtetase Indjane dhe formon Kongregatën “Misioni i Dashnisë”, që u miratue edhe nga Vatikani, tue fillue rrugën e vështirë, të panjohun e plot të paprituna, por me bindje të patundun në qellimin e madh për të cilin gati askush nuk i besonte!

Ajo deklaron: “Vorfnia për né asht Liri, nuk asht turp as ndëshkim…!”

Piksynimi i Saj asht pikërisht ai, që At Mëshkalla shkruen në vitin 1942: “Kisha kërkon vetëm të drejtën me shpallë lirisht mësimet e Ungjillit dhe me theksue detyrën e ndërgjegjes me rrokë Fenë e Krishtit”. Poaty, vazhdon: “ … zelli për Fé, si çdo gja tjetër e mirë, mundët me u largue prej qellimit të shénjtë, tue u teprue. Atëherë bahet fanatizëm”. Thotë apo e ka thanë? Jo më kot përdora të tashmen “thotë”. Se ai e “thotë” për dje, për sot e për nesër. Ta marrin mirë vesht shqiptarët, pavarësisht të ç’besimi janë! Pse kemi shumë nevojë ta kuptojmë këte. Kemi shumë nevojë. Po Ajo, e Madhja Nanë, e kishte kuptue qysh para se të merrte “udhën e Indit”. Prandaj edhe  “muslimanve u lexonte Kuranin, Induve u jepte uji nga Gange, e katolikët i kungonte”. Ja edhe fjalët e Saj të vlefëshme si kurrë për sot, por edhe për gjithmonë:“E kam thanë gjithmonë se duhet të ndihmojmë një indù të bahet një indù ma i mirë, një musliman të bahet një musliman ma i mirë dhe një katolik të bahet një katolik ma i mirë”.

Ma të vorfënit e ma të vorfënve, që Ajo i mori nën mbrojtje, nuk ishin katolikë, siç thonë disa mendjeshkurtë, po indù, muslimanë, protestanë e gjithëfarë besimesh e kombësishë, që mblodhi streha e Saj, se i tillë ishte brumi me të cilin Ajo arriti me gatue dashuninë për njeriun, pa kurrëfarë dallimi mjeran apo rracor.

A nuk kishte ndodhë po kështu gjysë shekulli para saj me të madhin At Fishta, që nëshkollat e tij kishte nxanës nga të gjitha besimet dhe krahinat e Shqipnisë së zhytun në errësinën e padijes otomane?

Shumëkujt, pikërisht ndër ne, vllaznit e bijtë e Saj, shpirti edhe i birret tue nda në parcela ata që vetë Zoti i fali një: SHQIPTARË.

Ajo asht shumë e sigurtë se do të mërrijë me u kuptue një ditë nga gjithë bota për këte vëpër që ka ndërmarrë për të mirën e njeriut, dhe koha provoi se vëndosmenia e Saj lidhej me diçka ma shumë se “pasunia” materiale e njeriut. Ndër të parët njerëz që arrijtën me kuptue Nanë Terezën ishte Xhon Kenedy, të cilit Ajo i kërkoi me e ndihmue me ardhë në Shqipni, për me takue Nanën e motrën e vet, mbasi rregjimi komunist nuk e lejonte me shkelë në Atdhe. Presidenti Kenedi i siguron Nanë Terezës se mbrenda 24 orëve mund të urdhënohet Tirana për me hy Ajo, por, “për Ju unë, nuk e këshilloj këtë veprim…” dhe, Nanë Tereza tërhiqet dhe nuk vjen në Atdhe.

Ata e mohuen dhe ka që vazhdojnë edhe sot rrugën e tyne, pse Ajo, siç ka me u ngja brezave të ardhëshme do t’i duket porsi legjendë, Ajo imcakja dhe e Madhja si askush në shekull të Saj, se kishte arrijtë me dashuninë dhe fjalën e Zotit të bahej Mësuese e 7 500 fëmijëve në 60 shkolla, mjeke e 960 000 të sëmuetëve në 213 dispanseri, shërbëtore e 47 000 viktimave të lebrozës në 54 klinika, kujdestare e 400 pleqëve të braktisun, Nanë e Vertetë e 160 fëmijëve jetimë a të mohuem nga të katër anët.

Asht ajo kohë kur India e largët e vlerëson Nanë Terezën ma shumë se Shqipnia. Vetë Nehru, i jep shpërblimin “Padna Shri”,në emen të qeverisë.

Mahatma Gandiu thotë gazetarëve për Nanë Terezen:

“Trendafili nuk ka nëvojë të predikojë, aroma asht predikimi i tij..”

Dhe, njenimbastjetrit, vazhdojnë vlersimet: Po në 1962, Filipinet, Tanzania, dhe pason Australia me Melbourne, Angli, Amerikë, Romë, prap New York, hapën institucionet e reja në Bangladesh, Los Anxheles, e deri në Vietnam në vitin 1975.

Në vitin 1976 në Indi, ka 66 shtëpi që administrohen nga Nanë Tereza, dhe 34 tjera jashta Indisë, ku Motrat dhe gjithë personeli i sherbimit kalon shifren 1350 vetë. Spitalet, shkollat dhe qendrat e mjekimit ku janë përfshi edhe strehimoret, arrijnë në 729. Ndërsa shifra e njerëzve që mjekohet ndër ato qendra apo strehohet ndër jetimore, të sëmutë me gërbulë etj…kalojnë shifrën 6 miljon vetë.

Me datën 22 Gusht 1968 u hap Kuvendi i Parë i Misionarëve të Bamirësisë edhe në Evropë. Shtëpia ishte një kësollë me çati llamarine…shkruen, Franca Zambonini.

Në vitin 1979, me datën 10 Dhjetor, Nanë Tereza asht e pranishme në Oslo, ku, merr çmimin “Nobel”për Paqë…

Aty, Ajo, kërkon korrigjimin e dokumentit, tue deklarue: “Nga gjaku dhe prejardhja jam Shqiptare, kam shtetësi Indjane, jam murgeshë Katolike. Nga primja i përkas gjithë Botës. Në zemër i përkas plotësisht Zemrës së Jezusit!”.

Në sallë i drejtohet Mbretit Olaf V: “Po përsëris, Madhni, aborti asht një vrasje!”

Dhe pak ditë ma vonë deklaron: “I mora paret nga duert e lypsit dhe ndjeva në zemër që prej tij kishe marrë ma shumë se çmimin ‘Nobel’…”

Akademia që i dha Çmimin Nobel jo gjithmonë asht dallue për zgjedhje të paqortueshme. A nuk e moren atë çmim edhe nga ata që kishin derdhë gjak të pafajshmish? Vetë themeluesi i këtij çmimi, a nuk ishte pak “nobel” (fisnik) e se pasuninë e pamatë e kishte sigurue me barut për me ndezë luftnat e jo për paqë? Si po ndodh edhe sot ndër ne, kur çmimi “Nderi i Kombit” po u jepet edhe atyne që, si e thamë në fillim, historia “do të ketë keq e turp edhe me i përmendë”. Por, kur iu dha Asaj Çmimi Nobel, Akademia, pa ma të voglin dyshim, pat një ndriçim hyjnor. Mjaft të lexojsh motivaciononi:“per veprën e kryeme në luftën për të mundë vorfninë e mjerimin, që përbajnë edhe një kërcënim për paqën”.

Vorfëninë dhe mjerimin. Jo “edhe një kërcënim për paqen”, por “një kërcënim për paqen”, pa ate “edhe” të panevojshme. E një fyemje për denjitetin njerëzor. Pse i vorfëni, bashkë me mungesën e kafshatës së gojës, mungesën e sherbimit mjeksor, të shkollës për fëmijtë, humb, s’do mend, edhe denjitetin.

Ajo, imcakja, e Madhja, Nana jonë, e desht Njeriun NJERI ME DENJITET, të barabartë para Zotit e në mes gjithë anëtarëve të tjerë që formojnë atë që na e quejmë “Shoqni Njerëzore”. Po a asht ajo vërtetë “njerëzore” nëse nuk mposhtim, ma së pari, vorfëninë e mjerimin?

Janë shtetet që tashti kërkojnë praninë e Motrave të Saja, me “Sarin e Bardhë me vija ngjyrë qielli dhe të ngjeshun për parzëm Kryqin”, tue fillue nga Gjermania, Spanja, Kili, Belgjika, Etiopia, Argjentina, Guinea, Franca, Kolumbia, Japonia, Korea Jugut, Bolivi dhe Gjermania Lindore. Nëatë muej që ishtePapë Pali II, në vitin 1980, Ai takohet me Nanë Terezen, dhe Motrat e Saja, ndërsa, “Misionarët e Dashnisë”, janë në Milano, Primavalle të Romës, Napoli, Bari, Raguzë, Kalabri etj.

Papa Gjon Pali II, me plot gojë mund të quhet se asht ndër Ata pak njerëz që arrijtën me kuptue Shejtninë e Nanë Terezes, qysh ku Ajo ishte në mes njerëzve në këte Botë, pikërisht kur, Ajo me duert e Saja, mjekon lebrozët, të gerbulunit, të sëmutët me SIDA në qendrat “Gift of Love”, ku, “Dashnia asht me të vërtetë një dhuratë”,pikërisht aty ku, tue dhanë Shpirt, mes atyne vuejtjeve dhe dhimbjeve të papërshkrueshme, ku nuk ndigjohet asgja tjetër veç ofshamjes, Papa Gjon Pali II, kur vizitoi Shtëpinë Nirmal Hriday në Kalkuta, tha:

“Kjo ishte dita ma e gëzueshme e gjithë jetës seme!…”(4 Shkurt 1986).

 

Një gazetar pyeti Papën Gjon Pali II: “Si mund të flasë Kisha, në gjuhën kristjane evangjelike në Liban…?”…Ishte ajo kohë kur armët aty nuk pushonin për asnjë çast…

Papa përgjegjet: “E di Nanë Tereza, që shkon në Liban për atë punë, e di edhe pa studjue shumë libra. E di pse kjo, i përket Shpirtit të saj, gjenisë së saj, Zemrës së saj…”

 

Për 24 orë, porsa Nanë Tereza ven kambën në Liban, shpallët armëpushim...

Në vitin 1980 asht “Qytetare Nderi” e Shkupit…

Në vitin 1988, Ajo hapë një Shtëpi edhe mbrenda rrethimit të Vatikanit.

Depërton në Moskë në 1987, në Çeki, Kamboxhia dhe Emni i Saj, tashma, ka pushtue pothuej gjithë skutat e globit njerëzor…

Në vitin 1989, ma në fund, vjen edhe në Shqipni…ku, Ajo zbaton porosinë e Krishtit: “Duejni anmikun tuej…!” Nanë Tereza ndezi edhe një qiri mbi vorrin e diktatorit ateist…

Mbas vitit 1989 Nanë Tereza ka disa probleme të randa shëndetsore, por dëshira e Saj për të çue deri në fund Misionin e Madh, nuk e len me u terhjekë nga vështirsitë që i janë krijue nga shëndeti dhe, sigurisht, edhe nga mosha. Në vitin 1991 Ajo vjen prap në Atdhe, por këte herë me pikësynime të tjera…Shqipnia, ndër të fundit shtete socialiste, asht e detyrueme me e pritë në “Pallatin e Sportit” në Shkoder, i cili, posa fillon me u rikthye në thëmelet e para të Katedrales së dhunueme më 1967…Shqipnia asht vendi ku “Muri i Berlinit” s’ kishte ra ende!

Ardhja e Nanë Terezes në Atë Kishë të shkatrrueme dukej sikur një prej veprave të artit, kur Jezu Krishti, me kamxhik në dorë, po dëbonte tregtarët nga Tempulli i këthyem në treg…Por jo, Nanë Tereza vjen me Rruzaret e Zojës në duert e Saja të Bekueme dhe asht Ajo që dëboi njëherë e përgjithmonë nga zemra e Popullit Shqiptar ateistët e mallkuem të doktrinës rrënuese të Shekullit XX, jo vetëm në Shqipni, po në gjithë Evropën Lindore… E, deri larg në brigjet e tokave të akullta siberiane… Marksizëm – Lenizmi dështoi në gjithë Botën…Feja filloi shpejtë ripërtrimjen e Saj në gjithë shtetet komuniste, tashti të lira e demokratike.

Data e paharrueshme historike e pranverës së shumëpritun nga gjithë Shqiptarët, me 25 Maji 1993, shënon në kujtesën tonë historike ato çaste të paharrueshme, kur në Katedralën e Shkodres, tashma të rindërtueme, erdhi Papa Gjon Pali II, dhe bashkë me Té asht edhe Ajo, që tashma gjithë Bota e quen “Shqiptaria e Madhe, Nanë Tereza”, për të cilën, Papa tha:

“Ju falnderoj sot në emnin e Kishës Katolike, për këte Bijë të Tokës Suej dhe të Popullit Tuej…”...

E, shka mundesh me i shtue kësaj frazë..?

Ja, pra, në pak rreshta kush ishte Nanë Tereza e Kalkutës…

Edhe pse, Shqipnia u rikëthehët trazimeve më 1997, Ajo me ngulm kërkon Paqë… Me forcë thërret ndalimin e armëve dhe shkrepjet e tyne barbare… “…Ju lus, mos i shkaktoni njenitjetrit ma shumë vuejtje…!”Sa domethanëse asht kjo fjali…sikur do me na kujtue: “A nuk ju dalin boll ato vuejtje që keni kalue…po kërkoni edhe ma shumë…?”. Megjithate, Shqipnia vazhdon rrugën e saj drejtë pushkës e vrasjeve, drejt armëve e djegëjes së njeriut në zjarr, në rrugët e zharrituna të Vlonës…sepse, komunistët nuk njohin demokraci…Janë ata që ishin edhe para vitëve 1989 – 90, janë ata që drejtonte Ramiz Alia nga Presidenca me datë 2 Prill 1991, po nuk duhet të harrojmë kurrë, se janë edhe bijtë e atyne, që kështu kanë veprue edhe në 1944, kur erdhën në pushtet, tue brohoritë: “Me gjak…me gjak…!” dhe me të vertetë “me gjak…e me plumba … kërkojnë me mbajtë pushtetin…!”

Dikush sot (tue kenë shqiptarë) thotë, se shtatoren e Nanës të mos e vendosim këtu apo aty, jo jo, diku ma andej, ma në anë, ma … e, dikush thotë: “Për turpin e tyne..!” – Jo, jo pra, kjo asht edhe për “turpin tonë”. Po Nana e Madhe vazhdon të lutët: “O Zot, hiqja mallkimin Tand Shqipnisë!..”

Mjeku thonte për Nanë Terezen:

“Mendoj se zemren ia kanë damtue dhimbjet dhe shqetësimet  që Ajo ndien për tjerët…”...E, kush janë “të tjerët..”? Një pjesë janë bashatdhetarët e Saj… Ndërsa, shumica, – janë pikërisht, Ata që, tue kenë në mjerim, vuejtje, dhimbje…por tue ndje veten në duert e Nanë Terezes, janë“të lumtun”…kur shohin vetën nën Sarin me vija ngjyrë qielli…Po, nën Sarin që sot valvitët rretherrotull globit tokësor…

Vepra e Nanë Terezes asht e pavdekshme e këte e tregon vazhdimsia e saj.

Sot janë 759 shtëpi të hapuna për ma të vorfnit e të vorfënve, ku shërbejnë mbi 5000 motra, tue mos harrue se edhe afro 1000 të tjera janë në prëgatitje për këte mision. E nuk janë aq pak sa kujtojmë na, Ata që besojnë tek Mbrekullia e Nanë Terezes, …po janë miljona njerëz të mjeruem, që kanë provue dhe provojnë çdo ditë lumninë e lutjes së Saj!…

Po cili në botë nuk u mrekullue prej mrekullive që Nana i bani në të gjallë: kur ndali luftën me tërheqë të plagosunit, kur iu përkulen e i puthen dorën ma të fuqishmit e botës – të të gjitha besimeve e të të gjithë sistemeve?

Pse ajo ISHTE. Pse ajo ASHT e DO TË JETË.

Papa Gjon Pali II ka thanë: “Nanë Tereza asht grueja që i dha trajtë Shekullit XX.

Ronald Regan: “Kishte fjalët në përputhje të plotë me jetën, diçka vërtetë e rrallë në botën e sotme.”

Mark Krasniqi: “Simbol i traditës sonë”.

            Helmut Kohl: “Shembull i mirësisë së humanizmit njerzor.”

            Indira Gandi: “Me u takue me Te, domethanë me ndje pushtetin e butsisë, forcën e dashnisë.”

Bill Klinton: “Nanë Tereza, ishte e para Ajo që më bani me e dashtë kombin shqiptar. Dhe tashti ndjehem shumë krenar që plotësova një detyrë morale ndaj Saj dhe ndaj vlerave të lirisë”.

Toni Bler: “Shpirti i Saj do të rrojë si frymzim për të gjithë ne!”

Martin Camaj: “Legjendë e gjallë. Luftare kundër mjerimit njerëzor”

Shqiptarët, po të çelin sytë e shpirtit, kanë kah me shtegtue: Udhën tonë e ka ndriçue përjetësisht AJO me dritë prej bebëzes së një Zemre të Madhe, që ka vend për Shqiptarë sa janë në mbarë njerëzimin pse, Ajo ishte, asht e do të mbesë në shekuj të shekujve NANA JONË E LUMNUESHME. Ajo ndërroi vërtetë jetë një ditë të largtë gushti, por nuk vdiq. Nana rron e do të rrojë në qenjen e në veprën e saj hyjnore.

Nana së shpejti mbush 100 vjet.

Mandej do të mbush dyqindë, njëmijë, dymijë …. Pafundësisht !

 

Gusht, 2010.

Shenim F.R. Materialit nuk i asht ba asnjë ndryshim. (Gusht 2018)